Ό,τι φαίνεται κοντά στο Θεό για τούς ανθρώπους, μπορεί να είναι πολύ μακριά από το Θεό στα μάτια του Θεού, και ασφαλώς ο Θεός δεν νιώθει κοντά του τον καθωσπρέπει άνθρωπο με την εξωτερική ευσέβεια και με την βεβαιότητα του δικαιωμένου. . . . 
          Γιατί άραγε ο Χριστός βλέπει τούς τελώνες  και τις πόρνες να είναι πιό κοντά στο Θεό από τούς "δικαίους" ; . . Γιατί εκείνοι ξέρουν ότι είναι μακριά από το Θεό, ξέρουν πώς βρίσκονται στην εξορία και μπορούν να αισθανθούν την ανάγκη  να επιστρέψουν, ενώ οι ¨"δίκαιοι" πιστεύουν στη δικαιοσύνη τη δικιά τους  και γι' αυτο δεν υποτάσσονται στη δικαιοσύνη του Θεού και δεν αισθάνονται την ανάγκη καμιάς επιστροφής.
        Τα μάτια δύο παιδιών της Εκκλησίας, που βλέπουν όπως τα μάτια του Θεού, μας βοηθούν να δούμε τούς τελώνες και τις πόρνες όπως βλέπει εκείνος.  
Ο πρώτος είναι ο Παπαδιαμάντης και ο δεύτερος ο Ντοστογιέφσκυ.  Η αμαρτωλή γυναίκα του Παπαδιαμάντη είναι η Χριστίνα, η δασκάλα που συζούσε χωρίς στεφάνι με τον κοματάρχη τον Παναγή Ντεληκανάτα και την οποία ο Παπαδιαμάντης περιγράφει ως εξής :

                   
                           π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ, "ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ" εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ

You don' t have a soul

you are a soul.

you have a body

and it's fiiiine.

 

C.S. Lewis

Ο Άγιος Ιωάννης Κασσιανός γράφει, « Δεν πρέπει  ν΄αποφεύγουμε τη Θεία Κοινωνία επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλό.  Πρέπει να προσερχόμαστε  πολύ πιό συχνά για τη θεραπεία  της ψυχής και την καθαρότητα του Πνεύματος, αλλά με τέτοια ταπείνωση και πίστη που να θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο... ώστε να επιζητούμε ακόμα περισσότερο το φάρμακο για τίς πληγές μας.  Αλλώς είναι αδύνατο να κοινωνούμε την τέλεση του ουρανίου Μυστηρίου, προορισμένη μόνο για τούς αγίους.  Είναι καλύτερα να σκεπτόμαστε ότι με τη χάρη πού μας δίνεται, το Μυστήριο μας καθαρίζει και μας αγιάζει.  Τέτοιοι άνθρωποι παρουσιάζονται περισσότερο περήφανοι παρά ταπεινοί ... γιατί όταν κοινωνούν θεωρούν τον εαυτό τους άξιο.  Είναι πολύ καλύτερα αν, με συντετριμμένη καρδία, ξέροντας ότι ποτέ δεν είμαστε άξιοι των Αγίων Μυστηρίων, κοινωνούμε κάθε Κυριακή για την θεραπεία από τις αρρώστιες μας, παρά, τυφλωμένοι από υπερηφάνεια, να σκεπτόμαστε ότι μετά από ένα χρόνο θα γίνουμε άξιοι να κοινωνήσουμε ...»  

Άνοιξη !

                                  Η Ανώτερη Πίστη

Είπε ο Ιησούς στον Θωμά,

‘επειδή με είδες πίστεψες.

Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν με είδαν και όμως πίστεψαν.-Ιωάννη xx.29

Ένας προβληματιζόμενος νέος πολύ συχνά "πέφτει στα χέρια" ενός βαρετού θεολόγου, ο οποίος επειδή ποτέ δεν πήγε πέρα από τα σχολικά του βιβλία, έχει κατανοήσει ατελώς τα πράγματα. Ξεχειλίζει αποσπασματικούς κανόνες, χωρίς να έχει συλλάβει την αρχή κανενός από αυτούς. Ο νέος τον πλησιάζει υποκινούμενος από ένα ασυνήθιστο αίσθημα, από μια σπίθα μιας ζωντανής ελπίδας, από μια απέραντη φαντασία που χωράει μέσα στον κύκλο της θεολογίας, τον κόσμο της φύσης καθώς και τον ακόμα μεγαλύτερο κόσμο της ανθρωπότητας. Γιατί για τον νέο τα έργα του Πατέρα καλύπτουν τα πάντα. Δεν έχει μάθει ακόμα να ξεχωρίζει τον Θεό από την φύση, τη Θεία Πρόνοια από τη χάρη, την αγάπη από την κακία. Έρχεται, θα λέγαμε, με την καρδιά του γεμάτη, και η απάντηση που παίρνει από τον βαρετό θεολόγο είναι:

