«ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ»

Άγιος Φραγκίσκος ντε Σαλ (1567 -1622)

...Με τον ίδιο μας τον εαυτό πρέπει να απωθήσουμε τον εχθρό... με το παράδειγμα και την αγιότητα της ζωής μας. Πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη της κακίας με την διάπυρη προσευχή μας και να επιτεθούμε με την αδελφική αγάπη.

...

Μια καλή πρακτική που μας χρειάζεται είναι η ευσπλαχνία προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Δηλαδή, να μην πεισμώνουμε εναντίον του εαυτού μας ούτε εναντίον των ελαττωμάτων μας. Ακόμη και αν είναι λογικό να στενοχωριόμαστε και να λυπούμαστε όταν σφάλλουμε, δεν πρέπει, ωστόσο, να απογοητευόμαστε με οργή, με πείσμα ή με πίκρα. Κάνουν μεγάλο σφάλμα αυτοί που θυμώνουν επειδή έπεσαν στο ελάττωμα του θυμού και θυμώνουν μια δεύτερη φορά επειδή είχαν την αδυναμία να θυμώσουν (!), λυπούνται γιατί λυπήθηκαν, πεισμώνουν γιατί πείσμωσαν. Έτσι κρατάνε την καρδιά τους μέσα στην οργή και την απογοήτευση. Αυτή η οργή και το πείσμα ενάντια στον εαυτό μας οφείλονται στον εγωισμό μας, που ταράζεται όταν βλέπει ότι είμαστε αδύναμοι και ατελείς.

Πρέπει, λοιπόν, να απορρίπτουμε τα σφάλματά μας με τρόπο ήρεμο, σταθερό και σίγουρο. Ο δικαστής τιμωρεί καλύτερα τους κακούς με αποφάσεις λογικές και ψύχραιμες, παρά όταν ενεργεί παρορμητικά και με πάθος. Γιατί, όταν τιμωρεί με πάθος δεν τιμωρεί τα σφάλματα γι' αυτό που πραγματικά είναι, αλλά σύμφωνα με τις διαθέσεις του εαυτού του. Γι’ αυτό, διορθώνουμε καλύτερα τον εαυτό μας με μετάνοια ήρεμη και σταθερή, παρά με μετάνοια πικρή και οργισμένη. Γιατί, αυτές οι μετάνοιες με οργή δεν γίνονται ανάλογα με την αληθινή σοβαρότητα των σφαλμάτων, αλλά σύμφωνα με το συναισθηματισμό μας.

...

Ανορθώστε, λοιπόν, τον εσωτερικό σας άνθρωπο, όταν πέσει, με απαλότητα, με μεγάλη ταπεινότητα μπροστά στο Θεό, αναγνωρίζοντας την αδυναμία σας, χωρίς να εκπλήσσεσθε για την πτώση σας. Γατί δεν είναι περίεργο που η αδυναμία είναι αδύνατη, η αρρώστια άρρωστη, η αθλιότητα άθλια. Απορρίψτε, όμως, με όλη σας τη δύναμη την προσβολή στον Θεό και με μεγάλο κουράγιο και εμπιστοσύνη στην ευσπλαχνία του, ξαναπάρτε το δρόμο της αρετής που είχατε αφήσει.

(Με περικοπές από το περιοδικό

«Ανοιχτοί Ορίζοντες, τευχ. 1097

Ιαν.-Φεβρ. 2016)

