. . . ρώτησαν έναν απλό και θεοφόρο Γέροντα : «Τι κάνεις,πάτερ;», αυτός απάντησε : «Εδώ μένω».

      Δέν χρειαζόταν άλλο σχόλιο, για να πή όλα όσα γίνονται γύρω του και μέσα του.  Μένει σ΄αυτή την κατάστασι – τον χώρο και την ευλογία – όπου η στάσι είναι κίνησι, η αργία ενέργεια και η δράσι ησυχία.

      Η ζωή στο Όρος είναι συντροφιά με τους Αγίους, αστείρευτη πηγή εκπλήξεων.

      Βρίσκεις γέρους με παιδική καρδιά.  Αγράμματους που είναι πάνσοφοι.  Ασκητές με πολλή τρυφερότητα και άκρα αυστηρότητα.  Άγνωστους που σε αγαπούν σαν παιδί τους.  Νιώθεις ότι δεν το αξίζεις.  Πέφτεις στο φιλότιμο, και βγαίνουν από μέσα σου δυνάμεις που δεν τις υποψιαζόσουν.

      Μπαίνεις σε ευφραινόμενη αγιότητα και πένθος χαροποιό.  Ακούς αστεία που σε στηρίζουν πνευματικά και συναντάς άνεσι συμπεριφορας που αποπνέει ιεροπράπεια.  Γίνεσαι πτώμα στη δουλειά, και ξεκουράζεσαι.  Αγρυπνείς στην εκκλησία, και ενισχύεσαι.  Σκάβεις στον κήπο, και δυναμώνεις πνευματικά. Περνούν τα χρόνια,και ξανανιώνεις με τη ζωή την αγήρω.

     Αναπνέεις με την ευχή μιά χάρι που δεν τελειώνει.

      Δεν πράττεις τις αρετές μενονωμένα, αποσπασματικά, αλλά με κάθε για όλες.

      Δεν γνωρίζεις με ένα τμήμα της υπάρξεώς σου μιά στιγμή ένα κομμάτι του Θεού, αλλά δι΄ όλης της ζωής σου έρχεσαι σε αίσθησι της αφάτου φιλανθρωπίας Του.  Δίδεσαι ολόκληρος στον Θεό, και δέχεσαι όλη τη Χάρη Του.

      Αν δεν θεωρής, αν δεν ζής και τη δουλειά σου ως προσευχή –αν δεν σε τρέφη πνευματικά-, τότε ούτε η προσευχή θα σου χαρίζη την αληθινή αγαλλίασι, που προσφέρει στούς συντετριμμένους και αγνούς.  Και αν δεν ζής την εν ησυχία προσευχή ως έργο αγιασμού ψυχής και σώματος και συμπαράστασι όλων των αδελφών σου, τότε ούτε και αν κάποτε τούς βοηθήσης πιό απτά (ή τούς μιλήσης προσωπικά) θα τούς δώσης κάτι γνήσιο.

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ, Αρχιμ. Βασίλειος Ιβηρίτης, εκδ, Αρμός

     
       Σταματήστε για μια στιγμή, προσέξτε, εισέλθετε στην καρδιά σας, αφουγκραστείτε το εσωτερικό σας, και θα βρείτε μέσα σας την ίδια  ακριβώς παράξενη και όμοφη επιθυμία.  Ο Ζακχαίος ήρθε αντιμέτωπος.   Χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει , είναι κάτι όμως που σχεδόν όλοι μας φοβούμαστε και το καταπιέζουμε με το θόρυβο και τη ματαιότητα όλων αυτών που μας περιστοιχίζουν  Αυτή είναι η πρώτη πρόσκληση της Εκκλησίας, του Ευαγγελίου, και του Χριστού : επεθύμησε κάτι άλλο, παρε μιά βαθιά αναπνοή από κάτι άλλο, θυμήσου κάτι άλλο.  Και τη στιγμή ακριβώς που σταματάμε για να ακούσουμε αυτή τη κλήση είναι σαν ένα φρέσκο και ευχάριστο αεράκι να φυσά στο μουχλιασμένο αέρα της άχαρης ζωής μας, και αρχίζει έτσι η αργή επιστροφή.
       Επιθυμία.  Η ψυχή παίρνει μια βαθιά ανάσα.  Όλα γίνονται - έχουν κιόλας γίνει - διαφορετικά, νέα, απεριόριστα σημαντικά.  Ο ανθρωπάκος, με τα μάτια καρφωμένα στο χώμα πάνω σε γήινες επιθυμίες, τώρα παύει να είναι ανθρωπάκος καθώς αρχίζει η νίκη μέσα του.  Εδώ βρίσκεται αρχή, το πρώτο βήμα από έξω προς τα μέσα, πρός αυτή τη μυστηριώδη πατρίδα πού όλοι οι άνθρωποι, συχνά ασυνείδητα, νοσταλγούν και επιθυμούν.

