Δεν αρκεί να μετανιώνουμε για τις ατέλειωτες αμαρτίες μας’ δεν αρκεί να θέτουμε ερωτήματα καθαρά ηθικής τάξης : «συμπεριφέρομαι καλά ή αντίθετα συμπεριφέρομαι άσχημα:». Το θέμα είναι να γνωρίζω τι είδους άνθρωπος είμαι.  Με θεωρώ ανθρώπινο ον’  είμαι ικανοποιημένος που δείχνω σεβασμό στην ορθόδοξη χριστιανική μου ιδιότητα΄ είμαι ικανοποιημένος που αποδεικνύομαι άξιος γιός, κόρη ,σύζυγος ή γυναίκα, μνηστήρας ή μνηστή, πατέρας ή μητέρα’ είμαι ικανοποιημένος που αποδεικνύομαι άξιος φίλος, συνάδελφος  ή συνεταίρος στη δουλειά’ όμως, σε τελευταία ανάλυση, ποιος είμαι : Ποιό είναι το αυθεντικό μου κομμάτι και ποιο το επίπλαστο ; Μέχρι ποιο σημείο προσπαθώ να φαίνομαι αντί απλά να είμαι ;

       Όταν, αργά ή γρήγορα, μας εγκαταλείψουν οι δυνάμεις, που μας επέτρεπαν να φτιάξουμε φράγμα προστατευτικό απέναντι στις αναμνήσεις, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το παρελθόν μας, το μακρινό ή το πρόσφατο, και θα μας είναι σκληρό να συμφιλιωθούμε μαζί του. Εξοπλιζόμενοι όμως με θάρρος και αποφασιστικότητα, θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο τέρμα, με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο ο επιφανειακός εαυτός μας αλλά και ο εσώτερος να μεταμορφωθούν.

        Επιτρέψτε μου ακόμα μια λέξη σχετικά με τούτη την κατάσταση της κόπωσης, τόσο της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής, του σώματος αλλά και της ψυχής,  που γίνεται μόνιμη με το πέρασμα των χρόνων και την εξέλιξη της ζωής σε οποιαδήποτε ηλικία.

      Κάποιες φορές μας λείπουν οι δυνάμεις που χρειάζονται για να συγκεντρώσουμε το νου μας στην προσευχή.  Θέλουμε να προσευχηθούμε αλλά νιώθουμε πολύ αδύναμοι.  Η καρδιά μας βασανίζεται κι όμως ο νους μας διστάζει.  Σκεφτείτε μια ήρεμη λίμνη πάνω από την οποία φυσάει ένα ελαφρό αεράκι : όλη η επιφάνειά της κυματίζει και δεν αντανακλά ούτε τον ουρανό ούτε τη γη ‘ στο βάθος της πάλι παραμένει ήρεμη, χωρίς να την έχει προσβάλει ο άνεμος.  Συχνά μοιάζουμε με τη λίμνη, στο βάθος μας είμαστε διαυγείς και γαλήνιοι, στην επιφάνεια όμως έχει ξεσπάσει τέτοιο μπουρίνι που δεν υπάρχει τρόπος να μαζέψουμε τους λογισμούς και τα αισθήματά μας. Και τότε τι κάνουμε ;

       Να μια συμβουλή που μου έδωσε στο παρελθόν ο πνευματικός μου πατέρας για το ζήτημα αυτό, και για την οποία του είμαι βαθιά ευγνώμων.  Με συμβούλεψε να κάνω πέντε βαθιές μετάνοιες, πριν ξαπλώσω.  Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι στον αριθμό των μετανοιών, ούτε στο αν πρέπει  να τις κάνω ή όχι, αλλά στο να βρεθώ ενώπιον του Θεού, και να ταπεινωθώ μπροστά Του – «εν πνεύματι και αληθεία»-, «εξ όλης της ψυχής μου» - και να πω : Κύριε ! . . .

Anthony Bloom, «Το μυστήριο της ίασης», εκδ. Εν πλώ

Κυριακή ΙΑ' Λουκά

Published: 11 December 2014 | | | Hits: 2771

Bottom of Form

Top of Form

Bottom of Form

15 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή ΙΑ’ Λουκά

Κυριακή των Προπατόρων

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ "ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ"

«Ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει», ούρλιαζε τον προπερασμένο αιώνα ο «θεολόγος» και φιλόσοφος Λούντβιχ Φώυερμπαχ, για να πείσει τους συγκαιρηνούς του, ότι δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω απ’ όσα τρώμε. Ότι όλα είναι ύλη! Άρα ούτε Θεός υπάρχει. Αγωνιζόταν για ένα χυδαίο ματεριαλισμό που τον φανταζόταν γνησιότητα αυθεντικότητας. Ήθελε να πει ότι όλα εξαντλούνται στην ανακύκλωση της ύλης. Ότι είμαστε ύλη και χρειαζόμαστε μόνον ύλη.

