Βρισκόμαστε πνιγμένοι μέσα στὶς φανερὲς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του.  Κυριολεκτικά τὰ χάνομε μέσα σ’αὐτὸν τὸν κατακλυσμό τοῦ ἐλέους καὶ τῆς ἀγάπης Του: προσφέρεται κλώμενος καὶ ἐκχυνόμενος σὲ μᾶς.  Δὲν ξέρομαι τί νὰ κάνωμε.  Δὲν βρίσκομε τίποτε δικό μας νὰ Τοῦ δώσωμε ὠς εὐχαριστία  «οὐ γὰρ ἐποιήσαμέν τι ἀγαθόν ἐπὶ τῆς γῆς».  Γι’αὐτὸ παίρνομε πάντα τὰ δικά Του καὶ εὐγώμονα τὰ προσφέρομε:

 Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.

       Αὐτὴ ἠ ὁλοκληρωτικὴ λειτουργικὴ ἀντιπροσφορὰ στὸν ἀεὶ σφαγιαζόμενο Κύριο -πρᾶξι εὐχαριστίας καὶ ἐλευθερίας- ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τοῦ μυστηρίου, τὴν πηγή του ἁγιασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν τιμίων δώρων…

… Αὐτὴ ἡ προσφορὰ μᾶς ἀπογυμνώνει ἀπ’ὅλα. Ἀπολλύμεθα.  Παύομε νὰ ὑπάρχωμε. Πεθαίνομε.  Συγχρόνως εἶναι ἠ στιγμὴ ποὺ γεννιόμαστε στὴ ζωή’ κοινωνοῦμε τῆς θείας ζωῆς, μὲ τὸ νὰ προσφέρωμε τὰ πάντα, μὲ τὸ νὰ γίνωμε μιὰ εὐχαριστιακὴ προσφορά…                                               Ἀρχιμ. Βασίλειος, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ

 

Ἡ λειτουργἰα τῆς Ἁγίας Τραπέζης φτιάχνει, ρυθμίζει καὶ ἀποτελεῖ τὰ πάντα ἐν πᾶσι.

 Τὸ θαυμαστὸ καὶ μεγάλο εἶναι ὅτι τὸ λειτουργικὸ πνεῦμα ἐνσαρκώνεται στὴ ζωή μας.  Ἡ λειτουργία τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἱερουργεῖται  πάνω στὴν Ἁγἰα Τράπεζα ἀποτελεῖ τὴν καρδιὰ τῆς ζωῆς καὶ τῆς αὐτοσυνειδησίας μας.  Αὐτὴ θερμαίνει καὶ συγκροτεῖ τὴ ζωή μας.  Συνέχει τὸ πρόσωπο τοῦ καθενὸς καὶ τὴ λειτουργική μας κοινότητα.  Συνθέτει καὶ συγκρατεῖ τὰ πάντα ἐντός μας καὶ γύρω μας.  Ἐνσαρκώνει καὶ φέρνει κοντὰ καὶ μέσα μας, ἐνσυνείδητα καὶ ἁπτά, τὰ ἀόρατα καἰ ἄκτιστα.  Μεταμορφώνει καὶ  ἁγιάζει τὰ ὁρατά καὶ ἀσήμαντα.  Ζοῦμε τὴ άσύγχυτη περιχώρησι τοῦ ἄκτιστου καὶ τοῦ κτιστοῦ.   Τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.  Τῆς κινήσεως καὶ τῆς στάσεως.  Τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς λογικῆς.  Τοῦ θαύματος καὶ τοῦ νόμου.  Τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς φύσεως.

        Τά ἀόρατα ἀοράτως ὁρῶνται.  Τὰ ανείπωτα ἀρρήτως ἐκφράζονται.  Τὰ ἀπρόσιτα, τὰ πέραν καὶ έπέκεινα, σκηνώνουν ἐν ἡμῖν.  Καὶ μεῖς εἴμαστε κάτι ἐλάχιστο (ἀνύπαρκτο) ποὺ χωρεῖ κάτι τὸ ἀπεριόριστο καὶ ἀνέφικτο.  Καὶ ὅσο προχωρεῖ κανεὶς ἑκούσια στὴ σμίκρυνσι καὶ ἐξαφάνισι τῆς μικρότητος, τόσο καὶ ἡ ἀπρόσιτη δόξα λάμπει, οὐσιοποιεῖ καὶ ἐξάγει ἀπό τὸ μὴ ὄν στὸ φῶς ἀτέλειωτες νέες δημιουργίες καὶ χαρές.

