‘’Τα καλά νέα’’

‘’ Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις

πώς να σου πώ το σ’  αγαπώ να το πιστέψεις’’;

Ατυχώς  βρισκόμαστε στην κατάσταση που περιγράφει το τραγούδι. Οι λέξεις έχασαν το βάρος του νοήματός τους και ψεύτισαν από άγνοια ή φθορά και μείς μείναμε να λέμε Ευαγγελισμός και να εννοούμε…κρίνους που δίνει ο Γαβριήλ στην Παναγία και να καταδικάζουμε να καταντήσουν, πελώρια γεγονότα, σε αφελείς ανοησίες, που επιπλέον γεννάνε χαζές εγωϊστικές απορρίψεις στα μυαλά των σύγχρονων ανθρώπων. Όμως…

Ευαγγελισμός σημαίνει, άγγελμα ελπίδας.

Ευαγγελισμός σημαίνει, έναρξη αλλαγής

Ευαγγελισμός σημαίνει, τέλος της μοναξιάς.

Α. Ευαγγελισμός σημαίνει άγγελμα ελπίδας.

Η ελπίδα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της Πίστης. Είναι η προσδοκία ενός χεριού που θα με πιάσει για να με σηκώσει απ’  το τέλμα που βυθίστηκα. Ελπίδα είναι η φανέρωση ενός γεγονότος αόρατου ακόμα στα μάτια μου, γιατί ατυχώς δεν έχουν (τα μάτια μου) την οξυδέρκεια να μπορούν να δούν πέρα απ΄τη μύτη μου. Ελπίδα είναι ο τροφοδότης της πίστης που προσπαθεί (η Πίστη) να αποδεχθεί και να περπατήσει αυτό που ακόμα δεν φαίνεται αλλά έχει ήδη έλθει για κάποιους που εμπιστεύομαι. Ελπίδα έχω όταν μπορώ να ακούσω. Όταν ακούω μόνον τον εαυτό μου κάθε ελπίδα χάνεται. Ελπίδα έχω, όταν το άγγελμα με βγάζει απ’  τον περίκλειστο εαυτό μου. Όταν τα όσα μου λέει ο αγγελιοφόρος

μπορώ να τα αφουγκραστώ  και να του πώ  απάντηση αυτοπροσδιοριστική (ιδού η δούλη Κυρίου):

που δίνει βάση για να γεννηθεί το θαύμα,

που απλώνει χέρι για να πάρει το δώρο,

που ανοίγει καρδιά και μάτια να γεμίσουν από χαρά,

που δεν είναι ευτυχία συναισθηματική αλλά υπαρξιακή    αλλαγή.

Β. Ευαγγελισμός σημαίνει, έναρξη αλλαγής.

Με την αγγελία της εισόδου του Χριστού  στον κόσμο, με το γεγονός της ενανθρώπησής Του (Ευαγγελισμός είναι η προαγγελία αυτού του γεγονότος) ουσιαστικά αρχίζει η αλλαγή της σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό. Ο Θεός πλέον δεν είναι έξω από τον κόσμο και προσκυνείται  από τους εντός του κόσμου. Είναι εντός του κόσμου αλλάζοντας τα δεδομένα. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό! Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο;  Καθόλου εύκολο, αλλά ενδεικτικό, του πώς και με πόση αξία αξιολογεί ό Θεός τον άνθρωπο. Όταν αυτό γίνει κατανοητό τότε η καρδιά η ανθρώπινη γεμίζει με την ζεστασιά της ευχαριστίας για την τόση αγάπη και αγωνίζεται να ανταποκριθεί στον προσδιορισμό ποιότητας (αρετές) που καθορίζει ο Χριστός όχι ως απαίτησή Του, αλλά ως μέτρο υγιείας του ανθρώπου. Η κούραση της ρουτινιάρικης καθημερινότητας επένδυσε, στην ελπίδα της αλλαγής, την ξεκούραση και στην ποικιλία, το ενδιαφέρον. Αυτά όμως είναι ψυχολογισμοί που υπόκεινται κι αυτοί στην κούραση της επαναλήψεως. Ο Ευαγγελισμός δεν είναι έναρξη αλλαγής στις εντυπώσεις αλλά αλλαγής στα…μάτια.  ‘’ Το πραγματικό ταξίδι ανακάλυψης συνίσταται, όχι στο να αναζητείς άλλα τοπία, αλλά στο να βλέπεις  με άλλα μάτια’’.

