Τὸ τῆς Νηστείας
διάγγελμα, περιχαρῶς ὑποδεξώμεθα’
εἰ γαρ ταύτην ὁ
Προπάτωρ διεφυλάξατο,
τὴν τῆς Ἐδὲμ ἔκπτωσιν
οὐκ ἄν ὑπέστημεν’
ὡραῖος ἦν εἰς τὴ
ὅρασιν, καὶ καλὸς εἰς βρῶσιν,
ὁ ἐμὲ θανατώσας
καρπὀς’
μὴ συναρπασθῶμεν
τοῖς βλεφάροις, μηδὲ γλυκανθήτω ἠμῶν ὁ φάρυγξ,
μετὰ δὲ τὴν
μετάληψιν ἀτιμαζομένοις’
φύγωμεν τὴν ἀκρασίαν,
καὶ τοις μετὰ κόρον πάθεσιν, οὐχ ὐποβληθῶμεν’
ἐνσημανθῶμεν τῷ
αἵματι, τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἀχθέντος εἰς θάνατον ἑκουσίως,
καὶ οὐ μὴ θίγῃ ἡμῶν
ὁ ὀλοθρευτής’
καὶ φάγομεν
Πάσχα, Χριστοῦ τὸ ἰερώτατον, εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
ΤΡΙΩΔΙΟΝ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ Α’ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΠΡΩΪ, εἰς τὰ Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων, Ἰδιὀμελον,
Ἦχος πλ. δ’.
Η αλήθεια του Θεού γίνεται μια επανάσταση ενάντια σ’
αυτό που έχουμε φτιάξει ως εαυτό…
Καλούμαστε να δούμε τους εαυτούς μας σαν να
ζούμε «υπό κατοχή» και μας επιστρατεύουν να ενταχθούμε σ’ ένα κίνημα αντίστασης…
…Εμείς είμαστε οι δυνάμεις κατοχής…
Όταν τελικά απελευθερωθούμε από την κατοχή, αυτό που
απλώνεται μπροστά μας είναι μια ατελείωτη πορεία μέσα στο φως και τη χαρά. Επιτέλους, ανοιγόμαστε δραστικά στην εν
πολλοίς χαμένη δυνατότητα της πραγματικά
αφίλαυτης απόλαυσης –τόσο ζωντανό και
ατόφιο είναι αυτό που μπορούμε να βιώσουμε.
Το όραμα ενός καινούργιου κόσμου προϋποθέτει ότι τόσο εγώ όσο και περιβάλλον μου θα αποκτήσουν ένα βάθος αδιανόητο έως τώρα. Οι άνθρωποι και ο κόσμος στο οποίο ζουν,
γίνονται εμφανώς άξιοι να τους δοθεί απεριόριστος χρόνος’ και αυτός ο απεριόριστος χρόνος είναι
εγγυημένος. Αυτό που συναντάμε τώρα
είναι η ενότητα όλων όσα είναι τριγύρω μας με την αστείρευτη ρίζα ή έδαφος του
θείου… Η συνάντηση με την πλήρη αλήθεια και την ανεπιφύλακτη αγάπη έχει ως
αποτέλεσμα να κάνει τα πάντα «περισσότερο αληθινά», περισσότερο άξια της αγάπης
και της αγαλλίασής μας. Αντίστροφα, η φυγή απ’ αυτήν την συνάντηση,
επειδή φοβόμαστε το κόστος της, θα μας οδηγήσει αναγκαστικά πίσω στην ανία και
τη φυλακή του εαυτού μας –πίσω στο κατεχόμενο έδαφος ενός εαυτού που ανησυχεί υπερβολικά για την υπεράσπιση των ορίων του,
τόσο που αδυνατεί να διανοηθεί τη χαρά….
Χάρη
: η απρογραμμάτιστη, αυθόρμητη και
αιφνίδια εισβολή της θεϊκής χαράς στις εγωκεντρικές ζωές μας. Μόλις αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε αυτό το
κεντρικό μήνυμα, όλες οι άλλες λεπτομέρειες της χριστιανικής διδασκαλίας μπαίνουν στη σωστή προοπτική : η
φύση της μετάνοιας ως δώρο και απαίτηση, η δυνατότητα μεταμόρφωσης του υλικού
κόσμου, ο αναλλοίωτος χαρακτήρας του Θεού ως κάτι που αναπόφευκτα συνυπάρχει με
την ελευθερία Του να συμμετέχει στην εντελώς διαφορετική ζωή των κτιστών όντων,
το αδιαχώρητο γνώσης και αγάπης του Θεού κλπ. Ωστόσο, εάν έχουμε ως αφετηρία όλες αυτές τις ιδέες,
δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε στη παραπάνω εμπειρία. Δεν θα σταματήσω να επαναλαμβάνω
ότι η αφηρημένη γλώσσα της θεολογίας, οι εννοιολογικές περιπλοκές και οι
φαινομενικές αντιφάσεις που συχνά απαντώνται, είναι αποτέλεσμα της αναζήτησης για μια γλώσσα που εκφράζει κατάλληλα μια νέα
αίσθηση για το τι είναι δυνατό. Όσο
περισσότερο ασχολούμαστε με τις περιπλοκές, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να
χάσουμε αυτή την αίσθηση του δυνατού. Δεν μπορούμε να την ανανεώσουμε απλά
προσπαθώντας. Μπορούμε όμως να μπούμε στο δρόμο της εκ νέου ανακάλυψής της,
αφήνοντας κατά καιρούς τη φαντασία μας ελεύθερη….
ROWAN WILLIAMS, The Lion’s World: A
journey into the heart of Narnia, Εκδόσεις ΙΩΝΑΣ, ΠΡΕΒΕΖΑ 2020
