Κόπωσις ,έντασις, ψυχική ταραχή

Αγαπητέ Άψινθε

        Απορώ καμιά φορά μήπως νομίζης ότι έχεις σταλή στον κόσμο για να διασκεδάζης.  Αυτό το συμπεραίνω όχι δυστυχώς από την ανεπαρκή έκθεσί σου, αλλά από την Αστυνομία του Άδου ότι η συμπεριφορά του «ασθενούς» σου κατά την πρώτη αεροπορική επιδρομή ήταν χειρίστη.   Ήταν πολύ ταραγμένος, ενόμιζε τον εαυτό του πολύ δειλό και ως εκ τούτου δεν ησθάνετο υπερήφανος.  Εν τούτοις, έχει κάμει παν ότι  απαιτούσε το καθήκον του και ίσως λίγο περισσότερο.   Εναντίον αυτής της  συμφοράς δεν μπορείς να φέρης τίποτε «εις πίστωσίν σου» παρά μια έκρηξι θυμού όταν ένας σκύλος  ώρμησε πάνω του, κάποια κατάχρησι καπνίσματος και ότι ξέχασε  κάποια προσευχή.   Γιατί μου κλαψουρίζεις γι αυτές τις δυσκολίες;  Εάν βασιζόσουνα πάνω στην ιδέα   της «δικαιοσύνης» του Εχθρού, εάν είχες υπόψη σου ότι οι ευκαιρίες σου και οι προθέσεις σου θα γραφόντουσαν στο λογαριασμό σου, τότε δεν είμαι βέβαιος ότι δεν θα σε βάραινε η κατηγορία ότι είσαι αιρετικός.  Οπωσδήποτε γρήγορα θα ανακαλύψης ότι η δικαιοσύνη της Κολάσεως είναι καθαρά ρεαλιστική και αποβλέπει μόνο σε αποτελέσματα.  Φέρε μας στις πλάτες σου τροφή, για να μη γίνης τροφή εσύ ο ίδιος.

        Το μόνο εποικοδομητικό στοχείο της επιστολής είναι εκεί που γράφεις ότι περιμένεις ακόμη καλά αποτελέσματα από την κούρασι του «ασθενούς» σου.  Αυτό είναι πολύ καλό.  Αλλ’ αυτός δεν θα πέση στα χέρια σου.  Η κούρασι μπορεί να φέρη υπερβολική πραότητα και ησυχία του πνεύματος και ακόμη κάτι σαν ενόρασι.  Εάν  έχης ιδεί συχνά ανθρώπους να έχουν πέση στο θυμό, στην κακεντρέχεια, ή στην ανυπομονησία, αυτό συμβαίνει διότι  οι άνθρωποι αυτοί ήταν επιρρεπείς στο να παραφέρονται.  Το οξύμωρο είναι ότι ο μέτριος κόπος είναι η καλύτερη μόλυνσις για να γίνη ο άνθρωπος δύστροπος, παρά η τελεία εξάντλησις.   Αυτό εξαρτάται εν μέρει από φυσικά  αίτια, αλλά εν μέρει και από κάτι άλλο.  Ο κόπος μόνος δεν δημιουργεί το θυμό, αλλά τον δημιουργούν οι απροσδόκητες απαιτήσεις ενός ανθρώπου κουρασμένου ήδη.   Ο,τιδήποτε περιμένουν οι άνθρωποι, φθάνουν  γρήγορα στη σκέψι ότι έχουν δικαίωμα πάνω σ’ αυτό.  Μια παραμικρή δυσαρέσκεια μπορεί – με λίγη δική μας επιδεξιότητα – να θεωρηθή αδικία.  Συμβαίνει, όταν οι άνθρωποι παραδεχθούν ότι δεν χωρεί θεραπεία  και απελπισθούν για βοήθεια,  και δεν βλέπουν την μετά μισή ώρα κατάστασι, να έρχωνται οι κίνδυνοι μιας ταπεινής και ήπιας κοπώσεως.  Για να βγάλης τα καλύτερα αποτελέσματα από την  κόπωσι του «ασθενούς» σου,  λοιπόν, πρέπει να τον τρέφης  με ψεύτικες ελπίδες.  Βάλε μέσα στο μυαλό του αληθοφανείς λόγους για να πιστέψη ότι η αεροπορική επιδρομή δεν θα επαναληφθή.  Παρηγόρησέ τον με την σκέψι πόσο θα χαρή το κρεββάτι του την επόμενη νύχτα.  Μεγαλοποίησε την κόπωσί  του με τον να τον κάμης να πιστέψη ότι θα περάση γρηγορώτερα.  Διότι οι άνθρωποι συνήθως αισθάνονται ότι δεν αντέχουν μια έντασι περισσότερο από την στιγμή που τελειώνει, ή νομίζουν ότι τελείωσε. Στο ζήτημα αυτό, όπως και στο πρόβλημα της δειλίας, εκείνο που πρέπει να αποφεύγης είναι η πλήρης εμπιστοσύνη.  Ότι και να βεβαιώνη μπροστά στους άλλους, άφησέ του  την εσωτερική απόφασι να μην υποφέρη ο,τιδήποτε του έρθη, παρά να το υποφέρη «για μια λογική περίοδο» και άφησε τη «λογική περίοδο» να υφίσταται πιο λίγο  απ΄όσο θα κρατήση η πιθανή δοκιμασία.  Δεν είναι ανάγκη η προθεσμία αυτή να είναι πολύ σύντομη.  Κατά την διάρκεια των επιθέσεων εναντίον της υπομονής, της αγνότητος και του ψυχικού σθένους, το παιχνίδι είναι να κάνης τον άνθρωπο να υποκύπτη (αν του ήταν γνωστό αυτό), τη στιγμή ακριβώς που η ανακούφισις φαίνεται στον ορίζοντα.