Γ΄ Ευαγγελισμός σημαίνει, τέλος της μοναξιάς.

‘’Η μοναξιά είναι πιο πολύ κατάσταση, παρά ένα ορισμένο αίσθημα’’ (Β. Καραποστόλης: Ο πειρασμός του Ηρόστρατου). Μια κατάσταση που γεννιέται απ’ το αίσθημα ότι ο άνθρωπος στροβιλίζεται στο διάστημα, σαν ενας κόκκος ύλης, έστω και λαμπερής, αλλά μόνης και απελπισμένης, για την πιθανότητα και την ελπίδα νοήματος και συνάντησης! Έρχεται ο Χριστός με τον Ευαγγελισμό και μας ‘’πληροφορεί’’ ότι δεν είμαστε…ανόητες τυχαιότητες ούτε παράλληλες μοναξιές, που δεν συναντώνται ούτε στο άπειρο! Γίνεται άνθρωπος και νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ύπαρξη με την πίστη σ΄ Αυτόν και ζεί όπως εμείς, για να συναντηθεί μαζί μας. Η Πίστη στο πρόσωπό Του γίνεται μια συνάντηση μαζί Του κι αυτό είναι ‘’μάθημα’’ για συνάντηση με κάθε άνθρωπο. ‘’Η πίστη σχετίζεται με την απιστία. Η πίστη δεν είναι το αντίθετο της απιστίας αλλά και οι δυό είναι ‘’ομοούσιες’’. Απιστία είναι εκείνη η πίστη που χαίρεται την αυτάρκεια. Πίστη είναι εκείνη η απιστία που αγωνίζεται να ξεπεράσει τον εαυτό της. Η πίστη πάντως δεν δωρίζεται κατακτιέται, αναλόγως με τον αγώνα και με την δύναμη του αγώνα’’ (Σπ. Κυριαζόπουλος).

Αυτόν τον αγώνα και αυτήν την δύναμη γιορτάζουμε και τιμούμε στο πρόσωπο της Παναγίας. Η Παναγία βγήκε απ’ αυτήν την αφελή αυτάρκεια και απόχτησε Πίστη αμετάπτωτη. Είπε στον Χριστό ότι Τον αγαπά και θέλει πάνω απ΄ όλα να είναι δούλη Του και να τηρεί και να αποδέχεται το θέλημά Του. Η σωματική της καθαρότητα (Παρθενία) δεν ήταν αρνητισμός αλλά ποιότητα, γιατί καμμιά σχέση χωρίς την προϋπόθεση της ποιότητας δεν καρποφορεί. Μας διδάσκει ότι είναι χαμένος ο άνθρωπος που δεν μπορεί πια να κοκκινίζει! Θα μείνει μόνος μέσα σ΄ ένα πλήθος ανύπαρκτων σχέσεων.

Στο θεατρικό έργο του Πώλ Κλωντέλ  ‘’Ο ταπεινομένος πατέρας’’ ο νεαρός χριστιανός που είναι ερωτευμένος με την πολύ όμορφη αλλά τυφλή Ιουδαία κοπέλα, την ακούει κάποια στιγμή να του λέει (προφανώς εκείνη παίζει με την διπλή σημασία της λέξη φώς,  φυσικό φώς και φώς της πίστης):

‘’Αλλά εσύ που βλέπεις, πώς χρησιμοποιείς το φως;

Εσύ που λες ότι ζεις, τί έκανες με την ζωή σου;’’

Έτσι και η Παναγία, αυτή η πανέμορφη Ιουδαία κόρη, απευθύνει σ΄ εμάς τους ανοιχτομάτηδες  και ζωντανούς σημερινούς…τα ίδια ερωτήματα.

Σε μας μένει για μας, η απάντηση.

Χρόνια πολλά

Με αγάπη και ευχές

Ο Εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

www.enoriako.info

                                                                    Κατηγορία: Κήρυγμα Εορτών / Θεοτόκου

Δ Κυριακή των Νηστειών,16 Μαρτίου 2014,Ιωάννου της Κλίμακος

 «Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου»

(Μάρκ. 9, 24)

Η φυσική δυσκολία να συνειδητοποιήσουμε και να ζήσουμε αυτό που είπε ο Χριστός στον Απόστολο Θωμά «Μακάριοι οἱ μή εἰδόντες καί πιστεύσαντες», που είναι δυσκολία μεγάλη, και για πολλούς ανθρώπους ανυπέρβλητη, πολλαπλασιάζεται  όταν συνδυαστεί με πόνο, και μάλιστα πόνο αγαπημένων προσώπων, γιατί τότε γίνεται μίγμα εκρηκτικό που ανατινάζει την όλη μας υπόσταση.

