Ο  παράδεισος ή η κόλαση εξαρτάται  από τον τρόπο που δεχόμαστε την αγάπη του Θεού.  Στην αγάπη Του θα ανταποκριθούμε με αγάπη η με μίσος; Αυτή η είναι η κρίσιμη διαφορά.  Και η διαφορά αυτή εξαρτάται αποκλειστικά από μας, από την ελευθερία μας, από την ενδόμυχη ελεύθερη επιλογή μας, από μια τέλεια  ελεύθερη διάθεση που δεν επηρεάζεται από εξωτερικές καταστάσεις ή εσωτερικούς [παράγοντες της υλικής και πνευματικής φύσης μας , γιατί δεν είναι μια εξωτερική πράξη  αλλά μια εσωτερική διάθεση που πηγάζει από τα βάθη τη καρδιάς μας, και καθορίζει όχι τις αμαρτίες μας, αλλά  τον τρόπο  που σκεπτόμαστε για τις αμαρτίες μας, όπως φαίνεται καθαρά στις περιπτώσεις του τελώνη και του φαρισαίου και των ληστών που συσταυρώθηκαν  με το Χριστό.  Αυτή η ελευθερία, αυτή η επιλογή, αυτή η εσωτερική διάθεση προς το Δημιουργό μας είναι ο εσώτατος πυρήνας  της αιώνιας προσωπικότητάς μας, είναι το βαθύτερο χαρακτηριστικό  μας, είναι αυτό που μας κάνει αυτό του είμαστε, είναι το αιώνιο πρόσωπό μας – φωτεινό ή σκοτεινό η φθονερό.

            Όχι, αδελφοί μου, δυστυχώς για μας ο παράδεισος ή η κόλαση δεν εξαρτάται από το Θεό.  Αν εξαρτιόταν από το Θεό δε θα φοβόμασταν τίποτα.  Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από την Αγάπη.  Αλλά  δεν εξαρτάται από το Θεό.  Εξαρτάται αποκλειστικά από μας και αυτή είναι ολόκληρη τραγωδία.  Ο Θεός μας θέλει να είμαστε κατ’ εικόνα Του, αιώνια ελεύθεροι.  Μας σέβεται απόλυτα.  Αυτό είναι Αγάπη.  Χωρίς σεβασμό δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη.  Είμαστε άνθρωποι επειδή είμαστε ελεύθεροι.  Αν δεν ήμασταν ελεύθεροι θα ήμασταν έξυπνα ζώα ,όχι άνθρωποι. Ο Θεός δε θα πάρει ποτέ πίσω το δώρο της ελευθερίας που καθορίζει τι είμαστε.  Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε πάντα αυτό που εμείς  θέλουμε να είμαστε, φίλοι ή εχθροί του Θεού και δεν υπάρχει αλλαγή σ’ αυτό το βαθύτατο είναι μας. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν βαθιές ή επιφανειακές αλλαγές στη ζωή μας, στο χαρακτήρα μας, στις  πεποιθήσεις μας.  Όλες αυτές οι αλλαγές, όμως, είναι μόνο η χρονικά μεταβαλλόμενη έκφραση του  βαθύτερου αιώνιου εαυτού μας.  Αυτός ο βαθύς αιώνιος εαυτός είναι αιώνιος με όλη τη σημασία της λέξης.  Γι’ αυτό ο παράδεισος και η κόλαση είναι επίσης αιώνια.  Δεν υπάρχει μεταβολή σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε.  Τα πρόσκαιρα χαρακτηριστικά μας και η ιστορία μας  στη ζωή εξαρτώνται από πολλά επιφανειακά πράγματα, που εξαφανίζονται με το θάνατο, το αληθινό μας πρόσωπο όμως δεν είναι επιφανειακό και δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα και εξαφανιζόμενα πράγματα, που εξαφανίζονται με το θάνατο, το αληθινό μας πρόσωπο όμως δεν είναι επιφανειακό και δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα και εξαφανιζόμενα πράγματα.  Είναι ο πραγματικός εαυτός μας. Παραμένει μαζί μας όταν κοιμόμαστε στον τάφο και θα γίνει το πραγματικό πρόσωπό μας κατά την ανάσταση.  Είναι αιώνιος.