        Δεν ξέρω εάν θα συναντήση τη μνηστή του στην κατάστασι αυτή της εντάσεως ή όχι.  Εάν συμβή αυτό, κάμε μεγάλη χρήσι του γεγονότος ότι υπό κάποια έποψι η κόπωσις κάνει τις γυναίκες πιο πολύλογες και τους άνδρες σιωπηλούς. Μεγάλη μυστική εχθροπάθεια, ακόμη και μεταξύ ερωτευμένων ,μπορεί να προέλθη απ’ αυτό.

       Πιθανόν οι σκηνές που είναι μάρτυς τώρα, δεν σε εφοδιάζουν με υλικό για μια διανοητική επίθεσι εναντίον της πιστώσεώς του.  Οι προηγούμενες αποτυχίες σου, σε έχουν στερήσει απ’ αυτή τη δύναμη.  Αλλά μένει ένα είδος επιθέσεως με το οποίο μπορείς ήσυχα να προσβάλης την ευαισθησία του.  Αυτό είναι, να τον κάμης να αισθανθή όταν για πρώτη φορά ιδή τα ανθρώπινα υπολείμματα κολλημένα στον τοίχο : «αυτό είναι πράγματι η ζωή», και ότι όλη του η θρησκευτικότης δεν ήταν παρά μια φαντασία. Σημείωσε ότι έχομε τυλίξει τους ανθρώπους  τους ανθρώπους σε μια ομίχλη γύρω από τη λέξι : «Πραγματικό».  Π.χ. μιλάνε για μεγάλη πνευματική εμπειρία, έτσι : «Όλο αυτό που συνέβη πραγματικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ότι ακούσατε λίγη μουσική μέσα σ’ ένα φωτισμένο σπίτι». Εδώ η λέξις «πραγματικά» σημαίνει τα γυμνά φυσικά γεγονότα, δηλ. τα εξωτερικά του φαινομένου, χωρίς τα στοιχεία της πείρας.  Εξ άλλου,  μπορούν να πούν, έτσι «Είναι πολύ ωραίο να συζητάτε γι’ αυτές τις βουτιές από ψηλά, ενώ εμείς καθόμαστε στις πολυθρόνες, αλλά περιμένομε να ιδούμε τι είναι «στην πραγματικότητα» όταν ανεβούμε εκεί ψηλά».  Εδώ το πραγματικό χρησιμοποιείται με την αντίθετη έννοια του εννοείν, όχι τα φυσικά φαινόμενα (τα οποία γνωρίζουν ήδη, αφού  συζητούν γι’ αυτά στις πολυθρόνες τους), αλλά για να φανερώσουν την απήχησί τους στη συνείδησι του ανθρώπου.  Και οι δύο εφαρμογές  της λέξεως «πραγματικό» να μπορή να βρή θέσι, τώρα στη μια πλευρά του λογαριασμού και άλλοτε στην άλλη, όπως μας συμφέρει.  Ο  γενικός κανόνας που έχομε σταθερά ιδρύσει είναι ότι για όλες τις πείρες που μπορούν να κάμουν τους ανθρώπους πιο ευτυχείς ή πιο καλούς, μόνον τα φυσικά γεγονότα είναι «πραγματικά», ενώ τα πνευματικά στοιχεία είναι «υποκειμενικά».  Σε όλες τις εμπειρίες οι οποίες μπορούν να τους αποθαρρύνουν ή να τους διαφθείρουν, τα πνευματικά στοιχεία  είναι η πρωτεύουσα πραγματικότης,  και το να το αγνούν οι άνθρωποι, ισοδυναμεί με  στρουθοκμηλισμό.  