Κάνοντας περίπατο μια μέρα, στην πόλη Βαλμόν της Ελβετίας, συνοδεία ενός καλού του φίλου, ο γνωστός μεγάλος Γερμανοτσέχος ποιητής Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926), ευρισκόμενος σχεδόν στην  τελευταία φάση της ζωής του, πάσχοντας από λευχαιμία, από την οποία τελικώς και πέθανε, συνάντησε μια γηραιά γυναίκα που ζητούσε ελεημοσύνη.

- Δώστε μου κάτι για να μπορέσω ν' αγοράσω το ψωμί μου, τους είπε.

Ο Ρίλκε περπατώντας κρατούσε στα χέρια του ένα όμορφο τριαντάφυλλο και το "απολάμβανε" παίζοντάς το στα δάχτυκά του. Αυτονόητα έκανε την κίνηση της προσφοράς αυτού του όμορφου λουλουδιού σε εκείνη την γυναίκα.

- Ορίστε, κυρία, είναι για σας, της είπε.

- Δεν σου ζήτησε λουλούδια, κραύγασε εκνευρισμένος για την χειρονομία του φίλου του ο συνοδός-φίλος του Ρίλκε! Να φάει θέλει! Ψωμί δεν έχει, τι να το κάνει το λουλούδι σου ;

Και τότε τον διέκοψε διαμαρτυρόμενη εκείνη η γηραιά κυρία, λέγοντάς του :

- Όχι, κύριε, κάνετε λάθος. Μη βρίζετε τον φίλο σας. Κάνετε λάθος. Ο φίλος σας μου έκανε πολύ μεγαλύτερο καλό από το να μου έδινε ένα νόμισμα για το ψωμί μου. Με είδε και με αξιολόγησε όχι σαν ένα άδειο στομάχι, αλλά σαν ένα πρόσωπο. Μου έσωσε λόγο να υπάρχω για πολλές μέρες. Το ψωμί θα με συντηρούσε μόνο γιά μια-δυο μέρες.

Συναντώντας κανείς ένα τέτοιο περιστατικό, πλημμυρίζει από οδυνηρές σκέψεις. Σε μια εποχή σαν την σημερινή, που η κοινωνική δραστηριότητα υπολογίζεται καθ' εαυτήν, και όχι σαν μέγας κόπος αγάπης, πώς μπορείς να μη σκεφθείς και πάλι τον μεγάλο Ντοστογιέφσκι να σου φωνάζει με το στόμα του ιεροεξεταστή του:

"Θα' δινες ψωμί και ο άνθρωπος θα σε προσκυνούσε, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αδιαφιλονίκητο από το ψωμί, μα αν εκείνη τη ίδια στιγμή καταχτούσε κανένας την συνείδησή του εκτός από σένα, ω τότε, θα 'φθανε στο σημείο να πετάξει ακόμα και το ψωμί σου, και θα ακολουθούσε εκείνον που γοήτευσε την συνείδησή του. Σ' αυτό είχες δίκιο. Γιατί το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης είναι τούτο : Δεν θέλει μονάχα να ζεί μα να ξέρει γιατί ζεί. Αν δεν έχει μια στέρεη γνώση του σκοπού για τον οποίον ζεί, ο άνθρωπος θα αρνηθεί να ζήσει και θα προτιμήσει την αυτοκαταστροφή, έστω κι αν όλα γύρω του είναι ψωμιά". (Αδελφοί Καραμάζωφ σ. 108-109 εκδ. Γκοβότση)  

              πηγή:www.enoriako.info (προλογικό μέρος δημοσίευσης 20.6.14)

       

