ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

  Σήμερα, για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά  σ’ ένα νέο έτος.  Τί επιθυμούμε  για τούς ίδιους, για τους άλλους, για τον καθένα;  Ποιο είναι το τέλος όλων  ,ας των ελπίδων; Η απάντηση είναι μονίμως η ίδια αιώνια λέξη : ευτυχία. Ευτυχές το νέο έτος! Ευτυχία για το νέο έτος!  Η ιδιαίτερη ευτυχία  που επιθυμούμε είναι φυσικά διαφορετική και προσωπική για τον καθένα μας, αλλά όλοι μας μετέχουμε στην κοινή  πίστη πώς αυτό το έτος η ευτυχία θα μας πλησιάσει, πως μπορούμε να ελπίσουμε σ’ αυτή με προσδοκία.

        Πότε όμως είναι κάποιος αληθινά ευτυχισμένος; Μετά από αιώνες εμπειρίας και γνώσης σχετικά με τον άνθρωπο, δεν μπορούμε πλέον να εξισώνουμε την ευτυχία με οποιοδήποτε εξωτερικό γνώρισμα π.χ. χρήματα, υγεία, επιτυχία κ.λπ. Γνωρίζουμε πως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται  πλήρως σ’ αυτή τη μυστηριώδη και πάντοτε φευγαλέα έννοια της ευτυχίας. Είναι σαφές  πως η φυσική άνεση φέρνει ευτυχία, αλλά όχι την τέλεια. Τα χρήματα φέρνουν ευτυχία, αλλά και άγχος. Η επιτυχία φέρνει ευτυχία αλλά και φόβο. Είναι εκπληκτικό πως όσο περισσότερη εξωτερική ευτυχία διαθέτουμε, τόσο περισσότερο  εύθραυστη γίνεται και πιο ατίθασος ο φόβος πως θα την χάσουμε και θα μείνουμε με άδεια χέρια.  Πιθανώς αυτός είναι και ο λόγος  που ευχόμαστε ο ένας στον άλλο «μια νέα ευτυχία» για το Νέο Έτος. Η «παλιά»  ευτυχία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, και πάντοτε έλειπε. Τώρα όμως ατενίζουμε ξανά μπροστά μας με μια ευχή, ένα όνειρο, μια ελπίδα.  καταγράψει την ιστορία ενός  ανθρώπου που πλούτισε , έκτισε αποθήκες καινούργιες για να αποθηκεύσει τα αγαθά του, και αποφάσισε πως πλέον είχε όλα τα αναγκαία που εγγυώντο την ευτυχία του! Είχε άνεση και μέσα.  Εκείνη όμως τη νύχτα άκουσε : «άφρων, τούτη τη νυκτί την ψυχή σου απαιτούσιν από σου’ α δε ητοίμασας τίνι έσται;»(Λουκ. 12,20). Η σταδιακή συνειδητοποίηση ότι τίποτε δεν μπορεί να κρατηθεί, πως μπροστά μας βρίσκεται ο αναπόφευκτος θάνατος, και η φθορά, είναι το δηλητήριο που δηλητηριάζει τη μικρή και περιορισμένη ευτυχία που διαθέτουμε. Αυτός είναι σίγουρα και ο λόγος για τη συνήθεια που έχουμε να κάνουμε τέτοιο σαματά και θόρυβο ,φωνάζοντας και γελώντας, καθώς το ρολόι κτυπάει δώδεκα την παραμονή του Νέου Έτους. Φοβούμαστε να μείνουμε μόνοι και σιωπηλοί, καθώς το ρολόι κτυπάει σαν ανελέητη φωνή της μοίρας: πρώτο κτύπημα, δεύτερο, τρίτο και συνεχίζει, αδυσώπητα, ομοιόμορφα, τόσο τρομακτικά μέχρι τέλους. Τίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει, τίποτε να το σταματήσει.