Έτσι σε μια γέννησι,  το αίμα   και ο πόνος είναι τα «Πραγματικά», η δε χαρά είναι απλώς μια υποκειμενική άποψις.  Στο θάνατο, η φρίκη και η ασχήμια φανερώνουν τι σημαίνει «πραγματικώς» θάνατος.  Η μισητότης ενός μισουμένου προσώπου είναι «Πραγματικό» - στο μίσος βλέπεις τους ανθρώπους όπως είναι, χωρίς να απατάσαι.  Αλλά η ερασμιότης ενός αγαπωμένου προσώπου είναι μια υποκειμενική ομίχλη, που κρίβει μια καρδιά «πραγματική» δοσμένη στις σαρκικές ορέξεις και τις οικονομικές σχέσεις.  Οι πόλεμοι και η φτώχεια είναι «πράγματι» φρικώδη.  Η ειρήνη και η αφθονία είναι απλά φυσικά γεγονότα για τα οποία οι άνθρωποι συμβαίνει να έχουν κάποια αισθήματα.  Οι άνθρωποι κατηγορούν πάντοτε αλλήλους ότι θέλουν «και την πίττα ολόκληρη και τον εαυτό τους χορτάτο» αλλά χάρις στους δικούς μας κόπους, οι άνθρωποι βρίσκονται συχνότερα στην θέσι να πληρώσουν την πίττα και να μη την φάνε.  Ο ασθενής σου, αν τον μεταχειρισθής ιδιαιτέρως, δεν θα έχη δυσκολία να θεωρή την ψυχική ταραχή του, όταν αντικρύζη τα ανθρώπινα εντόσθια, σαν αποκάλυψι της Πραγματικότητος, αλλά  και το αίσθημα εκείνο  που δοκιμάζει  μπροστά σε ευτυχισμένα παιδιά, ή σ’ έναν ωραίο καιρό, σαν ένα αίσθημα καθαρά υποκειμενικό.

                                                                              Ο στοργικός σου θείος

                                                                                     ΤΥΛΙΧΤΗΣ

  C.S. Lewis,ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ,ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ,εκδ. Πουρναρά Α’ έκδοση 1974. Ανατύπωση 1993,2006 - C.S.Lewis, The screwtape Letters and Screwtape propose a toast, COLLINS ENGLAND

                                                                                              

Παρών και αιωνιότης

Αγαπητέ Άψινθε

        Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι είχαν μια  ηρεμία στον Ευρωπαϊκό πόλεμο – εκείνο που απλοϊκά ονομάζω «ο πόλεμος» - και δεν μου κάνει έκπληξι ότι αυτό έχει μια κατευναστική επίδρασι στις αγωνίες του «ασθενούς» σου.  Πρέπει άρα γε να ενθαρρύνωμε την ηρεμία του ή να τον αφίσωμε στα βάσανά του ;  Ο βασανιστικός φόβος και η ηλίθια εμπιστοσύνη είναι εξ ίσου ευνοϊκά.  Η εκλογή μας μεταξύ αυτών παρουσιάζει ενδιαφέροντα ζητήματα.

