Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας πλούσιος έμπορος με τη σύζυγό του και τη μικρή κόρη τους.  Ήταν ευτυχισμένοι μέχρι που ο θάνατος χτύπησε και τη δική τους πόρτα. Η σύζυγος πεθαίνει. Ο πατέρας αναγκάζεται να ξαναπαντρευτεί μια σκληρή γυναίκα η οποία φέρνει στο αρχοντόσπιτο τις δύο της κόρες. Έτσι το μικρό κορίτσι έγινε από τη σκληρότητα της μητριάς και την απουσία του πατέρα για τις δουλειές του η υπηρέτρια του σπιτιού! Αντιμετώπιζε καθημερινά την υποτίμηση, την ειρωνεία και τον χλευασμό. Την ανάγκαζαν να κοιμάται μέσα στο τζάκι, πάνω στις στάχτες. Έτσι ονομάστηκε Σταχτοπούτα.

 Μια μέρα ανακοινώθηκε από τους ντελάληδες του παλατιού πώς ο βασιλιάς  διοργανώνει  γιορτή μεγάλη με σκοπό να βρει ο πρίγκιπας γιός του την κατάλληλη κοπέλα για σύζυγο. Όλες οι κοπέλες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στη γιορτή. Μόνο η Σταχτοπούτα θα μείνει κλειδωμένη στο σπίτι αυτό το βράδυ. Τότε την επισκέφτηκε η νονά της, η οποία η οποία πριν χρόνια είχε πεθάνει, και της δίνει φόρεμα, άμαξα και γοβάκια προκειμένου να πάει στο χορό με την προϋπόθεση ότι θα γυρίσει πριν τα μεσάνυχτα. Φεύγοντας εκείνη βιαστικά από το παλάτι αφήνει το γοβάκι της. Από αυτό την άλλη μέρα την αναγνώρισαν οι απεσταλμένοι του βασιλιά και την οδήγησαν στο παλάτι για τους γάμους της με το πρίγκιπα.

            Το παραμύθι είναι το πηγάδι της αλήθειας. Έχει βάθος απίστευτο. Δεν μπορείς να φανταστείς πού φτάνει, από πού περνά και με τί επικοινωνεί. Από αυτή την πηγή δεν πρόκειται να αντλήσεις το θολό νερό του ψεύδους. Στον καμβά της πραγματικότητας ζωγραφίζει το παραμύθι χωρίς να χρησιμοποιεί τα χρώματα της ωραιοποίησης, της ψευδαίσθησης ή της αυταπάτης. Πριν σου προσφέρει ένα αίσιο τέλος, σε βάζει στην περιπέτεια, σου δείχνει την προσπάθεια, σου εξιστορεί τη δυσκολία του αγώνα των πρωταγωνιστών του. Πριν σε οδηγήσει στο «έζησαν αυτοί καλά» και ευχηθεί το «και εμείς καλύτερα», θα σου εκμυστηρευθεί με ρεαλισμό την πίκρα της αποτυχίας, την καταχνιά της δυστυχίας, το πόνο της απώλειας, την δύναμη της ανατροπής, την αγωνία της αλλαγής. Η αλήθεια του παραμυθιού σου αποκαλύπτει ότι αυτό που θεωρείς σταθερό και μόνιμο, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του εφήμερου, του παροδικού. Πόση σύγχυση επικρατεί αρκετές στην ζωή σου όταν πιστεύεις, υπολογίζεις, χρησιμοποιείς την προσωρινότητα ως μονιμότητα!

Η ιστορία της Σταχτοπούτας ξεκινά με όλα τα χαρακτηριστικά του καλοκαιριού. Αίθριος ο καιρός μέσα στη οικογένεια της. Απολαμβάνει τη ζεστασιά, την τρυφερότητα, τη θαλπωρή της μητρικής αγκαλιάς. Εισπράττει τη φροντίδα, το ενδιαφέρον, την ασφάλεια της πατρικής  παρουσίας. Είναι αυτό το χαριτωμένο παιδί, η καρδιά, η ζωή, η ψυχή του σπιτιού. Όλα χορεύουν γύρω της ακολουθώντας το δικό της ρυθμό. Όμορφη ατμόσφαιρα αλλά μέσα από τα ζεστά και φωτεινά χαρακτηριστικά της απουσιάζει η προετοιμασία για τον κεραυνό που ξαφνικά πέφτει και δίνει με την παρουσία του το σύνθημα για την αλλαγή του κλίματος. Η Γιαγιά και ο παππούς σου περιέγραφαν τα δικά τους στερημένα, σκοτεινά, σκληρά παιδικά χρόνια. Δεν ήταν μια απλή κατάθεση αναμνήσεων. Είναι απόσταγμα της σπουδής τους στη ζωή. Άκουσέ τους προσεχτικά και μη πιστέψεις πώς η δυσκολία στεγάστηκε  μόνο στη δική τους ζωή, στη δική τους εποχή. Η δυσκολία είναι αγέραστη, ανθεκτική, δυνατή, απρόβλεπτη και βολική. Μπορεί άνετα να στεγαστεί, να νοικιάσει και τη δική σου ζωή. Να περάσει και να επηρεάσει και τον δικό σου χρόνο.