        Έτσι έχουμε δύο πολύ βαθείς και ακατάλυτους άξονες της ανθρώπινης συνείδησης: φόβος και ευτυχία, εφιάλτης και όνειρο.  Η καινούργια ευτυχία που ονειρευόμαστε την παραμονή του Νέου Έτους θα μπορέσει τελικά μα ηρεμήσει, να σκορπίσει και να κατανικήσει το φόβο; Ονειρευόμαστε μια ευτυχία στην οποία να μην παραμονεύει ο φόβος βαθιά μέσα της, ένας φόβος από τον οποίο προσπαθούμε πάντοτε να προφυλαχθούμε, πίνοντας, ή με το να είμαστε συνεχώς απασχολημένοι, περιβαλλόμενοι από θόρυβο. Η σιγή όμως αυτού του φόβου είναι ισχυρότερη από κάθε άλλο θόρυβο.  «Άφρων» ! Μάλιστα το αθάνατο όνειρο της ευτυχίας είναι εκ φύσεως ανόητο σ’ έναν κόσμο μολυσμένο από το φόβο και το θάνατο.  Ακόμη και στις ανώτερες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού, οι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά. Μπορούμε να νιώσουμε τη θλίψη και τη θλιβερή αλήθεια πίσω από τα λόγια του μεγάλου ποιητή Αλεξάνδρου Πούσκιν, που τόσο πολύ αγαπούσε τη ζωή όταν έγραφε: «Δεν υπάρχει ευτυχία στον κόσμο». Όντως μια βαθιά θλίψη διαπερνά κάθε γνήσια τέχνη.  Μόνο χαμηλά, στον πάτο του ανθρώπινου πολιτισμού, τα πλήθη ξετρελαίνονται με το θόρυβο και τις φωνές, ως εάν ο θόρυβος και τα θορυβώδη πάρτυ θα μπορούσαν να φέρουν ευτυχία.  ‘Εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων, και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιωάν.1,4-5). Αυτό που υπονοεί αυτή η φράση είναι πως το φως δεν μπορεί να καταποθεί από τη λύπη και την απελπισία. Να μπορούσαν οι άνθρωποι, σ’ αυτή τη μάταιη δίψα για στιγμιαία ευτυχία , να έβρισκαν μέσα τους τη δύναμη να σταματήσουν, να σκεφτούν, να ατενίσουν τα βάθη της ζωής ! Να μπορούσαν να ακούσουν τα λόγια, τη φωνή που τους καλεί αιώνια μέσα σ’ αυτά τα βάθη. Ας γνώριζαν μόνο τι είναι αληθινή ευτυχία. «Την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ ημών»(Ιωάν.16,22).  Δεν είναι αυτό που που ονειρευόμαστε όταν το ρολόι κτυπήσει μεσάνυκτα; Τη χαρά που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει. Πόσο σπάνια όμως φτάνουμε σε τέτοια βάθη! Πόσο φοβόμαστε για  κάποιο λόγο και να παραμερίζουμε : «Όχι σήμερα, αλλά αύριο, ή μεθαύριο, θα στρέψω την προσοχή στα ουσιώδη και αιώνια’ μόνο όχι σήμερα. Υπάρχει καιρός».

        Ο καιρός όμως στην πραγματικότητα είναι τόσο λίγος. Μόνο στιγμές περνούν πριν το βέλος του χρόνου σφυρίξει πετώντας προς το μοιραίο στόχο.  Γιατί καθυστερούμε; Επειδή ακριβώς εδώ, ανάμεσά μας, δίπλα μας, στέκεται Κάποιος: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω» (Αποκ. 3,20). Αν μόνο παραμερίζαμε το φόβο μας και Τον κοιτάζαμε, θα βλέπαμε ένα τέτοιο φως, μια τέτοια χαρά, και μια τέτοια περίσσεια ζωής, που σίγουρα θα καταλαβαίναμε το νόημα αυτής της φευγαλέας και μυστηριώδους λέξης «ευτυχία».

Alexander Schmemann, “ Celebration of Faith, The Church Year Vol.2” ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ.

   

 ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Δημήτρης Καραγιάννης

   Η  οικογενειακή  συνάθροιση των Χριστουγέννων.  Η ταυτόχρονη  συνύπαρξη διαφορετικών γενεών που καλύπτουν όλο το ηλικιακό φάσμα αποτελεί ανατρεπτικό γεγονός για τη σύγχρονη κοινωνία που διαμορφώνει ηλικιακά γκέτο, στα οποία εμποδίζεται να εισέλθει άτομο άλλης ηλικίας.