Μας πείσανε ότι είμαστε ζώα, ίσως πιό εξελιγμένα, ότι ο θάνατος είναι τέλος, ότι βρισκόμα  στε ξεχασμένοι σε έναν πλανήτη στο πουθενά του σύμπαντος, πιθανόν κατάμονοι, προορισμένοι να λειτουργούμε  ως βιολογικές μηχανές για λίγα χρόνια και μετά επιστρέφουμε στο τίποτα, στο σκοτάδι της απόλυτης ανυπαρξίας.  Και αυτό το πιστέψαμε.  Μας μαθαίνουν ότι και η επιστήμη το επιβεβαιώνει.  Έτσι έχει εξαφανισθεί και κάθε υπαρξιακή αναζήτηση.  Δεν μας νοιάζει η αλήθεια.  Μας πείσανε ή ότι δεν υπάρχει ή ότι δεν μπορούμε να τη γνωρίσουμε.
        Κι έτσι συμβιβαζόμαστε με την σκληρή πραγματικότητα, που μόνον αυτή βλέπουμε.  Η εξαφάνιση της ανάγκης του Θεού έδιωξε την αναζήτησή Του.  Αυτά λοιπόν που σας λέω ακούγονται σαν ξένη γλώσσα.  . . . Να ξέρετε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που πάθαμε είναι ότι μας ξερίζωσαν την ανάγκη του Θεού.  Μας έπεισαν ότι ο φυσικός μας χώρος είναι το σκοτάδι και ότι το φώς υπάρχει μόνον ως έννοια και όχι ως προοπτική ζωής.
. . . .  Τελικά, φαίνεται πως συχνά η αναζήτηση του Θεού μοιάζει με μια μάταιη προσπάθεια να μπούμε στον χώρο Του από τον τοίχο και όχι από την πόρτα.  Και επειδή δεν τα καταφέρνουμε, Τον αρνούμαστε.  
        Ο Θεός όμως δεν προσεγγίζεται από όπου και όπως υπεροπτικά θέλουμε. Ο χώρος του μυστηρίου Του έχει τις διόδους του από τις οποίες πρέπει διακριτικά και ταπεινά να μπείς.  Είναι στενές οι προσβάσεις του.  Και οι πόρτες δεν ανοίγουν με χερούλι ούτε πολύ περισσότερο με λοστό. Ούτε με πείσμα ούτε με βία.  Συνήθως ανοίγουν από μόνες τους, με . . .φωτοκύτταρο.  Δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα η συνάντηση του Θεού. Είναι επίσκεψή Του.  Απλά, για να μπεί και Αυτός, δεν πρέπει να έχει κανείς τις δικές του πόρτες κλειδωμένες.  Και όχι μόνον.  Πρέπει εμείς να Του ανοίξουμε.  Ο Θεός δεν υπάρχει για να Τον υποτάσσουμε, για να υπηρετεί τις εφήμερες μυωπικές βλέψεις μας.  Υπάρχει για να μας ελευθερώνει από τη μιζέρια μας.

                                                         (ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ)

 

