Αυτές τις μέρες διάβασα και εργάσθηκα, προετοιμαζόμενος για μιά σειρά μαθημάτων – η Λειτουργία  του Θανάτου.  Στην αρχή, το θέμα φαινόταν μάλλον εύκολο και βατό, αλλά κατόπιν περιεπλάκη και βάθυνε.  Ο θάνατος  βρίσκεται στο κέντρο της θρησκείας και του πολιτισμού, και η στάση μας απέναντι στον θάνατο προσδιορίζει τη στάση μας απέναντι στη ζωή.  Κάθε άρνηση του θανάτου απλώς αυξάνει  τη νεύρωση  (αθανασία)  όπως κάνει και η αποδοχή του ( ασκητισμός, άρνηση της σάρκας).  Μόνο η νίκη κατά του θανάτου είναι απάντηση, και προϋποθέτει την υπέρβαση και των δύο, της άρνησης και της αποδοχής – « ο  θάνατος κατεπόθη εις νίκος».  Το ερώτημα είναι «ποιά είναι αυτή  η νίκη ;»  Αρκετά συχνά λησμονούμε την απάντηση.  Γι΄αυτό παραμένουμε αβοήθητοι όταν ασχολούμαστε με τον θάνατο.  Ο θάνατος αποκαλύπτει – πρέπει να αποκαλύπτει – το νόημα όχι του θανάτου, αλλά της ζωής.  Η ζωή δεν πρέπει να είναι μιά προετοιμασία για τον θάνατο, αλλά μιά νίκη επί του θανάτου, έτσι ώστε ο θάνατος να γίνεται θρίαμβος της ζωής, εν Χριστώ.   Διδάσκουμε για τη ζωή χωρίς να την αναφέρουμε στον θάνατο, και για το θάνατο σαν να είναι κάτι άσχετο πρός τη ζωή.  Ο Χριστιανισμός, όταν βλέπει τη ζωή μόνο ως μιά προετοιμασά για τον θάνατο, κάνει τη ζωή δίχως σημασία  και υποβαθμίζει τον θάνατο σ’ έναν «άλλο κόσμο», που δεν υπάρχει, επειδή ο Θεός δημιούργησε μόνο έναν κόσμο, μιά ζωή.  Κάνει τον  Χριστιανισμό και τον θάνατο να χάνουν τη σημασία τους ως νίκη.  Δεν λύνει το πρόβλημα της  νεύρωσης του θανάτου.  Το ενδιαφέρον μας για τη μοίρα των νεκρών πέρα από τον τάφο, καθιστά καθιστά τη χριστιανική εσχατολογία δίχως νόημα.  Η Εκκλησία δεν εύχεται για τούς νεκρούς.  Είναι (πρέπει να είναι) η συνεχής Ανάστασή τους, επειδή η Εκκλησία είναι η ζωή μέσα στο θάνατο, η νίκη επί του θανάτου, η καθολική Ανάσταση.

        «Να συμβιβαστείς με τον θάνατο ...» . Στην ηλικία των 53 ετών, είναι καιρός να σκεφτώ τον θάνατο, να τον συμπεριλάβω ως κορωνίδα στο όραμα της ζωής, ως τελείωση και νοηματοδότηση των πάντων.  Αυτό το όραμα της ζωής περισσότερο το αισθάνομαι παρά μπορώ να το εκφράσω με λόγια, αλλά είναι ένα όραμα με το οποίο ζω στίς καλύτερες στιγμές της ζωής μου.

        Τι είναι αυτό πού εξαφανίζεται με τον θάνατο ; Η εμπειρία της ασχήμιας αυτού του κόσμου, του κακού, της ρευστότητος του χρόνου.  Αυτό πού μένει είναι η ομορφιά που χαροποιεί και ταυτόχρονα θλίβει την καρδιά. «Ειρήνη».  Η ειρήνη του Σαββάτου, η οποία διανοίγει την πληρότητα και την τελείωση της Δημιουργίας.  Η ειρήνη τού Θεού.  Όχι του θανάτου, αλλά της ζωής στην πληρότητά της, στην αιώνια κατοχή της. 

“The journals of Father Alexander Schmemann”, «Ημερολόγιο π. Αλεξάνδρου Σμέμαν» εκδ. Ακρίτας

. . . ο Θεός μού είναι απαραίτητος έστω και μόνο επειδή  είναι κάτι που μπορεί κανείς ν’ αγαπάει αιώνια.

Η αθανασία μου μου είναι απαραίτητη, αν όχι για τίποτα άλλο επειδή δεν θα έκανε ο Θεός την αδικία να σβήσει εντελώς τη φλόγα της αγάπης μου γι’ Αυτόν που μου άναψε μια φορά στην καρδιά μου.  Και τι είναι πιο πολύτιμο από την αγάπη ;  Η αγάπη είναι κάτι ανώτερο από την ύπαρξη.  Η αγάπη είναι το σπέρμα της ύπαρξης.  Και πώς είναι δυνατό να μην είναι υποταγμένη σ’αυτήν η ύπαρξη ; Αν αξιώθηκα να Τον αγαπήσω και να χαρώ μέσα στην αγάπη μου, πως είναι δυνατό να σβήσει  Αυτός εμένα και τη χαρά μου και να μας μεταμορφώσει σε τίποτα ; Αν ο Θεός υπάρχει, τότε κι εγώ είαι αθάνατος !

