Κυριακή των Μυροφόρων - Αγαπώ ό,τι κι αν κοστίζει

Created: 01 May 2014 | Published: 24 April 2015 || Hits: 775

Κυριακή των Μυροφόρων, 2014

Ακόμα και πάνω στους κορμούς των δέντρων σκαλίζοντας με μαχαίρι την φλούδα ή γράφοντας στους τοίχους με μαρκαδοράκια, οι νεαροί έφηβοι, που βιώνουν τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα στην καρδιά τους, χαράζουν ή γράφουν το όνομά τους και το όνομα της αγαπημένης τους «λέγοντας στον κόσμο» ότι έχουν love for ever! Είναι γεμάτοι συναισθήματα. Κουβαλάνε πρωτόγνωρες δυνάμεις οι οποίες τους ζητούν να βγουν από το «κλουβί» τους και να συναντήσουν τον άλλον ή την άλλη! Αυτό τους είναι μεγάλη χαρά, ακόμα και αν δεν μπορούν «να δουν», ότι εν πολλοίς οι περισσότεροι μόνον τον εαυτό τους βλέπουν σ’ αυτές τις σχέσεις. Ας μη βιαζόμαστε όμως και ας μην τους αδικούμε. Αισθάνονται τη χαρά του σπόρου της αγάπης, που «σκάει» από το κέλυφος και την συμπαγία του, για να «φυτρώσει» και να γεννηθεί  κάτι άλλο και ομορφότερο.

Σ’ αυτή την κομβική στιγμή της ζωής τους, αν τύχει και  συναντήσουν άνθρωπο οδηγό που να έχει αγάπη και φυσικά να ξέρει να αγαπά, θα… «κολλήσουν» αγάπη· και αφού πάρουν αγάπη και «χορτάσουν», τότε θα μπορούν να έχουν και να δίνουν. Φυσικά αυτά σε μια διαδρομή ετών και σε πορεία ωριμότητας. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος, που υφίσταται για καθετί σωστό καινούργιο: αντί να προστατευθεί ώστε να μεγαλώσει υγιώς, να συντριβεί και να στρεβλωθεί, πράγμα που θα το κάνει να μεγαλώσει άρρωστα.

Εν προκειμένω, υπάρχει ο κίνδυνος να ταυτιστεί ο έρωτας με τον τρόμο της αμαρτίας ή με την χυδαιότητα μιας επιδερμικής «αυτοϊκανοποίησης». Είναι ανάγκη όμως, ο νέος άνθρωπος να μπορέσει να αποφύγει και την Σκύλλα και την Χάρυβδη! Όχι μόνο την μία. Να ζήσει και να σκεφτεί τον έρωτα, ως ελευθερία από το ατομικιστικό κλουβί, όχι για αλητεία, αλλά για συνάφεια και σχέση προσφοράς, από την οποία και ο ίδιος θα «χορταίνει».

Επειδή αυτά τα θέματα είναι μύχια και ουσιώδη, σωστά οι άνθρωποι τα ταυτίζουν με τις αρετές. Δηλαδή τις ποιοτικές λειτουργίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Ατυχώς όμως πολλές φορές, απ’ τον διάχυτο στην πνευματική ατμόσφαιρα πλατωνισμό, ακόμα και οι χριστιανοί συμπαρασύρθηκαν στην σύγχυση να φαντάζονται ότι οι αρετές καμιά σχέση με το σώμα  δεν μπορούν να έχουν. Ίσως να μη συνειδητοποίησαν ότι ο Χριστός, σοκάροντας τον αρχαίο κόσμο, κήρυξε ανάσταση σωμάτων προσδιορίζοντας την ανάσταση ζωής ως αποκατάσταση της τσακισμένης από τον «έσχατο εχθρο» (τον θάνατο) ψυχοσωματικής ενότητας του ανθρώπου. Έτσι, οι αρετές «διαβάστηκαν» ως απέχθεια για το ίδιο μας το σώμα που αξιολογήθηκε μόνον ως φετίχ (αντικείμενο λατρείας ή εξάρτησης), ή το πολύ-πολύ σαν ένα «πρόσκαιρο ένδυμα» της ψυχής, όπως το ήθελε ο αρχαίος γνωστικισμός που δυστυχώς ακόμα και σήμερα πολλοί εξακολουθούν να συγχέουν με το χριστιανισμό. Συνεπαγωγικά κάθε αισθητή έκφραση στοργής «άδειασε» από το περιεχόμενό της ως ανθρώπινη προσφορά, προσέγγιση και επικοινωνία, και μολύνθηκε με την ρετσινιά «της σιχασιάς και της ταπεινωτικής παραχώρησης στο κτήνος». Αυτά γέννησαν μια δαιμονική και ψευδή θεολογία που καταπίεσε κόσμο και κοσμάκη, και «έσπρωξε» πολλούς σε λάθη και αμαρτίες, εν ονόματι του Θεού και της καθαρότητας ή πάλι άλλους να πετάξουν στα τυφλά «μαζί με τ’ απόνερα και το μωρό» (όπως ο Νίτσε που διακήρυξε περήφανα πως «ο χριστιανισμός δηλητηρίασε τον έρωτα», αλλά δρόμο δεν βρήκε κι έζησε μια ζωή στερημένη και από έρωτα κι από αγάπη).