……………………………………………………………………………………………………………  ….

        Οι δαίμονες θέλουν πάντα να μας κάνουν να σκεφτόμαστε τη σωτηρία μας ή τον αιώνιο πνευματικό θάνατο με νομικίστικους όρους. Μας θέλουν να σκεφτόμαστε  ότι η σωτηρία ή ο αιώνιος θάνατος είναι ένα ζήτημα της απόφασης του Θεού. Όχι, αδελφοί μου, πρέπει να ξυπνήσουμε για να μην απολεσθούμε.  Η σωτηρία μας ή ο αιώνιος θάνατός μας δεν είναι ζήτημα απόφασης του Θεού, αλλά ζήτημα δικής  μας απόφασης, είναι ζήτημα απόφασης της ελεύθερης βούλησής μας, την οποία ο Θεός σέβεται απόλυτα. Ας μην εξαπατιόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από τον Θεό, προέρχεται από μας τους ίδιους.

 Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.

        Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι πατέρες της Εκκλησίας πάντα πίστευαν ότι ήταν πραγματικά πνευματικά τέκνα του Αβραάμ, ότι η Εκκλησία θεωρούσε τον εαυτό της Νέο Ισραήλ και ότι οι ορθόδοξοι λαοί, είτε ήταν Έλληνες είτε Ρώσσοι, Βούλγαροι ή Σέρβοι, Ρουμάνοι κ.λπ  ήταν σίγουροι ότι ήταν σαν τον Ναθαναήλ, πραγματικοί Ισραηλίτες, ο λαός του Θεού.  Και ενώ αυτή ήταν η πραγματική συνείδηση της ανατολικής  χριστιανοσύνης, η Δύση γίνονταν όλο και περισσότερο ένα παιδί της ειδωλολατρικής ανθρωπιστικής Ελλάδας και Ρώμης.

        Ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαφοράς σκέψης ανάμεσα στον Ισραήλ και την ειδωλολατρεία;  Εφιστώ την προσοχή σας σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο θέμα.

       Ο Ισραήλ πιστεύει στο Θεό.

        Η ειδωλολατρεία πιστεύει στη δημιουργία, δηλαδή στην ειδωλολατρεία η δημιουργία θεοποιείται.  Για τους ειδωλολάτρες Θεός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό πράγμα.  Ο Θεός είναι απρόσωπος, προσωποποιημένος σ’ ένα πλήθος θεών.

        Ο Ισραήλ (και όταν μιλούμε για τον Ισραήλ εννοούμε τον πραγματικό Ισραήλ, τα πνευματικά τέκνα του Αβραάμ, εκείνους που έχουν πίστη που δόθηκε από το Θεό στον εκλεκτό Του λαό, όχι εκείνους που εγκατέλειψαν αυτή την πίστη.  Τα πραγματικά τέκνα του Αβραάμ είναι η Εκκλησία του Χριστού και όχι εκείνοι οι κατά σάρκα απόγονοι, το γένος των Ιουδαίων) γνωρίζει ότι Θεός και δημιουργία είναι δύο ριζικά διαφορετικά είδη ύπαρξης.  Ο Θεός είναι αυθύπαρκτος, προσωπικός, αιώνιος, αθάνατος, Ζωή και η πηγή της Ζωής, Ύπαρξη και πηγή ύπαρξης.  Ο Θεός είναι η μόνη πραγματική  ύπαρξη : Ο Ων, ο μόνος Ων.  Αυτό είναι το νόημα του άρθρου «Ο».΄