        Κάθε φορά, η οικογένεια σχετίζεται με τον ίδιο τρόπο, γίνονται τα ίδια πράγματα. Οι ρόλοι επαναλαμβάνονται…

       Η οικογένεια που μαζεύει όλα τα μέλη της δεν καταναλώνει απλά το πλούσιο  φαγητό, αλλά επιβεβαιώνει τη δυνατότητα του ευχαριστιακού βιώματος.  Το αυθόρμητο τραγούδι και ο πηγαίος χορός πουν θα αναβλύσουν  στα πλαίσια της εορτής θα είναι μία άλλη εμπράγματη περιφρόνηση στα ιδεολογήματα που διακρίνουν το ιερό από το βέβηλο, το πνευματικό από το υλικό. Είναι η αποστομωτική απάντηση προς τη μίζερη αυτονομημένη ευχαρίστηση.

        Η συνειδητή απόφαση ότι θέλουμε να είμαστε μαζί, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες  που μπορεί να έχει η συνύπαρξή μας. Η βεβαιότητα ότι η παιδαγωγούσα κοινότητα της οικογένειας μπορεί να υπερβαίνει τις όποιες ανεπάρκειες και αστοχίες των μελών της. Η απόφαση ότι δικαιούμαστε τη μετοχή στην εορτή, ανεξάρτητα από τις όποιες αντιξοότητες.  Το θαύμα τελικά λειτουργεί υπόγεια και ποτίζει την ύπαρξη ανεξάρτητα από τις όποιες επιφυλάξεις μας.

        Η ενανθρώπηση του Θεού είναι το θαύμα που επιτρέπει ώστε ο Θεός να έρθη κοντά μου. Στην ξενιτιά μου γίνεται  ξένος και με κάνει να νιώθω οικεία με τη φύση μου.  Ο ακατανόητος γίνεται  οικείος.  Η χαμένη ελπίδα ζωντανεύει ξανά.  Έχω χαρά ανείπωτη ! Ο Θεός δεν στέκεται σαν απόμακρος παρατηρητής που περιμένει τη στιγμή που θα με κρίνει, αλλά γίνεται αδύναμο μωρό -ο Παντοδύναμος- που αναπτύσσεται με ανθρώπινους όρους.  Αργότερα θα πεινάσει, θα πονέσει, θα κουραστεί !

       Χαίρομαι αφάνταστα, γιατί η ελπίδα μου δεν είναι κούφια. Χαίρομαι σαν παιδί, χοροπηδώ από τη χαρά μου.  Θέλω να χορέψω μαζί με τους αγαπημένους μου. Θέλω να πάω στο πιο ήσυχο μέρος και να προσπαθήσω να αναλογιστώ την άφατη Αγάπη που με νοιάζεται. Θέλω να μοιραστώ το γεγονός. Θέλω να συναντήσω τους ξένους που έχω αφήσει μόνους.

        Η χαρά μου είναι βαθιά. Μπορεί αυτόν τον καιρό να είμαι λυπημένος από άλλα γεγονότα της βιοτής, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στη χαρά μου που δεν είναι ημερολογιακή, δεν είναι ευκαιριακή, δεν εξαρτάται από το έθιμο, αλλά το ξεπερνά, Ο Θεός μου είναι εδώ. Δεν μ’ αφήνει. Βρίσκει τρόπους να με συναντά, ακόμη και αν εγώ τον διώχνω.

        Τον γιορτάζω πατροπαράδοτα. Θα βρω και νέους τρόπους να τον γιορτάσω! Με νέα τραγούδια. Το βράδυ. Τα μεσάνυχτα. Το μεσημέρι. Στην Ελλάδα. Στη Μεσόγειοι. Στη χιονισμένη Δύση. Στην καλοκαιρινή Αυστραλία. Θα εορτάσω οικουμενικά. Και αργότερα θα το γιορτάσουν τα παιδιά των παιδιών μας και σ’ άλλους πλανήτες, σ’ άλλα άστρα, σ’ άλλους γαλαξίες, και με τρόπους που αυτοί θα νιώθουν να τους αντιστοιχεί.