 

Ἀρχιμ.  Βασιλείου, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ  

 

       

Ἡ Λειτουργία ἀπὸ τὴν ἀρχή, μέ τὴ δοξολογία τῆς Βασιλείας τῆς τρισυποστάτου Θεότητος, μὲ τὴν αἴτησι ὐπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες καὶ τὰ ἐνδιαφἐροντα τοῦ πιστοῦ.

        Μόνον ἔτσι, φροντίζοντας ὁ πιστὸς γιὰ ὅλα, γιὰ τὰ μεγάλα, τὰ παγκόσμια, τὰ καθολικά, λατρεύοντας Αὐτὸν ποὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος μᾶς δημιούργησε καὶ ἐνθυμούμενος τὴ δευτέρα παρουσία Του, τακτοποιεῖ τὰ θέματά του, τὰ συγκεκριμένα, τὰ προσωπικά, τὰ μικρά, τά ἐν χρόνῳ καὶ τόπῳ.  Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐχει τέτοια καταγωγή καὶ προορισμό, ποὺ δὲν μπορεῖ ἀλλοῦ νὰ βρῆ τὸν ἐαυτό του καὶ τὴ σωτηρία του παρὰ μέσα στὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τὴ σωτηρἰα τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν του, γιὰ τὰ ὁποῖα παρακαλεῖ ἡ θεία Λειτουργία.  Καὶ συγχρόνως δὲν μπορεῖ νὰ κάνη κανεὶς κάτι σωστό, νὰ πῆ κάτι ἀληθινὸ γιὰ τὰ μεγάλα καὶ καθολικὰ προβλήματα καὶ αἰτήματα τοῦ σύμπαντος κόσμου, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήση, ἄν δὲν ἔχει τακτοποιήσει τὸν ἐαυτό του, ἄν δὲν ἔχει βαπτισθῆ, λειτουργηθῆ καὶ ἰσσοροπήσει προσωπικὰ μὲ τὴν ἐπώδυνη μετάνοια.

Αρχιμ.  Βασιλείου, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ

 

       

Ἠ θεία Λειτουργία δὲν εἶναι μἀζεμα ἀνθρώπων σ’ἕνα στενό πρόγραμμα, σχέδιο, ἀντίληψι, ἀπασχόλησι ἤ ἀποστολή.  Λειτουργία εἶναι ἐλευθερία  τοῦ ανθρώπου «ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν». Γι’αὐτὸ παρακαλοῦμε τὸ θέλημα του Θεοῦ νὰ γίνη στὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς.  Τὸν Χριστὸ νὰ ἔχη ὁ καθένας συνοδοιπόρο, σύμπλοο, «συγκοιταζόμενον καὶ συνανιστάμενον, καταγλυκαίνοντα»τὴ ζωή του.

       Καὶ αὐτὸς ὁ γλυκασμός τῆς κοινωνίας τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ μᾶς συγκεντρώνει, μᾶς ἐνώνει ἐν ὑπερώῳ τόπῳ. Ἀποτελεῖ τὸν χῶρο καὶ τὸν τρόπο καὶ τὸ σχέδιο τῆς ζωῆς μας.

        Ἄς πορεύεται ὁ καθένας ἐλεύθερα στὸν δρόμο τῆς ζωῆς του.

        Ἄς πλέη ὁ καθένας στὸ πέλαγος τῆς περιπετείας του.

        Αὐτὸ ποὺ θέλει ἠ θεία Λειτουργία δὲν εἶναι νὰ ἀνακόψη τὰ σχέδια, τὶς ἐλπίδες καὶ τὴ ζωὴ μας, ἀλλὰ νὰ τὸ ἐπικυρώση, ἐνισχύση, εὐλογήση.  Καὶ γι’αὐτό παρακαλεῖ:            

       Τοῖς πλέουσι σύμπλευσον. 

        Τοῖς όδοιποροῦσι συνόδευασον. 

        Τοὺς νοσοῦντας ἴασαι, ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν ἠμῶν.

        Εἴμαστε μαζὶ με τοὺς ἀδελφούς μας ἐν Χριστῷ, ὄχι μἐ τὀ νὰ εἴμαστε στριμωγμένοι κάπου, ἀλλά μὲ τὸ νὰ χαιρώμαστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τὴ ζωή μας, ἐν παντί τὀπῳ τῆς δεσποτείας Αύτοῦ.

 

Ἀρχιμ. Βασιλείου, ΕΙΣΟΔΙΚΟΝ,  ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