Αμαρτία! Μια λέξη παράδοξη. Ξένη, θα έλεγα, για τον σημερινό άνθρωπο. Και όμως μια λέξη βασική και θεμελιώδης για τη χριστιανική διδασκαλία και πίστη.

Τί σημαίνει αμαρτία ;  Συνήθως νομίζομε ότι αμαρτία είναι μια πράξη κακή, αντίθετη με το θέλημα του Θεού. Όμως η αμαρτία δεν είναι απλώς μια πράξη. Είναι μια κατάσταση του ανθρώπου. Η πράξη η κακή -η οποιαδήποτε- φανερώνει αυτή την κατάσταση και την σταθεροποιεί. Είναι η κατάσταση της αποξενώσεως, αλλοτριώσεως από τον Θεό. Είναι η αστοχία στη χρήση της ελευθερίας μας. Γιατί ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο ελευθερία. Ελευθερία, που θα τον οδηγούσε στη θέωση, στη μετοχή, στη δόξα του Θεού και ελευθερία για την αγάπη. Ο άνθρωπος καταχράται αυτήν την ελευθερία θέλοντας να οδηγηθεί στη θεοποίηση χωρίς Θεό. Και την ελευθερία για την αγάπη τη διαστρέφει σε εγωιστική αυθαιρεσία. Αυτή η διαστροφή της ελευθερίας, η αστοχία στην αξιοποίησή της είναι η αμαρτία. Είναι δηλαδή μια λανθασμένη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι η αποστροφή, η αγνωμοσύνη, η επανάσταση κατά του Θεού.

Έτσι δημιουργείται μια ρωγμή μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη, που εκδηλώνεται πάλιν και πολλάκις ως σύγκρουση, διάσπαση εσωτερική. Από τις πρώτες σελίδες της Αγίας Γραφής βλέπομε να γίνεται λόγος γι’  αυτή τη ρωγμή που δημιουργεί η πτώση των πρωτοπλάστων. Η ανυπακοή, ο εγωισμός και το  ξεσήκωμa τους κατά του Θεού περιγράφεται εκεί  με εικόνες -εποπτικά- ως η πρώτη πράξη του ανθρώπου. Είναι ακριβώς η αστοχία στη χρήση της ελευθερίας, η παραπλάνηση του ανθρώπου από το «έσεσθε ως θεοί».  Αυτή  η πρώτη πτώση μας υπογραμμίζει ποιος είναι ο άνθρωπος : ‘ένα ον, που συχνά υπόκειται στον πειρασμό της αμαρτίας και επαναστατεί ενάντια στον Θεό. Αυτή η κλίση προς το κακό μετά τη πτώση, που διηγείται η Γένεση, ανήκει έκτοτε στη φύση του ανθρώπου, που «έγκειται η διάνοιά»  του «επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος» (Γεν. η’,21).

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΩΝΕΙΑΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΙΔΗ, «ΨΗΓΜΑΤΑ», εκδόσεις Αρμός

Ο Βοκκάκιος μας διηγείται την ιστορία κάποιου Εβραίου, τον οποίο ένας χριστιανός φίλος του προσπάθησε να τον προσηλυτίσει.

Ο Εβραίος ήταν έτοιμος να αποδεχθεί τον Χριστιανισμό, αλλά πριν την τελική δέσμευσή του, εξέφρασε την επιθυμία να μεταβεί στη Ρώμη για να γνωρίσει από κοντά τη συμπεριφορά του Πάπα και των καρδιναλίων, τη ζωή δηλαδή των ανθρώπων που βρισκόντουσαν στην κεφαλή της Εκκλησίας. Ο χριστιανός, που είχε  προσηλυτίσει τον Εβραίο, αναστατώθηκε, σκέφτηκε πώς όλοι οι κόποι του θα πήγαιναν χαμένοι. Ο Εβραίος, σαν έβλεπε τα σκάνδαλα της Ρώμης, δεν θα αποφάσιζε ποτέ να βαπτιστεί. Τελικώς πήγε στη Ρώμη και εκεί διαπίστωσε από κοντά την υποκρισία, την εξαχρείωση, τη διαφθορά, την πλεονεξία, που βασίλευαν την εποχή εκείνη στην αυλή του Πάπα μεταξύ των κληρικών του. Όταν  επέστρεψε, ανήσυχος ο φίλος του ο χριστιανός τον ρώτησε για την εντύπωση που απεκόμισε από τη Ρώμη. Η απάντηση ήταν από τις πιο αναπάντεχες, με τη βαθιά έννοια του όρου: «Εφόσον», είπε ο Εβραίος, «παρ’ όλα τα σκάνδαλα και τις βεβηλώσεις που είδα στη Ρώμη, η χριστιανική πίστη όχι μόνο δεν γκρεμίστηκε αλλά και εδραιώθηκε, τότε θα πρέπει να είναι αληθινή πίστη!». Και ο Εβραίος τελικώς βαπτίζεται χριστιανός.