        Η δημιουργία, αντίθετα, δεν είναι αυθύπαρκτη.  Εξαρτάται ολοκληρωτικά από τη θέληση του Θεού. Υπάρχει  εφόσον  ο Θεός θέλει να υπάρχει.  Δεν είναι αιώνια.  Δεν έχει ύπαρξη.  Ήταν μηδέν, ήταν απολύτως τίποτα.  Δημιουργήθηκε εκ του μηδενός.  Από μόνη της  δεν έχει δύναμη ύπαρξης.  Διατηρείται στην ύπαρξη με την ενέργεια του Θεού.  Αν αυτή η αγαπητική ενέργεια του Θεού σταματήσει κάποτε, η δημιουργία και όλα τα δημιουργήματα, πνευματικά ή υλικά, λογικά ή άλογα θα επιστρέψουν στην ανυπαρξία.  Γνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού για τη δημιουργία Του είναι αιώνια.  Γνωρίζουμε από Εκείνον ότι δε θα μας αφήσει ποτέ να πέσουμε στην ανυπαρξία, από την οποία μας έφερε στην ύπαρξη.  Αυτή είναι η ελπίδα μας και ο Θεός είναι αληθής στις υποσχέσεις Του.  Εμείς, τα δημιουργήματα, οι άγγελοι και άνθρωποι, θα ζήσουμε αιώνια όχι γιατί έχουμε μέσα μας τη δύναμη της αιωνιότητας, αλλά γιατί  αυτό είναι το θέλημα του Θεού που μας αγαπά.  Αφ’ εαυτού μας είμαστε τίποτα.  Δεν έχουμε στη φύση μας ούτε την παραμικρή ενέργεια ζωής και ύπαρξης.  Ότι έχουμε, έρχεται εξ ολοκλήρου από το Θεό, τίποτα δεν είναι δικό μας.  Είμαστε βούρκος της γης και όταν  το ξεχάσαμε, ο Θεός με το έλεος Του, επέτρεψε να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτό που είμαστε, για να παραμείνουμε ταπεινοί και να έχουμε ακριβή επίγνωση της μηδαμινότητάς μας.  «Ο Θεός, λέει, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κάπου αλλού, μπορεί να κάνει ότι θέλει, αν και δε θέλει να κάνει όλα όσα μπορεί, γιατί μπορεί να καταστρέψει τη δημιουργία, αλλά δε θέλει να το κάνει».

        Αυτή είναι η πίστη του Ισραήλ.

        Ποια είναι η διδασκαλία της ειδωλολατρείας;-

        Ειδωλολατρεία είναι η συνέπεια της απώλειας της επαφής με το Θεό.  Το πλήθος των αμαρτιών της ανθρωπότητας έκαναν τους ανθρώπους ανίκανους να λάβουν το θείο φως και να έχουν οποιαδήποτε ένωση μα το Ζώντα Θεό.  Η συνέπεια ήταν να θεωρήσουν σαν κάτι θείο τη δημιουργία, που έβλεπαν καθημερινά μπροστά τους.

       Η ειδωλολατρεία θεωρεί τη δημιουργία σαν κάτι το αυθύπαρκτο και αθάνατο, κάτι που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει.  Στην ειδωλοατρεία οι θεοί είναι μέρος της δημιουργίας.  Δεν τη δημιούργησαν από το μηδέν, απλά και μόνο σχηματοποίησαν την υπάρχουσα ύλη.  Η ύλη μπορεί να παίρνει διάφορα σχήματα.  Τα σχήματα έρχονται στην ύπαρξη και εξαφανίζονται, αλλά η ύλη η ίδια είναι αιώνια.

………………………………………………………………………………………………………………..

         Η εδωλολατρεία  και ο ανθρωπισμός είναι ένα και το αυτό πράγμα.  Στην ειδωλολατρεία ο άνθρωπος είναι, θεός, γιατί είναι αιώνιος εκ φύσεως.  Γι’  αυτό η ειδωλολατρεία  είναι πάντα υπεροπτική. Είναι ναρκισσισμός.  Είναι αυτολατρεία.  Στην Ελλάδα οι θεοί είχαν ανθρώπινα  χαρακτηριστικά.  Η ελληνική θρησκεία ήταν η ειδωλολατρεία του ανθρώπου..  Η ψυχή του ανθρώπου θεωρούνταν η αληθινή του ύπαρξη και ήταν αθάνατη εκ φύσεως.

        Έτσι βλέπουμε ότι στην ειδωλολατρεία ο διάβολος πέτυχε να δημιουργήσει μια παγκόσμια πίστη, ότι οι άνθρωποι ήταν θεοί και έτσι δεν χρειαζόταν το Θεό.  Γι’  αυτό η υπερηφάνεια ήταν τόσο μεγάλη στην Ελλάδα και η ταπείνωση κάτι αδιανόητο.  Στο έργο του Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης γράφει τα ακόλουθα λόγια: «Το να μη θίγεται κανείς από προσβολές είναι σημείο χυδαίου και δουλικού ανθρώπου».  Ο άνθρωπος που πείθεται από το διάβολο να πιστέψει ότι η ψυχή  του είναι αθάνατη εκ φύσεως ποτέ δεν μπορεί  να ταπεινωθεί και ποτέ δεν μπορεί να πιστέψει πραγματικά στο Θεό, γιατί δε χρειάζεται το Θεό, όντα ο ίδιος Θεός, όπως η πλάνη του τον κάνει να πιστεύει.