Στην φάση της πρόσληψης από τον άνθρωπο (κατά την αυγή της ψυχοβιολογικής του άνθησης) όλων των παραπάνω, πολλές φορές αυτός, διχασμένος ανάμεσα στο επιθυμητό και στο «απαγορευμένο»,  «αναγκάστηκε» να γίνει ένας… «εγωιστής γίγαντας». Ο πανέξυπνος, και συγχρόνως δυστυχής, μεγάλος συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ περιγράφει μαγευτικά την αυταπάτη αυτής της προστασίας με «…την ψηλή μάντρα ολόγυρα…» που χτίζουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους. Όταν όμως κάνουμε κάτι τέτοιο, τότε στον «κήπο» μας  είναι πάντοτε χειμώνας, και λέμε κι εμείς μαζί με τον γίγαντα : «δεν καταλαβαίνω γιατί καθυστερεί τόσο πολύ η άνοιξη;» Περνάνε χρόνια και χρόνια ζωής μέσα σε ένα διαρκή και συνεχή χειμώνα!

Στο παραμύθι του Ουάιλντ, ο χειμώνας τελειώνει όταν ο εγωιστής γίγαντας κάμπτεται από τα δάκρυα ενός μικρού παιδιού, και το παίρνει στην πλάτη του και το ανεβάζει στο δέντρο, και τότε «το αγοράκι άπλωσε τα δυο του χέρια, τα  τύλιξε γύρω στο λαιμό του γίγαντα και τον φίλησε»· και η καρδιά του γίγαντα ζεστάθηκε και γκρέμισε την ψηλή μάντρα ολόγυρα! Μετά από εκείνο το φίλημα, έπαψε πια να είναι συνεχώς χειμώνας… Απλώς τον χειμώνα «η άνοιξη κοιμόταν και τα λουλούδια ξεκουράζονταν»!  Αλλά και τι περίεργο, παρότι πέρασαν χρόνια, ο γίγαντας έψαχνε το μικρό αγοράκι που τον αγκάλιασε και ζεστάθηκε η καρδιά του. Το έψαχνε και το αναζητούσε.

Έξαφνα ένα χειμωνιάτικο πρωινό, με απορία κοιτούσε και δεν χόρταινε αυτό που έβλεπε και ζούσε! Στην μακρινή γωνιά του κήπου, έβλεπε ένα δέντρο καλυμμένο ολόκληρο με όμορφα άσπρα μπουμπούκια. Στην ρίζα του δέντρου ήταν το μικρό αγόρι που τον είχε βοηθήσει! Έτρεξε κοντά του και, γεμάτος έκπληξη, είδε ότι στις παλάμες των χεριών του παιδιού υπήρχαν τα σημάδια από δυο καρφιά, όπως επίσης και στα ποδαράκια του, και όπως του εξήγησε το Παιδί: «αυτές είναι οι πληγές της αγάπης».

Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες, που   τους γιορτάζουμε σήμερα, αυτές τις πληγές της αγάπης είχαν βιώσει και συνειδητοποιήσει και αυτές πήγαν να λατρέψουν. Είχαν «σκαλίσει και γράψει στα δέντρα και στους τοίχους της ζωής τους» love for ever, και αυτή η αγάπη τους έκανε να αψηφούν τους κινδύνους, αφού γνώριζαν ότι υπάρχουν μόνο τόσο όσο αγαπούν, και προσπαθούσαν να αγαπούν «ότι κι αν κοστίζει».

Δεν αγαπούσαν μόνο ένα σώμα, αλλά ένα πρόσωπο ολόκληρο (με σώμα).

Δεν αγαπούσαν ένα χρήσιμο φετίχ, αλλά τις πληγές της αγάπης.

Δεν αγαπούσαν ένα κτήμα τους, αλλά Αυτόν (,) που, με τις πληγές Του, μας έκανε δικούς Του.

Δεν αγαπούσαν τον εαυτό τους, αλλά τον Θεό τους.

Λοιπόν εμείς, αν δεν γνωρίσουμε τα ανθρωπολογικά μας δεδομένα με υγιή πορεία ωρίμανσης και εξόδου από τον εγωιστικό αυτοπεριορισμό μέσα σε τείχη, κι αν δεν τα γκρεμίσουμε αυτά τα  τείχη (εαυτουλισμός, φιληδονία και, από την άλλη, spiritual εγωισμός), τότε διαρκώς θα φοβόμαστε. Θα φοβόμαστε να περπατήσουμε, μήπως και πέσουμε. Θα φοβόμαστε να αγαπήσουμε, μήπως και αμαρτήσουμε. Θα φοβόμαστε να δοθούμε και δεν θα ζήσουμε.

Ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος, οι Μυροφόρες και όσοι ανά τους αιώνες αγάπησαν τον Χριστό τον λάτρεψαν και τον λατρεύουν,  ωρίμασαν σε αυτογνωσία, που τους έβγαλε από τον εαυτό τους, τους έκανε ικανούς να «ερωτεύονται και να αγαπούν» υγιώς, ελεύθερα και σωστά, και τους έκανε λάτρεις του Χριστού, άφοβους μπροστά σε δυσκολίες «ό,τι κι αν κοστίζουν». Εμείς, ανώριμοι, άρρωστοι πνευματικά, φοβισμένοι, κουραζόμαστε ακόμα και από την ασφαλή Κυριακάτικη Λατρεία, στην οποία δίνουμε τον μικρότερο χρόνο που μπορούμε.

Ας αναγνωρίσουμε την αναπηρία μας και ας παρακαλέσουμε τον Χριστό μαζί με τον μεγάλο θεολόγο και ιερέα Κarl Rahner:

«Άγγιξε την καρδιά μου με τη χάρη Σου, Κύριε.

Κάνε ώστε, χρησιμοποιώντας τα πράγματα αυτού του κόσμου με χαρά ή με λύπη, να μπορέσω μέσω αυτών να Σ’ εννοήσω και να Σε αγαπήσω, Εσένα την μοναδική και υπέρτατη υπόσταση κάθε πλάσματος.

Εσύ που  είσαι αγάπη, κάνε με μέτοχο της αγάπης Σου, για να καταλήξουν κάποτε όλες οι μέρες μου, στην Μοναδική Ημέρα της Αιώνιας Ζωής Σου. Αμήν».

Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος

πηγή : www.enoriako.info/Category: Κείμενα / Κήρυγμα Κυριακής

«Το καινούργιο προζύμι»

Published: 11 April 2015

«… Καθαρίστε την Εκκλησία από το παλιό προζύμι, ώστε να είστε νέο ζυμάρι… Το πραγματικό δικό μας Πάσχα είναι ότι θυσιάστηκε για μας ο Χριστός…»(Α’ Κορ. 5, 7).