Ένας πατέρας βουλιαγμένος στην θλίψη για το άρρωστο παιδί του (κατά Μάρκον 9, 17-31), απελπισμένος για την πιθανότητα θεραπείας αφού, εκτός από τους γιατρούς, είχε πάει ήδη το παιδί, ζητώντας θεραπεία, και στους μαθητές του Χριστού-αποστόλους, χωρίς αποτέλεσμα, ως τελευταία πιθανότητα καταφεύγει και στον Χριστό, εκφράζοντας την φυσική του κούραση με τα λόγια: Αν μπορείς κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας…! Ο Χριστός  του αντιλέγει: αν μπορεί να εμπιστευτεί… γιατί όλα είναι δυνατά σε όσους εμπιστεύονται!  Τότε εκείνος ο ταλαίπωρος πατέρας ξεσπά στην μεγαλύτερη και βαθύτερη ανθρώπινη κραυγή: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου…

Επειδή έχουμε στραβή αντίληψη για τις αρετές (τους καρπούς του αγ. Πνεύματος) και φανταζόμαστε ότι τις έχουμε ή τις αποχτούμε ή τέλος πάντων μας χορηγούνται… πακέτο (δηλαδή σαν σύνολο «υλικό» και όχι ως αύξουσα πορεία μετοχής), δεχόμαστε και για την πίστη(,) ότι ή έχει κάποιος πίστη ή δεν έχει! Φανταζόμαστε και για την πίστη ότι είναι κάτι όπως το χέρι μας ή το χρώμα των ματιών μας. Δηλαδή μια δεδομένη κατάσταση. Η έχω χέρι ή δεν έχω. Η τα μάτια μου είναι γαλάζια ή όχι. Η πίστη όμως είναι υπόθεση μικρή ή μεγάλη, αύξουσα ή μειούμενη. Πίστη είναι η αίσθηση που δημιουργείται από μια σχέση. Αίσθηση ασφάλειας ή ασάφειας. Σιγουριάς ή εκκρεμότητας. Μεγάλης εμπιστοσύνης ή ελάχιστης εμπιστοσύνης.

Πίστη είναι αυτό που βεβαιώνει την καρδιά του ανθρώπου ώστε να είναι σίγουρος για τον άλλον.  Είναι αυτό πού λέει ο Βλάσιος Πασκάλ: «Έχει λόγους η καρδιά να εμπιστεύεται , που το μυαλό αδυνατεί να καταλάβει». Πίστη λοιπόν είναι μια ψυχική διεργασία που, ξεκινώντας από τα ανθρώπινα (την πίστη τη ζούμε κατ’ αρχάς στην σχέση με τους γονείς), γίνεται η βάση και το βάθρο για να υπάρξει και να στηθεί και η πίστη στον Χριστό. Αυτά όλα, φυσικά, δεν έχουν καμιά σχέση με την απλή πεποίθηση ότι ο Θεός υπάρχει. Η Ευαγγελική πίστη είναι ήδη στην αγάπη. Πίστη στον Χριστό είναι να αφηνόμαστε σ’ Αυτόν για ό,τι συνιστά την ύπαρξή μας. Πίστη είναι η βεβαιότητα ότι αγαπιόμαστε, ότι συνοδευόμαστε και καθοδηγούμαστε στην ζωή. Ακόμα και όταν περπατάμε «εν μέσω σκιάς θανάτου» (ψαλμός 22) ή είμαστε αντιμέτωποι με «λέοντα και δράκοντα» (ψαλμός 90), ακόμα και στα χειρότερα που μπορούμε να περάσουμε.

Ο Θεός είναι πάντα Θεός της Εξόδου, της απελευθέρωσης από τις δουλείες μας. Γι’ αυτό πίστη και χαρά πάνε μαζί. Όπως λέει ο Απ. Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή: Πίστη σημαίνει «σιγουριά» για αυτά που ελπίζουμε, «βεβαιότητα» για αυτά που δεν βλέπουμε (11,1). Η πόρνη, στο κεφάλαιο 7 του κατά Λουκάν, εκδηλώνει την ευγνωμοσύνη της (στιχ. 37-38), αν και δεν έχει ακούσει ακόμα την συγχώρηση (στιχ. 48). Ο Χριστός μόνο στο τέλος λέει: «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Μια πίστη πού μπόρεσε να προκαταλάβει, με μια χειρονομία ευγνωμοσύνης, την έκβαση της συνάντησης!!

