Ο τόνος της Σαρακοστής αλλάζει. Αν στο πρώτο μέρος  η προσπάθειά μας σκόπευε στο να εξαγνιστούμε εμείς οι ίδιοι, τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η καθαρότητα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά πρέπει να μας οδηγήσει στο στοχασμό, στην αυτοσυγκέντρωση και την οικειοποίηση του μυστηρίου του Σταυρού και της Ανάστασης. Το νόημα της προσπάθειάς μας τώρα  μας παρουσιάζεται σαν συμμετοχή σ’ αυτό το μυστήριο με το οποίο ήμασταν τόσο εξοικειωμένοι και το θεωρούσαμε  δεδομένο ώστε το ξεχάσαμε. Και τώρα καθώς Τον ακολουθούμε πηγαίνοντας προς τα Ιεροσόλυμα μαζί με τους μαθητές Του, είμαστε «έκθαμβοι και έντρομοι».

Alexander Schmemann

 

Μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου

Από του παιδός σου, ότι θλίβομαι

Ταχύ επάκουσόν μου΄προσχες

τη ψυχή  μου, και λύτρωσαι αυτήν.

Μεγάλη Σαρακοστή, το μυστηριώδες  μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.

Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ’ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή  μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι’ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο θεός μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτή τη θλίψη, ότι μόνο σ’ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τη ψυχή μου».

Μετάνοια πάνω απ’ όλα είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη θεία βοήθεια.

Alexander Schmemann