«Μεγάλωσα σε μια περίοδο, όπου στη χώρα μου, η λέξη Θεός… δεν γραφόταν με κεφαλαίο. Η πίστη στο Χριστό, για τη χώρα μου, ήταν σημάδι ανοησίας και παραλογισμού. Όμως, μια συγκεκριμένη μέρα κάθε άνοιξη, τα σπίτια γέμιζαν από ασυνήθιστες μυρωδιές φαγητών και πολύχρωμα αυγά. Παντού κυριαρχούσε μια γιορτινή αίσθηση. Μου άρεσε να ψήνω κουλίτς (ρωσικό τσουρέκι) και να βάφω αυγά! Εκείνη τη μέρα ο κόσμος πήγαινε στο νεκροταφείο. Για πολλούς ήταν η μόνη μέρα του χρόνου, όπου μνημονεύονταν οι νεκροί συγγενείς. Αν έτρωγες στο Πασχαλινό τραπέζι και πήγαινες στο νεκροταφείο, τότε είχες γιορτάσει το Πάσχα!! Όταν γνώρισα το Χριστό κατάλαβα ότι τα έθιμα είχαν γεννηθεί σε κοινωνίες που Τον είχαν αγαπήσει και το εξέφραζαν μ’ αυτούς τους τρόπους, ενώ η δική μου κοινωνία δεν είχε καμμία γνωριμία μαζί Του, απλώς τηρούσε συνήθειες και ανταπέδιδε "εποχιακές ευχές"»! (Galina Sampsonova).

Αυτή η γυναίκα εκφράζει αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει με όσους εκδηλώνουν θρησκευτικές συνήθειες και έθιμα, εξαντλώντας την υπόθεση της πίστεως, στην συναισθηματοεθιμική της έκφραση. Πάρα πολλοί άνθρωποι θα βρεθούν με ένα κερί στα χέρια λίγα λεπτά έξω από κάποια Εκκλησία τη νύχτα της Αναστάσεως, και θα θεωρήσουν κι αυτοι… «ότι έχουν γιορτάσει το Πάσχα»!!

Όμως ο απόστολος Παύλος μας φωνάζει να καθαριστούμε από το παλαιό προζύμι… Δηλαδή από συνήθειες έστω και ευσεβείς, που δεν έχουν αντίκρυσμα στην ψυχή μας. Που δεν είναι εκφράσεις του τρόπου της ζωής μας. Πολύ περισσότερο, που δεν είναι ρυθμιστικές της ποιότητας και του ήθους της καρδιάς μας. Μαζί με τον Μωϋσή (Εξοδ. 12, 11) και ο Απ. Παύλος μας λέει ότι «οι ζώνες μας θα είναι σφιγμένες, και τα παπούτσια στα πόδια μας, και τα ραβδιά στα χέρια μας, και θα τρώμε βιαστικά γιορτάζοντας την Διάβασή μας (= Πάσχα), με τη βοήθεια του Κυρίου, από την δουλεία στην ελευθερία». Κι ότι πρέπει, «όταν μας ρωτήσουν τα παιδιά μας: Τι είναι αυτή η γιορτή; Να μπορούμε να απαντήσουμε: είναι θυσία σ΄ Αυτόν, που "σκέπασε" τα σπίτια-καρδιές μας και τον Οποίον κανείς δεν θα χάσει όταν τον φυλάει στην καρδιά του».

* * *

Ο Χριστός ανασταίνει στην διάρκεια της επίγειας ζωής Του, τρεις ανθρώπους, όχι για να εκπλήξει και να φανερώσει την δύναμή Του, αλλά από αγάπη. Για να παρηγορήσει μια μάνα χήρα (Ναΐν), ένα πατέρα πονεμένο (Ιάειρος), και δύο αδελφές απελπισμένες (Μάρθα και Μαρία). Και στις τρεις περιπτώσεις πάντως μιλάει για τον θάνατο σαν να πρόκειται για… ύπνο! Ανασταίνει το γυιό της χήρας της Ναΐν σαν να ξυπνά ένα κακομαθημένο νεαρό, που αργεί τα πρωινά να σηκωθεί από το κρεβάτι του, λέγοντάς του: Σήκω πάνω νεαρέ! Για την κόρη του Ιαείρου διαβεβαιώνει (παρότι οι «ξύπνιοι γελάνε») ότι δεν πέθανε αλλά κοιμάται! Και για τον Λάζαρο τονίζει εμφαντικά και απόλυτα στην Μάρθα: Θα αναστηθεί ο αδελφός σου! Και επεξηγώντας επιπλέον, την διαβεβαιώνει, ότι Αυτός είναι η Ανάσταση, και ότι όποιος Τον εμπιστεύεται, και αν πεθάνει θα ζήσει! (Ιωάν. 11, 25-26). Ο θάνατος για τον Χριστό δεν είναι παρά ένας ύπνος, πιο βαθύς από τον συνήθη. Αλλά και τόσο βαθύς, που μόνον η αγάπη Εκείνου που κλαίει κοντά στον τάφο του Λαζάρου, μπορεί και τον αναστέλλει!
Απ όλα αυτά, οι Χριστιανοί τους χώρους που θάβουν τους νεκρούς τους τους ονόμασαν… "υπνωτήρια" – Κοιμητήρια!