        Οι άνθρωποι ζούν μέσα στο χρόνο, αλλά ο Εχθρός μας τους προορίζει για την Αιωνιότητα.  Αυτός λοιπόν, πιστεύω, επιθυμεί να τους βλέπη να φροντίζουν κυρίως ταυτοχρόνως για δύο πράγματα, για την Αιωνιότητα και για τη στιγμή του χρόνου που λέγεται «Παρόν».   Διότι το Παρόν είναι το σημείο όπου ο Χρόνος εγγίζει την Αιωνιότητα.  Μόνον στην παρούσα στιγμή οι άνθρωποι έχουν μια πείρα ανάλογη με την πείρα που ο Εχθρός μας έχει στην πραγματικότητα καθολοκληρίαν.  Μόνος Αυτός έχει την ελευθερία και την δυνατότητα  να τους την προσφέρη.  Γι αυτό  ο Εχθρός θα ήθελε, οι άνθρωποι να είναι διαρκώς απησχολημένοι με την Αιωνιότητα (δηλαδή να αποβλέπουν αποκλειστικώς σ’ Αυτόν), ή με την παρούσα στιγμή, δηλαδή ο καθένας να μελετά και να σκέπτεται ή την αιωνία ένωσι με Αυτόν , ή τον χωρισμό από Αυτόν, ή καλύτερα ακόμη να υπακούουν στην παρούσα φωνή της συνειδήσεως, να σηκώνουν τον παρόντα σταυρό, να δέχωνται την παρούσα Χάρι και να Τον ευχαριστούν για τις παρούσες ευχαριστήσεις που τους δίνει.

        Η δική μας δουλειά είναι να τους απομακρύνωμε  και από το Αιώνιο και από το Παρόν.  Μ’ αυτή την άποψι θα πειράζωμε κατά τις περιστάσεις έναν άνθρωπο (π.χ. μια χήρα, ή ένα μαθητή) να ζουν στο  Παρελθόν.  Αλλά αυτό είναι περιωρισμένης αξίας, διότι έχουν κάποια πραγματική γνώσι του παρελθότος, του οποίου η φύσις μοιάζει  με την αιωνιότητα. Καλύτερα να τους κάνωμε να ζούν μέσα στο Μέλλον.   Οι βιολογικές ανάγκες προσανατολίζουν όλα τα πάθη προς αυτή την κατεύθυνσι, ώστε το να σκέπτωνται για το Μέλλον ανάβει ελπίδα και φόβο.  Επειδή τα μέλλοντα είναι  άγνωστα, θα τους κάμωμε να σκέπτωνται για πράγματα ανύπαρκτα.  Με μια λέξι, το Μέλλον , είναι ,  απ’ όλα τα πράγματα εκείνο που μοιάζει λιγώτερο με την Αιωνιότητα και είναι καθολοκληρίαν πρόσκαιρο.  Και τούτο γιατί το παρελθόν είναι παγωμένο και δεν τρέχει πιά καθόλου, ενώ το Παρόν  φωτίζεται  μεγαόδωρα από τις ακτίνες της Αιωνιότητος.  

        Γι αυτό έχομε ενθαρρύνει όλα τα συστήματα.  Τη Δημιουργική Εξέλιξι, τον Επιστημνικό Ουμανισμό, τον Κομμουνισμό, τα οποία στρέφουν την προσοχή του ατόμου προς το Μέλλον, ενώ βρίσκεται στη καρδιά της Προσωρινότητος.  Έτσι η πλειονότης σχεδόν των παθών ριζοβολούν στο Μέλλον. Η ευγνωμοσύνη βλέπει το Παρελθόν και η αγάπη το Παρόν.  Ο φόβος, η φιλαργυρία, ή φιλοδοξία και η ασέλγεια βλέπουν προς τα εμπρός.  Μη νομίσης ότι η ασέλγεια κάνει εξαίρεσι . Όταν έρθη η ευχάριστη ευκαιρία, η αμαρτία ( η οποία μόνη μας ενδιαφέρει) έχει ήδη γίνη.   Η ηδονή είναι το μόνο πράγμα στην πορεία των πραγμάτων για το οποίο λυπόμαστε και θα θέλαμε να την εξορίσωμε, χωρίς όμως να χάσωμε την αμαρτία.  Είναι κάτι που εισφέρει ο Εχθρός και του οποίου συνεπώς παίρνουν πείρα στο Παρόν.  Η αμαρτία, η οποία είναι δική μας εισφορά, βρίσκεται στην ηδυπάθεια που έχει προηγηθεί.