- Ο Θεός δεν είπε τίποτα γι’ αυτό το θέμα στο ευαγγέλιο, επομένως δεν έχουμε το δικαίωμα να πιστεύουμε κάτι σχετικά με αυτό. Είναι καλύτερα να μην υποθέτεις για τέτοιου είδους θέματα. Όσο ελκυστικό και αν μοιάζει σε εμάς, εμείς δεν έχουμε καμμιά απάντηση! Δεν μας έχει αποκαλυφθεί!

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ανίκανος να υποπτευθεί, πως ό,τι παρέμεινε κρυμμένο απ’ αυτόν, μπορεί να έχει αποκαλυφθεί στον νέο. Με την εξουσία, επομένως, που του προσδίδουν χρόνια άγνοιας, ευνουχίζει τον νεαρό, αφού (αυτός ο θεολόγος) δεν πιστεύει σε άλλη Αποκάλυψη πέρα από την Βίβλο, και μόνο στο λόγο της. Γι’ αυτόν (τον θεολόγο), όλη η Αποκάλυψη σταμάτησε και θάφτηκε στη Βίβλο, για να ξεθαφτεί με δυσκολία και να ενωθεί ξανά σε έναν άρτιο σκελετό μεταφυσικού και νομικού επινοήματος, με απώτερο σκοπό η αγάπη του Θεού να δράσει χωρίς κανένα έλεγχο από τα δημιουργήματά του!

Αλλά για εκείνον που θέλει να ζήσει στο έπακρο την θεϊκή εικόνα της ύπαρξής του, χωρίς να θέλει να περιορίσει τον εαυτό του σε μια αποσπασματική γωνία της Βασιλείας του Θεού, αφήνοντας τα υπόλοιπα επιδόρπιο στους δαίμονες, χιλιάδες ερωτήματα θα ανακύψουν, τα οποία η Βίβλος ούτε που αγγίζει. Μήπως πράγματι δεν πρέπει να ασχολείται με τέτοια ερωτήματα; Μήπως αυτά βρίσκονται πέρα από τα όρια της ευθύνης του;

- Ξέχασέ τα, λέει ο βαρετός θεολόγος.

- Δεν μπορώ, απαντάει ο νεαρός. Από τις απαντήσεις αυτών των ερωτήσεων εξαρτάται, όχι μόνο η απαραίτητη "ησυχία" του μυαλού μου, χωρίς την οποία καμία πράξη δεν είναι δυνατή, αλλά και καθαυτός ο τρόπος ζωής μου.

- Άσε τουλάχιστον τις ερωτήσεις μέχρις ότου ο Θεός επιλέξει να σου δώσει εξηγήσεις, αν το κάνει ποτέ.

- Όχι! Η ύπαρξη των ερωτήσεων υπαινίσσεται και την ύπαρξη απαντήσεων. Εκείνος έβαλε τις ερωτήσεις στην καρδιά μου, Αυτός κρατάει και τις απαντήσεις στη δική Του καρδιά. Σ’ Αυτόν θα τις αναζητήσω. Θα περιμένω, όχι όμως προτού χτυπήσω την πόρτα Του. Θα κάνω υπομονή, όχι όμως προτού Του ζητήσω. Θα ψάχνω μέχρι να βρω. Έχει κάτι για μένα. Η προσευχή μου θα κατευθυνθεί ενώπιον του Κυρίου της ζωής μου.

Αλήθεια, θα ήταν λυπηρό εάν η Βίβλος μας είχε πει όλα όσα ο Θεός θέλει να πιστεύουμε.

