Εγώ και οι άλλοι

       Τα όρια,  μας προσδιορίζουν.  Προσδιορίζουν ποιός είμαι και ποιός δεν είμαι.  Μου δείχνουν πού ανήκω, ποιός είναι ο χώρος μου και πού αρχίζει ο άλλος και μου δίνουν μια εικόνα της ιδιοκτησίας της ζωής μου και των απαιτήσεων που συνδέονται μ' αυτήν.

    

        Η γνώση των δικών μου ευθυνών και υποχρεώσεων τελικά μου δίνει ελευθερία. ΄Όταν  γνωρίζω πού αρχίζει και τελειώνει ο δικός μου χώρος, μπορώ να κάνω μέσα σ' αυτόν ότι μου φαίνεται σωστό.  Το αίσθημα της ευθύνης για τη ζωή μου, μου ανοίγει δρόμους με πολλές δυνατότητες.  Αν όμως δεν έχω αναλάβει τη ζωή μου στην κατοχή μου, οι δυνατότητές μου για προσωπικές αποφάσεις κι επιλογές θα είναι πολύ περιορισμένες.  Για φαντασθείτε πόση σύγχυση θα προκαλούσε σε κάποιον  αν του έλεγαν να προσέξει καλά μια ιδιοκτησία, γιατί θα είναι υπεύθυνος  απέναντι στο νόμο για ό,τι συμβεί μέσα σ' αυτήν, και δεν του καθόριζαν που βρίσκονται τα όρια αυτής της ιδιοκτησίας ή δεν του έδιναν τη δυνατότητα να προστατέψει τα σύνορά της.  Αυτό δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν μια απλή αμέλεια.

     

     Κι όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει πολύ συχνά στο συναισθηματικό και πνευματικό μας χώρο.  Ο Θεός μας δημιούργησε έτσι, ώστε να ζούμε ο καθένας μας "μέσα" στο δικό του εαυτό, μέσα στην ψυχή μας, και να είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι μας αποτελεί. . . .

      

       Ο καθένας μας έχει ν' αντιμετωπίσει αυτό που συμβαίνει στη δική του ψυχή και τα όρια μας καθορίζουν ποιό είναι αυτό.  Αν δεν γνωρίζουμε τα όριά μας, ή αν έχουμε διδαχτεί μια λανθασμένη οριοθέτηση, αυτό θα μας προκαλέσει πολύ πόνο.

               (Dr. Henry Cloud & Dr. John Townsend, " ΟΡΙΑ ΖΩΗΣ "εκδ. ΕΛΑΦΟΣ)

Ο Πνευματικός αγώνας

Γρηγορείτε, στήκετε, εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε. (Απ. Παύλος)

Γρηγορείτε ως καθευδώντων,

στήκετε ως σαλευομένων,

ανδρίζεσθε, κραταιούσθε ως

μαλακιζομένων. (Χρυσόστομος)

Οι τέσσερις προστακτικές :

κατά της απροσεξίας,

κατά της αστασίας,

κατά της χαλαρότητος,

κατά της ηθικής εξασθενήσεως. (Π.Τ.)

. . .  να είμαστε διαρκώς προσεκτικοί με τον εαυτό μας,

να είμαστε σε πνευματική εγρήγορση,

να προστατεύουμε την ψυχή  από κάθε αρνητικό ερέθισμα . . .

να παύουμε αμέσως τούς λογισμούς πού δεν αρέσουν στον Θεό και να διαφυλάττουμε αυτούς πού Του είναι ευχάριστοι,

να περιορίζουμε την περιέργεια  που "σκαλίζει" τον βίο των διπλανών μας,

να συγχωρούμε όσους μας έχουν προσβάλει.

 Αυτός ο εσωτερικός αγώνας είναι απαραίτητος, εγείρει δυσκολίες και απαιτεί λεπτότητα.

Είναι απαραίτητος, επειδή κάθε σκέψη, όπως το φτερούγισμα της πεταλούδας, έχει αόρατα και αναπάντεχα αποτελέσματα ( σύμφωνα με τη θεωρία του χάους ,το περιεχόμενο της οποίας έχει συμπυκνωθεί σε μία, περίφημη πλέον, αποφθεγματική  φράση : "το φτερούγισμα μιάς πεταλούδας σε μία μεριά τού πλανήτη, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην άλλη άκρη του". Με αυτές τις αδιόρατες αλλά τρομακτικές συνέπειες παραλληλίζονται οι συνέπειες τού αφύλακτου νου).