«Χριστού Γέννα» εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ

       ΑΠΟ ΤΗ  ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΑΚΕΡΔΗΣΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Δημήτρης Καραγιάννης

        

         Ημερολογιακό το γεγονός; Χριστούγεννα είναι μία ημέρα που συνυπάρχει με το τέλος του ενός ημερολογιακού χρόνου και την έναρξη του καινούργιου ή μια συγκλονιστική ανάδειξη της ενανθρώπισης του ίδιου του Θεού; Σήμερα, τώρα. Συμβολισμός ή γεγονός; Ανάμνηση γεγονότος; Θα διαβάσουμε τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη; Θα δούμε τα Χριστούγεννα του Σκρούτζ; Θα αναπολήσουμε τα παιδικά μας χρόνια ακούγοντας τον μικρό τυμπανιστή; Θα συγκινηθούμε με το κοριτσάκι με τα σπίρτα πριν το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν.

       Χριστούγεννα ! Η εορτή των παιδιών ! Η οικογενειακή εορτή ! Η τιμωρία των μοναχικών, καθώς όλα τούς θυμίζουν τη μοναξιά τους. Πρέπει να φύγουν, να αποδράσουν από τη δικτατορία της εορτής. Η εορτή που γίνεται καταναγκασμός: Πρέπει να εορτάσεις, πρέπει να χαρείς, πρέπει να αναπολήσεις.

        Πώς γίνεται η καθημερινή πραγματικότητά σου να κινείται σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς και να προσδοκείς ότι το διάβασμα κάποιων χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του Παπαδιαμάντη θα σου προσφέρει την ηρεμία; Συγκινούν τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, αλλά σήμερα δεν μπορούμε  να παράγουμε χριστουγεννιάτικα βιώματα αξιοποιώντας το πνεύμα του Παπαδιαμάντη.  Τότε που ο κοινοτικός τρόπος ζωής επέτρεπε την υπέρβαση της ατομικής φτώχειας.  Πώς γίνεται η καθημερινή σου ενασχόληση να αφορά μόνο το οικονομικό κέρδος, με τους περιορισμούς μόνο της αγοράς και να μην ευτελίζεις Εκείνον που είπε: «Κάλλιον εστί το διδόναι ή το λαμβάνειν»; Τότε είναι που δεν κάνεις τίποτα για να σταματήσει το κακό στον κόσμο – σαν ενήλικας – και καταφεύγεις στην αθωότητα των παιδιών για να ευτυχήσεις.

        Οι ενήλικοι, απογοητευμένοι από την καθημερινότητά τους, αναζητούν τη χαμένη παιδικότητά τους και προσφεύγουν στον εορτασμό. Η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, η εορτή να είναι τέλεια, γιατί η καθημερινότητά του είναι μίζερη, τον οδηγεί πάλι σε νέο τέντωμα.  Έχουν χάσει την αθωότητά τους, αλλά επιζητούν την αίγλη αυτής της αθωότητας. Αυτονομημένη από την συνέπεια της ζωής. Η άρνηση της ζωής με Χριστό δεν αντέχει τις συνέπειες και επιζητεί έστω για λίγο την παρουσία Του. Αρνούνται να αναλάβουν το κόστος της ζωής με το Χριστό, αλλά και της ζωής δίχως Χριστό.                 (συνεχίζεται)

ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΣΤΗΝ ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Δημήτρης Καραγιάννης

        Το άκουσμα της λέξης «Χριστούγεννα» είναι σύνηθες να δημιουργεί συνειρμούς που αφορούν τα τεκταινόμενα κατά τον εορτασμό των Χριστουγέννων και να λησμ0νείται το ίδιο το γεγονός των  Χριστουγέννων.  Ως σημαντικά στοιχεία καταγράφονται η αργία και οι χειμερινές διακοπές, η ξένοιαστη και ευχάριστη διάθεση, η εορταστική ατμόσφαιρα.

        Χριστουγεννιάτικα έθιμα, χριστουγεννιάτικο δέντρο, χριστουγεννιάτικα τραγούδια, χριστουγεννιάτικος στολισμός, χριστουγεννιάτικο τραπέζι, χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, χριστουγεννιάτικο τοπίο, όλες αυτές οι όμορφες χριστουγεννιάτικες συνήθειες αυτονομημένες από το βίωμα που τις γέννησε μοιάζουν με ένα άλλο είδος αποκριάς. Χριστούγεννα δίχως Χριστό!