Κάτι σημαντικό που έχω πει σε πολλούς ανθρώπους, και που μου το είχε πει ο πατέρας μου, και που του το είχε πει ο δικός του πατέρας, είναι το εξής: Κάθε αντάμωμα με κάποιο άλλο πρόσωπο, όλες οι συναναστροφές που έχεις με οποιονδήποτε γενικά, είναι σα να σου θέτουν ένα ερώτημα.  Επομένως πρέπει να σκεφτείς, "Τι ζητά από μένα ο Κύριος αυτή τη στιγμή, σε αυτή την κατάσταση;". Αν αντιμετωπίσεις προσβολή  ή ανταγωνισμό, η πρώτη παρόρμησή σου θα είναι να αντιδράσεις ανάλογα.  Αλλά αν σκεφτείς, ας πούμε, ότι "Αυτός  είναι ένας απεσταλμένος του Κυρίου, και κάποιο όφελος προορίζεται για μένα, πρώτα από όλα  η ευκαρία να επιδείξω την πιστότητά μου, το ενδεχόμενο να φανερώσω ότι σε κάποιο μικρό βαθμό συμμετέχω στη χάρη που με έσωσε", τότε είσαι ελεύθερος να ενεργήσεις διαφορετικά από αυτό που φαινομενικά υπαγορεύουν οι συνθήκες.  Είσαι ελεύθερος να ενεργήσεις με βάση τη δική σου θέληση. Ελευθερώνεσαι συνάμα και από την παρόρμηση να μισήσεις αυτό το άτομο ή να χολωθείς αμαζί του.  Εκείνος προφανώς θα γελούσε στη σκέψη ότι  ο Κύριος τον έστειλε για σένα για δικό σου όφελος (και δικό του), αλλά απ' αυτό φαίνεται πόσο τέλεια κρυμμένες δίνονται αυτές οι ευκαιρίες -απ΄το γεγονός ότι εκείνος δεν το γνωρίζει.
        Θυμήθηκα αυτή την πολύτιμη νουθεσία λόγω της δικής μου μεγάλης αποτυχίας να την κάνω πρόσφατα πράξη.  Λέει κάπου ο Καλβίνος ότι ο καθένας μας είναι ένας ηθοποιός σε μια σκηνή και ο Θεός είναι το κοινό.  Αυτή η μεταφορά πάντοτε μου προκαλούσε ενδιαφέρον, διότι μας παριστά ως καλλιτέχνες της ίδιας μας της συμπεριφοράς, και η στάση του Θεού απέναντί μας μπορεί να κατανοηθεί ως αισθητική αντίδραση και όχι ως επίκριση με τη συνηθησμένη ηθική έννοια.  Πόσο καλά κατανοούμε τον ρόλο μας; Με πόση συγουριά τον διαδραματίζουμε; Υποθέτω ότι ο Θεός του Καλβίνου ήταν ένας Γάλλος, όπως ακριβώς και ο δικός μου ένα Μεσοδυτικός, εκ Νέας Αγγλίας ορμώμενος. Τι να γίνει, όλοι μας κουβαλάμε τέτοιου είδους οπτικές, προκειμένου να σχετιζόμαστε όσο μπορούμε με αυτά τα σπουδαία ζητήματα.  Μου αρέσει ωστόσο η εικόνα του Καλβίνου, διότι υπονοεί ότι ο Θεός ίσως τελικά τέρπεται από μας.  Νομίζω ότι πολύ λίγο το σκεφτόμαστε αυτό.  Θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος κατανόησης σημαντικών πραγμάτων, μιας και ο κόσμος προφανώς υπάρχει πρός τέρψη του Θεού, όχι με μια απλοϊκή έννοια φυσικά, αλλά με τον τρόπο που τέρπεται κανείς από την ύπαρξη ενός παιδιού, ακόμη και όταν από κάθε άποψη είναι αυτό για την καρδιά του ένα αγκάθι. "Έχει δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα"... 

                                                                                                  Μέριλιν Ρόμπινσον

Αναζητώντας σε σκοτεινό δωμάτιο μια μαύρη γάτα, που δεν βρισκόταν ποτέ εκεί (31.07.2012)

• "Θα εκπληρώσουμε κατά γράμμα τις υποχρεώσεις μας" εξακολουθεί να διαβεβαιώνει, προς κάθε κατεύθυνση, η τρικομματική ελληνική κυβέρνηση.
• "Αναζητούμε τρόπους εξασφάλισης των 11,5 δισ. ευρώ ώστε να μην επιδεινωθεί η ύφεση και να ανακάμψει η οικονομία", είναι μια άλλη πρόσφατη δήλωση της Κυβέρνησης.
• "Δεν πρέπει να μιλούμε για μέτρα αλλά για στρατηγικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση" μας πληροφορεί ένας από τους αρχηγούς κόμματος.

• "Αναζητούμε τα δικαιότερα μέτρα, το καλύτερο μείγμα που θα μας εξασφαλίσει την παραμονή μας στην Ευρωζώνη", είναι μια ακόμη κυβερνητική δήλωση.