Εγείρει δυσκολίες, διότι προϋποθέτει την επίθεση ενάντια στο πιό δύσκολο πράγμα πού μπορεί να ξεριζωθεί από μέσα μας: τίς κακές εσωτερικές συνήθειες, τις αδυναμίες του σώματος και της ψυχής. Και τέλος, απαιτεί λεπτότητα ... πώς θα μπορέσουμε να προβλέψουμε εγκαίρως την παρουσία του Εχθρού, για να μπορέσουμε να αντισταθούμε; ( π. Μάξιμος Εγκέρ ,από το βιβλίο του "Κράτα το νου σου στον Άδη..." εκδόσεων, «εν πλω» ).

Εσω-             Τελμά-

στρέφεια        τωση      

  

Ενώ η ενοχή συνιστά εγκλεισμό, τελμάτωση και εσωστρέφεια, η μετά-νοια είναι απελευθέρωση, κίνηση και άνοιγμα στον άλλο και τον όλως Άλλο.  Η βασική διαφορά βρίσκεται στο αν και κατά πόσο παρέχεται τόπος στο θείο έλεος.  (π. Μάξιμος Εγκέρ)

". . . θα τα αφήσεις όλα πίσω σου !  Δεν θα τα έχεις βαρίδια στα  πόδια σου, . . . μήτε θα φορτώσεις το καράβι με δαύτα αν προτιμήσεις να περάσεις τη θάλασσα. Άφησε πίσω σου το ναυάγιο και την καταστροφή στον τόπο όπου συνέβη. . . Άρχισε πάλι από την αρχή !  Μήπως εξάντλησες κάθε δυνατότητα αποτυγχάνοντας στην δοκιμασία τούτη ; Όχι δα !  Το μέλλον σφύζει ακόμη από δοκιμασίες και επιτυχίες.  Υπάρχει ευτυχία να την γευτείς !  Καλά πού μένουν να γίνουν ! Άλλαξε τούτη την ψεύτικη ζωή σου με άλλη αληθινή.  Γιατί να χρονοτριβείς  έστω και μια μέρα παραπάνω μέσα στα  μαρτύρια πού έφαγαν την ζωή σου ! - που  σ΄ έκαναν ανίσχυρο να θέλεις και να πράξεις ! - πού δεν θα σου αφήσουν δύναμη ούτε να μετανοήσεις !  Στάσου στα πόδια σου και δρόμο !...  (Nathaniel Hawthorne, από το βιβλίο «The Scarlet Letter»)

Η ήττα του ανθρώπου, ο ίδιος ο θάνατός του έγινε τρόπος Ζωής.

Και η νίκη αυτή άρχισε με το θάνατο του Χριστού.

Αυτό είναι το αιώνιο Ευαγγέλιο και εξακολουθεί να είναι "μωρία", όχι μόνο για τον κόσμο τούτον, αλλά και για τη θρησκεία , όσο αυτή εξακολουθεί να είναι θρησκεία του κόσμου τούτου.  (Alexander Schmemann)

"Και γαρ νυν πόλεμος αναρριπίζεσθαι μέλλει χαλεπός. Μη τοίνυν κάθισο ένδον, αλλ' εξέρχου και πολέμει."  (Βίκτωρ Αντιοχείας)

Ποιητές…

...  ένα θέμα

                                             

                                                        Τ Ε Ι Χ Η 

                 Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

                 μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

                 Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

                Άλλο δεν σκέπτομαι : τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

                διότι πράγματα πολλά να κάμω είχον.

                Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

                Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

               Ανεπαισθήτως μ΄έκλεισαν απο τον κόσμον έξω.

                                                                                    Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ

                                                       

                                        

                Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε - προς τα εκεί πηγαίνει προοδευτικά η εξέλιξή μας - πώς τίποτα Ξένο δεν επισυμβαίνει, αλλά μόνο αυτό που μας ανήκει από καιρό. Χρειάστηκε να αναθεωρήσουμε τόσες και τόσες φορές την έννοια της κίνησης' έτσι θα πρέπει επίσης να μάθουμε σιγά σιγά ότι αυτό που ονομάζουμε πεπρωμένο προέρχεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και ότι δεν είναι κάτι που επιβάλλεται από έξω.  Επειδή τόσοι και τόσοι δεν έχουν αφομοιώσει το πεπρωμένο τους και  δεν το μεταμόρφωσαν μέσα τους  όσο καιρό το ζούσαν, δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν αυτό πού εμφανίστηκε στο τέλος.  Τους φάνηκε τόσο ξένο, που μέσα στην τρομάρα τους νόμισαν πώς η είσοδός του είχε συντελεστεί εκείνη τη στιγμή, γιατί έπαιρναν όρκο πώς πριν από λίγο δεν υπήρχε κάτι Παρόμοιο εκεί.  Όπως για μεγάλο διάστημα οι άνθρωποι έσφαλαν ως προς την κίνηση του ήλιου, έτσι εξακολουθούν να πλανώνται ως σήμερα σε ότι αφορά την κίνηση όσων πρόκειται να συμβούν στο  μέλλον…

               Ράινερ Μαρία Ρίλκε ( ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ, εκδ. " Αρμός").