        Να είσαι βέβαιος ότι ο Εχθρός επιθυμεί πάρα πολύ να σκέπτεται ο άνθρωπος το Μέλλον, για να σχεδιάζη πράξεις δικαιοσύνης και αγάπης, οι οποίες θα του παρουσιασθούν ως καθήκον αύριον.  Το καθήκον αυτό της πρόνοιας, είναι καθήκον της σήμερον.  Αν και δανείζεται το υλικό του από το Μέλλον, το καθήκον αυτό, όπως  και όλα τα καθήκοντα βρίσκεται στο Παρόν.  Τώρα θα χωρίσης το άχυρο.  Ο Εχθρός δεν θέλει να δώση ο άνθρωπος  στο Μέλλον όλο τον θησαυρό του.  Αυτό το κάνομε εμείς.  Τα ιδανικό του Εχθρού είναι, ένας άνθρωπος που εργάσθηκε όλη την ημέρα για το καλό  των μεταγενεστέρων (εάν αυτό είναι το επάγγελμά του)  να πλύνη το πνεύμα του από κάθε τι, να εμπιστευθή την έκβασι στην Πρόνοια,  και να γυρίση πίσω παραχρήμα στην υπομονή ή την ευγνωμοσύνη που του ζητάει η στιγμή που περνά από πάνω του.  Εμείς όμως θέλομε έναν άνθρωπο βλοσυρό για το Μέλλον, με το όραμα του Παραδείσου ή της Κολάσεως που κρέμονται πάνω από τη Γη, έτοιμο να παραβή τις εντολές του Εχθρού κάθε στιγμή κι ‘ετσι να τον κάνωμε να θέλη να κερδίση το ένα ή να αποκρούση το άλλο, και μ’ αυτό τον τρόπο, η πίστις του να εξαρτάται από την επιτυχία ή την αποτυχία των σχεδίων, των οποίων το τέλος δεν ζη για να ιδή.  Θέλομε ένα μπουλούκι να κυνηγάη ακατάπαυστα το ουράνιο τόξο,  ποτέ τίμιο, ποτέ καλοσυνάτο, ποτέ ευτυχές, «τώρα» που να χρησιμοποιή απλώς πάντοτε τις δωρεές του Παρόντος για να συσσωρεύση καύσιμο υλκό πάνω στο βωμό του Μέλλοντος.

       Έπεται λοιπόν γενικώς ότι μας συμφέρει όλα να είναι σύμφωνα με τους σκοπούς μας, διότι είναι καλύτερα για τον «άρρωστό» σου να είναι γεμάτος αγωνία ή ελπίδα (αδιάφορο ποιο από τα δύο) γι’ αυτόν τον πόλεμο, παρά για τον εαυτό του αν ζήση επί του παρόντος.   Αλλά η φράσις «αν θα ζήση επί του παρόντος» είναι διφορούμενη.  Μπορεί να σημαίνη και μια πνευματική κατάστασι που να αποβλεπη τόσο πολύ στο Μέλλον, όσο η ίδια η ανησυχία.

        Ο άνθρωπός σου μπορεί να μείνη ανενόχλητος  για το Μέλλον, όχι διότι αποβλέπει στο Παρόν, αλλά διότι έχει πείση τον εαυτό του ότι το Μέλλον είναι ευχάριστο.  Μια τέτοια ηρεμία, όσο μακρυά τραβάει, μπορεί να μας βγή σε καλό, διότι συσσωρεύει  νέες απογοητεύσεις, και συνεπώς περισσότερη ανυπομονησία, όταν οι ψεύτικες ελπίδες του παρασύρονται στα σκουπίδια.  Εάν αντιθέτως ο άνθρωπός σου ξυπνάη με νέους φόβους και κάνει προσευχές για αρετές, για να αντιμετωπίση τους φόβους του και εν τω μεταξύ ενδιαφέρεται για το Παρόν, διότι σ’ αυτό βρίσκεται τω όντι όλο το καθήκον, όλη η χάρις, όλη η γνώσις και όλη η ευχαρίστησις, τότε η πνευματική κατάστασίς του μάς είναι πολύ δυσμενής, και πρέπει να κτυπήσωμε αμέσως.