Απεναντίας,  η ίδια η Βίβλος διαψεύδει αυτή την αντίληψη. Σε κανένα σημείο δεν ζητά να την δούμε σαν τον Λόγο, την Οδό, την Αλήθεια. Η βίβλος μας οδηγεί στον Ιησού, την Αποκάλυψη του Θεού. Ο Χριστός είναι εκείνος στον οποίο "βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης", και όχι η Βίβλος, που λειτουργεί μόνο ως καθοδήγηση σε Εκείνον. Και γιατί μαθαίνουμε ότι αυτοί οι θησαυροί είναι κρυμμένοι σε Αυτόν που είναι η Αποκάλυψητου θεού; Δεν είναι άραγε κρυμμένοι σε Αυτόν με σκοπό να φανερωθούν σε μας στον κατάλληλο χρόνο; Δηλαδή όταν τους έχουμε ανάγκη; Δεν είναι άραγε η απόκρυψή τους σ’ Αυτόν, το ενδιάμεσο βήμα προς την αποκάλυψή τους σε εμάς; Δεν είναι αυτός η Αλήθεια· Η Αλήθεια για τους ανθρώπους; Δεν είναι αυτός ο ανώτατος Ιερέας των αδελφών του; Αυτός που μπορεί να απαντήσει σ’ όλες τις έντονες ανησυχίες που τους ζώνουν; Γιατί είναι η καρδιά Του που

Περιέχει την τέλεια μορφή  του καλού, της σοφίας, της δικαιοσύνης!

Ο Δίδυμος ο τυφλός μας λέει: "Χωρίς αμφιβολία, όσα δεν ξέρουμε τώρα, θα τα μάθουμε στη μέλλουσα ζωή". Φυσικά και μπορεί να υπάρχουν πράγματα που η μετάβαση σε μια άλλη υπαρκτική κατάσταση θα τα διαφωτίσει. Όμως για τις ερωτήσεις που μας παιδεύουν εδώ, πρέπει να ψάξουμε τις απαντήσεις εδώ, και αν δεν βρούμε απαντήσεις εδώ, τότε πρέπει να ψάξουμε εκεί μέχρι να βρούμε τις απαντήσεις. Υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα κρυμμένα στον Χριστό απ’ όσα θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε, είτε εδώ είτε στην μέλλουσα ζωή. Εκείνοι όμως που ξεκινάνε πρώτοι να αναζητούν, θα γευτούν πιο γρήγορα τη χαρά της Αποκάλυψης. Και μ’ αυτούς Εκείνος θα είναι περισσότερο ευχαριστημένος, αφού η βραδύτητα των μαθητών Του ήταν αυτή που Τον στενοχωρούσε από παλιά. Το να λέμε πως πρέπει να περιμένουμε για την άλλη ζωή, για να κατανοήσουμε Αυτόν που ήρθε στον δικό μας κόσμο να θυσιάσει τον εαυτό Του για μας, μου μοιάζει με ηλιθιότητα ανάλογη ενός εκκοσμικευμένου και ράθυμου πνεύματος. Ο Υιός του Θεού είναι ο Διδάσκαλος των ανθρώπων, αφού τους έδωσε το Πνεύμα του, το Πνεύμα δια του οποίου γνωρίζουμε τα μυστήρια του Θεού, και το οποίο Πνεύμα λειτουργεί στον άνθρωπο ως το μυαλό του Χριστού. Η μεγάλη αίρεση της Εκκλησίας σήμερα είναι η απιστία σε αυτό το Πνεύμα. Το σώμα της εκκλησίας δεν πιστεύει ότι το Πνεύμα έχει μια Αποκάλυψη για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, μια Αποκάλυψη τόσο διαφορετική από την Αποκάλυψη της Βίβλου, όσο διαφέρει και το φαγητό σαν υλικό τη στιγμή που περνάει στο μυαλό και στα νεύρα, από το ψωμί και το κρέας. Αν για μία στιγμή γεμίζαμε με τη σκέψη του Χριστού θα βλέπαμε πως η Βίβλος έχει κάνει τη δουλειά της, ο σκοπός της έχει πληρωθεί, και έχει περάσει στην άκρη για μας. Πως από τη Βίβλο και μετά ο Λόγος του Θεού μπορεί να μείνει μαζί μας για πάντα. Η μόνη χρήση της Βίβλου είναι στο να μας δείχνει το Χριστό, μέσω του οποίου μπορούμε να γνωρίσουμε τον Πατέρα του και Πατέρα μας, τον Θεό του και Θεό μας. Μέχρι λοιπόν, να Τον γνωρίσουμε, ας έχουμε την Βίβλο σας τη σελήνη στα σκοτάδια μας δια της οποίας ταξιδεύουμε προς την Ανατολή, και όχι σαν τον ήλιο απ’ όπου προέρχεται το φώς της, και προς την κατεύθυνση του οποίου πρέπει να πηγαίνουμε έτσι ώστε, όταν τον συναντήσουμε, να μην έχουμε πλέον ανάγκη τον "καθρέφτη" που αντανακλούσε την λαμπρότητά του.