        Τα έθιμα τα οποία ήταν έκφραση του βιώματος της γιορτής - Χριστούγεννα: ταπεινή συγκατάβαση του Θεού - έχοντας αποκοπεί από  το πνεύμα δεν μπορούν να προσφέρουν χαρά και αφήνουν κενό που δεν καλύπτεται.

       Η κατανάλωση χρησιμοποιεί τα έθιμα για να δημιουργεί ανάγκες.  Έθιμα αποκομμένα από τη γιορτή. Αντικείμενα που αντικαθιστούν τα συναισθήματα. Συναισθήματα αποκομμένα από το βίωμα. Στην Αμερική υπάρχουν καταστήματα που πωλούν χριστουγεννιάτικα στολίδια όλο το χρόνο. Στην Ιαπωνία οι έμποροι έχουν επιβάλει τη θέσπιση του εορτασμού των «Χριστουγέννων», όχι βέβαια για λόγους που έχουν να κάνουν με τη Χριστιανική πίστη.

       Ο καταναγκαστικός εορτασμός που απαιτεί το να νιώθεις οπωσδήποτε καλά. Μα ο καταναγκασμός, εξ ορισμού είναι αντίθετος με το αυθεντικό βίωμα, με την έκπληξη.

      Το θετικό συναίσθημα που απαιτεί  την παρουσία του, δίχως όμως την εμπειρία που του αναλογεί. Με αποτέλεσμα, την απογοήτευση του νιώθουμε όταν επιστρέφουμε  με προσδοκίες σε κάποιο μέρος που ζήσαμε έντονες συγκινήσεις, αλλά πλέον με διαφορετικούς όρους που δεν επιτρέπουν τα ίδια βιώματα.  Όπως ο μετανάστης που επιστρέφει στον τόπο του και απογοητεύεται καθώς τα πράγματα δεν είναι όπως τα άφησε. Η νοσταλγία είναι φρένο στα νέα αυθεντικά βιώματα. Απαιτεί την επαναβίωση των ίδιων εμπειριών, όταν όλα γύρω έχουν αλλάξει. Όμως, αγνοεί αυτό που έλεγε ο Ηράκλειτος ό,τι:  «Αν μπεις  στα ίδια ποτάμια, διαφορετικά νερά θα σε βρέξουν».

        Το συναίσθημα αποκομμένο από το βίωμα οδηγείται στην θλίψη, όπως θλίψη έχει τελικά και αυτός που κάνει σεξ δίχως αγάπη και έρωτα, δίχως πρόσωπο. Το ανεπανάληπτο και ακατανόητο θαύμα της ενανθρώπησης του Θεού, που ανατρέπει τη γραμμική πορεία των πραγμάτων και επαναφέρει τη δυνατότητα της ανθρώπινης θέωσης, ισοπεδώνεται σε ένα αναμενόμενο εορταστικό γεγονός πουν κατανοείται με όρους φυγής από την καθημερινή ρουτίνα.

        Μια ανακολουθία ανάμεσα στο καθημερινό βίωμα και στο θαύμα. Κατάθλιψη, από την ανεπάρκεια να δημιουργηθεί, να παραχθεί το θαύμα! Η κατάθλιψη ως συναισθηματικό γεγονός δηλώνει την απουσία του πρσδοκώμενου, ως υπαρξιακό γεγονός όμως είναι η απουσία του νέου, το βάλτωμα στα ίδια, ο εγκλωβισμός στο μοιραίο, δίχως καμιά  ελπίδα για το μέλλον, και στη μίζερη ενασχόληση με το επώδυνο παρελθόν. Η υπαρξιακή αγωνία αντίθετα είναι  η ρήξη προς τον καθησυχασμό, η άρνηση της κλοπής τη ελευθερίας με την αποδοχή των αυτονόητων, η διαρκής αναζήτηση, η αγωνία από τη συνειδητοποίηση της ελευθερίας.

        Ο άνθρωπος που πονά καθώς δεν του αρκεί ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος, που πονά καθώς δεν βιώνει τα έθιμα, που δεν καλύπτεται από την επιπόλαια αποδοχή, είναι πιο κοντά στο μοναδικό θαύμα.  Το θαύμα το διασώζουν οι αμφισβητίες που αρνούνται να ησυχάσουν και να παραδεχθούν το αδιανόητο: το ότι δηλαδή ο Θεός έγινε άνθρωπος. Και έτσι ψέλνουν και αυτοί, δίχως να το αντιληφθούν: «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον…» (συνεχίζεται)

«Χριστού Γέννα» εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ

Κυριακή ΙΔ΄ Λουκᾶ - Ραντεβού… στα τυφλά.

