Ελευθερία είναι,να μπορείς και να θέλεις να στέκεις στην ελευθερία που σου χαρίζει ο Χριστός' και να ξέρεις να μην την προδίδεις για πράγματα που σε κάνουν δούλο, μέχρι και σε εξευτελιστικό βαθμό (π.χ. ναρκωτικά, πάθη ατιμίας, μίση, φθόνος κ.ά. ).              


                                                                                   Μελέτιος Νικοπόλεως

Ποιός δεν θέλει ελευθερία; Όλοι τη θέλουν, αλλά πρέπει να ξέρεις σε τι συνίσταται και πώς αποκτάται.  Για να γίνεις ελεύθερος, πρέπει να δεσμεύσεις τον εαυτό σου.  Όσο περισσότερο δεσμεύεις τον εαυτό σου, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία θα έχει το πνεύμα σου.
Πρέπει να δεσμεύσεις τα πάθη μέσα σου, για να μην κυριεύσουν το πνεύμα σου.
 . . . Συνήθως οι άνθρωποι ζητούν ελευθερία για να κάνουν "ότι θέλουν".
Αυτό όμως, δεν είναι ελευθερία, αλλά εξουσία της αμαρτίας επάνω σου.
                . . . Η αληθινή ελευθερία είναι διαρκής διαμονή εν τω Θεώ. 

                                                                                      Σωφρόνιος Σαχάρωφ

. . . "ελευθερία απο . . ." και "ελευθερία για. . . "!
Δηλαδή υπάρχει ελευθερία απο εξωτερικά και τεχνικά θέμaτα.  Ελευθερία απο συνθήκες.  Ελευθερία απο ανθρώπους-εχθρούς.  Όλα αυτά είναι σπουδαία και μεγάλα, όμως μπορεί να ρυθμίσει κανείς την ζωη του και χωρίς αυτές τις ελευθερίες.  Και υπάρχει και ελευθερία για. . . δηλαδή ελευθερία να μπορώ να ενεργώ και να επιλέγω.  Ελευθερία για ποιοτικό προσδιορισμό της ζωής μου.  Ελευθερία για απόρριψη των λανθασμένων και άρρωστων καταστάσεων.  Ελευθερία για επιλογή των καίριων της ζωής μου.

                                                                                         http//enoriako.info

   