Όμως η ερμηνεία του πνεύματος δεν είναι ο σκοπός μου εν προκειμένω, αν και, αν δεν αληθεύουν όσα είπα, όλη η θρησκεία μας θα ήταν μάταιη, εξ ίσου του Αποστόλου Παύλου όσο και του Σωκράτη. Αυτό που θέλω να πω και να δείξω είναι πως ένας άνθρωπος θα ευχαριστήσει το Θεό περισσότερο με το να πιστέψει κάποια πράγματα που δεν του έχουν πει, παρά να περιορίσει την πίστη του σε εκείνα τα πράγματα που έχουν ειπωθεί με ακρίβεια. Όσα ειπώθηκαν με ακρίβεια έχουν σκοπό να ξυπνήσουν μέσα μας την ικανότητα να δούμε την αλήθεια, την πνευματική επιθυμία, την προσευχή για εκείνα τα πράγματα που ο Θεός θα δώσει σε όσους τα ζητάνε.

"Όμως αυτό δεν είναι ένα επικίνδυνο δόγμα; Δεν θα οδηγήσει έναν άνθρωπο να πιστεύει εκείνα που του αρέσουν περισσότερο, ακόμα και να προσεύχεται για εκείνα που του αρέσουν περισσότερο; Και όλη αυτή η αυτοπεποίθηση δεν θα τον οδηγήσει στην αλαζονεία;"

Αν αληθεύει ότι το Πνεύμα παλεύει με το πνεύμα μας, αν αληθεύει ότι ο Θεός παιδαγωγεί τον άνθρωπο, μπορούμε να εμπιστευτούμε όλες αυτές τις άρρωστες καταστάσεις,  με ασφάλεια, στα χέρια Του. Αν ο άνθρωπος έχει παρέα του τον Χριστό, είναι πιο ασφαλής με Αυτόν παρά με εκείνους που διασφαλίζουν τη σιγουριά τους  με το να μένουν προσηλωμένοι στα παραδεδομένα και να μην τολμούν τίποτα. Αν δεν έχει μάθει ακόμα σε τι να ελπίζει και να περιμένει, ο Θεός θα του το κάνει γνωστό. Θα λάβει κάτι διαφορετικό από αυτό για το οποίο προσευχήθηκε. Αν προσεύχεται στο Θεό για κάτι που δεν είναι καλό, η απάντηση θα έρθει στις φλόγες της φωτιάς που κατακαίει. Αυτές σύντομα θα τον επαναφέρουν στα ‘πνευματικά’ λογικά του. Αλλά είναι πολύ προτιμότερο γι’ αυτόν να παιδαγωγηθεί αυστηρά, παρά να πορεύεται με βήμα χελώνας στην περιπέτεια της πνευματικής ζωής. Και όσον αφορά την αλαζονεία, δεν έχω δει τίποτα που να την ταΐζει περισσότερο ή να την οδηγεί σε πιο ακραίες μορφές, από την τυπολατρία!

Και σε ποιον άραγε  πρέπει ένας άνθρωπος, που δημιουργήθηκε από τα χέρια του ευλογημένου Θεού, να ψάξει αυτό που του αρέσει περισσότερο, αν όχι στον ίδιο τον Θεό; Αν πράγματι μας έχει δοθεί να συνειδητοποιήσουμε πως ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, όπως μας δίδαξε ο Κύριος, τότε ας προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και να καταλάβουμε πως είναι πολύ περισσότερα από πατέρας. Πως η εγγύτητά του σε εμάς είναι πιο πάνω από την προσωποποίηση της ιδανικής εικόνας του πατέρα. Πως η πατρότητα του Θεού είναι ένα βήμα πριν την θεότητα για όσους μπορούν να την δεχτούν! Αυτό που ένας άνθρωπος θέλει περισσότερο μπορεί να είναι θέλημα Θεού, μπορεί να είναι η φωνή του Πνεύματος που παλεύει με το πνεύμα του, και όχι ενάντια σε αυτό. Και αν, όπως είπα, δεν είναι έτσι, αν αυτό που ζητά δεν είναι σύμφωνο με το Θέλημά Του, τότε υπάρχει η φωτιά που κατακαίει. Ο κίνδυνος βρίσκεται, όχι στο να ζητήσουμε από το θεό κάτι που δεν είναι καλό, ούτε στο να ελπίζουμε να μας το δώσει, αλλά στο να μην του ζητήσουμε, στο να μην τον εμπιστευόμαστε.