        Γι’ αυτό οι [πατέρες της Εκκλησίας, κατανοώντας από την αρχή τον κίνδυνο του ανόητου σφάλματος, προειδοποίησαν τους χριστιανούς για το γεγονός ότι, όπως αναφέρει ο άγιος Ειρηναίος, «η διδασκαλία πως η ανθρώπινη ψυχή είναι εκ φύσεως  αθάνατη είναι εκ του πονηρού» (Έλεγχος, ΙΙΙ,20,1).

                  …………………………………………………………………………………………………………….

        Η ειδωλολατρική ελληνική σκέψη δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι αιτία της κόλασης δεν είναι ο Θεός αλλά τα λογικά πλάσματά Του. …

Η ειδωλολατρική ελληνική σκέψη δεν μπορούσε ακόμα να αντιληφθεί την αφιλοκερδή αγάπη.  Η ελευθερία όμως είναι το ύψιστο δώρο που ο Θεός  μπορούσε να δώσει σ’ ένα πλάσμα, γιατί η ελευθερία εξομοιώνει τα λογικά πλάσματα  με το Θεό.  Αυτό ήταν ένα δώρο ακατανόητο για τους έλληνες ειδωλολάτρες.  Δεν μπορούσαν  να φανταστούν  ένα πλάσμα που θα  μπορούσε να πει «όχι» σ’ ένα  παντοδύναμο Θεό. Αν ο Θεός ήταν παντοδύναμος δε θα μπορούσαν να του πουν «όχι» τα πλάσματα.  Έτσι αν ο Θεός έδινε  στους ανθρώπους τη Χάρη Του, οι άνθρωποι δε θα μπορούσαν  να την απορρίψουν.  Διαφορετικά ο Θεός δε θα ήταν παντοδύναμος.  Αν   δεχτούμε ότι  ο Θεός είναι παντοδύναμος, τότε η Χάρη Του πρέπει να είναι ακαταμάχητη.  Οι άνθρωποι δεν μπορούν να την αποφύγουν.  Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι εκείνοι  που στερούνται τη χάρη του Θεού, τη στερούνται επειδή ο Θεός δεν τους την έδωσε. Έτσι η απώλεια της Χάρης του Θεού, που αιώνιος πνευματικός θάνατος, με άλλα λόγια κόλαση, είναι στην ουσία μια πράξη που εξαρτάται καθ’ ολοκληρία από το Θεό. Ο Θεός είναι Εκείνος που τιμωρεί τους ανθρώπους αυτούς με τη στέρηση της Χάρης Του, με το να μην επιτρέπει να τους φωτίζει.  Έτσι ο Θεός  είναι αιτία του αιώνιου πνευματικού θανάτου εκείνων που είναι κολασμένοι.  Η κόλαση είναι μια ενέργεια του Θεού, μια ενέργεια της δικαιοσύνης του Θεού, μια ενέργεια ανάγκης ή σκληρότητας.  Σαν αποτέλεσμα ο Ωριγένης σκέφτηκε ότι αν θέλουμε να παραμείνουμε χριστιανοί, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι πραγματικά καλός, πρέπει να πιστέψουμε ότι η κόλαση δεν είναι αιώνια αλλά θα έχει ένα τέλος, παρά τα όσα γράφονται στην Αγία Γραφή και ό τι πιστεύει η Εκκλησία.  Αυτό είναι το μοιραίο, απόλυτα λογικό συμπέρασμα.  Αν ο Θεός είναι αίτιος της κόλασης, η κόλαση πρέπει να έχει τέλος, διαφορετικά ο Θεός είναι κακός.