        Εκεί πάλι το γλωσσολογικό μας όπλο έχει κάνει καλή δουλειά.  Μεταχειρίσου τη λέξι «ευαρέσκεια».  Αλλά εννοείται, ο άνθρωπος ζη μέσα στο Παρόν, όχι γ’ αυτούς τους λόγους, αλλά για την υγεία του, η οποία βρίσκεται σε καλή καταστασι και απολαμβάνει την εγασία του.  Το φαινόμενο αυτό δεν έχει τίποτε άλλο, παρά ότι είναι φυσικό. Εν τούτοις εάν εγώ ήμουνα σύ, θα τελείωνα τη δουλειά μέσα σε ελάχιστο χρόνο.  Κανένα φυσικό φαινόμενο δεν μας είναι ευνοϊκό.  Και οπωσδήποτε, γιατί ο «ασθενής» σου π ρ έ π ε ι   να είναι ευτυχής ;

                                                                                             Ο στοργικός σου θείος

                                                                                                        ΤΥΛΙΧΤΗΣ

  C.S. Lewis,ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ,ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ,εκδ. Πουρναρά Α’ έκδοση 1974. Ανατύπωση 1993,2006 - C.S.Lewis, The screwtape Letters and Screwtape propose a toast, COLLINS ENGLAND

Η επινόησις του «Ιστορικού Ιησού»

Αγαπητέ μου Άψινθε

        Μέσω αυτής της νέας και της συχαμερής οικογενείας της, ο «ασθενής» σου γνωρίζει κάθε μέρα περισσότερους Χριστιανούς, και το χειρότερο, Χριστιανούς διανοούμενους.  Από πολύν καιρό ήταν εντελώς αδύνατο να μετατοπίσης την πνευματικότητα από τη ζωή του.  Πολύ καλά λοιπόν.  Πρέπει να τον διαφθείρωμε.  Δεν αμφιβάλλω  ότι συχνά έχεις μεταμορφωθή « εις άγγελον φωτός» στο πεδίο των ασκήσεων του στρατοπέδου.  Τώρα  εσήμανε η ώρα να το κάμης αυτό παρουσία του  Εχθρού.  Ο Κόσμος και η Σάρκα, μας έχουν προδώσει.  Μια Τρίτη Δύναμις απομένει. Η επιτυχία πάνω σ’ αυτό είναι η μεγαλύτερη δόξα για όλους μας.  Είναι πιο διασκεδαστικό να φέρης στην Κόλασι ένα διεφθαρμένο άγιο, ένα Φαρισαίο, έναν ιεροδικαστή, παρά έναν ακόλαστο ή έναν κοινού τύπου τύραννο.

        Παρατηρώντας γύρω τους νέους φίλους του «ασθενούς» σου βρίσκω ότι το καλύτερο σημείο επιθέσεως βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ θεολογίας και πολιτικής.  Πολλοί από τους νέους φίλους του είναι πάρα πολύ ευαίσθητοι όσον αφορά τις κοινωνικές ευθύνες της θρησκείας των.  Κακό πράγμα, καθ’ εαυτό, αλλά εμείς μπορούμε απ’ αυτό να βγάλωμε κάποιο καλό αποτέλεσμα.