Το θέμα μπορεί ν’ αφεθεί με ασφάλεια στα χέρια του Θεού.

Αμφιβάλλω όμως εάν κάποιος άνθρωπος μπορεί να ζητήσει κάτι κακό από τον Θεό. Σίγουρα κάποιος που άρχισε να προσεύχεται σ’ αυτόν είναι αρκετά μεγάλο παιδί ώστε να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, όταν έχει φτάσει τόσο κοντά του, και δεν τολμά να προσευχηθεί γι’ αυτό. Αν μου πείτε για τον Δαβίδ που προσευχόταν με τόσο φοβερά λόγια ενάντια στους εχθρούς του, απαντώ πως πρέπει να τον διαβάσετε έχοντας πλήρη γνώση για τον άνθρωπο τον ίδιο και την ιστορία του! Θυμηθείτε, πως είναι αυτός που, κουβαλώντας την φλογισμένη καρδιά ενός ανατολίτη, όταν ο μεγαλύτερος εχθρός του έπεσε στα χέρια του, αντί να πάρει την εκδίκηση που άρμοζε σε έναν ανατολίτη, αρκέστηκε στο να του σκίσει το ένδυμα. Αυτό που επιθυμούσε στην ψυχή του ήταν δικαιοσύνη, έστω και αν οι προσευχές του περιείχαν βαριές λέξεις. Ο Θεός τον άκουσε και του έδωσε αυτό που τον ευχαριστούσε. Για έναν καλό άνθρωπο τελικά, "η εκδίκηση είναι", όπως λέει ο Λόρδος Μπέικον, "ένα είδος άγριας δικαιοσύνης". Και εύκολα ικανοποιείται.

Όμως ήθελα να γράψω μάλλον για την ελπίδα, παρά για προσευχές.

Τι θα σκεφτόμουν για το παιδί μου, αν συνειδητοποιούσα πως περιόριζε την εμπιστοσύνη του σε μένα και ήλπιζε μόνο στις λίγες υποσχέσεις που με είχε ακούσει να ψελλίζω! Η εμπιστοσύνη που αυτοπεριορίζεται στις υποσχέσεις του Θεού, μου μοιάζει να γεύεται τον μηδαμινό χαρακτήρα μιας τέτοιας πίστης του παιδιού μου. Αρκετά καλή για έναν παγανιστή, αλλά για έναν χριστιανό μια μίζερη και αξιοθρήνητη πίστη. Όσοι επαναπαύονται σε μια τέτοια πίστη θα αισθανόντουσαν ακόμα πιο άνετα αν είχαν συμβόλαιο με το  Θεό αντί για τον Λόγο του, τον οποίο βλέπουν όχι σαν απόρροια του χαρακτήρα Του αλλά σαν εχέγγυο της τιμής Του! Προσπαθούν να πιστέψουν στην αλήθεια του λόγου Του, αδυνατούν όμως να κατανοήσουν την αλήθεια της ύπαρξής Του. Παρακινούν τους εαυτούς τους να εμπιστευτούν τον όρκο Του, σε Αυτόν όμως δεν πιστεύουν, γιατί δεν Τον γνωρίζουν. Επομένως δεν είναι περίεργο που δυσπιστούν στα σκιρτήματα της καρδιάς που είναι η δική Του έλξη προς ένα άνθρωπο να ‘ρθει κοντά Του, όπως ο ήλιος και το φεγγάρι έλκουν την θάλασσα προς τον ουρανό. Αδερφέ μου, αδερφή μου, αν τέτοια είναι η πίστη σου, δεν πρέπει να σταματήσεις εκεί. Πρέπει να ξεπεράσετε τα δεσμά του  νόμου τα οποία ονομάζετε χάρη, γιατί δεν υπάρχει τίποτα από τη Χάρη μέσα τους. Αυτός δεν φοβάται όταν Τον πλησιάζετε υπεροπτικά. Εσείς είστε αυτοί που φοβάστε να Τον πλησιάσετε. Αυτός δεν προστατεύει την αξιοπρέπειά Του. Εσείς είστε αυτοί που φοβάστε μήπως σας διώξει μακριά όπως έκαναν και οι απόστολοι στα παιδιά. Εσείς είστε αυτοί που έχετε σε τόσο μεγάλη υπόληψη τις ψυχές σας και φοβάστε τόσο πολύ μήπως χάσετε τη ζωή σας, που δεν τολμάτε να πλησιάσετε την όντως Ζωή, μήπως και σας καταπιεί!