Ο Χριστός παρακαλεί να μην «εκλίπει» (δηλαδή να μην εξαφανιστεί) η πίστη του Πέτρου, ώστε να στηρίζει τους αδελφούς του επιστρέφοντας, τότε που ο Σατανάς ζητάει να μας «λειώσει» σαν το σιτάρι στις μυλόπετρες (Λουκ.22,31-34). Στην αρχή ο Χριστός μιλάει στον ενικό (απευθύνεται στον Πέτρο) και στην συνέχεια στον πληθυντικό, επισημαίνοντας ότι το θέμα αφορά όλους.

Οι Ευαγγελιστές μάς έκαναν γνώστες και μετόχους της αβεβαιότητας της πίστεως των πρώτων πιστών, των μαθητών, για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Χριστό και ότι οι δισταγμοί είναι κάτι φυσιολογικό.

Ο πατέρας του άρρωστου (σεληνιαζόμενου) νεαρού με την κραυγή του «πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου» εκπέμπει την πιο ανθρώπινη φωνή. Η αγωνία και ο φόβος του μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη ανάγκη δεν τον αφήνουν, και δεν μας αφήνουν κατά αναλογίαν, να έχουμε την πίστη της πόρνης που προαναφέραμε, με την οποία (πίστη) εκείνη «παρέδωσε» τον εαυτό της στην αλλαγή και θεραπεία της. Αν χρησιμοποιήσουμε μια σύγχρονη εικόνα, η πίστη σε παρακινεί να προχωράς στην ζωή, όπως ένας ρεπόρτερ σε άγνωστη χώρα…! Φυσικά η ποιότητα της πίστης του καθενός είναι προσωπική. Από υγιής μέχρι νοσηρή. Πράγμα για το οποίο δεν φταίει η πίστη, αλλά ο… φορέας της.

Αν η πίστη σας σάς κάνει λιγότερο ευαίσθητους, σας σκληραίνει στην χαρά της ζωής ή και σας κάνει τραχείς , αν σας δίνει την αυταπάτη ότι τα ελέγχετε όλα, αν τέλος πάντων η πίστη σας σάς κάνει λιγότερο… έξυπνους, τότε μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι τέτοια πίστη δεν προέρχεται από τον Ζώντα Θεό Ιησού! Είναι μια κακή απομίμηση: Αντί να είναι δυνατή, ανοιχτή και άνετα εκπληκτική (ως κλήση που είναι από τον Χριστό), περιορίζεται και γίνεται ξερή σαν σλόγκαν.

Η πίστη είναι ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην ανθρώπινη αδυναμία και στην θεϊκή παντοδυναμία.

Πίστη είναι το μάτι, με το οποίο βλέπουμε τον Χριστό. Ένα θολό ή ένα δακρυσμένο μάτι εξακολουθεί να είναι ένα μάτι που μπορεί να δει τον Χριστό.

Πίστη είναι το χέρι με το οποίο κρατιόμαστε από τον Χριστό. Ένα χέρι που τρέμει, είναι ένα χέρι που μπορεί να απλώσει και να πιάσει το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού.  

Πίστη είναι η γλώσσα με την οποία γευόμαστε και διαπιστώνουμε ότι «χρηστός ὁ Κύριος»· μια γλώσσα που την καίει ο οποιοσδήποτε πυρετός, παραμένει μια γλώσσα επικοινωνίας και εμπιστοσύνης.

Πίστη είναι το πόδι που βαδίζει προς τον Χριστό. Και ένα πόδι που κουτσαίνει, συνεχίζει να είναι ένα πόδι που, έστω και προχωρώντας αργά, μπορεί να πηγαίνει προς τον Χριστό.

Έστω και αν ο ιδιότυπος εν προκειμένω εγωισμός μας θέλει να έχουμε ένα τέλειο μάτι, ένα πολύ γερό χέρι, μια άψογη γλώσσα και υγιέστατα πόδια, εμείς ας κάνουμε την προσπάθεια να επικοινωνήσουμε με τον Χριστό και να Τον εμπιστευθούμε, μ’ αυτά που έχουμε, σ’ όποια κατάσταση κι αν είναι.