Ότι τέλος πάντων, δεν είμαστε τίποτε παραπάνω απ' ό,τι τρώμε. Προφανώς η θεολογική του σπουδή και εμπειρία ήταν τραγική. Πρώτο του βιβλίο ήταν «Σκέψεις για τον θάνατο και την αθανασία» στο οποίο αγωνιζόταν να απορρίψει την προσωπική αθανασία…! Ας τον αφήσουμε όμως.

Μέσα στην τότε αφελή αυταπάτη προσπαθούσε και αυτός και πολλοί άλλοι να εξαντλήσουν το αίνιγμα του ανθρώπου στην απλότητα της... πρακτικής αριθμητικής (!) μη θέλοντας να δουν, ότι το μυστήριο του ανθρώπου (... όχι του Θεού) είναι υπόθεση όχι μονάχα θεωρητικών μαθηματικών, αλλά μέγα γεγονός και... δυσθεώρητον!

Θυμωμένοι από την επικρατούσα τότε θρησκευτική διδασκαλία, που ξεχνούσε δαιμονικά ότι ο άνθρωπος δεν έχει σώμα αλλά είναι σώμα, και με την οποία διδασκαλία ως εργαλείο, "απαξιωνόταν", ως δεύτερης διαλογής υπόθεση, η καθημερινότητα της ανθρώπινης ζωής, σε τελική ανάλυση προσπαθούσαν όλοι αυτοί να "αποκαταστήσουν" την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Σ' αυτό το κομμάτι είχαν δίκιο.

Όμως έπρεπε και οι δυο πλευρές να ξανασκεφτούν (παρά τις εγωιστικές προσκολλήσεις στις απόψεις τους ), ότι ανάμεσά τους βρισκόταν Κάποιος, που ζητούσε να φάει μετά την, μετά σώματος Ανάστασή Του, και ο Οποίος πριν πεθάνει είχε μιλήσει για ένα τραπέζι, που αν ιδωθεί λειψά, κάποιοι θα λένε ότι ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει και κάποιοι θα νομίζουν ότι υπάρχουν πράγματα μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα απ' αυτό το τραπέζι (γη-επενδύσεις-σχέσεις). Όμως θα έχουν και οι δυο άδικο.

Το κάλεσμα σε ένα τραπέζι είναι πάντα ένα γεγονός πολύ τιμητικό για τον καλεσμένο. Όποιος μας καλεί σημαίνει ότι μας αγαπά και μας νοιάζεται. Φανερώνει με το κάλεσμα τον "σκοπό" του να μας "πει", με το τραπέζι, που δείχνει φροντίδα και φανέρωση καλών αισθημάτων και αγάπης, ότι μας έχει πολύτιμους και αγαπητούς του. Γύρω από το τραπέζι "στήνονται" οι ανθρώπινες σχέσεις. Αποχτιέται ο αδελφικός σύνδεσμος. Αναγνωρίζεται ο αγώνας του πατέρα να το έχει γεμάτο. Γεμίζουν οι καρδιές με την ζεστασιά της αίσθησης φροντίδας και αγάπης εκ μέρους του καλέσαντος.

Σε ένα τραπέζι τέτοιας ποιότητας και περιεχομένων μας καλεί ο Χριστός, εν όψει της γέννησής Του, κάθε χρόνο. (Ευαγγέλιο Λουκά, κεφ. 14 στιχ. 16-24).

Μας λέει στο παραπάνω κομμάτι του Ευαγγελίου, ότι ετοίμασε ένα δείπνο μυστικό! Δηλαδή ένα δείπνο στο οποίο τα παρατιθέμενα, δεν είναι απλώς αυτά που φαίνονται. Σ’ αυτό το δείπνο πίσω απ´ ό,τι βλέπουμε υπάρχει ένας ολόκληρος θησαυρός και ένας κόσμος που θα μας... πλουτίσει. Ότι πρέπει και εμείς να μη μείνουμε στα φαινόμενα. Ότι για να μπορούμε να αξιολογήσουμε σωστά το χωράφι που αγοράσαμε και την επένδυση που κάναμε και ακόμα περισσότερο την οικογενειακή μας ποιότητα και κατάσταση, θα πρέπει να έχουμε "γευθεῖ" αυτού του Δείπνου η συμμετοχή στο οποίο, μας δίνει αξία φως και κριτήρια να καταλαβαίνουμε την αξία των πραγμάτων γύρω μας. Μας λέει ο Χριστός, ότι αν τα δούμε μονόπλευρα (μόνον ως μεγέθη υλικά), τότε θα χάσουν την αξία τους. Ότι αν δεν μετάσχουμε στο Δείπνο, σε καμιά σχέση δεν μπορούμε να δοθούμε. Ότι τέλος πάντων, όντως ο άνθρωπος γίνεται ό,τι τρώει!