Θεέ μας, θα σε εμπιστευτούμε! Άραγε δεν θα διαπιστώσουμε πως είσαι αντάξιος της πίστης μας; Μια μέρα, θα γελάμε με τους εαυτούς μας μέχρι χλευασμού που ζητούσαμε τόσα λίγα από σένα, γιατί αυτά που εσύ δίνεις δεν περιορίζονται μόνον στις ελπίδες μας!

Πόσο ολιγόπιστοι είμαστε! "Τα πάντα," - αναφέρω τα λόγια από τη Βίβλο σου,  ή μάλλον αναφέρω τα λόγια μιας θείας ψυχής που ήξερε τον Κύριό του Χριστό, και με τη δύναμή του αντιστάθηκε σε αποστόλους, σε χριστιανούς, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν παρά μόνο  λίγο στο Θεό, πίστευαν μόνο για τους εαυτούς τους και όχι για τα αδέρφια τους, πίστευαν μόνο για τους λίγους του εκλεκτού έθνους, (για τους οποίους είχαν τον αρχαίο λόγο του Θεού), αλλά όμως δεν μπορούσαν να πιστέψουν για την πλειονότητα των εθνών, για τα εκατομμύρια των καρδιών που ο Χριστός είχε πλάσει με σκοπό να Τον αναζητήσουν και να Τον βρουν, - ‘Τα πάντα’, λέει ο απόστολος Παύλος, ‘τα πάντα πρέπει να τα κάνετε γνωστά στο θεό με προσευχές και ικεσίες και ευχαριστίες.’ Αναφερόμενοι σε αυτά τα πάντα, τίποτα δεν είναι πολύ μικρό. Και μόνο που κάτι μας προβληματίζει πρέπει να είναι αρκετό. Και βέβαια για ταπάντα, τίποτα δεν μπορεί να είναι πολύ μεγάλο. Όταν ο Υιός του Ανθρώπου έρθει και βρει υπερβολική πίστη πάνω στη γη, ας μας σφάξει μες στο έλεός Του. Εν τω μεταξύ θα ελπίζουμε και θα περιμένουμε.

Νομίζετε πως είναι μεγάλη πίστη να πιστεύει κανείς αυτά που είπε ο Θεός; Σε μένα μοιάζει, επαναλαμβάνω ολιγοπιστία. Και αν μείνει κανείς μόνο σ’ αυτό, είναι άξιος επιτίμησης. Το να πιστεύεις σε όσα δεν είπε είναι η πραγματική πίστη και ευλογία. Γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα του να πιστεύεις Εκείνον. Μπορείς να πιστέψεις στον ίδιο το Θεό; Πολλοί θα πουν πως ακόμα και το να πιστέψεις σε όσα είπε είναι πάνω από τις δυνάμεις τους. Αν όμως τους ρωτήσω γιατί; Δεν θα ναι άραγε η πραγματική απάντηση η εξής: "Γιατί δε είμαστε αρκετά σίγουροι ότι τα είπε"; Αν πιστεύατε στο Θεό θα βλέπατε πως είναι πολύ εύκολο να πιστεύετε τον Λόγο του. Δεν θα χρειαζόταν καν να αναρωτηθείτε αν ήταν πράγματι δικά του λόγια. Θα γνωρίζατε ότι είναι δικά του!