        Θα βρής ένα μεγάλο αριθμό Χριστιανο-πολιτικών συγγραφέων να έχουν την πεποίθησι ότι ο Χριστιανισμός «πηγαίνει στραβά» και ξέφυγε από τη διδασκαλία του Ιδρυτού του. Η ιδέα αυτή πρέπει να εξυπηρετήση ακόμη περισσότερο την ιδέα ενός «Ιστορικού Ιησού» που θα ανακαλυφθή για να ξεκαθαρίση τον Χριστιανισμό από τας «προσθήκας και παραμορφώσεις» και ο οποίος πρέπει να είναι αντίθετος με όλη τη Χριστιανική Παράδοσι.   Στην τελευταία γενεά έχομε κατασκευάσει έναν «Ιστορικό Ιησού» επί μαρξιστικών, καταστροφικών και επαναστατικών βάσεων.  Τα πλεονεκτήματα της κατασκευής αυτής, την οποία έχομε σκοπό να αντικαθιστούμε κάθε τριάντα χρόνια, είναι πολλαπλά.  Κατ’ αρχήν οι κατασκευές μας αυτές κατευθύνουν την ανθρώπινη ευσέβεια σε κάτι ανύπαρκτο, διότι κάθε «Ιστορικός Ιησούς» δεν είναι καθόλου ιστορικός.  Τα ντοκουμέντα (η Γραφή)  λένε εκείνα που λένε, και τίποτε δεν μπορεί να προστεθή σ΄αυτά.  Κάθε νέος «Ιστορικός Ιησούς» δεν είναι καθόλου ιστορικός.  Κάθε νέος «Ιστορικός Ιησούς» θα βγαίνη με την απόκρυψι ενός   σημείου και την εξόγκωσι ενός άλλου άλλου μ’ εκείνο το είδος του συλλογισμού («σπινθηροβόλος» είναι το επίθετο που διδάξαμε τους ανθρώπους να κολλούν σ’ αυτόν), για το οποίο στην καθημερινή ζωή δεν δίνει κανείς ούτε δέκα σελλίνια και που εν τούτοις είναι αρκετό να παραγάγη μια συγκομιδή από νέους Ναπολέοντες, νέους Σαίξπηρ ή νέους Σουίφτ σε όλους τους φθινοπωρινούς καταλόγους των βιβλιοπολείων.

         Κατά δεύτερο λόγο κάθε μία απ’ αυτές τις κατασκευές τοποθετεί το ενδιαφέρον του «Ιστορικού Ιησού» της σε κάποια ιδιαίτερη θεωρία, που υποθέτει ότι διακηρύσσει. Σε κάθε περίπτωσι πρέπει ο «Ιστορικός Ιησούς» να υπήρξε ένας «μεγάλος άνθρωπος» με τη έννοια της λέξεως – ευρισκόμενος στο τέρμα μιας φυγόκεντρης και αταλάνταυτης γραμμής  - ένας αγύρτης, που προφέρει μια πανάκεια.  Με τον τρόπο αυτό θα αποσπάσωμε την προσοχή των ανθρώπων από εκείνα που Αυτός είναι και από εκείνα  που Αυτός λέγει.  Θα αρχίσωμε με το να τον παρουσιάσωμε στην αρχή μόνο σαν δάκαλο, και να αποκρύπτωμε την ουσιωδέστατη συμφωνία μεταξύ των διδασκαλιών του Ιησού και των διδασκαλιών των μεγάλων ηθικών διδασκάλων.  Διότι οι άνθρωποι πρέπει  να αγνοούν ότι ο Εχθρός έστειλε τους μεγάλους  ηθικολόγους όχι για να τους πληροφορήση για μεγάλες αλήθειες, αλλά για να τους  υπενθυμίση και να αποκαταστήση τις αρχέγονες ηθικές ανοησίες εναντίον μας, που διαρκώς κρύβαμε απ’ αυτούς. Εμείς κάνομε τους σοφιστάς. Αυτός υψώνει ένα Σωκράτη ο οποίος τους δίνει απάντησι.

         Τρίτος σκοπός μας, είναι, με τις κατασκευές αυτές να καταστρέψωμε την ευσεβή ζωή. Στη θέσι της πραγματικής  παρουσίας του Εχθρού – π0υ την αισθάνονται οι άνθρωποι στην προσευχή και τα Μυστήρια – αντικαθιστούμε τον Ιησούν απλώς με μια πιθανή, μακρυνή και αδέξια μορφή, που μιλούσε μια παράξενη γλώσσα και απέθανε προ πολλού καιρού. Μια τέτοια μορφή δεν μπορεί να είναι αντικείμενο λατρείας. Αντί να έχης τον Δημιουργό να λατρεύεται από τα κτίσματά Του, θα έχης απλώς έναν αρχηγό που θα επευφημήται από τους, οπαδούς του, και τελικά ένα διακεκριμένο χαρακτήρα, να επιδοκιμάζεται από ένα συνετό ιστορικό.