       Ακούγοντας αυτές, και αναλόγου περιεχομένου κυβερνητικές δηλώσεις, που άλλωστε επαναλαμβάνονται συνεχώς και με θαυμαστή σοβαρότητα απο τα ΜΜΕ, σκέπτομαι την ακόλουθη ρήση της σπουδαίας Βρετανίδας οικονομολόγου, Joan Robinson :"Αναζητώντας σε σκοτεινό δωμάτιο μια μαύρη γάτα, που είναι γνωστό ότι δεν βρίσκεται εκεί". 
        Από την αρχή, φυσικά, ήταν απολύτως εμφανής ο αδιέξοδος χαρακτήρας του Μνημονίου και των συνοδευτικών του. Εξίσου βέβαιο ήταν και το ότι οι πάντες, εντός και εκτός της Ελλάδας, αρμόδιοι και μη, γνώριζαν εξαρχής ότι η υλοποήση των όρων του ήταν αδύνατη, έστω κι αν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού  πέθαινε απο ασιτία, για να ικανοποιηθούν οι δανειστές-βλέπε τράπεζες.
. . . . Τώρα πια, όμως, παίζεται η τελευταία πράξη του εληνικού δράματος. Τώρα, απειλούμαστε θανάσιμα από τα δικά μας τραγικά λάθη. Γιατί, δεν είναι μόνο εκείνες οι ελληνικές υπογραφές που μπήκαν κάτω απ' αυτά τα εξαμβλώματα των Μνημονίων κ.λπ.,χωρίς μάλιστα να έχουν διαβαστεί, και που μας καταδικάζουν σε εθνικό απαγχονισμό. Είναι και η συνέχεια που εμπέδωσε την καταστροφή. Είναι αυτές οι διαβεβαιώσεις, έκτοτε, που σταθερά "αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υλοποιήσουν τα Μνημόνια", αν και είναι ανεφάρμοστα. Αυτές, ακριβώς, οι κενού περιεχομένου υποχρεώσεις δημιούργησαν δραματικές και, και φοβούμαι, μη αναστρέψιμες πια καταστάσεις για την Ελλάδα. Αυτές οι, σε μάκρος χρόνου, ανούσιες συζητήσεις με την τρόικα, για ένα πρόγραμμα που και τα δύο μέρη γνώριζαν ότι δεν είχε ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να υλοποιηθεί. Αυτές οι ατελεύτητες συνευρέσεις, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, με τους δυνάστες μας και με τα ΜΜΕ να τρελαίνουν τον κόσμο, με το τι είπε ο κ.Tomsen και τι ύφος είχε η κ. Merkel ή o k. Schaeuble όταν έβριζαν την Ελλάδα. Αυτές οι επιπόλαιες δηλώσεις ότι "θα τα βγάλουμε πέρα", μ΄ένα πρόγραμμα που, αντικειμενικά, δε βγαίνει ούτε σε 100 χρόνια, μας οδήγησαν στο σημείο μηδέν. Ακόμη και οι παραδοσιακοί φίλοι μας οι Γάλλοι, έχουν κουραστεί με τους Έλληνες, και την Ελλάδα... δεν θέλουν πια να βοηθήσουν μια χώρα"που δεν τηρεί τις ανειλημμένες της υποχρεώσεις". Και έτσι, δίνουν όλοι πια δίκαιο στην κ.Merkel, που εδώ και καιρό, με περιφρονητικό ύφος υποστηρίζει ότι "οι Έλληνες είναι ανίκανοι, ανεπίδεκτοι, ανέντιμοι, ανεύθυνοι...κ.λπ". Και, απο την πλευρά τους έχουν δίκαιο. Γιατί, αντί απο την πρώτη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε το οικτρό περιεχόμενο κάτω από το οποίο μπήκαν υπογραφές να καταγγείλουμε και τις υπογραφές και τους υπογράψαντες. Αντί να επιδοθούμε στην κατάρτιση ενός λεπτομερούς υπομνήματος, που να αποδεικνύει με αδιάψευστες πηγές και αδιάσειστα επιχειρήματα το ανεφάρμοστο του Μνημονίου, αλλά με όλα τα  πολυάριθμα και απολύτως βάσιμα δεδομένα, που κάνουν το δικό μας φταίξιμο κλάσμα μόνο των όσων μας οδήγησαν μέχρι εδώ, με ανάλυση ποσών που μας χρωστούν οι Γερμανοί και που υπερκαλύπτουν το χρέος μας, με επίκληση του επαχθούς και απεχθούς χαρακτήρα του χρέους. Αντί να προσπαθήσομε να καλλιεργήσουμε τις, ανά την υφήλιο συμπάθειες που εκδηλώθηκαν αρχικά και αυθόρμητα με πάρα πολλούς τρόπους, εμείς... δεχθήκαμε ότι είμαστε όλα όσα μας καταμαρτυρούσε η κ. Merkel και οι πέριξ αυτής, και επαναλαμβάναμε με δουλικότητα ότι είμαστε έτοιμοι να απαγχονιστούμε  για να ικανοποιήσουμε την τρόικα. Η αδιανόητη αυτή συμπεριφορα των Ελλήνων αρμοδίων ήταν, φυσικά, εξαιρετικά ευπρόσδεκτη από την τρόικα, αφού απομάκρυνε από τον περίγυρό της τις δικές της ευθύνες επιβολής ενός εγκληματικού και ανεφάρμοστου προγράμματος. Τις ευθύνες αυτές οι δικοί μας αρμόδιοι τις φόρτωσαν στην πλάτη του ελληνικού λαού.
        Τώρα, όμως, τελείωσαν όλα. Τώρα, τα φρικτά και κατ΄εξακολούθηση εγκληματικά λάθη των κυβερνήσεών μας θα τα πληρώσει, ως συνήθως, ο λαός.
        Η κόλαση που έρχεται αν δεν ανατραπούν εκ βάθρων τα Μνημόνια κλπ, και δεν χαριστεί το 70% του χρέος, θα έχει την ακόλουθη μορφή :