                

                        Πύργον εσοφίσω, οικοδομήσαι ώ ψυχή,

                       Και οχύρωμα πήξαι ταις σαίς επιθυμίαις,

                       ειμή συνέχεεν ο Κτίστης τας βουλάς σου,

                       και κατέαξεν εις γήν, τα μηχανήματά σου.

                     (Αγίου Ανδρέου Κρήτης, ο Μέγας Κανών)

Ελπίδα και Ανάσταση

Justin Welby

Το 1944 ένας Βρετανός στρατιώτης, στην εκστρατεία της Νορμανδίας ρωτήθηκε από έναν φίλο του τι θα έκανε μετά τον πόλεμο.  Ήταν αρχιτέκτονας στην εποχή της ειρήνης και η απάντησή του ήταν ότι θα χτίσει έναν καθεδρικό ναό!

Το όνομά του ήταν Basil Spence, και οι φίλοι του πρέπει να πίστευαν ότι ήταν τρελός, γιατί μόνο ένας καθεδρικός ναός είχε ολοκληρωθεί στην Αγγλία μετά από τον καθεδρικό του St Paul στο Λονδίνο 350 χρόνια νωρίτερα.

Το 1950 ο Spence, γεμάτος με ελπιδοφόρα έμπνευση και φιλοδοξία, κέρδισε τον διαγωνισμό για το σχεδιασμό του καθεδρικού ναού του Κόβεντρι, ενός από τα σημαντικότερα μεταπολεμικά σύμβολα της ειρήνης και της συμφιλίωσης. Ολοκληρώθηκε το 1962.

Η φαντασία, η φιλοδοξία, η ελπίδα, είναι μερικές απ’ τις τροφές που τρέφουν το μυαλό μας σε σκοτεινούς καιρούς.  Μπορούν να είναι απλώς απόδραση, ή μπορούν να μας δώσουν μια σταθερή κατεύθυνση και πρόθεση.

Αυτή η αίσθηση μιας νέας κατεύθυνσης και πρόθεσης, της ελπίδας που μας βοηθάει να προχωρούμε, είναι πιθανό να χλευαστεί από πολλούς.

Ο κυνισμός μας λέει ότι όλα θα συνεχιστούν όπως πριν.  Η απελπισία μας λέει ότι ο δρόμος πλησιάζει στο τέλος του. Ο φόβος μας λέει να φροντίσουμε τον εαυτό μας.

Η έξυπνη και όμορφη ελπίδα μάς δίνει ένα θάρρος και μια μεγάλη φιλοδοξία, όταν βασίζεται σε αυτό που ξέρουμε ότι είναι αλήθεια.

Ούτε οι γυναίκες, ούτε οι δύο μαθητές είχαν ελπίδα, όταν πήγαν στον τάφο. Η Μαρία ήταν τόσο γεμάτη θλίψη, τόσο επηρεασμένη από μια απολύτως λογική απόγνωση, που δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει τον Ιησού όταν στάθηκε μπροστά της.

Ποιος θα αναγνώριζε κάποιον, τον οποίον νόμιζε νεκρό;

Ωστόσο, μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η Μαρία ανακοινώνει ότι έχει δει τον Κύριο.  Λίγο αργότερα, ο Πέτρος λέει στον Κορνήλιο ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί και ότι αυτό ήταν το θεμέλιο της ελπίδας για όλους τους ανθρώπους.

Υπάρχουν τρία εκπληκτικά πράγματα σε αυτά που λέει ο Πέτρος.

Πρώτον, ότι κάποιος θα μπορούσε να αναστηθεί από τους νεκρούς.  Η αλλαγή του Πέτρου από τον εκφοβισμένο αρνητή του Χριστού σε τολμηρό υποστηρικτή Του είναι μια από τις σπουδαίες της Ανάστασης.

Δεύτερον, ότι ο Θεός θα αγκάλιαζε με την αγάπη Του ολόκληρο τον κόσμο.

Τρίτον, ότι οι Ρωμαίοι κατακτητές και οι υπόδουλοι Εβραίοι θα μπορούσαν να συνυπάρχουν με ενότητα.

Μέχρι σήμερα, η Ανάσταση του Ιησού είναι το στέρεο θεμέλιο όλων των ελπίδων για έναν καλύτερο κόσμο. Οι πρώτοι χριστιανοί διαπίστωσαν ότι ο Θεός είχε καταστήσει μία ζωή νέα και δυνατή και μας την προσέφερε.