Για πάρα πολλούς ανθρώπους, το άκουσμα της λέξεως "προσευχή" δημιουργεί μια ασάφεια και άγνοια μέσα τους, κυριολεκτικώς σαν να αισθάνονται, ότι έχουν να ανταποκριθούν σε ένα ραντεβού… στα τυφλά!

Τυραννιούνται από ένα σωρό ερωτηματικά!

Ποιός είναι αυτός τον οποίον θα "συναντήσουμε";

Μήπως μας σπρώχνουν σ᾿ αυτή την συνάντηση οι δικές μας ανάγκες και η γνώση της αδυναμίας μας;

Μήπως επαναλαμβάνουμε ασυναίσθητα μια ευσεβή συνήθεια;

Μήπως, τέλος, γυρεύουμε απλώς ένα ρουσφέτι;

Στο σημερινό ευαγγέλιο, ένας τυφλός κάθεται ζητιανεύοντας στην άκρη ενός δρόμου της πόλης του. Ακούει οχλαγωγία και θόρυβο και, όταν πληροφορείται ότι περνάει ο Χριστός, τότε ο τυφλός αρχίζει να φωνάζει: Ιησού, Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με. Δηλαδή: Ιησού, απόγονε του Δαβίδ, θεράπευσέ με!

"Λογικό είναι να φωνάζει ο καημένος", λέμε διαβάζοντας το κομμάτι του κατά Λουκάν Ευαγγελίου στο οποίο περιγράφεται η υπόθεση (κεφ. 18 στιχ. 35-45). Αφού "Όποιος πονάει, γαϊδουρινά φωνάζει", λέει η παροιμία.

Είναι σωματικά ανάπηρος. Δεν βλέπει. Η πιεστική αμεσότητα της ανάγκης δεν τον αφήνει να το ξεχάσει. Σ’ αυτό έγκειται και η διαφορά μας μαζί του. Εμείς σωματικά βλέπουμε και έτσι δεν συνειδητοποιούμε ούτε την ανάγκη ούτε την προτεραιότητα των πραγμάτων.

Δηλαδή;

Αυτός δεν βλέπει τα έξω. Εμείς πολλές φορές δεν βλέπουμε "τα μέσα". Η αναπηρία του βεβαίως δεν είναι… προσόν! Δεν σημαίνει ότι απαραιτήτως βλέπει "τα μέσα"!! Μπορεί να είσαι τυφλός "κι απ’ έξω κι από μέσα"!

Απλώς η έλλειψη και η στέρηση προωθούν συνήθως τον άνθρωπο σε αναζήτηση θεραπείας! Αντίθετα, αυτός που δεν αισθάνεται μα του λείπει κάτι, πολλές φορές αυταπατάται με ψευδή αυτάρκεια… επάρκειας!

Ένα πλήθος ανθρώπων ακολουθούσε τον Χριστό, αλλά όλοι αυτοί  δεν είχαν την αίσθηση και την "πίεση" να Του ζητήσουν  κάτι. Ο τυφλός, που σωματικά δεν τον ακολουθούσε, όχι απλώς Του φώναζε και Τον επεκαλείτο, αλλά και στην προτροπή και πίεση των άλλων να σωπάσει… αυτός φώναζε περισσότερο.

Αυτός λοιπόν ο τυφλός, ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, προσεύχεται στον Χριστό. Ίσως αγνοώντας το θέμα και τον τρόπο, όμως με την ειλικρίνεια του ανθρώπου που πονάει και ζητά εσπευσμένως λύση. Η προσευχή του εντάσσεται στην μεγάλη περιπέτεια της γνωριμίας με τον Χριστό. Όπως όλες οι αρετές, και η προσευχή πορεύεται σε μια ανάβαση επί… κλίμακος, επί της οποίας κλίμακος κάθε σκαλοπάτι δίνει στον αναβαίνοντα τη δυνατότητα μιας ευρύτερης θέας και βαθύτερης γνώσεως των πραγμάτων. Όπως παντού έτσι και εδώ υπάρχουν βαθμίδες προσευχής. Εν προκειμένω, υπάρχουν τρεις βαθμίδες.  