                                                                                                          Αλέξανδρος Σμέμαν

        Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας σε μιά αναφορά πού σίγουρα δεν είναι βιβλική και δεν διαθέτει κάποια αυθεντία από μόνη της, αλλά που ωστόσο μου φαίνεται ενδιαφέρουσα.  Τον δέκατο έβδομο αιώνα, ένα Ρώσος ιερέας, ένας άνθρωπος με φλογερό φρόνημα, έγραψε την αυτοβιογραφία του . Ήθελε να καταδείξει πώς ένας άνθρωπος πίστης μπορεί να παραμείνει εδραίος στην πίστη του, ανεξάρτητα απο τη διλιότητα (ή από αυτό πού εξελάμβανε ως δολιότητα) της ορατής Εκκλησίας.  Στον πρόλογο αυτής της αυτοβιογραφίας, ο συγγραφέας κάνει λόγο γιά τη θεία Σύνοδο που προηγήθηκε της κτίσης του κόσμου και λέει : "Στο φώς όσων γνωρίζουμε για τον ένσαρκο Θεό, μπορούμε να πούμε πώς κάποια στιγμή ο Πατέρας είπε στον Υιό: "Υιέ μου, ας ποιήσουμε τον ορατό κόσμο και τον ανθρωπο". Και ο Υιός απάντησε: "Πατέρα, ας γίνει κατά το θέλημά Σου". Και ο Πατέρας πρόσθεσε: "Υιέ μου,γνωρίζεις άραγε πώς άν ενεργήσω διά Σού, θα έρθει κάποια μέρα που ο άνθρωπος θα μας προδώσει και, προκειμένου να τον φέρουμε πάλι κοντά μας, θα πρέπει να πεθάνεις ;"  Και ο Υιός απάντησε και πάλι : "Ας γίνει κατά το θέλημά  Σου, Πατέρα". Κι έτσι πλάστηκε ο κόσμος".  Αυτό το απόσπασμα δεν είναι από κάποιο απόκρυφο κείμενο, δεν προσποιείται δηλαδή ότι διατυπώνει κάποια βιβλική πραγματικότητα με άλλη ορολογία, αλλά εκφράζει μιά βαθιά εσωτερική αλήθεια : ο Θεός, μέσα στην πραγματικότητα της θείας πανσοφίας Του, θέλησε και κάλεσε στην ύπαρξη τον κόσμο, έχοντας πλήρη συνείδηση των συνεπειών που αυτή η θεία κλήση (η θεία κήση πού έκανε έναν ελεύθερο κόσμο να αναδυθεί εκ του μηδενός) θα είχε για τον Ίδιο τον Θεό.  Αυτός είναι, θα λέγαμε, ένας αγώνας μεταξύ Θεού και κόσμου, και η τραγωδία για την οποία τόσο συχνά παραπονιόμαστε είναι πιό τραγική για τον Θεό παρά για τον κόσμο !
        Μέσα από την ιστορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, βλέπουμε πώς ο Θεός αναλαμβάνει συνεχώς την πλήρη ευθύνη της δημιουργικής Του ενέργειας.  Βήμα βήμα υποστηρίζει τούς προφήτες, διακηρύσσει το θέλημά Του, αποκαλύπτει το βάθος της σκέψης Του. Ο Αμώς λέει ότι προφήτης είναι εκείνος με τον οποίο ο Θεός μοιράζεται τις σκέψεις Του.  Και ο Θεός διατηρεί την πιστότητά του, όταν η κτίση γίνεται άπιστη - θυμηθείτε τον Ωσηέ και τις εικόνες πού δίνει για τον πιστό σύζυγο, που εγκαταλέίπετα από τή σύζυγό του.  Έτσι, πίσω απο καθετί υπάρχει μια μονομερής ενέργεια του Θεού, για την οποία όμως ο Θεός σηκώνει την πλήρη και έσχατη ευθύνη. Αυτό είναι σημαντικό, επειδή αν είμαστε "εν Θεώ", πρέπει να μοιραστούμε μαζί Του αυτή τη θεία ευθύνη, ή τουλάσχιστον να λάβουμε απ' αυτή το μερίδιό μας.  Η επιλογή μας να είμαστε Εκκλησία δεν αποτελεί παραδείσιο προνόμιο.  Είναι κατ' ουσίαν μια επιλογή συμμετοχής στο νού και την καρδια του Θεού, αλλά συνάμα και μιά επιλογή συμμετοχής στο έργο του Χριστού κατά την Ενσσάρκωση και τη θεία οικονομία της σωτηρίας.

