Ο Άρτος και ο Οίνος βρίσκονται τώρα στο θυσιαστήριο, σκεπασμένα, κρυμμένα όπως ἡ ζωή μας κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ (Κολασ. 3,3). Εκειπέρα κείτεται κρυμμένη στο Θεό η ολότητα της ζωής, που ο Χριστός την έφερε πίσω στο Θεό. Και ο ιερουργός λέει: Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἴνα ἐν ὁμονοία ὁμολογήσωμεν… Ακολουθεί ὁ Ἀσπασμός της Ειρήνης, μια από τις κεφαλαιώδεις πράξεις της χριστιανικής λειτουργίας.  Η Εκκλησία, αν πρόκειται να είναι Εκκλησία , πρέπει να είναι αποκάλυψη εκείνης της Πατρικής αγάπης που ο Θεός ἐξέχεεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.  Χωρίς την αγάπη αυτή τίποτα δεν είναι «έγκυρο» στην Εκκλησία, επειδή τίποτα δεν είναι δυνατό. Το περιεχόμενο της Ευχαριστίας του Χριστού είναι η Αγάπη, και μόνο μέσα από την αγάπη μπορούμε να γίνομε μέτοχοι και κοινωνοί της. Για την αγάπη αυτή δεν είμαστε ικανοί.  Την αγάπη αυτή την χάσαμε. Την αγάπη αυτή μας χάρισε ο Χριστός και το δώρημα αυτή είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία συναπαρτίζεται ή συναποτελείται μέσα από την αγάπη, και βρίσκεται στον κόσμο αυτό για να «μαρτυράει» την Αγάπη, να την ξανα-παρουσιάζει, να κάνει την Αγάπη παρούσα. Μονάχα η Αγάπη δημιουργεί και μεταμορφώνει: αποτελεί λοιπόν την ίδια «αρχή» του μυστηρίου (sacrament).

Alexander Schmemann, «For the Life and the World” «ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ»εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

 

      Στην Ευχαριστία ,,,

  Προσφέρουμε τον κόσμο  και τους εαυτούς μας στο Θεό. Το κάνομε όμως αυτό  ἐν Χριστῷ  καὶ εἰς τὴν Αὐτοῦ ἀνάμνησιν. Στο Χριστό επειδή Εκείνος πρόσφερε κιόλας στο Θεό όλα όσα ήταν για να προσφερθούν στο Θεό. Έκαμε μια για πάντα την Ευχαριστία αυτή και τίποτε δεν έμεινε α-πρόσφερτο. Σε Εκείνον ήταν η Ζωή –και η Ζωή αυτή ολονών μας Εκείνος την έδωσε στο Θεό.  Η Εκκλησία είναι όλοι αυτοί που έγιναν δεχτοί  στην ευχαριστιακή ζωή του Χριστού. Και το κάνομε αυτό εἰς τὴν Αὐτοῦ Ἀνάμνησιν, γιατί καθώς πάλι και πάλι προσφέρομε τη ζωή μας και τον κόσμο μας στο Θεό, ανακαλύπτομε κάθε φορά πως δεν υπάρχει άλλο τίποτα να προσφέρομε παρά τον ίδιο το Χριστό –τη Ζωή του Κόσμου, την πληρότητα όλων όσων υπάρχουν. Είναι η Ευχαριστία Εκείνου και η Ευχαριστία  είναι Εκείνος.  Καθώς το λέει η προσευχή της προσφοράς –Σὺ γάρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος. Η λειτουργία μας οδήγησε στην Ευχαριστία του Χριστού που όλα τα αγκαλιάζει και μας αποκάλυψε πως η μόνη Ευχαριστία, η μόνη προσφορά του κόσμου είναι ο Χριστός. Πάλι και πάλι ερχόμαστε και προσφέρουμε τις ζωές μας’ φέρνομε και «θυσιάζομε» -παναπεί δίνομε στο Θεό- αυτό που Εκείνος μας έδωσε.  Και κάθε φορά φτάνομε στο Τέλος κάθε θυσίας, κάθε προσφοράς, κάθε Ευχαριστίας, γιατί κάθε φορά μας αποκαλύπτεται πως ο Χριστός πρόσφερε όλα όσα υπάρχουν και πως Εκείνος και όλα όσα υπάρχουν έχουν προσφερθεί στην προσφορά Του σε Εκείνον. Έχομε συναριθμιστεί στην Ευχαριστία του Χριστού και ο Χριστός είναι η Ευχαριστία μας.

