Δεν υπάρχει αμφιβολία  ότι ζούμε   στην εποχή  της αποστασίας που έχει προφητευθεί για τις έσχατες μέρες.  Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άθεοι, παρά το γεγονός ότι πολλοί απ’ αυτούς θεωρητικά πιστεύουν ακόμα. Η αδιαφορία και το πνεύμα αυτού του κόσμου κυριαρχούν παντού.

         Ποια είναι η αιτία για την κατάσταση αυτή;

         Η αιτία είναι ότι η αγάπη  ψυχράθηκε. Η αγάπη για το Θεό δεν καίει στις καρδιές και κατά συνέπεια η μεταξύ μας αγάπη επίσης νεκρώθηκε. Ποιος είναι ο λόγος γι αυτή τη μείωση της αγάπης των ανθρώπων  για το Θεό; Η απάντηση είναι, σίγουρα, η αμαρτία.  Η αμαρτία είναι το μαύρο σύννεφο που δεν επιτρέπει στο φως του Θεού να φτάσει στα μάτια μας.

        Η αμαρτία όμως υπήρχε πάντοτε. Πώς λοιπόν φτάσαμε στο σημείο όχι μόνο να αγνοούμε το Θεό αλλά ουσιαστικά να τον μισούμε; Σήμερα η διάθεση του ανθρώπου προς το Θεό δεν είναι πραγματική άγνοιά τους ή πραγματική  αδιαφορία τους. Αν εξετάσετε  προσεκτικά τους ανθρώπους θα παρατηρήσετε ότι η άγνοιά τους ή η αδιαφορία τους χρωματίζεται από βαθύ μίσος.  Κανένας όμως δε μισεί κάτι που δεν υπάρχει.

        Έχω την εντύπωση ότι σήμερα οι άνθρωποι πιστεύουν στο Θεό περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή στην ανθρώπινη ιστορία.  Οι άνθρωποι γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, τη διδασκαλία της Εκκλησίας και τη δημιουργία του Θεού καλύτερα από κάθε άλλη εποχή. Έχουν βαθιά επίγνωση της Ύπαρξής Του.  Ο αθεϊσμός του δεν είναι πραγματική απιστία.  Είναι μάλλον μια αποστροφή προς κάποιον που γνωρίζουμε πολύ καλά  αλλά τον μισούμε, όπως ακριβώς κάνουν  οι δαίμονες.

        Μισούμε το Θεό και γι’  αυτό τον αγνοούμε, κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε, υποκρινόμενοι τους άθεους. Στην πραγματικότητα τον θεωρούμε το μεγαλύτερο εχθρό μας.  Η άρνηση είναι η εκδίκησή μας, ο αθεϊσμός είναι τα αντίποινά μας.

       Γιατί όμως οι άνθρωποι μισούν το Θεό; Τον μισούν όχι μόνο γιατί τα έργα τους είναι σκοτεινά, ενώ ο Θεός είναι φως, αλλά ακόμα γιατί τον θεωρούν σαν μια απειλή, έναν  άμεσο και αιώνιο κίνδυνο, έναν αντίπαλο σε μια δίκη, σε μια  νομική υπόθεση, ένα δημόσιο κατήγορο και αιώνιο τύραννο. Γι’ αυτούς ο Θεός δεν είναι πιά ο παντοδύναμος γιατρός που ήρθε για να  τους σώσει  από την αρρώστια και το θάνατο, αλλά μάλλον ένας σκληρός δικαστής και ένας αμείλικτος ανακριτής.

        Ο διάβολος βλέπετε κατώρθωσε να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι ο Θεός δε μας αγαπά πραγματικά, ότι ουσιαστικά αγαπά   μόνο τον εαυτό του και ότι μας δέχεται μόνο αν συμπεριφερόμαστε όπως Εκείνος θέλει να συμπεριφερόμαστε. Τους έπεισε ότι ο Θεός  μας μισεί αν δεν συμπεριφερόμαστε  όπως Εκείνος μας πρόσταξε  και προσβάλλεται σε  τέτοιο σημείο από την ανυπακοή μας, ώστε πρέπει να πληρώσουμε γι΄αυτήν  με αιώνια βάσανα, τα οποία Εκείνος δημιούργησε γι’ αυτό το σκοπό.

        Ποιος μπορεί ν’ αγαπήσει ένα βασανιστή; Ακόμα και κείνοι που αγωνίζονται σκληρά για να σωθούν από την οργή του Θεού δεν μπορούν να τον αγαπήσουν πραγματικά.  Αγαπούν μόνο τον εαυτό τους και προσπαθούν να ξεφύγουν από την εκδίκηση του Θεού και ν’ αποκτήσουν την αιώνια μακαριότητα, επιχειρώντας να εξευμενίσουν αυτό το φοβερό και εξαιρετικά επικίνδυνο  Δημιουργό.

        Αντιλαμβάνεστε τη συκοφαντία του σατανά για τον πανοικτίρμονα και πανεύσπλαχνο, τον πανάγαθο Θεό μας; Να γιατί στη ελληνική γλώσσα δόθηκε στο σατανά το όνομα διάβολος(διαβολέας, συκοφάντης),

Αλέξανδρος Καλόμοιρος, «Ο Πύρινος Ποταμός» “The river of fire”  εκδ. Ζέφυρος.