Αυτός είναι και ο κόπος της πίστης μας. Να Τον «φωνάξουμε» να ανοίξει τα τυφλά μας μάτια (Μαρκ.10,46), να υγιάνει το «ξερό» χέρι μας (Μαρκ. 3, 1), να ελευθερώσει την μογιλάλο γλώσσα μας (Μαρκ. 7, 32) και να μας αναστήσει από την ολοσώματη παραλυσία μας (Ματθ. 4, 24).

«Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου». Αμήν.

Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος

·        ΠΗΓΗ: enoriako.info>Κήρυγμα Κυριακής

        Αυτή είναι κόλαση, η άρνηση της αγάπης. Η αναταπόδοση  μίσους στην αγάπη.  Πικρία στη θέα μιας αθώας χαράς.  Το να περιβάλλεσαι από  αγάπη και να έχεις στην καρδιά σου μίσος.  Αυτή είναι η κατάσταση  στην οποία ζουν αιώνια όλοι οι καταδικασμένοι.  Όλοι τους είναι προσκαλεσμένοι στη χαρούμενη   γιορτή.  Όλοι τους ζουν στη Βασιλεία του Θεού, στην Καινή Γη και στους Καινούς Ουρανούς.  Κανένας δεν τους διώχνει.  Ακόμα και αν ήθελαν να απομακρυνθούν δε θα μπορούσαν να δραπετεύσουν από τη Νέα Κτίση του Θεού, ούτε να κρυφτούν  από την τρυφερή αγάπη της πανταχού παρουσίας του Θεού.  Η μόνη τους εναλλακτική λύση ίσως θα ήταν ν’ απομακρυνθούν από τους αδελφούς τους και ν’ αναζητήσουν μια πικρή μοναξιά, αλλά δε θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το Θεό και την αγάπη Του.  Κι αυτό που είναι το πιο τρομερό είναι ότι σ ’αυτή την αιώνια ζωή, σ’ αυτή τη Νέα Κτίση, ο Θεός είναι το παν για τα πλάσματα Του. Όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης,»σ’ αυτή τη ζωή τα πράγματα με τα οποία έχουμε σχέση είναι πολυάριθμα.’ Για παράδειγμα: χρόνος, αέρας, τόπος, τροφή και νερό, ενδυμασία, ηλιακό φως, τεχνητό   φως και άλλες ανάγκες της ζωής, κανένα από τα οποία, όσα και νάναι,  δεν είναι Θεός.  Η ευλογημένη εκείνη κατάσταση στην οποία ελπίζουμε δεν έχει ανάγκη κανένα από αυτά τα πράγματα, αλλά ο Θεός θα είναι όλα και αντί για όλα σε μας, μοιράζοντας τον εαυτό Του κατ’ αναλογία σε κάθε ανάγκη της ύπαρξης.  Είναι επίσης σαφές από την Αγία Γραφή ότι ο Θεός, σ’ αυτούς που το αξίζουν, γίνεται τόπος και οικία και ένδυμα και τροφή και πιοτό και φως και πλούτος και βασιλεία και οτιδήποτε περνάει από τη σκέψη που μπορεί να κάνει τη ζωή μας χαρούμενη». (1)

        Στη νέα αιώνια ζωή ο Θεός θα είναι το παν για τα πλάσματά Του, όχι μόνο στους καλούς, όχι μόνο σ’ αυτούς που τον αγαπούν αλλά και σε κείνους που τον μισούν. Πώς όμως, εκείνοι που τον μισούν, θα υποφέρουν  να δέχονται τα πάντα από  τα χέρια Εκείνου που απεχθάνονται; Ώ, τι αιώνιο βάσανο είναι αυτό, τι αιώνια φωτιά, τι τρυγμός των οδόντων!

        «Πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι» στην αιώνια εσωτερική φωτιά του μίσους,  (2)  είπε ο Κύριος, γιατί διψούσα για την αγάπη σας και δε μου τη  δώσατε, πεινούσα για την ευτυχία σας και δεν μου την προσφέρατε, φυλακίστηκα στην ανθρώπινη φύση μου και δε με επισκεφθήκατε στην Εκκλησία μου.  Είστε ελεύθεροι να πάτε όπου επιθυμεί η κακή σας προαίρεση, μακριά από  μένα, στο βασανιστικό μίσος της καρδιάς σας, που είναι ξένο στη δική μου καρδιά, που αγαπάει και δε γνωρίζει μίσος κανένα.  Πορεύεσθε ελεύθερα από  την αγάπη, στην αιώνια κόλαση του μίσους, άγνωστη και ξένη σε μένα και σε κείνους που είναι μαζί μου ,προετοιμασμένη από  την ελευθερία για το διάβολο, από  την ημέρα που δημιούργησα τα ελεύθερα, λογικά πλάσματά μου. Αλλά οπουδήποτε και αν πάτε, στο σκοτάδι των γεμάτων μίσος καρδιών σας, η αγάπη μου θα σας ακολουθεί σαν  πύρινος ποταμός, γιατί ότι και αν έχει εκλέξει ην καρδιά σας, είστε και θα συνεχίσετε αιώνια να είστε παιδιά μου.

