Μη αποστρέψης το πρόσωπό σου

από του παιδός σου, ότι θλίβομαι'

ταχύ επάκουσόν μου' πρόσχες

τη ψυχή μου, και λύτρωσαι αυτήν

        Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου.αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία ". . . ότι θλίβομαι !"- και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σρακοστή :  το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.

        Η όλη προετοιμασία έφτασε πιά στο τέλος.  Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του.  Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ'αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό.  Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι' αυτό "θλίβομαι" !

        Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σ'αυτή τη θλίψη,ότι μόνον σ΄Αυτόν μπορώ να πω "πρόσχες τη ψυχή μου".

        Μετάνοια πάνω απ' όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη θεία βοήθεια.

Alexander Schmemann, GREAT LENT, journey to Pascha, ST. VLADIMIR'S SEMINARY PRESS.

                                     ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ

Όταν ο πατήρ Σιλουανός έγινε οικονόμος . . . είχε στις διαταγές του διακόσιους περίπου εργάτες.  Το πρωί επισκεπτόταν τα εργαστήρια και έδινε σε γενικές γραμμές υποδείξεις στούς αρχιεργάτες.  Έπειτα επέστρεφε στο κελλί του, να κλάψει "για το λαό του Θεού".  Η καρδιά του πονούσε για τούς εργάτες και έχυνε δάκρυα για τον καθένα τους :
        "Να, ο Μιχάλης.  Άφησε τη γυναίκα και τα παιδιά του στο χωριό και εργάζεται εδώ για λίγα γρόσια.  Πώς να αισθάνεται τόσο μακριά από το σπίτι του, χωρίς να βλέπει τη γυναίκα ούτε τα αγαπημένα του παιδιά...  Νά, ο Νικήτας.  Μόλις παντρεύτηκε και εγκατέλειψε τη νεαρή έγκυο γυναίκα του και την ηλικιωμένη μητέρα του...  Τί ένιωσαν τάχα, όταν αποχωρίζονταν από τον νεαρό αγπημένο γιό και άνδρα ; ...  Να, ο Γρηγόρης.  Εγκατέλειψε γέρους γονείς, νέα γυναίκα και δυό μικρά παιδιά και ήρθε εδώ να εργασθεί για ένα κομμάτι ψωμί.  Τί θα εξοικονομήσει εδώ ;... Τί φτώχεια θα είχαν, για να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν όλους τους δικούς τους ...  Σε ποιά φοβερή στέρηση και θλίψη ζεί όλος αυτός ο λαός ... Νά, ο Νικόλας.  Παιδί ακόμη ... Με πόση λύπη θα τον έστειλαν οι γονείς του τόσο μακριά σε ξένους ανθρώπους, για να πάρει ένα φτωχό μεροκάματο ...  Πόσο θα λυπάται η καρδιά των γονιών του ... Ω, σε τί φτώχεια και παθήματα ζει ο λαός! ...  Και όλοι είναι σαν απολωλότα πρόβατα.  Μαθαίνουν κάθε είδους διαστροφές, γίνονται άγριοι, σκληροί ..."
        Έτσι έλεγε ο μακάριος Γέροντας και η καρδιά του έπασχε για όλους τους φτωχούς.  Χωρίς αμφιβολία έπασχε περισσότερο από τους ίδιους, γιατί αυτός έβλεπε στη ζωή τους  και όσα οι ίδιοι αγνοούσαν.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ  ΣΑΧΑΡΩΦ, "Ο Άγιος Σιλουανός, ο Αθωνίτης" εκδ. Ι.Μ. Τ.Προδρόμου, Έσσεξ.

Η Ρωμαϊκή κληρονομιά των λαών της μεσογείου ήτο επικίνδυνος.

Εις την Βουλήν των ν Λόρδων ο Υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Λόντοντερυ έλεγε (1866)

". . .  οι Έλληνες πρέπει να καταντήσουν λαός μικρόψιχος, ως οι λαοί του Ινδοστάν, δια να είναι 

ολιγώτερον επικίνδυνοι".