* * *

Κάμποσοι σημερινοί άνθρωποι δεν ακούνε και δεν αποδέχονται την αλήθεια του Χριστού, γιατί σκανδαλίζονται από τα θαύματά Του, ειδικότερα από αυτά που προαναφέραμε. Δέν γίνονται τέτοια πράγματα σου λένε, καυχώμενοι, ότι είναι αθεράπευτα άθεοι, αφού δεν υποτάσσονται (λένε) στο σκεπτικό της αναγκαστικής διαδρομής: θαύμα… άρα αλήθεια… άρα υποχρεωτικό. Μέσα στον αφελη αυτοθαυμασμό τους, ξεχνάνε (ή θέλουν να ξεχνούν;) τον τρομερό λόγο του Χριστού, ο οποίος δεν ζητάει να τον εμπιστευθούν από τα θαύματα (αντιθέτως δείχνει να απορρίπτει μια τέτοια εκδοχή, αφού δεν κατεβαίνει από τον Σταυρό όταν του λένε ότι θα τον πιστέψουν αν το κάνει), αλλά μεταθέτει τον λόγο της πίστεως σε απόκρυμνα και δυσθεώρητα ύψη επισημαίνοντας στον Θωμά μετά την Ανάστασή Του: «…ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας; Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες».

Τι του λέει δηλαδή; Θωμά άραγε πιστεύεις επειδή με είδες; Είσαι λοιπόν σίγουρος; Εμπιστεύεται άραγε κανείς, επειδή απλώς είδε; Στο Σταυρό δεν ήσουν και στην συνάντηση με τους συμμαθητές σου έλλειπες! Όλοι αυτοί που σου λέγαν για μένα, δεν αξίζουν καμμιά εμπιστοσύνη από μέρους σου; Μόνον τα μάτια και τα χέρια σου εμπιστεύεσαι; Σημείον επιζητείς; Θα σου δοθεί και εσένα το σημείον Ιωνά του Προφήτου. Τρείς μέρες στην κοιλιά του κήτους ο Ιωνάς, και τρείς μέρες στον τάφο ο Χριστός. Οι Νινευΐτες που εμπιστεύθηκαν τον Ιωνά, θα κατακρίνουν όσους δεν εμπιστεύονται τον Χριστό. Η Νινευί δεν ζητάει θαύματα, μόνον εμπιστεύεται. Δέν είδε τον Ιωνά να εξέρχεται από την κοιλιά του κήτους. Όμως τον εμπιστεύθηκε και με την διδασκαλία του μετανόησε. Ο Ιωνάς πάει στην κοιλιά του κήτους για να μάθει την αγάπη του Θεού, και ο Χριστός επίσης πάει στον ΄Αδη, για να "μάθουν" οι άνθρωποι την αγάπη του Θεού! Οι άνθρωποι δεν είδαν τον Χριστό να ανασταίνεται, όμως όσοι δεν τυραγνιούνται από σκληροκαρδία (αυτοαναφορικού εγωϊσμού) συγκινούνται από μια αγάπη, που δέχεται να γίνει «ένα τίποτε» γι΄ αυτούς που αγαπάει, γι αυτούς ακριβώς, που την αμφισβητούν και την προσδιορίζουν ως «ένα τίποτε»! Συνεπώς όλο ζήτημα παίζεται στην καρδιά. « Έχει λόγους η καρδιά να εμπιστεύεται, που το μυαλό δεν τους καταλαβαίνει» (Βλ. Πασκάλ). Και φυσικά «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια» (Α. Εξυπερύ: Μικρός Πρίγκηπας). Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες.

