Προσευχή ενός Παιδιού
Αγαπημένε μου, Κύριε Ιησού Χριστέ,
δεν μπορώ να σκεφτώ και εγώ, σαν τους μεγάλους
το πρόσωπό Σου και την αγάπη Σου !
Είμαι μικρός(μικρή) ακόμα και σκέφτομαι με τον δικό μου τρόπο.
Σε θέλω μια ζεστή αγκαλιά.
Σε θέλω μια ζεστή ατμόσφαιρα.
Σε θέλω στην ηλικία μου,
γιατί, αφού δέχτηκες και έγινες άνθρωπος
φυσικά πέρασες και από την ηλκία μου.
Εσύ ήσουν ένας "μικρός-Μεγάλος",
εγώ είμαι απλά μικρός(μκρή).
Θέλω να με βοηθήσεις να σε αγαπήσω σωστά.
Θέλω να με βοηθήσεις να γίνω σωστός(σωστή).
Σωστός(σωστή), όπως θέλεις Εσύ.
Σε παρακαλώ λοιπόν προστάτεψέ με.
Σκέπασέ με την στοργή Σου τους γονείς και τά αδέλφια μου.
Σκέπασε με την φροντίδα Σου τους συμμαθητές μου και τούς φίλους μου.
Βοήθησέ με να τους αγαπάω όλους.
Μαθε με να είμαι γεμάτος(γεμάτη) αγάπη όπως εσύ.
Διώξε κάθε κακία μου.
Βοήθησε, όλους τους ανθρώπους και εμένα,να καταλάβουμε, ότι μονάχα αν Σου μοιάσουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Δώσε αυτή η μέρα(νύχτα) που έρχεται να είναι ήρεμη για όλους και για μένα.
Η Παναγία Παρθένος Μαρία,η μητέρα Σου, που μας την έδωσες και για δική μας μητέρα, μαζί με τον άγιο μου(. . . . ) καθώς και όλους τους αγίους Σου, που Σε αγαπούν σωστά και αγαπούν και εμάς με τον δικό Σου τρόπο ας Σε παρακαλούν για όλους μας. ΑΜΗΝ.
Καλημέρα (Καληνύχτα) Χριστέ μου.
πηγή :www.enoriako.info
. . . βασική πεποίθηση του γέροντα Πορφυρίου ήταν ότι το σκοτάδι το διώχνει το άναμα του φωτός΄ότι, με άλλα λόγια, η ουσία της χριστιανικής ζωής είναι η πραγμάτωση της αγάπης. Η αγάπη είναι το θεμελιώδες στοιχείο της χριστιανικής ζωής, ενώ τα άλλα στοιχεία της (όσο ενδεχομένως θαυμαστά και έκτακτα κι αν είναι) νοηματοδοτούνται από την αγάπη και αποκτούν αξία, μόνο αν νοηματοδοτούνται από την αγάπη. Κατά την ταπεινή μου αίσθηση, είναι οφθαλμοφανές ότι η αγάπη υπήρξε η ραχοκοκαλιά της ζωής και της θεολογίας του γέροντα Πορφυρίου, και ως εκ τούτου είναι (ας μου επιτραπεί) εντυπωσιακό να συναντά κανείς αφηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά, τις οποίες σαρώνει η έπληξη προοράσεων, διοράσεων, θαυματουργιών, όχι όμως το πρωτείο της αγάπης ! Ή, παρόμοια, αφηγήσεις που μνημονεύουν μεν την αγάπη του,αλλά την απαριθμούν ως μία απλώς από τις αρετές του, με αποκορύφωμά τους το προορατικό χαρισμα !
. . . Ο Γέροντας σαφώς και πίστευε ότι η ζωή του Χριστιανού τελεί σε αντιδικία προς τα έργα του σατανά, επέμενε όμως κατηγορηματικά ότι η λύση είναι να στραφεί ο άνθρωπος στόν Χριστό, στην αγάπη Του και στο φώς Του. Αυτό διώχνει τα σκοτάδια - όχι η πάλη κατά του σκοταδιού καθεαυτού.
. . . έχει εξαιρετική σημασία το γεγονός ότι ο Πορφύριος θεωρούσε τη νοερή προσευχή (την "ευχή του Ιησού") πολύ περιεκτική και σημαντική, ωστόσο τη θεμελίωνε στην άμεση, φλογερή και ανεπιτήδευτη αγάπη του προσευχομένου προς τον Χριστό, και διαφωνούσε προς την εκμάθηση τεχνικών (κάθισμα σε χαμηλό σκαμνί, έλεγχος των αναπνοών κ.λπ.),
οι οποίες μεταρτέπουν τη ζωντανή, προσωπική σχέση με τον Χριστό, σε διαδικασία.
(Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, ΕΝΑΣ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, εκδ. ¨Εν πλώ" )
Και έδειξε η "Οδός" τον δρόμο !
Λευκό χαρτί απεράντου και ανεπιφυλάκτου πίστεως προσφέρει στον Ιησού ο Εκατόνταρχος με το : "μόνον ειπέ λόγω και ιαθήσεταο ο παίς μου". "Εν λευκώ" υπογράφει και ο Διδάσκαλος με το : "Ώς επίστευσας γεννηθήτω σοι".
Κι από το βαθύρριζο δένδρο της απεράντου πίστεώς του, αναβλαστάνουν δύο γλυκύτατοι καρποί. Δύο ακούσματα : "Ύπαγε", "Γεννηθήτω σοι". Δύο ευρήματα : Δρόμος - Ελπίδα. Να δυό πολύτιμα στοιχεία που προσφέρει ο Ιησούς σ' εκείνους, που τον πλησιάζουν με θερμή πίστι και την παιδική αφοσίωσι του Εκατόνταρχου.
"Ύπαγε". Μην κάθεσαι - του λέγει - περίλυπος και σαστισμένος. Μη λιμνάζεις στα πικρά νερά της μολυσμένης λίμνης του πόνου και της απογώσεως, αλλ΄άπλωσε αμέσως τα λευκά πανιά της ελπίδας κι αρμένισς χαρούμενα, θαρρετά, ελπιδοφόρα, να! προς τα εκεί !... Κι έδειξε η "Οδός" τον δρόμο ! Την πιό εναγώνια αναζήτησι του ανθρώπου μέσα στον λαβύρινθο της ζωής !
Κωνσταντίνος Κούρκουλας