• Σε ελάχιστο χρόνο από σήμερα η ανεργία θα φθάσει ο 28%, η ύφεση θα τρέχει με 12%, τρία στα τέσσερα καταστήματα θε έχουν βάλει λουκέτο,η μεσαία τάξη θα λιμοκτονεί, τα πανεπιστημια θα παραμείνουν κλειστά τα, νοσοκομεία θα υπολειτουργούν, το κοινωνικό κράτος θα έχει γίνει παρελθόν, οι νέοι θα αναζητούν μεροκάματο πείνας στις γειτονικές πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η δημόσια διοίκηση θα έχει ολοκληρωτικά διαλυθεί. Οι αυτοκτονίες και οι φόνοι με ληστείες θα αποτελούν φαινόμενα καθημεριότητας.
• Ο πλούτος της χώρας θα έχει χαριστεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς σε εντός και εκτός της χώρας ολιγάρχες, που έχουν ήδη προετοιμάσει τηνσυμετοχή τους στο γενικό ξεπούλημα. Η Ελλάδα θα είναι μια τριτοκοσμική πρώην ευρωπαϊκή χώρα.
• Η Ελλάδα με πληγές που αιμοραγούν, που θα έχουν κακοφορμήσει και δεν κλείνουν για δεκαετίες, θα προσδεθεί εξαθλιωμένη στο γερμανικό άρμα, ως πρώτη ευρωπαϊκή αποκία. Όχι δεν θα βγεί πιθανότατα, απο το ευρώ γιατί μια τέτοια έξοδός της θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο η Γερμανία αλλά, και για όσο χρόνο θα υπάρχει ακόμη, και ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα έχει κερδηθεί. Η "μαφία της δραχμής" που δήθεν επιχειρούσε να επιστρέψει την Ελλάδα πίσω θα έχει εξαρθρωθεί.

                                                         ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ
   ("Η ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΔΡΑΧΜΗ"Απρίλιος 2014, ΙΔΡΥΜΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΛΙΒΑΝΗ - ΙΑΝΟS ΕΚΔΟΣΕΙΣ σ.174)