(1)   «Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ  θεμέλιος.  Παν όπερ  αν θέλης εγώ.  Μηδενός εν χρεία καταστής.  Εγώ δουλεύσω.  Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.  Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ.  Πάντα εγώ.  Μόνον οικείως έχε προς εμέ.  Εγώ  πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε.  Άνω υπέρ σου εντυχάνω τω πατρί.  Κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του πατρός Πάντα μοι συ αδελφός και συγκληρονόνος  και φίλος και μέλος. Τί πλέον θέλεις;» Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου. Εις το κατά Ματθαίον Ομιλία ΟΣΤ’ Ε’.

(2)   Το τέλος του κόσμου δε σημαίνει την καταστροφή του αλλά τη μεταμόρφωσή  του.  Όλα θα μεταμορφωθούν αμέσως, εν ριπή οφθαλμού… και ο Κύριος θα εμφανιστεί «εν δόξη» επί νεφελών.  Οι σάλπιγγες θα ηχήσουν δυνατά.  Θα ηχήσουν στην ψυχή και τη συνείδηση!  Όλα θα γίνουν σαφή στην ανθρώπινη συνείδηση.  Μιλώντας για τη Δευτέρα Παρουσία, ο προφήτης Δανιήλ αφηγείται πώς ο Παλαιός των Ημερών, ο Κριτής, κάθεται στο θρόνο του και μπροστά Του είναι ένας πύρινος ποταμός (Δαν. Ζ 9-10).  Η φωτιά είναι στοιχείο καθαρισμού, εξαγνισμού, καίει τις αμαρτίες.  Αλοίμονο στον άνθρωπο που η αμαρτία έχει γίνει μέρος  της φύσης του, η φωτιά θα κάψει τον ίδιο τον άνθρωπο.  Η φωτιά αυτή θα ανάψει μέσα στον άνθρωπο. Βλέποντας το Σταυρό μερικοί θα αγάλλονται, άλλοι όμως θα πέφτουν σε σύγχυση, τρόμο και απελπισία.  Έτσι οι άνθρωποι θα χωριστούν αμέσως.  Η ίδια η κατάστασή της ψυχής του ανθρώπου τον τοποθετεί στη μια πλευρά ή στην άλλη, δεξιά ή αριστερά. 

Όσο περισσότερο συνειδητά και επίμονα ένας άνθρωπος αγωνίζεται για το Θεό στη ζωή του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά του όταν ακούει: «Δεύτε οι ευλογημένοι».  Και αντίστροφα: τα ίδια λόγια θα καλέσουν τη φωτιά του τρόμου και των βασάνων σε εκείνους που δεν τον ήθελαν, σ’ εκείνους που τον απόφευγαν και τον πολεμούσαν ή τον βλασφημούσαν στη διάρκεια της ζωής τους.

Η Δευτέρα Παρουσία δε γνωρίζει μαρτυρία ή γραφτό πρωτόκολλο! Όλα έχουν καταγραφεί στις ψυχές των ανθρώπων και αυτές οι καταγραφές, αυτά τα βιβλία, ανοίγονται στην Κρίση.  Όλα γίνονται φανερά σε όλους και τ στον καθένα.

Και μερικοί θα ευφραίνονται, ενώ άλλοι θα βασανίζονται.

