Ποιά είναι η διαφορά της αγάπης ως μυστηρίου, από την αγάπη ως καλή πράξη;

      

  Έχει να κάνει με το υπαρξιακό περιεχόμενο της πράξης. Όταν κάνεις φιλανθρωπία, την κάνεις πάντα με αναφορά στην ευχαριστιακή σου κοινότητα και πάντα σε σχέση με έναν προσωπικό διάλογο με τον Χριστό. Δεν την κάνεις από αλτρουϊσμό τη φιλανθρωπία, για να βελτιώσεις απλώς την κατάσταση του συνανθρώπου σου. Η φιλανθρωπία αλλάζει πρίν απ' όλα τη δική σου κατάσταση. Έχει να κάνει με μία κένωση του ανθρώπου προς τον λεγόμενο αδελφό του. Γι' αυτό η φιλανθρωπία δεν είναι τόσο πράξη όσο είναι στάση ζωής. Άσχετα βέβαια ότι μέχρι να γίνη στάση ζωής χρειάζεται μιά άσκηση, χάριν της οποίας η αγάπη μπορεί να ασκείται με επιμέρους πράξεις φιλανθρωπίας.

        Θα πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας κατ' ουσίαν είναι ... ένα : το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Αν μάλιστα προσέξουμε τη μυστική ευχή του επισκόπου λίγο πρίν μας καλέσει να κοινωνήσουμε "των αχράντων μυστηρίων", όπως λέμε, αυτό το ενα μυστήριο εκφέρεται σε πληθυντικό αριθμό : ¨Σοί παρακατηθέμεθα την ζωήν ημών άπασαν, και την ελπίδα, Δέσποτα φιλάνθρωπε, και παρακαλούμεν, και δεόμεθα, και ικετεύομεν, καταξίωσον ημάς μεταλαβείν των επουρανίων σου και φρικτών μυστηρίων, ταύτης της ιεράς και πνευματικής Τραπέζης..." Έτσι καταλαβαίνουμε και την επισήμαμση του Νικολάου Καβάσιλα, ότι η Εκκλησία "σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις". Το πιθανότερον λοιπον είναι να ονομάσθηκαν μυστήρια διάφορες αγιαστικές πράξεις που ήταν άμεσα συνδεδεμένς με το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Δημήτρης Μαυρόπουλος,ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, Εκδόσεις Δόμος.