        Τέταρτον, επί πλέον, αφού οι περιγραφές περί Ιησού δεν είναι ιστορικές, θρησκεία τέτοιου είδους, είναι ψευδής απέναντι της ιστορίας υπό άλλην έννοιαν.  Λίγα μόνον άτομα και ούτε ένα έθνος δεν έρχονται στον Εχθρό με τη μελέτη της βιογραφίας του Ιησού.  Είναι αλήθεια ότι στοιχεία ουσιαστικά για μια πλήρη βιογραφία δεν έχουν συγκροτηθεί από τους ανθρώπους.  Οι πρώτοι προσηλυτισθέντες στον Χριστιανισμό , προσηλυτίσθηκαν μέσω ενός απλού γεγονότος (της Αναστάσεως) και μιας απλής θεολογικής διδασκαλίας (της Λυτρώσεως), η οποία απευθύνετο σε μιά υπάρχουσα μέσα τους συνείδησι αμαρτίας, αμαρτίας όχι απέναντι  ενός νέου νομικού κατασκευάσματος που εμφανίσθηκε  σαν καινοφανής  σύλληψις ενός «μεγάλου ανθρώπου», αλλά εναντίον ενός παληού σαχλαμαρίστικου πεγκόσμιου ηθικού νόμου που είχαν διδαχθεί από τις παραμάνες και τις μητέρες των. Τα Ευαγγέλια γράφτηκαν μετά, όχι για να προσηλυτίσουν στο Χριστιανισμό, αλλά για να στερεώσουν στην πίστι εκείνους που είχαν γίνει ήδη Χριστιανοί.

        Τον «Ιστορικό Ιησού», όσο και αν φαίνεται οπωσδήποτε επικίνδυνος σ’ εμάς, πρέπει πάντοτε να τον ενθαρρύνωμε.  Ύστερα, όσον αφορά γενικώς στη συνάφεια μεταξύ Χριστιανισμού και πολιτικής, η θέσις μας είναι ακόμη πιο λεπτή.  Δεν θέλομε βέβαια να επτρέψωμε να πλημμυρίση ο Χριστιανισμός των μέσα στην πολιτική ζωή, διότι το να εγκαταστήσωμε μια κοινωνία πράγματι δίκαιη, θα ήταν για μάς πολύ μεγάλη συμφορά.  Εξ άλλου θέλομε, πάρα πολύ να μεταχειρίζωνται  οι άνθρωποι τον Χριστιανισμό, σαν μέσο.  Κατά προτίμησι εννοείται σαν μέσο για την πρόοδό τους, και αν λείπη αυτός ο σκοπός, για οτιδήποτε άλλο, ακόμη και για την κοινωνική δικαιοσύνη.  Ο εχθρός δεν θέλει να χρησιμοποιήται  ο Χριστιανισμός σαν κατάλληλο και εύκολο μέσον.  Οι άνθρωποι ή τα έθνη τα οποία σκέπτονται ότι μπορούν να αναζωογονήσουν την Πίστι για να καλυτερέψουν την Κοινωνία, θα κάμουν καλά να πιστέψουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα σκαλιά του Παραδείσου χάριν συντομίας, για να φτάσουν γρηγορότερα στο πλησιέτερο φαρμακείο.  Ευτυχώς είναι πολύ εύκολο να κολακεύση κανείς τους ανθρώπους απ αυτή τη μικρή γωνιά.  Σήμερα ακριβώς, βρήκα ένα χωρίο  ένα Χριστιανό συγγραφέα ο οποίος  συνιστά την προσωπική του εξήγησι περί Χριστιανισμού, πάνω στη βάσι ότι «μόνο μια τέτοια πίστις μπορεί να επιζήση ύστερα από το θάνατο της παλαιάς παιδείας και την γέννησι νέων πολιτισμών».  Βλέπεις τη μικρή χαραμάδα : «Να πιστεύης αυτό, όχι διότι αυτό είναι η αλήθεια, αλλά για κάποιον άλλο λόγο». Αυτό είναι το παιχνίδι.

                                                                                  Ο στοργικός σου θείος

                                                                                            ΤΥΛΙΧΤΗΣ

  C.S. Lewis,ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ,ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ,εκδ. Πουρναρά Α’ έκδοση 1974. Ανατύπωση 1993,2006 - C.S.Lewis, The screwtape Letters and Screwtape propose a toast, COLLINS ENGLAND