Αγιότητα είναι...

Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία.  Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής.  Ο  άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. "Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή,  πρέπει να γίνει ποιητής. ¨Χονδρές¨ ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει" (αγ. Πορφύριος).

Ο άγιος αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνον που όλοι περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα τον μαζεύει, τον αγκαλιάζει, τον φιλά με πάθος μέχρι να τον θεραπεύσει.

Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα.  Ενώνει τα διαιρεμένα.  Μπορεί  και αντέχει πάνω και πέρα  από τις πληγές και τις καταστροφές.  Κοιτάει εκεί που εν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά.  Δεν τους βάζει ταμπέλες.  Δεν κατηγοριοποιεί τη ζωή σε ανώτερη και κατώτερη.  Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματοποιηθεί ...

....Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα, μα αποδοχή της ασημαντότητας.  Δεν είναι επιτυχία μα δώρο.  Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα.  Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα.     Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν  οι  αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους.  Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μη λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος, λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, εκείνος που είδε τις αμαρτίες του από εκείνον που ανάστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε, απλά δεν θα ήταν.  Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητά του.  Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει.  Αθωότητα που προασσπίζεται είναι "ευγενής" ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος  του κόσμου τούτου.

π. Λίβυος 

 ...απαντώντας στο ερώτημα : Τί εκπροσωπεί σήμερα αυτή η Κόρη... θέλω να υπογραμμίσω ότι εκπροσωπεί τη μητέρα πάντων. Εκπροσωπεί ένα νέο τρόπο γεννήσεως. Αγαπώ τη μάνα μου γιατί μ' έφερε στη ζωή, αλλά αγαπώ περισσότερο μια άλλη μάνα, γιατί με οδηγεί στην αιώνια ζωή. Η Παναγία είναι μάνα μου, γιατί με προσάγει στον υιό της, στον Χριστό, σε μια άλλη ζωή. Ο λόγος του Χριστού : Εάν δεν μισήσεις τον πατέρα σου και τη μητέρα σου δεν μπορείς να είσαι μαθητής μου, που μοιάζει να είναι σκληρός σε κοινωνικό επίπεδο, είναι αληθινός στην προοπτική της σωτηρίας.  Για να' σαι μαθητής μου, έχεις άλλη μάνα, είναι σαν να λέει ο Χριστός.  Είναι το ίδιο μ' αυτό που λέει στον Σταυρό : "ιδού η μήτηρ σου". Του Ιωάννη η μητέρα είναι η Σαλώμη, αλλά σε μια άλλη διάσταση ζωής, μητέρα του Ιωάννη γίνεται η παρθένος Κόρη, η οποία έχει γεννήσει τον Εμμανουήλ

...ακόμη θέλω να υπογραμμίσω ότι η Παναγία εκπροσωπεί τη δικαίωση του ανθρώπινου γένους.  Το ανθρώπινο γένος δικαιώνεται γιατί έχει τον δικό του καρπό. Η σωτηρία είναι έργο του ανθρώπινου γένους. Εμείς γεννήσαμε την Παναγία και αυτή γέννησε τον Χριστό. Απ' αρχής του ανθρώπινου γένους μέχρις εσχάτων, η Παναγία δικαιώνει την ανθρωπότητα. Διότι -και επαναλαμβάνω αυτό που έχει πει ο άγιος Αθανάσιος- "αδελφή ημών Μαρία".

Μημήτρης Μαυρόπουλος

       

         Οργίσθηκε -λέει- ο Θεός  του Άδη με όσα άκουγε από τους  καλεσμένους  που έφθαναν στο βασίλειό του για τη διαγωγή των ανθρώπων στον επάνω κόσμο και αποφάσισε να τους ταρακουνήσει τόσο ώστε να τους καταστρέψει.

       Σκέφθηκε όμως να στείλει πρώτα απεσταλμένο να του φέρει ένα δείγμα.  Ανέβηκε λοιπόν  ο απεσταλμένος του, συνάντησε την Ήρα και εκείνη του έδωσε ένα πιστό αντίγραφο των ανθρώπων του απάνω κόσμου.

       Ένα αγαλματίδιο από πηλό  κοσμημένο με πολύτιμα μαργαριτάρια . Καθώς το είδε ο Θεός του Άδη σκέφτηκε, ότι είναι κρίμα μαζί με τη λάσπη να καταστραφούν και τόσα πολύτιμα  μαργαριτάρια και άλλαξε γνώμη. Ώστε  αυτός είναι ο επι γής άνθρωπος; είπε.  Ένα μίγμα από λάσπη και μαργαριτάρια. Μία σύνθεση αθλιότητος και μεγαλείου.  Ώστε οι πληροφορίες μου ήσαν παραπλανητικές, αφού μου τις έφεραν εδώ άνθρωποι από σκέτο βούρκο.

      Έκτοτε ο  Θεός  αποφάσισε  να ανέχεται το πρώτο συνθετικό του ανθρώπου , τη λάσπη, να τιμά το δεύτερο, τα μαργαριτάρια και να περιμένει την έκβαση της μάχης. Αν θα νικήσει το μεγαλείον του Ανθρώπου ή η αθλιότητα.

"Τίς εκ του θανάτου με, της ταλαιπώρου σαρκός μου, ρύσεται και σώσει μου, την ψυχήν απήμονα, και απείραστον; τυραννεί βία γαρ, ευπαθούσα αύτη, και ψυχής  κατεξανίσταται, και θλίβει πάλιν δε, ασθενούσα οί μοι τω τάλανι! Αντέχειν ου δύναμαι, προς την ταύτης Σώτερ την ασθένειαν' αλλ' ώ Ποιητά μου, μή δώσης νικηθήναι τω χοϊ, το πνεύμα ό μοι ενέπνευσας, ως αυτός ευδόκησας".

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΗ, Δετέρα Εσπέρας, Ήχος πλ. β'.

Και όταν εμείς λέμε  τα επίθετα"άσπιλε", "αμόλυντε", "άχραντε", δεν τα εννοούμε όπως τα εννοούν  οι δυτικοί, αλλά τα εννοούμε  ως συνειδητά ενεργήματα αυτής της γυναίκας.  Επειδή θέλει είναι άσπιλη, επειδή θέλει είναι αμόλυντη, επειδή θέλει είναι άχραντη. Μπορούσαμε επομένως να πούμε ότι η γέννηση της Παναγίας είναι κατά κάποιο τρόπο το πρώτο βήμα της σάρκωσης.  Η έλευσή της στη ζωή και η συγκατάθεσή της στο θέλημα του  Θεού είναι το πρώτο βήμα της σχέσης του κτιστού  με το άκτιστο.  Γι αυτό ονομάζεται "της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον", η επικεφαλίδα της σωτηρίας μας, η αρχή.

Δημήτρης Μαυρόπουλος

Εκόνα του Ι.Ν. "Γεννέθλιον Υπεραγίας Θεοτόκου", Πιστιανά, Άρτας