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ» εκδ. ΠΑΙΔΕΙΑ/ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΑΕ

Χαρταετοί : Αφού οι ορθόδοξοι χριστιανοί γονατίζουμε ο ένας ενώπιον του άλλου, κατά τον Εσπερινό της Συγγνώμης, τί  κάνουμε την επόμενη μέρα, την Καθαρή Δευτέρα ; Υπάρχει ακόμη το έθιμο να βγαίνουμε στην εξοχή κα να τρώμε εκεί τα σαρακοστιανά μας.  Και σ’ αυτή την πρώτη μετά τον χειμώνα έξοδό μας στο ύπαιθρο μικροί και μεγάλοι αφήνουμε τούς χαρταετούς μας να πετάξουν με το ανοιξιάτικο αεράκι.  Παρόμοια μπορεί να είναι και η εσωτερική μας εμπειρία όταν αρχίσουμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο.  Συγχωρώ σημαίνει μπαίνω σε μιά πνευματική άνοιξη, βγαίνω από το σκοτάδι στο φώς, από τον «αυτισμό» μου στην ανοιχτωσιά και στην ελευθερία ’ ανεβαίνω στο ύψωμα, αφήνω τον αέρα να με χτυπήσει στο πρόσωπο και πετώ νοερούς χαρταετούς, χαρταετούς ελπίδας και χαράς.

                                                                                                                ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ WARE

«Ευσπλαχνία στον εαυτό μας»

Published: 16 February 2016 | | | Hits: 1199

Άγιος Φραγκίσκος ντε Σαλ (1567 -1622)

...Με τον ίδιο μας τον εαυτό πρέπει να απωθήσουμε τον εχθρό... με το παράδειγμα και την αγιότητα της ζωής μας. Πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη της κακίας με την διάπυρη προσευχή μας και να επιτεθούμε με την αδελφική αγάπη.

...

Μια καλή πρακτική που μας χρειάζεται είναι η ευσπλαχνία προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Δηλαδή, να μην πεισμώνουμε εναντίον του εαυτού μας ούτε εναντίον των ελαττωμάτων μας. Ακόμη και αν είναι λογικό να στενοχωριόμαστε και να λυπούμαστε όταν σφάλλουμε, δεν πρέπει, ωστόσο, να απογοητευόμαστε με οργή, με πείσμα ή με πίκρα. Κάνουν μεγάλο σφάλμα αυτοί που θυμώνουν επειδή έπεσαν στο ελάττωμα του θυμού και θυμώνουν μια δεύτερη φορά επειδή είχαν την αδυναμία να θυμώσουν (!), λυπούνται γιατί λυπήθηκαν, πεισμώνουν γιατί πείσμωσαν. Έτσι κρατάνε την καρδιά τους μέσα στην οργή και την απογοήτευση. Αυτή η οργή και το πείσμα ενάντια στον εαυτό μας οφείλονται στον εγωισμό μας, που ταράζεται όταν βλέπει ότι είμαστε αδύναμοι και ατελείς.

Πρέπει, λοιπόν, να απορρίπτουμε τα σφάλματά μας με τρόπο ήρεμο, σταθερό και σίγουρο. Ο δικαστής τιμωρεί καλύτερα τους κακούς με αποφάσεις λογικές και ψύχραιμες, παρά όταν ενεργεί παρορμητικά και με πάθος. Γιατί, όταν τιμωρεί με πάθος δεν τιμωρεί τα σφάλματα γι' αυτό που πραγματικά είναι, αλλά σύμφωνα με τις διαθέσεις του εαυτού του. Γι’ αυτό, διορθώνουμε καλύτερα τον εαυτό μας με μετάνοια ήρεμη και σταθερή, παρά με μετάνοια πικρή και οργισμένη. Γιατί, αυτές οι μετάνοιες με οργή δεν γίνονται ανάλογα με την αληθινή σοβαρότητα των σφαλμάτων, αλλά σύμφωνα με το συναισθηματισμό μας.

...

Ανορθώστε, λοιπόν, τον εσωτερικό σας άνθρωπο, όταν πέσει, με απαλότητα, με μεγάλη ταπεινότητα μπροστά στο Θεό, αναγνωρίζοντας την αδυναμία σας, χωρίς να εκπλήσσεσθε για την πτώση σας. Γ'ατί δεν είναι περίεργο που η αδυναμία είναι αδύνατη, η αρρώστια άρρωστη, η αθλιότητα άθλια. Απορρίψτε, όμως, με όλη σας τη δύναμη την προσβολή στον Θεό και με μεγάλο κουράγιο και εμπιστοσύνη στην ευσπλαχνία του, ξαναπάρτε το δρόμο της αρετής που είχατε αφήσει.

(Με περικοπές από το περιοδικό

«Ανοιχτοί Ορίζοντες, τευχ. 1097                                ΠΗΓΗ : www.enoriako.info

Ιαν.-Φεβρ. 2016)