     Όσον αφορά το θέμα των πεποιθήσεων, πάντοτε έβρισκα τις μεθόδους υπερσπίσεώς τους το ίδιο άσχετες με την κριτική που είχαν σκοπό να αντικρούσουν. Νομίζω ότι το εγχείρημα υπεράσπισης της πίστης  μπορεί εν τέλει να την κλονίσει, διότι στις αντιπαραραθέσεις περί των εσχάτων πραγματικοτήτων υπάρχει πάντοτε ανεπάρκεια.  Συμμετέχουμε στο Είναι δίχως κρατούμενα.  Τα πάντα είναι βυθισμένα στο Είναι όσο δεν παίρνει - απο την κάθε ανάσα, την κάθε σκέψη, μέχρι το παραμικρό μπιμπίκι ή τη μκρότερη τριχίτσα.  Κι ωστόσο, κανείς δεν είναι σε θέση να πει τι είναι το Είναι.  Αν περιγράψεις τι κοινό έχει μια σκέψη και μια τριχίτσα, τι κοινό έχει ένας τυφώνας και μια ανοδική τάση του χρηματιστηρίου (πέρα απο το ότι "υπάρχουν" , πράγμα που επαναδηλώνει απλά ότι όλα αυτά έχουν μια θέση στη λίστα των γνωστών μας και ονοματισμένων πραγμάτων, και που τελικά αποκαλύπτει εκ των έσω ότι το  είναι σημαινει  υπάρχειν ! ), θα έχεις κατορθώσει κάτι υπέροχο, πλήν όμως σχετικό και συνεπώς άνευ σημασίας για την σφαίρα του απόλυτου.
        . . . Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μπορείς να ισχυριστείς ότι κάτι υπάρχει - Είναι -  χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι είναι.  Κι ύστερα ο Θεός βρίσκεται σε ολωσδιόλου μεγαλύτερη απόσταση απ' όλα αυτά - αν ο Θεός είναι ο Συγγραφέας του Υπάρχειν, τι μπορεί να σημαίνει η ρήση ότι ο Θεός υπάρχει;  Τίθεται πρόβλημα λεξιλογίου.  Ο Θεός θα πρέπει να έχει κάποιο χαρακτήρα που να προηγείται της ύπαρξης.  Η φτώχια όμως της αντίληψής μας μπορεί μονάχα ύπαρξη να ονομάσει αυτό τον χαρακτήρα.  Κι είναι ολοφάνερο ότι προκύπτει εδώ μια πηγή σύγχυσης.  Θα ήταν απαραίτητος κάποιος άλλος όρος, προκειμένου να περιγαφεί μια κατάσταση ή μια ιδιότητα της οποίας δεν μπορούμε να έχουμε απολύτως καμία εμπειρία, και με την οποία μόνο την παραμικρή ομοιότητα ή συγγένεια μπορεί να έχει η ύπαρξη, όπως τη γνωρίζουμε.  Συνεπώς, το να κατασκευάζεις αποδείξεις προερχόμενες από οποιοδήποτε είδος εμπειρίας, είναι σαν να χτίζεις μια σκάλα για να φτάσεις στο φεγγάρι.  Σου φαίνεται ότι πρέπει να είναι εφικτό, μέχρι τη στιγμή που σταματάς και αναλογίζεσαι τη φύση του προβλήματος.
        Συνεπώς  η συμβουλή μου είναι η εξής: μην αναζητάς αποδείξεις.  Μην ασχοληθείς καθόλου μαζί τους.  Είναι πάντοτε ανεπαρκείς απένατι στο ερώτημα, και επιπλέον είναι και λίγο απρεπείς, διότι καμώνονται ότι ο Θεος μπορεί να έχει μια θέση μέσα στο πεδίο της δικής μας αντιληπτικότητας.  Και κατά πάσα πιθανότητητα θα σου ακούγονται λάθος  ακομα κι αν καταφέρεις μ' αυτές να πείσεις κάποιον άλλο. Μακροπρόθεσμα αυτό μπορεί  να αποτελέσει αιτία μεγάλου κλονισμού. " Αφήστε να λάμψουν τα έργα σας μπροστά στους ανθρώπους" κλπ.  . . . Δεν λέω να μήν αμφιβάλλεις ή να μην απορείς. 
Ο Κύριος σου έδωσε ένα μυαλό για να μπορείς να κάνεις τίμια τη χρήση του.  Αυτό που λέω είναι οτι πρέπει να είσαι βέβαιος ότι είναι δικιές σου οι αφιβολίες και οι απορίες και ότι δεν είναι για να το πω έτσι, το μουστάκι και το μπαστούνι της μόδας μια κάποιας εποχής.
                                                                                                            Μέριλιν Ρόμπινσον

Το θεϊκό σημάδι

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να αγαπώ αφού μόνο διανοητικά κατάλαβα την εντολή Σου.  Και Εσένα δεν σ' αγαπώ, σε σκέπτομαι !  Και η πίστη μου μια ακροβασία διανοητική φαντάζει στα μάτια μου.  Όλα περνάν απο το λογικό μου.  Δεν θέλω να είμαι ένα "άμυαλο ζόμπι".  Όμως , Κύριε δώσε "να Σε καταλάβω" με όλη μου την ύπαρξη, όπως ο Ιακώβ όταν πάλευε μαζί Σου.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να βλέπω πέρα απο τον εαυτό μου και ακόμα χειρότερα να αξιολογώ τα καλά των αδελφών μου, ίσως γιατί στην καρδιά μου κυριαρχεί η αρρώστια, που με κάνει να βλέπω μόνο τα ομοειδή μου πάθη και στους άλλους, αφού είμαι ασυνήθιστος στην υγιεία.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να τηρώ την εντολή Σου, που είναι μία και "καλύπτει" τα πάντα :Ν' αγαπώ τους πάντες, βλέποντας στο πρόσωπό τους Εσένα.  Βλέποντας το θεϊκό στοιχείο, που έδωσες  σ' όλους και φυσικά και εκείνοι έχουν.  Δεν γνώρισα επαρκώς αυτό το θεϊκό σημάδι, ούτε σε μένα, και φυσικά δεν μπορώ να το αναγνωρίσω ούτε και στους αδελφούς μου.  Λύτρωσέ με απ' αυτή την φρικτή αναπηρία, να μη μπορώ να διαβάσω την θεϊκή Σου σφραγίδα πάνω μου, να μη την βλέπω στους αδελφούς μου, και φυσικά, να μη μπορώ να "περπατήσω" τον δικό Σου δρόμο, που είναι ο δρόμος της Ζωής.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω την ταπείνωσή Σου να γίνεις άνθρωπος και εξ' αυτού δεν έχω ταπείνωση και δεν καταφέρνω να γίνω άνθρωπος.  Μένω ένα άτομο, που διεκδικεί την ασφάλεια του προδιαγεγραμμένου, όπως φαντάζεται, κλουβιού του, ενω Συ μου γυρεύεις να "περιπολώ τους ουρανούς".

