Τον περισσότερο χρόνο ζούμε, κατά κάποιον τρόπο, εκτός του εαυτού μας.  Δεν ζούμε επειδή νιώθουμε την εσωτερική ανάγκη να ζήσουμε, να μιλήσουμε ή να δράσουμε με ορισμένο τρόπο. Τις περισσότερες φορές απλά αντιδρούμε σε εξωτερικά ερεθίσματα.  Σπάνιες είναι οι φορές που τα λόγια μας βγαίνουν από τα βάθη της καρδιάς μας. Τις περισσότερες φορές  αρθρώνουμε λέξεις που καθορίζονται από αυτά που ακούσαμε, από πράξεις που συμβαίνουν έξω από εμάς.  Επομένως, καθώς δεν είμαστε σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας και ούτε γνωρίζουμε κάποιον τρόπο άμεσης επικοινωνίας με αυτόν, οι πράξεις και οι κουβέντες μας συνήθως εξαρτώνται από αυτά που συμβαίνουν έξω από εμάς, που προκαλούνται δηλαδή.  Άρα δεν  μπορούμε να πούμε ότι «μιλάμε», αλλά ότι «απαντάμε».  Δεν μπορούμε να πούμε ότι «δρούμε», αλλά ότι «αντιδρούμε».  Ένα από τα ουσιώδη ζητήματα της πνευματικής  ζωής είναι να μάθουμε να παραμένουμε εντός και όχι εκτός του εαυτού μας, με αυτή την έννοια.  Δεν σημαίνει απομόνωση.  Δεν σημαίνει να σηκώσουμε ένα φράκτη, ένα τοίχο.   Δεν πρόκειται για συμπεριφορά ενός ανθρώπου που περιχαρακώνεται για να μην είναι προσιτός στους άλλους.  Αντίθετα, πρόκειται για την περίπτωση του ανθρώπου που βρίσκεται σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό του, με τις αισθήσεις του, που είναι σε θέση να μιλά εκ των έσω, διότι τα λόγια του και οι πράξεις του δεν πηγάζουν από εξωτερικά ερεθίσματα.

       Αν πάρουμε για παράδειγμα τον Χριστό, ίσως αυτό το χαρακτηριστικό Του να είναι πιο εντυπωσιακό στην προσωπικότητά Του.  Αντιμετωπίζει διαφορετικές καταστάσεις την κάθε στιγμή, όμως Αυτό δεν Τον κάνει να αλλάζει.  Δρα ανάλογα με την κάθε κατάσταση, αλλά είναι πάντα ο ίδιος, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, πάντα πιστός στον εαυτό Του, πάντα ο εαυτός Του.                               Anthony Bloom

 

 

Τῇ ἕκτῃ τοῦ Αὐγούστου μηνός, τήν ἀνάμνησιν τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ και Σωτῆρος ἡμῶν Ίησοῦ Χριστοῦ ἡ Ἀγία τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία περιχαρῶς ἑορτάζει…

Κάθε φορά  δέ πού ἀποκαλύπτεται αὐτή ἡ μυστηριώδης οὐράνια δόξα, δέν προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά ἀπό πάνω, ἀπό τόν οὐρανό.  Ἡ Ἐκκλησία στό ἐρώτημα γιά τή σημασία πού ἔχουν οἱ ἐπίγειες φανερώσεις  τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ ἀπαντᾶ ὄχι με ἐξηγήσεις ἀλλά με πανηγυρισμούς ἑορτάζοντας αὐτή τή μοναδική χαρά πού σημαδεύει τήν ἐτήσια μνήμη τῆς Μεταμορφώσεως.

Μία λέξη κυριαρχεῖ σ’ὄλες τίς εὐχές, τούς ὕμνους καί τά ἀναγνώσματα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς. Εἶναι ἡ λέξη φῶς. «Λάμψον καί ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὀ φῶς σου τό αΐδιον». Ὁ κόσμος εἶναι ἕνα σκοτεινό,ψυχρό καί τρομακτικό μέρος. Αὐτό τό σκοτάδι, δέ διαλύεται ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου. Ἀντίθετα τό φῶς τοῦ ἥλιου ἴσως κάνει τήν ἀνθρώπινη ζωή νά φαίνεται ἀκόμη τρομερότερη καί ἀπελπιστικότερη καθώς ἡ ζωή ξεχύνεται ἀμείλικτα  καί ἀδυσώτητα πρός τόν θάνατο καί τόν ἀφανισμό περικυκλωμένη ἀπό πόνο καί μοναξιά .  Ὅλα  εἶναι καταδικασμένα, ὁλα  ὑποφέρουν, ὅλα ὑπόκεινται στόν ἀκατανόητο καί ἀνελέητο νόμο τῆς ἀμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Τότε ὄμως ἐμφανίζεται πάνω στή γῆ, εἰσέρχεται στόν κόσμο ἕνας ἄνθρωπος ταπεινός καί ἄστεγος, πού δεν έξασκεῖ καμιά ἐπίγεια ἐξουσία πάνω σέ κανένα, καί δέν  διαθέτει καμιά ἐπίγεια ἐξουσία. Λέει δέ στούς ἀνθρώπους πώς  αὐτό τό βασίλειο τοῦ σκότους καί τοῦ κακοῦ καί τοῦ θανάτου δέν εἶναι ἡ ἀληθινή τους ζωή’ πώς δέν εἶναι ὁ κόσμος πού δημιούργησε ὁ Θεός’ πώς μπορεῖ καί πρέπει νά νικηθεῖ, τό κακό, ὁ πόνος καί τελικά ὁ ἴδιος ὀ θάνατος’ καί πώς ἔχει σταλεῖ  ἀπό τόν Θεό, τόν Πατέρα Του, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν τρομακτική δουλεία στήν ἁμαρτία καί στό θάνατο.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ξεχάσει την ἀληθινή τους φύση και κλήση, τίς ἔχουν ἀπαρνηθεῖ. Πρέπει να ἐπιστρέψουν γιά νά δοῦν πώς ἔχουν χάσει τήν ἱκανότητα  νά βλέπουν, καί νά ἀκοῦν αὐτά πού εἶναι ἀνίκανοι ἤδη νά ἀκούσουν. Πρέπει να ξαναπιστέψουν πώς τό καλό εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τὀ κακό, ἡ ἀγἀπη  ἰσχυρότερη ἀπό τό μίσος, ἡ ζωή ἰσχυρότερη ἀπό τό θάνατο. Ὀ Χριστός θεραπεύει, βοηθᾶ καί δίνεται σέ ὅλους…  Alexander Schmemann