Όταν «βίβλοι ανοίγωνται» θα γίνει φανερό ότι οι ρίζες κάθε κακίας βρίσκονται στην ψυχή του ανθρώπου.  Εδώ είναι ένας μέθυσος ή ένας ασελγής. Μερικοί νομίζουν ότι όταν νεκρώθηκε το σώμα νεκρώθηκε και η αμαρτία.  Όχι! Μέσα στην ψυχή                          υπήρχε μια κλίση προς την αμαρτία, η οποία φαινόταν γλυκιά στην ψυχή και αν η ψυχή δεν έχει μετανοήσει για την αμαρτία και δεν έχει ελευθερωθεί απ’ αυτήν  θα έρθει στη Δευτέρα Παρουσία με την ίδια επιθυμία για την αμαρτία.  Ποτέ δε θα ικανοποιήσει την επιθυμία αυτή και σ’ αυτή την ψυχή θα επιβληθεί το βάσανο του μίσους.  Θα κατηγορεί όλους και όλα στη βασανιστική της κατάσταση, θα μισεί όλους και όλα.  «Εκεί εστιν ο βρυγμός των οδόντων» μιας ανίσχυρης κακίας και μιας άσβεστης δίψας μίσους.

Μια «πύρινη γέεννα»… έτσι είναι η εσωτερική φωτιά.  «Εδώ εστι ο βρυγμός και τρυγμός των «οδόντων».  Αυτή είναι η κατάσταση της κόλασης»  Αρχιεπισκόπου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, “The Last Judgment” (Δευτέρα Παρουσία), περιοδικό “Orthodox World” (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1966) τ.177-178.

Καλόμοιρος Αλέξανδρος,”The river of fire” «Ο Πύρινος Ποταμός» εκδ. ΖΕΦΥΡΟΣ

      

     Θα μπορούσε να επιμείνει κανείς, παραταύτα,  ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες αναφέρουν πάντα το Θεό σαν Μεγάλο Κριτή που θα ανταμείψει εκείνους που τον υπακούουν και θα τιμωρήσει εκείνους που τον παρακούουν κατά ΄την ημέρα της κρίσης(Α Τιμ. δ’ 6-8).  Πώς  μπορούμε να καταλάβουμε αυτή την κρίση αν δεν καταλάβουμε τα θεία λόγια όχι με ανθρώπινο αλλά με θείο τρόπο;  Τί είναι η κρίση του Θεού;

        Ο Θεός είναι Αλήθεια και Φως.  Η κρίση του Θεού δεν τίποτα άλλο παρά η επαφή μας με την αλήθεια και το φως.  Την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας όλοι οι άνθρωποι θα παρουσιαστούν  γυμνοί μπροστά στο  διεισδυτικό φως της αλήθειας. Οι «βίβλοι» θα ανοιχτούν.  Ποιες είναι αυτές οι «βίβλοι»;  Είναι οι καρδιές μας.  Οι καρδιές μας θα ανοιχτούν με το διαπεραστικό φως του Θεού και ότι υπάρχει μέσα σ’ αυτές τις καρδιές θα αποκαλυφτεί. Αν μέσα σ’ αυτές τις καρδιές υπάρχει αγάπη για το Θεό, οι καρδιές θα χαίρονται βλέποντας τι φως του Θεού.  Αντίθετα, αν υπάρχει μίσος για το Θεό μέσα σ’ αυτές τις καρδιές, θα υποφέρουν οι άνθρωποι που δέχονται στις ανοιχτές καρδιές τους αυτό το διαπεραστικό φως της αλήθειας. Που μισούσαν σ’ όλη τους τη ζωή.

        Εκείνο που θα διαφοροποιήσει ένα άνθρωπο από τον άλλο δεν  θα είναι η απόφαση του Θεού, ανταμοιβή η τιμωρία από Αυτόν, αλλά εκείνο που βρισκόταν στην καρδιά του καθενός.  Ό,τι υπήρχε εκεί στη διάρκεια της ζωής μας θα αποκαλυφθεί την Ημέρα της Κρίσης.  Αν σ’ αυτή την αποκάλυψη υπάρχει ανταμοιβή ή τιμωρία – και σίγουρα υπάρχει – δεν προέρχεται από το Θεό αλλά από την αγάπη ή το μίσος που βασιλεύει στην καρδιά μας.  Η αγάπη έχει μέσα της ευλογία, το μίσος έχει απελπισία, πικρία, λύπη, πόνο κακία, ταραχή, σύγχυση, σκοτάδι και όλες τις άλλες εσωτερικές καταστάσεις που συνθέτουν την κόλαση (Α Κορ. Δ’ 6).