Κύριε,

Βάλε με τα άγια χέρια Σου πηλό στα τυφλά μου μάτια, ώστε να πιστεύω και να αγαπώ με σταδιακά πληρέστερη ενάργεια, για να μπορώ, σε όλα και όλους, να βλέπω τις ενέργειές Σου τις άκτιστες, και το μεγαλείο των αρετών του Πανάγιου Προσώπου Σου, έστω και σκεπασμένο με πάθη δύσμορφα και απεχθή.  Κάνε με να μπορώ, όχι απλώς να βλέπω πίσω απο τα φαινόμενα, αλλά να με γοητεύει η έστω και αμυδρή και συνεσκιασμένη παρουσία Σου.  Καθ' ομοίωσίν Σου μάς έπλασες Κύριε και μόνον σ' αυτό τον δρόμο πορευόμενοι μπορούμε να αγαπήσουμε "σαν τον εαυτό μας" τον πλησίον μας, που και αυτός πλάσθηκε με τον ίδιο τρόπο.

Δώσε μας αυτή την χάρη.

Ενίσχυσέ μας σ' αυτό το δρόμο.

Φώτισέ μας να βλέπουμε παντού
το φως των αρετών Σου.

Γέμισέ μας  αγάπη, ώστε να μοιάσουμε σε Σένα, να γίνουμε γνήσια παιδιά Σου και να γευθούμε την ευτυχία της συνύπαρξης με του άλλους αδελφούς μας και Εσένα.

στην αγκαλιά Σου.

ΑΜΗΝ
                                                    ΠΗΓΗ :WWW.enoriako.info

            "Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι"

(Άγ. Σιλουανός, ο Αθωνίτης)

. . . Δύσκολη κουβέντα!  Δυνατή, μαχητική, μα συγχρόνως και δύσκολη.

      Για να την κατανοήσουμε σε όλο το βάθος, θα πρέπει να βρεθούμε κι εμείς σε μια ανάλογη πνευματική κατάσταση με εκείνη του Σιλουανού.  Δεν μπορεί κανείς να την προσεγγίσει παρά μόνο με προσοχή, αποποιούμενος τη σοφία αυτού του κόσμου, προκειμένου να αφήσει τόπο στη σοφία του Πνεύματος, που είναι άλλης τάξεως και λογικής.

      Είναι γεγονός ότι αυτός ο λόγος έδωσε τόπο σε διάφορες ερμηνείες.  Εκλαμβάνεται συχνά (σε ένα πρώτο επίπεδο ψυχολογικό)  ως λόγος παραμυθίας και ενθάρρυνσης, ενώπιον μιας κατάστασης μεγάλου πόνου, δυστυχίας και απογοήτευσης.  Αυτή η αντίληψη, όσο και να είναι γόνιμη ενδεχομενως, δεν είναι αυτή του Σιλουανού.

       Για εκείνον, το να κρατάς τον νου σου στον Άδη, είναι ένα ασκητικό διάβημα αυτοκαταδίκης, που σου επιτρέπει να μετα-νοήσεις όπως πρέπει, να μάχεσαι ενάντια στην αλαζονεία, να θριαμβεύεις πάνω στα πάθη και του δαίμονες.

 

                                                                                                          Μάξιμος Εγκέρ

 

