Οι άνθρωποι της εποχής μας, που έχουν απομακρυνθεί από τον Χριστιανισμό, δηλώνουν ευχαρίστως ότι η χριστιανική Εκκλησία πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους τελείους, αγίους, και τον κατηγορούν γιατί φιλοξενεί στους κόλπους της τόσους αμαρτωλούς, ψυχές ατελείς, ψευδο-χριστιανούς. Είναι το συνηθισμένο επιχείρημα εναντίον του χριστιανισμού. Αλλά έτσι παραγνωρίζεται η φύση της Εκκλησίας, παραβλέπεται η ουσία της. Η Εκκλησία υπάρχει πρώτα απ’ όλα για τούς αμαρτωλούς, τους ατελείς, τους πεπλανημένους. Κατεβαίνει στον κόσμο και ενεργεί σε περιβάλλοντα που κατακλύζονται από την αμαρτία. Η Εκκλησία είναι μεν ουράνια και αιώνια από την φύση της, αλλά ενεργεί στον κόσμο και στον χρόνο .Δεν παραμένει κάπου στα ουράνια, μακριά από τον αμαρτωλό κόσμο, τον κυριευμένο από τα δεινά του. Οφείλει πρώτα απ’ όλα, να βοηθήσει αυτό τον κόσμο, να τον σώσει, να τον οδηγήσει στην αιώνια ζωή, να τον ανεβάσει μέχρι τους ουρανούς. Η ουσία του χριστιανισμού έγκειται στην ένωση της αιωνιότητας και του χρόνου, του ουρανού και της  γης, του θείου και του ανθρωπίνου, και όχι στον διαχωρισμό τους. Το ανθρώπινο, το πεπερασμένο, δεν πρέπει να αποδοκιμαστεί και να απορριθφεί, αλλά να φωτισθεί και να μεταμορφωθεί.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ, «Για την αξία του χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει μια όμορφη κοινωνία ανθρώπων μέσα στα πλαίσια του κτιστού και του θνητού. Η Εκκλησία θέλει να δώσει  ζωή. Είναι δύο τελείως διαφορετικά  πράγματα.

Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ  ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, Εκδόσεις  Δόμος

Δύο μεγάλες δοκιμασίες έχουν αποσταλεί στη χριστιανική ανθρωπότητα. Η δοκιμασία των διωγμών και δοκιμασία του θριάμβου. Οι χριστιανοί διάβηκαν νικηφόρα την πρώτη, δημιουργώντας νέφος των μαρτύρων και των ηρώων. Επεκράτησαν στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, υπομένοντας τούς διωγμούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ξεπερνούν αυτή την πρώτη δοκιμασία του διωγμού και στις μέρες μας, στη Ρωσία, όπου βρίσκονται καταπιεζόμενοι και διωκόμενοι από το κομμουνιστικό διωγμό. Αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο για τον Χριστιανισμό να υποσκελίσει τη δεύτερη δοκιμασία, του θριάμβου.  Όταν ο αυτοκράτορας  Κωνσταντίνος γονάτισε μπροστά στον Σταυρό και ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους, τότε  αρχίζει η μακρά δοκιμασία του θριάμβου. Οι χριστιανοί θα την υπερβούν λιγότερο αποτελεσματικά από εκείνη των διωγμών. Συχνά, οι ίδιοι οι χριστιανοί μετατρέπονται από διωκόμενοι σε διώκτες, παρασυρόμενοι από τα βασίλεια του κόσμου τούτου, από την αίγλη της κυριαρχίας τους. Για  τον σκοπό αυτό εισάγουν στον Χριστιανισμό παραμορφώσεις, που αποβαίνουν στο τέλος σε κατηγορίες εναντίον του. Ο Χριστιανισμός δεν είναι υπεύθυνος για ότι οι άνθρωποι δεν αντιλήφθηκαν σωστά τη χαρά του θριάμβου του στον κόσμο. Ο Χριστός σταυρώνεται μία φορά ακόμη από εκείνους που θεωρούν τούς εαυτούς τους υπηρέτες Του επάνω στη γη, και αγνοούν  τελείως εκ ποίου Πνεύματος έχουν αναζωογονηθεί.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ, «Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟ

…Ο Χριστιανισμός προσανατολίζει τη  ζωή μας προς τα εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη αντίσταση.  Η ζωή του χριστιανού είναι μια σταύρωση του ίδιου του εαυτού του...

…Συχνά δεν γνωρίζουμε τίποτα, δεν υποψιαζόμαστε καν την ύπαρξη πνευματικής ζωής σε άτομα που συναντούμε, πόσο μάλλον και να καταγράψουμε τις εσωτερικές αυτές καταστάσεις, ακόμη  και αν πρόκειται για στενά συγγενικά μας πρόσωπα.  Στην εξωτερική ζωή, την ορατή απ’ όλους, εύκολα διαπιστώνουμε την ενέργεια των παθών.  Αλλά εκείνα που βρίσκονται πίσω από αυτά; Οι αγώνες του πνεύματος, τα φτερουγίσματα προς τον Θεό, οι μαρτυρικές προσπάθειες για τη βίωση της αληθείας του Χριστού, όλα αυτά δεν τα ξέρουμε και δεν θέλουμε να τα ξέρουμε. Έχει λεχθεί ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τον πλησίον μας, αλλά εμείς τον κρίνουμε μονίμως και μάλιστα από τις εξωτερικές πράξεις του και από την έκφραση του προσώπου του, χωρίς να εμβαθύνουμε στην εσωτερική του ζωή…

…Η Εκκλησία του Χριστού δεν επιδιώκει να οργανώσει την εξωτερική πλευρά της ζωής, να νικήσει με τη βία το κακό. Αλλά περιμένει τα πάντα από μια ριζική εσωτερική και πνευματική αναγέννηση, αποτέλεσμα συνεργασίας της ανθρώπινης ελευθερίας  και της χάριτος του Θεού…

…Οι σοσιαλιστές-υλιστές υπόσχονται να πραγματοποιήσουν χωρίς Θεό και χωρίς Χριστό εκείνο το οποίο δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο ίδιος ο Χριστός, δηλαδή την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, να εγκαταστήσουν γενικώς τη Βασιλεία του Θεού στον κόσμο (και οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση; Η επί  γης Βασιλεία του Θεού)…

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ» Για την αξία του Χριστιανισμού και την απαξία των χριστιανών» ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