        Το φως της αλήθειας, η Ενέργεια του Θεού, η Χάρη του Θεού που θα επισκιάσει κατά την Ημέρα της Κρίσης τους ανθρώπους, ανεμπόδιστα  από φθαρτές καταστάσεις, θα είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους.  Δε θα υπάρχει καμιά απολύτως διάκριση.  Όλη η διαφορά υπάρχει σε κείνους  που δέχονται, όχι σε Εκείνον που δίνει.  Ο ήλιος λάμπει το ίδιο στα υγιή και στα άρρωστα μάτια, χωρίς καμιά διάκριση.  Τα υγιή μάτια απολαμβάνουν το φως και γι’ αυτό βλέπουν καθαρά το κάλλος που τα περιβάλλει.  Τα άρρωστα μάτια αισθάνονται πόνο, πληγώνονται, υποφέρουν και θέλουν να κρυφτούν από αυτί το φως που φέρνει τόση μεγάλη ευτυχία σε κείνος που έχουν υγιή μάτια.

        Αλοίμονο,, όμως, δεν υπάρχει πιά καμιά δυνατότητα να αποφύγει κανείς το φως του Θεού.  Σ’ αυτή τη ζωή υπήρχε.  Στη Νέα  Κτίση της Ανάστασης ο Θεός θα βρίσκεται παντού και σε κάθε πράγμα. Η αγάπη Του και το φως Του θα αγκαλιάσουν τα πάντα.  Δε θα υπάρχει τόπος κρυμμένος από το Θεό, όπως συνέβαινε κατά τη διάρκεια της φθαρτής ζωής μας στο βασίλειο του άρχοντα του κόσμου τούτου.

        Η βασιλεία του διαβόλου θα λεηλατηθεί από την Κοινή Ανάσταση και ο Θεός θα ανακαταλάβει τη δημιουργία Του.  Η αγάπη θα καλύψει τα πάντα με το ιερό πυρ της, που θα ρέει σαν ποταμός από το θρόνο του Θεού και θα αρδεύει τον παράδεισο .  Ο ίδιος όμως αυτός ποταμός της Αγάπης – γι αυτούς που έχουν μίσος στην καρδία τους – θα πνίγει και θα καίει.

       « Ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. Ιβ’29).  Η ίδια φωτιά, που αγνίζει το χρυσό, καταναλώνει το ξύλο.  Τα πολύτιμα μέταλλα λάμπουν μέσα σ’ αυτή σαν τον ήλιο, τα σκουπίδια καίγονται με μαύρο καπνό.  Όλα βρίσκονται στην ίδια φωτιά  της Αγάπης.  Μερικά λάμπουν και μερικά γίνονται μαύρα και σκοτεινά.  Στον ίδιο φούρνο το ατσάλι λάμπει σαν τον ήλιο, ενώ ο πηλός μαυρίζει και σκληραίνει σαν πέτρα.

        Η διαφορά βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο, όχι στο Θεό.  Η διαφορά καθορίζεται από την ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου, που ο Θεός σέβεται απόλυτα.  Η κρίση του Θεού είναι η αποκάλυψη της πραγματικότητας που ενυπάρχει στον άνθρωπο.

Αλέξανδρος Καλόμοιρος “The river of fire”  ‘Ο Πύρινος  Ποταμός» εκδ. Ζέφυρος, 4^η έκδοση :2007.

Ο «Πύρινος Ποταμός» εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά το 1985 και η πρώτη εκείνη έκδοση εξαντλήθηκε σχετικά γρήγορα. Από τότε, η ζήτηση για μικρό αυτό κείμενο παρέμεινε πιεστική και οδήγησε στην απόφαση για την επανέκδοσή του. Στις μέρες μας, όλο και λιγότεροι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν ποιος είναι ο αληθινός Θεός της χριστιανικής αποκάλυψης… Για μας το κείμενο αυτό του Αλέξανδρου Καλόμοιρου…είναι μια πνευματική παρακαταθήκη από έναν άνθρωπο που αυτά που έγραψε,  πριν απ’ όλα, τα ζούσε μέσα του.  Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι έχουν κάτι να προσφέρουν στους συγχρόνους μας … (από τον πρόλογο 4^ης έκδοσης).

Ο  «Πύρινος Ποταμός» ήταν η κύρια ομιλία που δόθηκε στη Συνέλευση Ορθοδόξου Νεότητος που οργανώθηκε κάτω από την αιγίδα της Συνόδου των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς στο Seattle της Ουάσιγκτων, από 22-25 Ιουλίου 1980.  Η ομιλία έγινε στα αγγλικά και το κοινό την υποδέχθηκε εγκάρδια…(από τον πρόλογο πρώτης έκδοσης, Ι.Μ. Μεταμορφώσεως Βοστώνης, Η.Π.Α. Ιούλιος 1985).