Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Μέσα μου κάτι ξαναζεί

Που μεγαλώσαμε μαζί

Και τόχα λησμονήσει.

Σ’ ευχαριστώ, Χριστέ, πολύ

Που βάζεις μιάν ανατολή

 μετά από κάθε δύση.

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ευλογητή ναν’ η στιγμή

Που παίρνουν τέλος οι λυγμοί

Και κάτι ορθρίζει  εντός μου,

Κάτι απ΄την άρρητην αυγή

π’ αστραψ’ ο τάφος σου στη γη,

Ήλιε και Φως του κόσμου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ω Νικητή των νικητών,

στο ρημαγμένο σπίτι αυτό

Θα ‘ρθείς να κατοικήσεις;

Ωραίο, γλυκόλαλο πουλί,

στ’ αραχνιασμένο μου κελί

Και πώς θα κελαδήσεις;

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

                                                 Στην αναστάσιμη χαρά

Φυτρώνουν μέσα μας φτερά,

Κι αντάμα ξεκινάμε

Για κάποιες χώρες μακρινές,

που τόσες γνώριμες φωνές

μας προσκαλούν να πάμε.

 

Χριστός Ανέστη ! Το χαρτί

Σκίστηκε πάνω στη γιορτή

Κι ο άνεμος το πήρε.

Πάνε παλιοί λογαριασμοί

Και λογισμέ συ, στείρε.

. . . . . . . . . . . . . . . . .

                                               Άνοιξη μπήκε για καλά,

Κι η θάλασσα παιζογελά

Κι ανθίζουν οι κήποι εντός μου.

Πλάκες, που στέκατε βαριές

Στα μνήματα και στις καρδιές,

Σας έσπασε ο Χριστός μου.

                                       Γ.  ΒΕΡΙΤΗ

 

       

Ας δούμε λοιπόν, αν θέλετε, κι ας εξετάσουμε προσεκτικά ποιό είναι το  μυστήριο της αναστάσεως του Χριστού και Θεού μας, το οποίο πάντοτε συντελείται μέσα μας μυστικά, εάν θέλουμε, και πώς ο Χριστός θάπτεται μέσα μας σαν σε μνήμα και πώς ενώνεται με τις ψυχές μας και ανίσταται, ανασταίνοντας κι εμάς μαζί με τον εαυτό του…

        Ο Χριστός και Θεός μας κρεμάστηκε  επάνω στον σταυρό και κάρφωσε σ’ αυτόν την αμαρτία του κόσμου.  Και αφού γεύθηκε τον θάνατο, κατήλθε στα κατώτατα μέρη του άδη.  Όπως ακριβώς λοιπόν, αφού ανήλθε πάλι από τον Αδη,  εισήλθε στο άχραντο σώμα του, από το οποίο ως Θεός καθόλου δεν χωρίστηκε  όταν κατέβηκε εκεί, και αμέσως ανέστη εκ των νεκρών κι έπειτα ανήλθε στους ουρανούς με δόξα πολλή και με δύναμη, έτσι τώρα συμβαίνει και μ’ εμάς :  Όταν δηλαδή εμείς εξερχόμαστε από τον κόσμο και εισερχόμαστε στο μνήμα της μετανοίας και της ταπεινώσεως διά της μιμήσεως των παθημάτων του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός  κατέρχεται από τον ουρανό, εισέρχεται στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει από τον πνευματικό θάνατο, στον οποίο ομολογουμένως μέχρι τότε ήταν παραδομένες.  Και τότε παρέχει τη δυνατότητα σ’ αυτόν  που έτσι αναστήθηκε μαζί με τον Χριστό, να βλέπει τη δόξα της μυστικής του αναστάσεως.

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Λόγος, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, Εκδ. ΧΦΔ