        Ο Ωριγένης και όλοι οι όμοιοί του ορθολογιστές, δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η αποδοχή ή η απόρριψη της χάρης του Θεού εξαρτάται αποκλειστικά από τα λογικά πλάσματα.  Ότι ο Θεός δε σταματάει ποτέ, όπως ο ήλιος, να λάμπει το ίδιο «επί πονηρούς και αγαθούς».  Ότι τα πλάσματα τα λογικά όμως είναι τελείως ελεύθερα να δεχτούν ή ν’ απορρίψουν τη χάρη αυτή και την αγάπη.  Και ότι ο Θεός με τη γνήσια αγάπη Του, δεν εξαναγκάζει τα πλάσματά Του  να Τον αποδεχθούν , αλλά σέβεται απόλυτα την ελεύθερη θέλησή τους.  Δεν αποσύρει τη χάρη και την αγάπη Του, η διάθεση όμως των λογικών πλασμάτων προς αυτή την αστείρευτη χάρη και αγάπη είναι η διαφορά μεταξύ παραδείσου και κόλασης.  Εκείνοι που αγαπούν το Θεό είναι ευτυχισμένοι μαζί Του, εκείνοι που τον μισούν αισθάνονται υπερβολικά δυστυχείς, που είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την παρουσία Του.  Και δεν υπάρχει τόπος όπου μπορεί κανείς να ξεφύγει τη στοργική πανταχού παρουσία του Θεού.

Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.

       

         Ο Θεός είναι καλός, στοργικός και αγαθός προς εκείνους που παρακούν και τον αγνοούν.  Ποτέ δεν ανταποδίδει κακό στο κακό. Ποτέ δεν εκδικείται.  Οι τιμωρίες Του  είναι μέσα αγάπης για διόρθωση, εφόσον κάτι μπορεί να διορθωθεί και θεραπευθεί σ’ αυτή τη ζωή. Ποτέ δεν εκτείνονται στην αιωνιότητα.   …

        …Το αιώνιο κακό δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό.  Προέρχεται από τη θέληση των ελευθέρων, λογικών πλασμάτων Του, και τη θέληση αυτή ο Θεός τη σέβεται.

        Ο θάνατος δε μας  επιβλήθηκε από το Θεό.  Τον προκαλέσαμε με την ανταρσία μας. Ο Θεός είναι Ζωή και η Ζωή είναι Θεός. Επαναστατήσαμε κατά του Θεού, κλείσαμε τις πόρτες στη Ζωοποιό χάρη Του. Γράφει ο άγιος Βασίλειος : «όσο απομακρυνόταν από τη ζωή, τόσο πλησίαζε προς το θάνατο. Γιατί ο Θεός είναι Ζωή, η στέρηση της ζωής είναι θάνατος».  Συνεχίζει ο άγιος Βασίλειος : «Ο Θεός δε δημιούργησε θάνατο, εμείς τον φέραμε πάνω μας.  Παρά ταύτα, δεν εμπόδισε καθόλου την αποσύνθεση… για να μην κάνει την αναπηρία μας αθάνατη».

        Όπως το λέει ο άγιος Ειρηναίος : «Χωρισμός από το Θεό είναι θάνατος, χωρισμός από το φως είναι σκότος…,και δεν είναι το φως που τους προκαλεί την τιμωρία της τυφλότητας».

        Θάνατος λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι κυρίως ο χωρισμός από το Θεό, τον οποίο  ακολούθησε αναγκαστικά ο σωματικός θάνατος.  Ζωή είναι κυρίως  Εκείνος που είπε: «Εγώ είμαι η ζωή».

         Και γιατί ο θάνατος ήρθε σ’ ολόκληρο το  ανθρώπινο γένος; Γιατί  εκείνοι που δεν αμάρτησαν μαζί με τον Αδάμ πέθαναν όπως κι εκείνος;  Ορίστε η απάντηση του αγίου Αναστασίου του Σιναϊτου: «Γίναμε κληρονόμοι της κατάρας του Αδάμ.  Δεν τιμωρηθήκαμε σαν νάχαμε παρακούσει τη θεία εκείνη εντολή μαζί με τον Αδάμ.  Αλλά επειδή ο Αδάμ έγινε θνητός, μεταβίβασε την αμαρτία στους απογόνους του.  Γίναμε θνητοί, αφού γεννηθήκαμε από θνητό».

        Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρατηρεί: «Ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ: επίστρεψε εκεί απ’ όπου ελήφθης, αλλά του είπε «Γη ει και εις γήν απελεύση». Δεν είπε; «εν η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, να πεθάνετε!  Αλλά «εν η  δ ’αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού , θα πεθάνετε». Ούτε  και πρόσθεσε μετά, «επίστρεψε τώρα στη γη», αλλά είπε «θα επιστρέψεις»(απελεύση) προειδοποιώντας τον μ’ αυτόν τον τρόπο, επιτρέποντας δίκαια και όχι εμποδίζοντας εκείνο που θα γίνει». Βλέπουμε ότι ο θάνατος δεν ήρθε κατά προσταγή του Θεού αλλά σαν συνέπεια της από μέρους του Αδάμ διακοπής των σχέσεων του με την πηγή της Ζωής, που  προκάλεσε η παρακοή του.  Και ο Θεός με την καλοσύνη Του τον είχε προειδοποιήσει γι’ αυτό.

        «Το ίδιο το ξύλο της γνώσεως, λέει ο Θεόφιλος Αντιοχείας, ήταν καλό και ο καρπός του ωραίος.  Δεν ήταν, όπως νομίζουν μερικοί, το ξύλο που είχε το θάνατο μέσα του, αλλά η παρακοή.  Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον καρπό παρά μόνο γνώση και η γνώση είναι καλή, όταν τη  χρησιμοποιεί κανείς κατάλληλα».  Οι πατέρες μας διδάσκουν ότι η απαγόρευση της γεύσης του δένδρου της γνώσεως δεν ήταν απόλυτη αλλά πρόσκαιρη.  Ο Αδάμ ήταν ένα πνευματικό νήπιο.  Δεν είναι όλες οι τροφές για τα νήπια.  Μερικές τροφές μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν, αν και οι ενήλικες θα τις εύρισκαν θρεπτικές.  Το δένδρο της γνώσεως φυτεύτηκε από το Θεό για τον άνθρωπο.  Ήταν καλό και θρεπτικό.  Ήταν όμως στερεή τροφή, ενώ ο Αδάμ μπορούσε να χωνέψει μόνο γάλα. 

Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.

       

(συνέχεια από το προηγούμενο)

        Ποιο όργανο όμως χρησιμοποίησε ο διάβολος για να συκοφαντήσει το Θεό; Τί μέσα μεταχειρίσθηκε  για να πείσει την ανθρωπότητα, να διαστρέψει την ανθρώπινη σκέψη;  Χρησιμοποίησε τη «θεολογία».  Στην αρχή ο διάβολος εισηγήθηκε μια μικρή αλλοίωση  στη θεολογία και από τη στιγμή που εκείνη έγινε αποδεκτή, κατάφερε να την αυξάνει όλο και περισσότερο, ώστε ο χριστιανισμός να γίνει τελείως αγνώριστος. Είναι αυτό που ονομάζουμε «δυτική θεολογία».

        Προσπαθήσατε ποτέ να εντοπίσετε ποιο είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό της δυτικής θεολογίας;  Λοιπόν, το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι ότι θεωρεί το Θεό πραγματικό αίτιο κάθε κακού.

        Τι είναι κακό; Δεν είναι αποξένωση από το Θεό, ο οποίος είναι Ζωή; Δεν είναι ο θάνατος; Τί διδάσκει η δυτική θεολογία για το θάνατο;  ‘Ολοι οι ρωμαιοκαθολικοί  και οι περισσότεροι προτεστάντες θεωρούν το θάνατο σαν μια τιμωρία του Θεού.  Ο Θεός έκρινε όλους τους ανθρώπους ένοχους για την αμαρτία  του Αδάμ και τούς τιμώρησε με θάνατο, δηλ. τους απέκοψε από τον εαυτό Του, τούς στέρησε τη Ζωοποιό Του ενέργεια και έτσι τους σκότωσε πρώτα πνευματικά και αργότερα σωματικά, με κάποιο είδος πνευματικού λοιμού.  Ο Αυγουστίνος μεταφράζει το χωρίο της Γένεσης: «εν ή αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού (του καρπού), θανάτω αποθανείσθε’ Ως  εξής: «Εάν φάτε από τον καρπό του δένδρου αυτού θα σας σκοτώσω».