Προσευχή - θέλω και παρακαλώ.

Προσευχή - ευχαριστία.

Προσευχή – δοξολογία.

Και οι τρεις βαθμίδες είναι αποδεκτές από τον Χριστό. Η στάση Του απέναντι στον τυφλό το φανερώνει. Τον ρωτάει, εντελώς ανθρώπινα, "τι θέλεις να σου κάνω;"

Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε στην πρώτη βαθμίδα. Πολλά χρόνια ζωής περνάμε σ᾿ αυτήν. Ίσως κοντά στο τέλος της ζωής να "ανεβούμε" και στην δεύτερη. Η τρίτη αποτελεί "προνόμιο" λίγων αφιερωμένων σωματοψυχικά στον Χριστό ψυχών. Όταν δηλαδή η προσευχή είναι γέννημα (τέκνο) της αγάπης για το πρόσωπο του Χριστού. Όταν η αγάπη δεν μου λέει τι πρέπει να κάνω, αλλά λέει τι μπορώ να κάνω…!

Ας δούμε με λίγα λόγια αυτά τα τρία …σκαλοπάτια!

Α. Προσευχή-θέλω και παρακαλώ

Το να προσεύχεται κανείς σημαίνει να ζητάει;

Σε μια συζήτηση με μια παρέα νέων έρχεται η ερώτηση για την προσευχή. Ο καθένας μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο προσεύχεται, για τις δυσκολίες του, τα ερωτήματά του, αλλά επίσης και για τη σημασία που έχει η προσευχή και για το τι προσφέρει στην καθημερινή ζωή. Οι εμπειρίες διαφέρουν, οι τοποθετήσεις για το θέμα επίσης, ο τρόπος του καθενός εντελώς προσωπικός. Αλλά όλοι αναγνωρίζουν ότι, στην έκφραση της επικοινωνίας μας με τον Θεό, είμαστε πάντα λίγο αδέξιοι, λίγο πρωτάρηδες, και ψελλίζουμε λίγο! (Ποιος θα έλεγε ότι  ξέρει πώς να προσεύχεται; Και τι λογική θα είχε να είναι κανείς ικανοποιημένος με την προσευχή του;)  Τι λέμε λοιπόν στον Θεό; Τι εκφράζουμε  σε αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, τόσο προσωπικό και τόσο συγκεκριμένο; Κι εκεί ακόμα βλέπουμε διαφορές τόνου και ευαισθησίας, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να εκφράσουμε τα πράγματα. Και είναι βέβαια απολύτως νόμιμο, καθώς όλοι ξέρουμε, ότι δεν υπάρχει ένας και μόνο τρόπος για να προσευχόμαστε ούτε κάποια μοναδικά σωστή μέθοδος γι’ αυτό!

Ο διάλογος επικεντρώθηκε στην προσευχή της αίτησης. Κάποιος δηλώνει ότι ζητάει πολλά πράγματα από τον Θεό:  ζωή, υγεία, αγάπη για τον ίδιο και τους κοντινούς του. Δεν διστάζει να μπει σε λεπτομέρειες να εκφράσει στον  Θεό υλικές ανάγκες, πολύ απτές. Κάποιος άλλος λέει ότι δεν θέλει να ζητάει για τον εαυτό του, αλλά ότι λειτουργεί περισσότερο ως ενδιάμεσος για τον κόσμο, γι᾿ αυτούς που υποφέρουν, που έχουν δυσκολίες και βαριές ευθύνες.

Τελικά, να προσεύχεται κανείς σημαίνει και να ζητάει.