Anthony Bloom, "Προσευχή και Αγιότητα" εκδ. "εν Πλώ"Ιουν. 2011 

- " Μα αφού το 'φαγε !"
- "Γι' αυτό τ' άλλα μήλα θα της φέρνουν τρόμο, παιδί μου" είπε το Λιοντάρι.  " Το ίδιο παθαίνουν όσοι κόβουν τον καρπό για να τον φάνε όταν δεν πρέπει, ούτε όπως πρέπει.   Ο καρπός είναι καλός, μα από κεί και πέρα τον συχαίνονται"

C.S. Lewis : "The magician's nephew"
Κλάιβ Στέιπλς Λιούις :"Ο ΑΝΗΨΙΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ", εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

. . .      Η αλήθεια είναι πως η ζωή του κάθε χριστιανού, ακόμη και του πιό μικρού, δεν αρχίζει την ημερομηνία της γεννήσεώς του, αλλά φθάνει στην ημερομηνία της δημιουργίας του κόσμου.  Όπως δεν υπάρχουν μέσα στη φύσι άτομα της ύλης σε ελεύθερη κατάστασι, έτσι δεν υπάρχουν και χριστιανοί μεμονωμένοι, αυτόνομοι.  Η ζωή του χριστιανού αρχίζει με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου.  Η ιστορία του κόσμου είναι στενά συνυφασμένη καί αχώριστη με την προσωπική ζωή του κάθε ανθρώπου, του κάθε χριστιανού.  Η ζωή ενός ανθρώπου δεν μπορεί να εντοπισθή σ΄ένα μονάχα τόπο καί σ΄ένα μονάχα χρόνο.  Για να γράψης την βιογραφία ενός ανθρώπου - κι άν ακόμη υπήρξε τόσο μικρός όσο ήμουνα εγώ την εποχή εκείνη - πρέπει ν' αρχίσης με την κατάλυσι της εννοίας του χρόνου και του τόπου, που χωρίζουν.  Κάθε χριστιανός είναι σύγχρονος του πρώτου ανθρώπου και όλων των ανθρώπων όλων των εποχών και όλων των κατοικημένοων περιοχών.  Κανένας χριστιανός δεν είναι μόνος στον κόσμο.  Κανένας χριστιανός δεν έζησε, δεν ζή και δεν  θα ζήση ποτέ μόνος, σε μιά μόνο εποχή, σ' ένα μόνο χρόνο και σ' ένα συγκεκριμένο μέρος. Ένα χριστιανός ζή σ' όλους τούς καιρούς, στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, ταυτόχρονα και παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι. Η ιστορία του κάθε χριστιανού είναι η πλήρης ιστορία του κόσμου, με τις επτά ημέρες της δημιουργίας και την ογδόη ημέρα της καινούργιας δημουργίας, που έγινε με την Ανάστασι.
. . . .  Ακούγοντας λοιπόν την διήγησι της Γενέσεως, άκουγα την προσωπική μου βιογραφία.
       - Ο άνθρωπος "Θεού τε κτίσμα τυγχάνων Θεός είναι κεκελευσμένος", μου είπε ο πατέρας μου κυττάζοντάς με.
        Τώρα ήξερα πως αυτή η εντολή - Θεόν γενέσθαι- είχε δοθή και σε μένα.  Γιατί η ιστορία του πρώπου ανθρώπου ήταν και δική μου ιστορία.  Κι' αυτό ήταν για μένα μιά ευχάριστη έκπληξις.  Είναι πολύ ευχάριστο ν' ακούη κανείς πώς κάποιος έχει την αποστολή να γίνη στατηγός, υπουργός, βασιληάς.  Αλλά η αποστολή να γίνη κανείς Θεός είναι πολύ πιό μεγάλη. . .  Ύψιστη.
        "Ο Θεός, ύστερα  απ' τη δημιουργία του ανθρώπου, πού ήταν ολοκαίνουργιος και ολόμορφος, του είπε : Άνθρωπε, να είσαι κύριος της γης και ανώτερος απ' ό,τι υπάρχει στο σύμπαν.  Θα είσαι ίσος με μένα, τον Θεό σου.   Καί σαν εγγύησι της ομοιότητός σου με τον Θεό σου δίνω από τώρα το κατ' εξοχήν θείο προνόμιο : την ελευθερία ".

Constant Virgil Cheorghiu, "DE LA VINGT- CINQUIEME HEURE A L' HEURE ETERNELLE"
Βιργκίλ Γκεωργκίου,"ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΣΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΩΡΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΩΡΑ" εκδ. Η ΕΛΑΦΟΣ