Μέσα από τον Ιησού Χριστό, οι πρώτοι Χριστιανοί ενδυναμώθηκαν για να ζήσουν με τρόπους που έφεραν αιώνια ζωή σε πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και αδύναμους, τους προνομιούχους και τους περιθωριοποιημένους.

Μια καταπληκτική κοινότητα μεγάλωσε και αγάπησε και υπηρέτησε τους ανθρώπους σε καιρούς ειρήνης και πολέμου, υγείας αλλά και μεγάλων επιδημιών. Αυτή είναι η ίδια κοινότητα, η παγκόσμια εκκλησία, που ακόμα ζει και μεγαλώνει σε όλο τον κόσμο.

Η Ανάσταση δεν αλλάζει μόνο εμάς ατομικά, αλλά είναι το καύσιμο για μια φιλοδοξία γεμάτη ελπίδα και φαντασία που μετατρέπει τα όνειρα σε πραγματικότητα. Το βασικό χριστιανικό χαρακτηριστικό είναι η ελπίδα, και το οποίο μας φέρνει σήμερα, την ημέρα του Πάσχα 2020. Ποιος δεν νιώθει το σοκ των τελευταίων εβδομάδων;

Τόσοι πολλοί υπέφεραν από τον ιό, ήταν στο νοσοκομείο ή θρήνησαν κάποιον που έφυγε.

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο αισθάνονται αβεβαιότητα, φόβο, απελπισία και απομόνωση. Ανησυχούν για την δουλειά τους, για την επάρκεια των τροφίμων, καθώς είναι απομονωμένοι από τους αγαπημένους τους και αισθάνονται ότι το μέλλον θα είναι σκοτεινό. Αλλά δεν είναι μόνοι.

Οι γυναίκες πήγαν στον τάφο μέσα στο σκοτάδι, και εκεί βρήκαν το φως και την ελπίδα του Χριστού να ανασταίνεται από τους νεκρούς.  Η Μαρία Μαγδαληνή γύρισε τον κόσμο των μαθητών πίσω στο φως, εκείνη η γυναίκα που, όπως ο προκάτοχός μου Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, Λάνσελοτ Άντριους είπε, ήταν «τελευταία στο σταυρό και πρώτη στον τάφο».

Τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν την Ανάσταση, όλοι αυτοί είχαν ένα νέο όραμα για τη δικαιοσύνη, μοιράστηκαν τα αγαθά τους, νοιάζονταν ο ένας τον άλλον τόσο δυνατά που με τον καιρό ο κόσμος άλλαξε και αλλάζει έως αυτήν την ημέρα.

Αυτό ήταν ένα όραμα της Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη, όπου πλέον ο θάνατος δεν θα είναι το τέλος.

Αυτό μας φέρνει πίσω στη φιλόδοξη φαντασία και την παράλογη ελπίδα. Για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, έχουμε μια ελπίδα που είναι βέβαιη σαν βράχος.

Ακόμα και σε αυτές τις σκοτεινές μέρες του εφετινού Πάσχα μπορούμε να τραφούμε με ελπίδα.  Μπορούμε να ονειρευτούμε πώς θα είναι η χώρα μας και ο κόσμος μας μετά την πανδημία.

Θα εξακολουθεί να υπάρχει κακία και πόλεμος, φτώχεια και διώξεις, απληστία και πλεονεξία.  Πάντα υπήρχε, πάντα θα υπάρχει.

Ωστόσο, στην Ανάσταση του Ιησού ο Θεός ανάβει ένα φως, που μας καλεί στη δικαιοσύνη, να ζήσουμε με ταπεινή γενναιοδωρία, να μεταμορφώσουμε τις κοινωνίες μας.

Μετά από τόσα βάσανα, τόσο ηρωισμό από τους εργαζόμενους στα νοσηλευτικά ιδρύματα, τόση προσπάθεια, όταν αυτή η επιδημία εξαπλώθηκε εδώ και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι με το να επιστρέψουμε στο παρελθόν σαν να είναι όλα κανονικά.

Πρέπει να υπάρχει μια ανάσταση της κοινής μας ζωής, κάτι που συνδέεται με την παλιά, αλλά είναι διαφορετική και πιο όμορφη.

Πρέπει να το ονειρευτούμε γιατί αυτό είναι το δώρο του Θεού. Μετά πρέπει να το χτίσουμε σε συνεργασία με τον Θεό.

Στη νέα ζωή της Ανάστασης του Ιησού, τολμούμε να έχουμε πίστη στη Ζωή πριν από το θάνατο. Ελπίζουμε, λόγω της Ανάστασης.

Μετάφραση: Χρήστος Ιωάννου

ΠΗΓΗ:enoriako.info/Κατηγορία:Μενού/ Αναδημοσιεύσεις