Με την αγάπη Του ο Εσταυρωμένος Κύριος  κατακρίνει την κατάκριση της αμαρτίας μας και καταδικάζει την καταδίκη μας και θανατώνει το θάνατό μας. «Σωζόμεθα ου νόμω, αλλά τω οίκτω τω θείω.. . ούκ έστι  μισθός έργων η βασιλεία των ουρανών αλλά χάρις  Δεσπότου πιστοίς δούλοις ητημασμένη» (Μάρκος Ασκητής).

«‘Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ» Κωνσταντίνου Γρηγοριάδη

      

             

               Να είσαι Χριστιανός και να πιστεύεις  στο Χριστό πάντα σήμαινε και σημαίνει πάντα : να γνωρίζεις με ένα μεταλογικό και ωστόσο απόλυτα βέβαιο τρόπο που ονομάζεται πίστη, πώς ο Χριστός είναι η Ζωή κάθε ζωής, πώς είναι η ζωή η ίδια και επομένως η ζωή μου.  Εν αυτώ  ζωή ην και η ζωή ην το φως των ανθρώπων.  Όλες οι χριστιανικές διδασκαλίες _ για την Ενσάρκωση, τη Λύτρωση, τον Εξιλασμό – είναι συνέπειες, εξηγήσεις, αλλά όχι η «αιτία» αυτής της πίστης.

Μονάχα όταν πιστεύομε Χριστό όλες αυτές οι διαβεβαιώσεις βλέπομε να «έχουν πέραση» και να «στέκουν».  Η ίδια η πίστη δεν είναι αποδοχή τούτης ή εκείνης της «πρότασης» για το Χριστό, αλλά αποδοχή του ίδιου του Χριστού ως της Ζωής και του φωτός της ζωής. Και η ζωή εφανερώθη και εωράκαμεν, και μαρτυρούμεν και απαγγέλομεν υμίν την ζωήν την αιώνιον, ήτις ην προς τον Πατέρα, και εφανερώθη  ημίν.  Με αυτή τη σημασία η χριστιανική πίστη είναι ριζικά διαφορετική από τη «θρησκευτική» πίστη.  Η αφετηρία της δεν είναι η πίστη, είναι η αγάπη. … Και αν το να αγαπώ κάποιον σημαίνει πως αυτός έγινε η ζωή μου ή μάλλον πως έγινε το «περιεχόμενο» της ζωής μου, το να αγαπώ το Χριστό σημαίνει πώς Τον γνωρίζω και πώς Τον κατέχω ως τη Ζωή της ζωής μου.

         Μονάχα αυτή  η κατοχή του Χριστού ως Ζωής, η «ειρήνη και η χαρά» της κοινωνίας μαζί Του, η βεβαιότητα της παρουσίας Του, γεμίζουν με νόημα τη διακήρυξη του θανάτου του Χριστού και την ομολογία της Ανάστασής Του.  Στον κόσμο τούτον η Ανάσταση του Χριστού ποτέ  δεν μπορεί να γίνει «αντικειμενικό» γεγονός. 

Και αν αληθινά η διδασκαλία της Ανάστασης είναι απλά και μόνο μια «διδασκαλία», αν χρειάζεται να την πιστέψομε σαν ένα «μελλούμενο»  συμβάν, σαν ένα μυστήριο του «άλλου κόσμου», τότε δεν παραλλάζει ουσιαστικά από τις άλλες διδασκαλίες του «άλλου κόσμου» και εύκολα μπορούμε να τη συγχύσομε μαζί τους.  Είτε  για την αθανασία της ψυχής είτε για τη σωματική ανάσταση πρόκειται – εγώ ο άνθρωπος στο ζήτημα αυτό δε γνωρίζω τίποτα και κάθε συζήτηση είναι μια απλή «εικασία».  Ο θάνατος εξακολουθεί να είναι το σκοτεινό πέρασμα σε ένα σκοτεινό μέλλον.  Η μεγάλη χαρά που δοκίμασαν οι μαθητές όταν είδαν τον αναστημένο Κύριο, αυτή η «καιομένη καρδία» που ένιωσαν μέσα τους πορευόμενοι προς το χωριό Εμμαούς, δεν ήταν επειδή τους αποκαλύφτηκαν τα σκοτεινά μυστήρια ενός «άλλου κόσμου».  Ήταν επειδή είδαν τον Κύριο.  Και Εκείνος τους έστειλε να κηρύξουν και να διακηρύξουν, όχι την ανάσταση των νεκρών – όχι μια διδασκαλία θανάτου – αλλά την μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών, την καινούργια ζωή, τη Βασιλεία.