  Όποιες προθέσεις και αν είχε ο Βοκκάκιος, η ιστορία αυτή μας υποδεικνύει τον μοναδικό τρόπο υπεράσπισης του Χριστιανισμού. Η μεγαλύτερη αντινομία στον Χριστιανισμό είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί. Οι Χριστιανοί είναι ένα εμπόδιο, ένα σκάνδαλο για τούς ανθρώπους που θέλουν να επιστρέψουν στη χριστιανική πίστη. Σ’ αυτό το επιχείρημα έχουν αρκετά επενδύσει στη σημερινή εποχή. Στον αιώνα μας, της ασθενούς πίστεως και της ευρέως διαδιδομένης απιστίας, ο καθένας κρίνει τον Χριστιανισμό από την συμπεριφορά των χριστιανών. Παλαιότερα η χριστιανική πίστη κρινόταν από  την αιώνια αλήθεια της, τις διδασκαλίες και τις επιταγές της.  Σήμερα ο αιώνας μας είναι συνεπαρμένος  από τον άνθρωπο και από το ανθρώπινο.  Οι κακοί χριστιανοί μασκαρεύουν τον Χριστιανισμό. Τα ανήθικα έργα τους, οι αλλοιώσεις που επιφέρουν στην πίστη και οι υπερβολές τους γίνονται θέματα που κυριαρχούν πάνω και από  αυτό τον ίδιο τον Χριστιανισμό, προβάλλονται σαν μεγέθη που υπερκαλύπτουν και αυτή τη μεγάλη χριστιανική αλήθεια. Μια σεβαστή μερίδα ανθρώπων της εποχής μας, κρίνουν τη χριστιανική  πίστη από τους πιστούς της, που είναι συχνά άνθρωποι  των τύπων και εν πολοίς  διεφθαρμένοι. Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης, αλλά κρίνεται από τις εμπάθειες και το μίσος των χριστιανών. Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία της ελευθερίας, αλλά κρίνεται από τις βιαιότητες που διέπραξαν οι χριστιανοί στην ιστορία. Οι χριστιανοί εκθέτουν την πίστη τους και αποτελούν μια παγίδα για τους αδυνάτους.

Ν.  ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ 

 «ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ» εκδόσεις  Αποστολικής Διακονίας

Υπήρχε ο θάνατος μέσα στον αρχέγονο άνθρωπο; Εάν ο θάνατος είναι γενικώς οντολογικής κατηγορίας, ασφαλώς και δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να υπήρχε. Αν ο θάνατος είναι επιστροφή του ανθρώπου στο μηδέν, αφού από το μηδέν ξεκινάει, πάλι ο θάνατος δεν υπάρχει, αφού αυτό το δεύτερο θα ήταν μια φυσική κίνηση. Αν όμως ο θάνατος αναφέρεται στον τρόπο υπάρξεως του ανθρώπου, τότε αυτός     ο θάνατος έρχεται. Δεν υπάρχει απ’ αρχής. Προκύπτει. Ο  θάνατος είναι η απουσία της ζωής. Αν ζωή είναι ο Θεός, η σχέση με τον Θεό, τότε θάνατος είναι η απουσία του Θεού.  …Πάντως μπορώ να πω (έτσι πολύ απλουστευτικά) ότι ο άνθρωπος δημιουργείται ούτε θνητός ούτε αθάνατος. Η θνητότητα ή η αθανασία είναι αποτέλεσμα του αυτεξουσίου.

Αυτόν τον άνθρωπο που δημιούργησε ο Θεός τον έθεσε στο μέσον του παραδείσου, του κήπου –όποιος κι αν είναι αυτός ο παράδεισος- αφού τον τίμησε με το αυτεξούσιο. (Υπογραμμίζω: άλλο το αυτεξούσιο και άλλο η ελευθερία. Το αυτεξούσιο είναι η δυνατότητα να πεις ναι ή όχι στην ελευθερία.) Τον τίμησε λοιπόν με το αυτεξούσιο, ώστε το αγαθό να ανήκει σε εκείνον που θα το επιλέξει και όχι τόσο σ’ αυτόν που θα το προσφέρει προς επιλογή.

Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, εκδόσεις Δόμος