π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ «Το παραμύθι σου άνοιξε…» εκδ. Αρχονταρίκι

       

Η ψυχή του ανθρώπου είναι φιλεπίστροφη. Έχει τη δυνατή της επιστροφής διάθεση. Η σύλληψη αυτής της τάσης έγινε την τραγική στιγμή της φυγής από την παραδίσεια της αγάπης κατάσταση. Όλα τα κύτταρα, πνευματικά και σωματικά, κοινώνησαν την πικρή γεύση του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Έτσι πόθησαν να γευτούν και πάλι με τη λαβίδα της επιστροφής τη Θεία Κοινωνία, τον επαναπατρισμό  στον παράδεισο, στον προδομένο και εγκαταλελειμμένο Θεό.  Δρόμος επιστροφής, το παρελθόν.  Ένα μακρύ  σχοινί με κόμπους σφιχτοδεμένους από τα δάκτυλα του εγωισμού. Πτώσεις οδυνηρές, αστοχίες πνευματικές, αμαρτίες αθεράπευτες. Η παρουσία τους, απουσία αγάπης, εξορία χάριτος. Όχημα στο δρόμο της επιστροφής, η μετάνοια. Εκείνη αγκαλιάζει τον Θεό πριν  ακόμη τον πλησιάσει η ψυχή. Εκείνη που διακριτικά ρίχνει τον πόθο, τη λαχτάρα για το Θεό και στη διάθεση και στην επιθυμία του ανθρώπου. Εκείνη που ταπεινά σκύβει, να λύσει τους κόμπους και να ελευθερώσει ότι από  την ψυχή αιχμαλωτίστηκε.  Προορισμός της μετανοημένης επιστροφής, η παιδικότητα. Η επίγεια βάση εκτόξευσης της ύπαρξης στην ουράνια πατρίδα. Ο λόγος του Κυρίου, σφραγίδα γνησιότητας και αληθείας.  «Αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών’ όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Μτθ.18,4-5). Στον λόγο αυτό του Κυρίου, θα μπορούσες να απορήσεις  και να εκφραστείς, όπως ο Νικόδημος, ο κρυφός μαθητής.

        Δηλαδή θα πρέπει να βρεθώ πάλι στη κοιλιά της μητέρας μου και να ξαναγεννηθώ; Όχι βέβαια. Δεν σώζει η παιδική ηλικία. Ο Κύριος δε ζητά την ανευθυνότητα της παιδικής ηλικίας. Δεν αναφέρεται στη απειρία της ή στην απουσία γνώσης. Ο Χριστός μιλά για την καθαρότητα που ξεχειλίζει  μέσα από τα αθώα βλέμματα, τις απλές σκέψεις, τις ελεύθερες από τις αγκυλώσεις του συμφέροντος κινήσεις. Ο Κύριος μιλά για κατάσταση πνευματική και όχι για περίοδο χρονική της ζωής του ανθρώπου. Ζητά αυτήν την κατάσταση μέσα στην οποία αναπαύεται ι ο Θεός. Την κατάσταση που και εσύ μέσα στην ατμόσφαιρά της αναπνέεις τη χαρά και τη χάρη, μέσα στο κλίμα της αγγίζεις την ειρήνη. Η καθαρότητα της ζωής, η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως του παιδιού στον πατέρα, η άδολη αγάπη, η ταπεινή υπακοή οδηγούν στην εμπειρία της ουράνιας του Θεού Βασιλείας στην επίγεια του ανθρώπου πορεία.

       Ένας είναι ο δρόμος της επιστροφής, η μετάνοια. Δύσκολος, στενός και ανηφορικός. Σηκώνεις όλη σου τη ζωή, το σταυρό σου δηλαδή. Μετακομίζεις. Πολλά από τα υπάρχοντα σου, πάθη, κακίες, εμπάθειες, πρέπει να τα πετάξεις για να …πετάξεις.  Η μικρότητά τους δεν χωρά στην απεραντοσύνη της παιδικότητας. Πρέπει να αφήσεις, να διώξεις, να λύσεις, να δέσεις, να δεχθείς, να αρνηθείς, να ταπεινωθείς για να πορευθείς. Η πόρτα του παιδικού τρόπου είναι χαμηλή. Θα χρειαστεί να σκύψεις, όπως ο λειτουργός μπροστά στην Αγία Τράπεζα.

π. Σπυρίδων Βασιλάκος, ‘Το παραμύθι σου άνοιξε…» εκδ.  Αρχονταρίκι