        Μερικοί προτεστάντες θεωρούν το θάνατο όχι σαν τιμωρία αλλά σαν κάτι φυσικό.  Δεν είναι όμως ο Θεός που δημιούργησε όλα τα φυσικά πράγματα;  Έτσι και στις δύο περιπτώσεις ο Θεός -γι’ αυτούς- είναι ο πραγματικός αίτιος του θανάτου.

        Κι αυτό αληθεύει, όχι μόνο για το σωματικό θάνατο. Είναι εξίσου αληθές και για τον ψυχικό.. Δε θεωρούν οι δυτικοί θεολόγοι την κόλαση, τον αιώνιο πνευματικό θάνατο του ανθρώπου, σαν μια τιμωρία του Θεού; Και θεωρούν το διάβολο σαν υπηρέτη του Θεού για την αιώνια τιμωρία των ανθρώπων στην κόλαση;

        Ο Θεός της Δύσης είναι ένας Θεός προσβεβλημένος και άγριος, γεμάτος οργή για την ανυπακοή των ανθρώπων, που με το καταστροφικό πάθος του θέλει να βασανίζει αιώνια όλη την ανθρωπότητα για τις αμαρτίες της, εκτός αν λάβει κάποια άπειρη ικανοποίηση του τρωθέντος εγωισμού του.

        Ποιο είναι  το δόγμα της σωτηρίας των δυτικών; Ο Θεός δε σκότωσε το Θεό για να ικανοποιήσει την υπερηφάνεια  του, που οι δυτικοί ονομάζουν κατ’ ευφημισμό δικαιοσύνη;  Και δεν είναι από αυτή την άπειρη ικανοποίηση που καταδέχεται να σώσει μερικούς από μας;

        Τί είναι σωτηρία για τη δυτική θεολογία; Δεν είναι σωτηρία από την οργή του Θεού;

     Βλέπετε λοιπόν ότι η δυτική θεολογία διδάσκει πως πραγματικός κίνδυνος και πραγματικός εχθρός μας είναι ο Δημιουργός και Θεός μας; Σωτηρία, για τους δυτικούς, είναι να γλιτώσεις  από τα χέρια του Θεού.

        Πώς μπορεί να αγαπήσει κανείς τέτοιο Θεό; Πώς μπορούμε  να πιστεύουμε σε κάποιον που μισούμε; Η πίστη στην ουσία της είναι  προϊόν αγάπης.  Επομένως θα θέλαμε να μην υπάρχει κάποιος που μας απειλεί, ιδιαίτερα όταν η απειλή αυτή είναι αιώνια.

        Ακόμα και αν υπάρχει το μέσο για να αποφύγει κανείς την οργή αυτής της παντοδύναμης αλλά κακής Ύπαρξης (ο θάνατος του Υιού Του για χάρη μας), θα ήταν προτιμότερο αν η ύπαρξη αυτή δεν υπήρχε.  Αυτό ήταν το λογικότερο συμπέρασμα  του νου και της καρδιάς των δυτικών λαών, γιατί ακόμα και  ο αιώνιος παράδεισος θα ήταν αποκρουστικός με ένα τέτοιο άγριο Θεό.  Έτσι γεννήθηκε ο αθεϊσμός και γι’ αυτό γεννήθηκε στη Δύση.  Ο αθεϊσμός ήταν άγνωστος στην  ανατολική χριστιανοσύνη μέχρι να εισβάλει κι εκεί η δυτική θεολογία.  Ο αθεϊσμός είναι συνέπεια  της δυτικής θεολογίας.  Αθεϊσμός είναι η άρνηση, η απόρριψη ενός κακού Θεού.  Οι άνθρωποι έγιναν αθεϊστές για να σωθούν από το Θεό, κρύβοντας τα κεφάλια τους και κλείνοντας τα μάτια τους σαν την στρουθοκάμηλο.  Ο αθεϊσμός, αδελφοί μου, είναι η άρνηση του Θεού των ρωμαιοκαθολικών και των προτεσταντών.  Πραγματικός μας εχθρός δεν είναι ο αθεϊσμός.  Πραγματικός  εχθρός μας είναι αυτός ο παραποιημένος και διαστρεβλωμένος «χριστιανισμός». (συνεχίζεται)

Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.