ΠΗΓΗ:enoriako.info/Αναδημοσιεύσεις

        Η αληθής προσευχή προς τον αληθινόν Θεόν είναι κοινωνία μετά του Πνεύματος του Θεού, το Οποίον προσεύχεται εν ημίν.  Τούτο δίδει εις ημάς να γνωρίσωμεν τον Θεόν’ οδηγεί το πνεύμα ημών εις κατάστασιν θεωρίας της αιωνιότητος.  Η πράξις της προσευχής ως Άνωθεν καταβαίνουσα χάρις υπερέχει της γηίνης φύσεως ημών, και εξ αιτίας τούτου το φθαρτόν σώμα, ανίκανον δια την ανάβασιν εις την σφαίραν του Πνεύματος, ανθίσταται εις αυτήν. Η διάνοια, ανίσχυρος να περιλάβη την απειρότητα, εναντιούται, σαλεύεται υπό των αμφιβολιών, απωθούσα παν ό,τι υπερβαίνει την αντίληψίν της. Εις την προσευχήν αντιπαρατίθεται το κοινωνικόν περιβάλλον, εν τω οποίω διάγομεν  και το οποίον ρυθμίζει την ζωήν αυτού συμφώνως προς άλλους σκοπούς  εκ διαμέτρου αντιθέτους προς την προσευχήν. Την προσευχήν δεν υπομένουν τα ενάντια πνεύματα.  Μόνον όμως η προσευχή ανακαλεί τον κτιστόν κόσμον εκ της πτώσεως αυτού, υπερνικώσα την εν αυτώ μονοτονίαν και αδράνειαν δια της μεγάλης εντάσεως του πνεύματος ημών εν τη τηρήσει των εντολών του Χριστού.  Κοπιώδης είναι ο αγών δια την προσευχήν.      Εναλάσσονται αι καταστάσεις του πνεύματος ημών:   Ενίοτε η προσευχή ρέει εν ημίν ως ισχυρός ποταμός, άλλοτε δε η καρδία αποβαίνει απεξηραμμένη.  Ας είναι όμως   πάσα ύφεσις της ευχητικής δυνάμεως κατά το δυνατόν βραχεία.  Προσευχή σημαίνει πολλάκις  να ομολογώμεν εις τον Θεόν  την αθλίαν ημών κατάστασιν: αδυναμίαν, ακηδίαν,αμφιβολίας, φόβους, λύπην, απόγνωσιν, εν ενί λόγω, παν ό,τι συνδέεται μετά των συνθηκών της υπάρξεως ημών. Να ομολογώμεν μη επιζητούντες καλλιεπείς εκφράσεις ουδέ εισέτι λογικόν ειρμόν … Συχνάκις ο τρόπος ούτος στροφής προς τον Θεόν αποβαίνει η αρχή της προσευχής – διαλόγου.

Sophrony Sakharov, ISBN 2-85065-192-3 publisher YMCA Press, Paris, «ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ» Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ, Αγγλίας.

Η ψυχαναλύτρια Alice Miller έχει γράψει: Η μάχη να αποδεχτεί η κοινωνία ειδικές μορφές εθισμών, σεξουαλικών και μη σεξουαλικών, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους για να αποφύγει κάποιος να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του ιστορία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η ανάγκη τους για προστασία, φροντίδα και τρυφερότητα, καθώς και η ακάλυπτη λαχτάρα τους για αγάπη, σεξουαλικοποιήθηκαν πολύ νωρίς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περάσει τη ζωή τους με διάφορες σεξουαλικές καθηλώσεις, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν την προσωπική τους ιστορία. Συμμετέχουν σε διάφορες ομάδες, αποδέχονται άκριτα θεωρίες που επιβεβαιώνουν τις καθηλώσεις τους και προσποιούνται ότι μοιράζονται με άλλους «επιστημονικές» γνώσεις, ενώ ασυνείδητα μεταμφιέζουν τη δική τους απωθημένη ιστορία. (Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας, σ. 153-4).

ΠΗΓΗ: enoriako.info

       

Ο κόσμος είναι ένα σκοτεινό, ψυχρό και τρομακτικό μέρος.  Αυτό το σκοτάδι δε διαλύεται από το φυσικό φως του ήλιου. Αντίθετα, το φως του ήλιου ίσως κάνει την ανθρώπινη ζωή να φαίνεται ακόμη τρομερότερη και απελπιστικότερη καθώς η ζωή ξεχύνεται αμείλικτα και αδυσώπητα προς το θάνατο και τον αφανισμό περικυκλωμένη από πόνο και μοναξιά.  Όλα είναι καταδικασμένα, όλα υποφέρουν, όλα υπόκεινται στον ακατανόητο και ανελέητο νόμο της αμαρτίας και του θανάτου.  Τότε όμως εμφανίζεται πάνω στη γη, εισέρχεται στον κόσμο ένας ταπεινός και άστεγος, που δεν εξασκεί καμία εξουσία πάνω σε κανένα, και δεν διαθέτει καμιά επίγεια εξουσία. Λέει στους ανθρώπους πως αυτό το βασίλειο του σκότους, του κακού  και του θανάτου δεν είναι η αληθινή ζωή. Πως δεν είναι ο κόσμος που δημιούργησε ο Θεός. Πως μπορεί και πρέπει να νικηθεί το κακό, ο πόνος και τελικά ο ίδιος ο θάνατος. Και πως έχει σταλεί από το Θεό, τον Πατέρα Του, για να σώσει  τον άνθρωπο από την τρομακτική δουλεία στην αμαρτία και στον θάνατο.

        Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει την αληθινή τους φύση και κλήση, τις έχουν απαρνηθεί. Πρέπει να επιστρέψουν για να δουν πως έχουν χάσει την ικανότητα να βλέπουν, και να ακούν  αυτά που είναι ανίκανοι ήδη να ακούσουν.  Πρέπει να ξαναπιστέψουν πως το καλό είναι ισχυρότερο από το κακό, η αγάπη ισχυρότερη από το μίσος, η ζωή ισχυρότερη από το θάνατο. Ο Χριστός θεραπεύει, βοηθά και δίνεται σε όλους.  Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν, δεν ακούν, δεν πιστεύουν.  Θα μπορούσε να είχα αποκαλύψει την ουράνια δόξα και δύναμή Του, και να τους υποχρεώσει  να πιστέψουν. Θέλει όμως απ’ αυτούς την πίστη, την αγάπη και την αποδοχή που δίνονται ελεύθερα.

Alexander Schmemann,”Celebration of Faith, The Church Year”

«ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ» εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ

Ένα από τα πράγματα, που κάνει με ιδιαίτερη δυσκολία κανείς, είναι το να βρίσκεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του, με μάτια ολάνοιχτα και χωρίς αυτό να τον τρομοκρατεί…

…ενδέχεται οι πράξεις να είναι  φοβερές, όμως μία ειλικρινής μετάνοια  μπορεί να τις σβήσει οριστικά.  Ο Άγιος Νικήτας, μαθητής του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, λέγει ότι τα δάκρυα της ειλικρινούς μετάνοιας μπορεί ν’ αποκαταστήσουν ακόμη και μία χαμένη παρθενία.  Και ο Άγιος Βαρσανούφιος ο Μέγας αναφέρει ότι μπορούμε να πούμε πως συγχωρηθήκαμε και πως αυτό πού συνέβη σβήσθηκε από το βιβλίο της ζωής, όταν αισθανόμαστε πραγματική μετάνοια ενώπιον του Θεού και γνωρίζουμε ότι δεν είναι πλέον πιθανό να ξαναπέσουμε στις προηγούμενες ενέργειές μας, διότι έχει καταστραφεί μέσα μας από τη φωτιά της μετάνοιας καθετί που θα ήταν σε θέση να προκαλέσει ξανά την άσχημη πράξη που μας βαραίνει…

…θα διευκρινίσω αυτό πού είπα στην αρχή, φέρνοντας σαν παράδειγμα έναν άνθρωπο, του οποίου η εικόνα είναι έντονα αποτυπωμένη στη μνήμη μου.  Για πρώτη φορά με πλησίασε για να εξομολογηθεί.  Πολύ πριν από τη συνάντησή μας είχε διαπράξει έγκλημα, και επί πολλά χρόνια έζησε μ’ ένα αίσθημα φρίκης για την πράξη του αυτή.  Είχε μετανιώσει για ό,τι έκανε, και όχι μόνο είχε λυπηθεί  για την ενέργειά του,  αλλά είχε φθαρεί και από τον τρόμο στον οποίο είχε βυθιστεί. Βρήκε τον Θεό χάρη στη μεταμέλειά που είχε ωριμάσει μέσα του και η οποία κατέληξε να τον κάνει να πει στο Θεό : «Δεν είμαι πιά ο άνθρωπος πού έκανε το έγκλημα’  συγχώρεσέ με, άφησέ με να ζήσω ως ελεύθερος άνθρωπος…»

Anthony Bloom, «Le Sacrement de la Guerison», Εκδόσεις Cerf, «Το μυστήριο της ίασης», Εκδόσεις Εν πλώ