Σ' αυτό το δείπνο το μυστικό ο Χριστός «...Αὐτός ἑαυτόν προετίθη...»! (Ο ίδιος προσέφερε τον εαυτό Του). Όντως προσέφερε τον εαυτό Του βρώμα-τροφή για τους καλεσμένους Του. Η μετοχή και πρόσληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, μας συσσωματώνει με τον Χριστό και μας κάνει αυτό για το οποίο μας δημιούργησε ο Χριστός. Θεούς κατά χάριν. Ο Χριστός στην δημιουργία του ανθρώπου δεν «έπαιζε» με πλαστελίνες (!), αλλά πολλαπλασίαζε τον "εαυτό" του, δίνοντας την δυνατότητα στους αγαπημένους του για μια πληρότητα χαράς, αυξανόμενης αενάως...!!

Σ´ αυτό το δείπνο το μυστικό η λήψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μάς κάνει να καταλαβαίνουμε την ενσάρκωσή Του, την ταπείνωσή Του, και μας βοηθούν να γνωρίζουμε Αυτόν τον Θεό, τον "φίλο" των ανθρώπων [των πτωχών, των αναπήρων, των κουτσών, των τυφλών, (κατά τον ψυχικό κόσμο όλα αυτά, όχι για τα βιολογικά δεδομένα), όλων γενικώς δηλαδή των ανθρώπων] και τον τρόπο σύνδεσης μαζί μας.

Κάθε Κυριακή αυτό το Δείπνο "ελέγχει" τις αξιολογικές μας προτεραιότητες. Φανερώνει τον προσανατολισμό της καρδιάς μας. Μας δίνει την δυνατότητα διόρθωσης, αν μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε, χωράφια, χρήματα ή και σοβαρές οικογενειακές μας δεσμεύσεις, μάς... "εμπόδισαν" την μετοχή!

Κάθε Κυριακή Αυτός μάς περιμένει στέλνοντας μας... "κάλεσμα" για το δείπνο και βεβαιώνοντάς μας, ότι αυτό το κάλεσμα δεν είναι δικαίωμα αλλά δυνατότητα. Ότι κάποιοι ατυχώς, παρ´ ότι καλεσμένοι, δεν θα γευθούν το Δείπνο...

Εμείς συγκεντρωμένοι με τους αδελφούς μας, γεμάτοι με την ίδια πίστη, εμψυχωμένοι από αυτό το μυστήριο της αγάπης, υλοποιώντας αυτή τη ζωντανή διαδικασία, θα τρώμε αυτό το Δείπνο για να γίνουμε ένα σώμα με τον Χριστό και να πάρουμε από Αυτόν ζωή, αγάπη, δύναμη να συνεχίσουμε τον δρόμο μας δίπλα στους αδελφούς μας. Έχοντας "γίνει" αυτό που τρώμε και φανερώνοντας, ότι η χριστιανική ζωή δεν σταματάει στις πόρτες της Εκκλησίας, αλλά το δείπνο στο οποίο μεταλάβαμε μάς ανοίγει μια ζωή αδελφικότητας, προσφοράς, αλληλεγγύης...

Στον προφήτη Ηλία η προσφορά της τροφής από τον Θεό, του έδωσε την δυνατότητα να πορεύεται «ἐν τῇ ἰσχύει τῆς βρώσεως ἐκείνης» σαράντα μέρες και νύχτες για να συναντήσει τον Χριστό στο Σινά.

Σ’ εμάς η τροφή του τραπεζιού που είμαστε καλεσμένοι θα μας δώσει και την δυνατότητα να πορευόμαστε ἐν μέσῳ ακόμα καί σκιᾶς θανάτου, έχοντες όχι «Σκέψεις για τον θάνατο και την αθανασία» αλλά γεύση και γνώση του Χριστού που είναι φάρμακο αθανασίας «ἀντίδοτο τοῦ μή ἀποθανεῖν».

 Με αγάπη και ευχές

ο εφημέριός σας,

π. Θεοδόσιος

ΠΗΓΗ:enoriako.info