Πολλοί απ’ όσους απορρίπτουν ή αμφισβητούν ή αδιαφορούν για την Ανάσταση του Χριστού και δεν βλέπουν πια σχέση μπορεί να έχει αυτό το γεγονός με την δική τους ζωή (και με την ζωή της κοινωνίας…) ασφαλώς δεν θα παραλείψουν να τηρήσουν έθιμα και συνήθειες που αντικαθιστούν τελικά την ουσία και το νόημα της γιορτής. Θα "γιορτάσουν" το Πάσχα μ’ όλο αυτό το παλαιό προζύμι. Κανένα όμως ίχνος από το νεκρό "προζύμι" συνηθειών έστω και θρησκευτικών δεν πρέπει να μείνει μέσα μας. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «το δικό μας Πάσχα είναι το ότι θυσιάστηκε για μας ο Χριστός». Ο Χριστός δεν είναι Θεός συναισθηματικών απλώς καταστάσεων, αλλά Θεός αληθείας. Καθένας που φαντάζεται ότι φτάνει να διατηρεί ένα περίβλημα εθίμων, που τελικώς καταλήγουν να είναι ψευδαισθήσεις θρησκευτικής ζωής, χάνει πέρα για πέρα τη συνειδητοποίηση ότι το δικό μας Πάσχα, είναι η θυσία του Χριστού, Τον Οποίο πρέπει να εμπιστευθούμε και να προσοικειωθούμε συμμετέχοντας στην θυσία Του.

Για όλη Σου την θυσία, Λυτρωτά Πανοικτίρμων

μόνο δοξολογία έχουμε "ἀντιδοῦναι".

Γι αυτό, των δοξαζόντων, τον Σταυρόν την Ταφήν και την Ανάστασίν Σου, «φεῖσαι Χριστέ».

Συγχώρησε τα αμαρτήματά μας, και αξίωσέ μας να δούμε το πρόσωπό Σου, όταν θα κάνεις την πάνδημον έγερση των άνθρώπων. Κάνε να αξιωθούμε της φωνής Σου, που θα μας προσκαλεί στην Βασιλεία Σου, συμμετόχους των Αγίων Σου,

ωστε να δοξολογούμε εσένα την Ζωή και Ανάσταση ημών.

(Ρωμανός Μελωδός).

Με αγάπη και ευχές για καλό Πάσχα

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

 | Category: Κείμενα / Κήρυγμα Κυριακής www.enoriako.info

                            Ο Χριστός ή ανέστη ή δεν ανέστη. Ή το ένα ή το άλλο !

Άν Ανέστη (γιατί άλλωστε θα είχαμε την πασχαλινή αγαλίαση να γεμίζει ολόκληρη τη νύχτα με φώς, θρίαμβο,και νίκη;), αν σε μιά αποφασιστική και μοναδική στιγμή στην ανθρώπινη και παγκόσμια ιστορία, αυτή η ανύκουστη νίκη πάνω στο θάνατο συνέβη πραγματικά, τότε όλα τα πράγματα του κόσμου έχουν γίνει όντως διαφορετικά και νέα, είτε οι άνθρωποι το γνωρίζουν είτε όχι.

Τότε εμείς, ως πιστοί, ως αυτοί που χαρήκαμε και γιορτάσαμε, έχουμε την ευθύνη να γνωρίζουν και να πιστέψουν και άλλοι, να δούν, να ακούσουν και εισέλθουν σ’ αυτή τη νίκη και σ’αυτή τη χαρά. Οι πρώτοι χριστιανοί δεν αποκαλούσαν την πίστη τους θρησκεία, αλλά Καλά Νέα  («Ευαγγέλιον»), . . .  Γνώριζαν και πίστευαν πώς η Ανάσταση του Χριστού δεν ήταν απλώς ευκαιρία για μία ετήσια γιορτή, αλλά πηγή μιάς ενεργητικής και μεταμορφωμένης ζωής.

Alexander Schmemann