Alexander Schmemann “For the Life and the World” , «Για να Ζήσει ο Κόσμος» εκδ, Ακρίτας                                                                                                                                                        

Ε’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, Μαρίας Αιγυπτίας

Πρέπει να τιμήσουμε όποιον μπορεί να μας διδάξει να ζούμε καλύτερα την ώρα και τη μέρα, εκείνα τα αξιαγάπητα πρόσωπα που είναι ικανά να εκτιμήσουν τα πράγματα μέχρι τέλους, οι λευκοί κρίνοι του κάμπου που δεν εργάζονται και δεν κλώθουν.

                                                                             NUCCIO ORDINE, «Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΧΡΗΣΤΟΥ» εκδ. ΑΓΡΑ ΑΕ

Οι Αιγύπτιοι, εκτός του ότι είχαν είδωλα και βαριά φορτία, τα οποία ο λαός του Ισραήλ αποστρεφόταν  και απέφευγε, είχαν επίσης δοχεία και στολίδια από χρυσό και ασήμι, καθώς και ενδύματα, που οι ίδιοι άνθρωποι σφετερίσθηκαν για τον εαυτό τους όταν έβγαιναν από την Αίγυπτο.  Τα προόριζαν για καλύτερη χρήση όχι από δική τους πρωτοβουλία, αλλά κατόπιν εντολής του Θεού.  Με τον ίδιο τρόπο όλοι οι κλάδοι της ειδωλολατρικής μάθησης έχουν όχι μόνο ψευδείς και προληπτικές φαντασιώσεις και βαρύ φορτίο άσκοπου κόπου, που ο καθένας από εμάς, όταν φύγει από την συναναστροφή των ειδωλολατρών στην υπηρεσία του Χριστού, θα έπρεπε να απεχθάνεται και να αποφεύγει’ αλλά επίσης περιέχουν μία φιλελεύθερη διδασκαλία που είναι καλύτερα προσαρμοσμένη στην εξυπηρέτηση της αλήθειας.  Αυτή λοιπόν η διδασκαλία αποτελεί το χρυσό και το ασήμι τους, τα οποία δεν δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά έφεραν στο φώς από τα ορυχεία της πρόνοιας του Θεού. (ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ)

Η επιλεκτική διαλογή και εναρμόνιση προϋποθέτει σαφήνεια σχετικά με την διδασκαλία του Χριστού καθώς και μια χριστιανική κοσμοθεωρία.  Προϋποθέτει επίσης μία σχέση μεταξύ θεολογίας και κοσμικής γνώσης, που είναι ασύμμετρη και ιεραρχική.  Από την άποψη της ασυμμετρίας, η θεολογία με τους κανόνες και τις ηθικές αξίες της υπερτερεί έναντι της κοσμικής γνώσης.  Από την άποψη της ιεραρχίας, έννοιες της κοσμικής μάθησης «τοποθετούνται κατάλληλα εντός ενός ευρύτερου και σφαιρικότερου πλαισίου χριστιανικής θεολογίας.  Επομένως η χριστιανική διδασκαλία παρέχει μία δομή ή ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι χρήσιμες πτυχές της κοσμικής  γνώσης μπορούν να προσανατολιστούν γύρω από τον Χριστό για να βρουν το βαθύτερό τους  νόημα και την ουσιαστική τους  σημασία.

  (ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΧΕΡΙΑ από «ΘΕΡΑΠΕΊΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ» Αλεξίου  Ιερομονάχου, εκδ. ΑΡΜΟΣ)