Alexander Schmemann,”For the Life and the World” ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

 

       

Καθώς προχωρούμε περισσότερο στην ευχαριστιακή λειτουργία, έρχεται ο καιρός να προσφέρουμε όλοι τώρα στο Θεό την ολότητα της ζωής μας, την ολότητα του εαυτού  μας, την ολότητα του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε.  Αυτό είναι το πρώτο νόημα του γεγονότος πως προσκομίζομε στο θυσιαστήριο τα στοιχεία της τροφής μας.  Γιατί ξέρομε κιόλας  πως η τροφή είναι ζωή, πως είναι η καθαυτό αρχή ή principium της ζωής και πως ο κόσμος όλος δημιουργήθηκε ως τροφή για τον άνθρωπο.  Ξέρομε  ακόμα πως η προσφορά αυτής της τροφής, αυτού του κόσμου, αυτής της ζωής στο Θεό είναι η αρχική «ευχαριστιακή» λειτουργία του ανθρώπου, η καθαυτό πλήρωσή του ως ανθρώπου. Ξέρομε πως δημιουργηθήκαμε ως ιερουργοί του μυστηρίου (sacrament) της ζωής, του μετασχηματισμού του σε ζωή μέσα στο Θεό, σε κοινωνία με το Θεό. Ξέρομε πως η πραγματική ζωή είναι «ευχαριστία», μια κίνηση αγάπης και λατρείας προς το Θεό, νόημα και αξία όλων όσα υπάρχουν. Ξέρομε πως χάσαμε αυτή την ευχαριστιακή ζωή και τελικά ξέρομε πως στο Χριστό, στο νέο Αδάμ, στον τέλειο Άνθρωπο η ευχαριστιακή αυτή ζωή δόθηκε πίσω στον άνθρωπο.  Γιατί Εκείνος ο Ίδιος ήταν η τέλεια Ευχαριστία.  Εκείνος αυτοπροσφέρθηκε σε ακέρια υπακοή, αγάπη και ευχαριστία στο Θεό. Ο Θεός ήταν η ζωή Του η ίδια.  Και Εκείνος έδωσε αυτή την τέλεια και ευχαριστιακή ζωή σε εμάς. Σε Εκείνον ο Θεός γίνηκε η ζωή μας.

        Και έτσι η προσφορά αυτή  (στο Θεό) του άρτου και του οίνου, της τροφής που πρέπει να φάμε για να ζήσομε, είναι η προσφορά μας σε Εκείνον του εαυτού μας, της ζωής μας και του σύνολου κόσμου.

        …Αυτό είναι η Ευχαριστία μας. Είναι η κίνηση που δεν έκανε  ο Αδάμ και που στο Χριστό γίνηκε η καθαυτό ζωή του ανθρώπου. Μια κίνηση λατρείας και αίνου στην οποία κάθε χαρά και κάθε βάσανο, κάθε ομορφιά και κάθε απογοήτευση, κάθε πείνα και κάθε χορτασμός αναφέρονται στο έσχατο Τέλος τους και τελικά λαβαίνουν νόημα. Είναι αληθινά μια θυσία: αλλά η θυσία είναι η φυσικότερη πράξη του ανθρώπου, η ίδια η ουσία της ζωής του. Ο άνθρωπος είναι ένα ον θυσιαστικό, επειδή βρίσκει τη ζωή του στην αγάπη και η αγάπη είναι θυσιαστική: τοποθετεί την «αξία», το ίδιο το νόημα της ζωής, στον άλλο, και δίνει ζωή στον άλλο και στο δόσιμο αυτό, στη θυσία αυτή βρίσκει το νόημα και τη χαρά της ζωής.

Alexander Schmemann,For the Life and the World “ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ» Εκδόσεις Ακρίτας