Β. Προσευχή-Ευχαριστία

Είναι η κοινή μας Λατρεία στις Κυριακές (για τον Χριστό και την Ανάσταση) και στις Γιορτές της Παναγίας και των αγίων. Ευχαριστία ονομάζεται η Θεία Λειτουργία. Δηλαδή έκφραση της αγάπης και της ευχαριστίας μας προς Αυτόν που έγινε για μας άνθρωπος και Σταυρώθηκε για μας, δείχνοντας δρόμο και τρόπο ζωής για μας. Γι᾿ Αυτόν που αναστήθηκε, δίνοντάς μας προοπτική και ποιότητα στην βιολογική μας ζωή, απαλλάσσοντάς μας από την ληξιπρόθεσμη οφειλή του προηγμένου θηλαστικού! Η ευχαριστιακή ανάμνηση του Χριστού αποτελεί στάση καθενός από μας απέναντι στον Χριστό. Στην Θεία Λειτουργία  συνειδητοποιούμε την υπαρξιακή μας σχέση με τον Χριστό, αφού εκεί καταλαβαίνουμε ότι είναι προτιμότερη καρδιά δίχως λόγια, παρά λόγια δίχως καρδιά!! Ρώτησε κάποτε ένας άγιος παπάς ένα γέρο χωρικό ενορίτη του, τι κάνει όλες αυτές τις ώρες στην εκκλησία, καθήμενος μπρος στον Χριστό, κι εκείνος αναφώνησε: "με κοιτάζει και Τον κοιτάζω"!

Να είναι άραγε τόσο απλό πράγμα η προσευχή; Μια συζήτηση με τον Θεό; Όλη μας η ζωή λοιπόν μπορεί να γίνει προσευχή, και όχι μόνο μια στιγμούλα, την οποία ξεκλέβουμε από την δίνη του εικοσιτετραώρου μας!  Η δυσκολία είναι να "μπούμε" στην προσευχή.

Γ. Προσευχή-Δοξολογία

Το δυσκολότερο στάδιο και το απαιτητικότερο! Συνήθως κατακτιέται από ανθρώπους πλήρους αφιερώσεως! Όχι εξωτερικής και συνθηκών, αλλά ψυχικής και καρδιακής. Από ανθρώπους που "βλέπουν" και που τον δοξολογούν για το… "άπειρον Αυτού Έλεος". Από ανθρώπους που έχουν διακαή πόθο να ζουν ακατάπαυστα την παρουσία του Θεού. Να προσφέρουν την καρδιά τους θυσία αγάπης. Από ανθρώπους που επιθυμούν μια ζωή τέλειας παράδοσης στην αγάπη του Χριστού! Που όσο προσηλώνουν το βλέμμα σ᾿ αυτόν τον σκοπό, τόσο η Χάρη του Θεού γεμίζει την καρδιά με τη θέρμη της προσευχής που ανανεώνεται και κάνει την προσευχή θελκτική εμπειρία της άγιας πραγματικότητας του Θεϊκού σχεδίου.

Εμείς λοιπόν τώρα,

πού "ατυχώς" βολοδέρνουμε στο πρώτο σκαλί της προσευχής, μαζί με τον τυφλό του Ευαγγελίου, ας ξεκινήσουμε να φωνάζουμε προς τον Χριστό ζητώντας το έλεός Του, με μια προσευχή που δομείται πάνω σε τρεις στιγμές:

«Από Σένα προς εμένα: ΕΛΕΟΣ» "Ξαναδιαβάζω" τις στιγμές χαράς, παρηγοριάς, τις δωρεές που έλαβα, όλες αυτές τις στιγμές κατά τις οποίες αισθάνθηκα ότι ο Θεός πέρασε απ᾿ τη ζωή μου με περισσή φροντίδα. Τον ευχαριστώ για όλα αυτά.

«Από μένα προς Εσένα: ΣΥΓΓΝΩΜΗ» Σ’ αυτή την φωτεινή προοπτική συγχώρησης ανακαλύπτω ότι υπήρξαν μέσα μου στιγμές πιο σκοτεινές, που δεν άφησα τον Θεό να φωτίσει  τη ζωή μου! Για όλες αυτές τις παραλείψεις απέναντι στην αγάπη Του, τα κενά μου, τις απουσίες μου, τις αμαρτίες μου… ζητώ το έλεος του Θεού.

«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ» Στρέφομαι αποφασιστικά προς ό,τι ακολουθεί και αφήνω στον Θεό το μέλλον! Του λέω: Θέλω να ζήσω στο εξής μαζί Σου, εμπιστευόμενος τον εαυτό μου σε Σένα για το αύριο!

 Και τελειώνω με ένα "Πάτερ ημών…"

                                                

Με αγάπη και ευχές

ο εφημέριος

π. Θεοδόσιος

ΠΗΓΗ: enoriako.info