Μέσα τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ὁ Θεάνθρωπος,  ὅλα εἶναι κοινωνία ζωῆς καὶ ἀγάπης.   Ὁ ἄνθρωπος λυγίζει μπροστά στὴ χάρι τῆς ταπεινώσεως καὶ τὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Σιωπᾶ καὶ ἀκούει Αύτόν πού κάνει φανερὰ τὰ ἀφανῆ καὶ παρόντα τὰ μέλλοντα. Οὔτε ἡ ζωή χωρὶς Αὐτόν ἐχει νόημα.  Οὐτε ὁ θάνατος εἶναι απειλή.  Δι’Αὐτοῦ ἡ ζωή ἁγιάζεται καὶ ὁ θάνατος «τεθανάτωται».

Ἀρχιμ. Βασίλειος,  Προηγούμενος Ἰ. Μ. Ἰβήρων

 

…

...ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἠμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα  ἔχωμεν… (Ρωμ. ιε’4)

… Να ξέρετε ότι όσα γράφτηκαν στις Γραφές, έχουν γραφτεί για να μας διδάσκουν.  Έτσι, με την υπομονή και την ενθάρρυνση που δείνει η Γραφή, θα στηριχτεί η ελπίδα μας…

Παρηγορία, «ἐνίσχυσις, ἤτις κατέχει τὴν μέσην θέσιν μεταξύ ὑπομονῆς καὶ ἐλπίδος» (Ιω. Χρυσ.)

Ὑπάρχει παρηγορία, ὅταν ἡ ψυχὴ ἀπηχῇ τὸ συναίσθημα : εἶσαι δόκιμος. (J.A, Bengel)

Ἐκείνη ἡ παράκλησις εἶναι ἡ βεβαιοτέρα καὶ ἡδυτέρα, ἥτις παρέχεται ἡμῖν ἐκ τῶν Γραφῶν.  Διότι αἱ Γραφαὶ ἐγράφησαν ὑπὸ τὴν ἔμπνευσιν τοῦ Πνεύματος, τὸ ὁποῖον εἶναι ὁ Παράκλητος ὀ ἀγαθός.( Π.Ν. Τρεμπέλας)