        Είναι πολύ βασικό να ξεχωρίσουμε το μοναδικό περιεχόμενο στη χριστιανική νηστεία.
Αυτό μας αποκαλύπτεται πρώτα απ' όλα στην αλληλοεξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα σε δύο γεγονότα που βρίσκονται στην Αγία Γραφή : το ένα στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης και το άλλο στην αρχή της Καινής Διαθήκης. Το πρώτο γεγονός είναι το "σταμάτημα της νηστείας" από τον Αδάμ στον Παράδεισο.  Έφαγε, ο Αδάμ, από τον απαγορευμένο καρπό.  Έτσι μας παρουσιάζεται η πρώτη αμαρτία του ανθρώπου.  Ο Χριστός, ο Νέος Αδάμ-και αυτό είναι το δεύτερο γεγονός-αρχίζει με νηστεία.  Ο Αδάμ πειράσθηκε και υπόκυψε στον πειρασμό. Ο Χριστός πειράσθηκε και νίκησε ον πειρασμό.  Η συνέπεια της αποτυχίας του Αδάμ είναι η έξωσή του από τον Παράδεισο και ο θάνατος.  Ο καρπός της νίκης του Χριστού είναι η συνρτιβή του θανάτου και η δική μας επιστροφή στον Παράδεισο.   Οπωσδήποτε όμως είναι φανερό ότι απ' αυτή την άποψη η νηστεία μας παρουσιάζεται σαν κάτι που έχει αποφασιστική και τελειωτική σημασία.  Δεν είναι μια απλή "υποχρέωση", ένα έθιμο.  Είναι δεμένη μ' αυτό το ίδιο το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, της σωτηρίας και της καταδίκης.
        Στην ορθόδοξη διδασκαλία, αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση της εντολής που φέρνει σαν συνέπεια την τιμωρία.  Είναι πάντοτε ένας ακρωτηριασμός της ζωής που μας δόθηκε απο τον Θεό.  Για το λόγο αυτό η ιστορία της προπατορικής αμαρτίας μας παρουσιάζεται σαν μια πράξη τροφής.  Η τροφή είναι μέο ζωής' αυτό μας κρατάει ζωντανούς. Αλλά ακριβώς εδώ είναι η βασκή ερώτηση : Τι σημαίνει να είναι κανείς ζωντανός και τι σημαίνει "ζωή";  Για μας σήμερα αυτοί οι όροι έχουν πρωταρχικά μια βιολογική έννοια: ζωή είναι συγκεκριμένα αυτό που τελικά εξαρτιέται από τη τροφή και, ακόμα γενικότερα, απο τον υλικό κόσμο.  Αλλά για την Αγία Γραφή και για την ορθόδοξη πράδοση αυτή η ζωή "...επ΄άρω μόνω", ταυτίζεται με το θάνατο γιατί ακριωώς είναι μια θμητή ζωή, γιατί οθάνατος κυριαρχεί πάντοτε μέσα της.  Ο θεός, το ξέρουμε αυτό, "δεν δημιούργησε ο θάνατο". Αυτός είναι  ο Δοτήρας της ζωής.  Πώς λοιπόν η ζωή έγινε θνητή;  Γιατί ο θάνατος και πάλι ο θάνατος είναι η μόνη απόλυτη βεβαιότητα κάθε ύπαρξης;  Η Εκκλησία απαντάει: διότι ο άνθρωπος αρνήθηκε τη ζωή όπως την έκανε ο Θεός και του την πρόσφερε, και προτίμησε μιά ζωή που να εξαρτιέται όχι αποκλειστικά απο το Θεό αλλά " επ' 'αρτω μόνω".  Όχι μονάχα παράκουσε το Θεό και αυτοτιμωρήθηκε, αλλά άλλαξε ολόκληρη τη σχέση ανάμεσα στον εαυτό του και σ' όλη τη κτίση.  Σίγουρα ο κόσμος δόθηκε στον άνθρωπο από τον Θεό σαν "τροφή", σαν μέσο ζωής.  Ακόμα η ζωή ήταν για να γίνει κοινωνία με το Θεό.  Δεν είχε δικό της σκοπό αλλά περιεχόταν ολόκληρη στο Θεό.   Έτσι ο κόσμος και η τροφή δημιουργήθηκαν σαν μέσα επικοινωνίας με το Θεό και μόνον αν ο άνθρωπος δεχόταν ν' ανοιχθεί στο Θεό θα του πρόσφεραν όλα αυτά τη ζωή. Η τροφή αυτή μόνη της, μέσα της, δεν έχει ζωή και δεν μπορεί να δώσει ζωή.  Μόνο ο Θεός-όχι οι θερμίδες-είναι αρχή της ζωής.  Ετσι η τροφή, η ζωή, η γνώση του Θεού και η κοινωνία μαζί Του ήταν ένα και το αυτό πράγμα. Η απύθμενη τραγωδία του Αδάμ είναι οτι έφαγε για δικό του όφελος.  Ακόμα δε περισσότερο απ' αυτό είναι γιατί έφαγε "χωρισμένος" απο το Θεό για να μπορέσει να γίνει ανεξάρτητος απ'  Αυτόν.  Και αν το έκανε αυτό ήταν γιατί πίστευε πως η τροφή είχε μέσα της ζωή και έτσι εκείνος γευόμενος αυτή τη τροφή θα γινόταν σαν το Θεό, θα είχε δηλαδήμ΄ςσα του δική του ζωή!
Με άλλα λόγια: πίστευε στην τροφή, ενώ ο σκοπός της πίστης, εμπιστοσύνης και εξάρτησης είναι ο Θεός και μόνο ο Θεός.  Ο κόσμος και η τροφή έγιναν Θεός του, η πηγή και η αρχή της ζωής του.  Έγινε σκλάβος τους.
                                                                                      (Alexander Schmemann)