Ας τολμήσουμε κάτι λοιπόν. Ας μην μείνουμε για πάντα άπιστα παιδιά.  Ας κρατάμε στο μυαλό μας τη σκέψη πως ο Κύριος, χωρίς να απορρίπτει εκείνους που επιμένουν να δουν πριν πιστέψουν, ευλογεί και προτιμά όσους δεν έχουν δει και παρόλα αυτά πιστεύουν. Αυτούς που τον εμπιστεύονται περισσότερο από την όρασή τους. Αυτούς που πιστεύουν χωρίς να δουν και χωρίς να ακούσουν! Αυτοί για τους οποίους το θαύμα δεν είναι ένα παραμύθι. Το μυστήριο δεν είναι παρωδία και η δόξα δεν είναι ένα ψέμα. Αυτοί είναι οι ευλογημένοι, και τους αρκεί να ρωτήσουν, "Ταιριάζει αυτό με τον Κύριό μου;" Ο μικρόκαρδος, μίζερος άνθρωπος που δεν μπορεί να εμπιστευτεί όπως τα παιδιά· είναι αυτός που υπενθυμίζει συνεχώς στον Θεό τις υποσχέσεις του! Αυτές οι υποσχέσεις είναι καλές στο να μας αποκαλύψουν την ποιότητα του  Θεού. Αν αυτοί τους δίνουν αξία γιατί τις θεωρούν συμβόλαιο του Θεού που τους εξασφαλίζει, ας τις κρατήσουν μες στην σκληρή τους καρδιά. Προτιμούν το λόγο από το Πνεύμα. Χάρισμά τους!!

Έτσι εμείς θα μείνουμε με το "ασυμφώνητο έλεος του Θεού". Δεν επιθυμούμε τίποτα λιγότερο, και δεν ελπίζουμε τίποτα περισσότερο. Αυτό είναι το έλεος που βρίσκεται πάνω από μας, πέρα από τα βάθη μας, πέρα από τα όριά μας. Ξέρουμε σε ποιον πιστέψαμε, και ψάχνουμε για εκείνο που εισέρχεται στην καρδιά του ανθρώπου και την ίδια στιγμή παραμένει ασύλληπτο. Μπορούν οι σκέψεις του θεού να ξεπεραστούν από τις σκέψεις του ανθρώπου; Μήπως ο Θεός δίνει ότι του ζητήσει ο άνθρωπος; Μήπως ο θεός δημιουργεί με γνώμονα την φαντασία του ανθρώπου; Όχι! Ακόμα και αν φτάσουμε στο τέρμα των επιθυμιών μας. Ακόμα και αν τις αφήσουμε πίσω μας και φτάσουμε την κορυφή του φιλοδοξιών μας. Ακόμα και τότε θα δούμε τον Παράδεισο πιο ψηλά από τη Γη και τις σκέψεις του και τα έργα Του, πιο ψηλά από τα δικά μας.

Κύριε! Έλα και ζήσε μέσα σε όλο μας το είναι, όπως τις Κυριακές που είσαι μαζί μας. Μείνε μαζί μας και στα βάθη της καρδιάς μας. Δεν τολμάμε να σκεφτούμε πως εσύ δεν μπορείς ή δεν νοιάζεσαι. Πως μερικά πράγματα δεν είναι μόνο για σένα, πως για κάποιες ερωτήσεις δεν έχεις Εσύ τις απαντήσεις. Μήπως δεν είμαστε όλοι δικοί Σου; Ολοκληρωτικά δικοί Σου; Αυτά που κάποιος δεν τολμά να πει στον πιο αγαπητό του φίλο, εμείς τα εξομολογούμαστε σε Σένα. Προσφέρουμε τα ίδια μας τα πάθη σε Σένα και Σου λέμε: ‘Ορίστε, Κύριε! Νοιάσου μας γατί γι’ αυτό μας δημιούργησες.’ Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ιστορία μας με τον να το σκάσουμε στην έρημο, ή με το να θάψουμε τα κεφάλια μας στην άμμο της λησμονιάς. Ούτε μπορούμε να ξεφύγουμε από την μετάνοια που προέρχεται από τον πόνο, ή τον λήθαργο της απελπισίας. Τα κρατάμε στα χέρια μας ως την ίδια τη ζωή μας και τρέχουμε πίσω Σου. Θριαμβευτική είναι η απάντηση που θα δώσεις σε κάθε αμφιβολία. Ίσως να μην είμαστε έτοιμοι να την κατανοήσουμε ακόμα, έστω και αν εσύ την φωνάξεις σε μας ‘με κάποιο θαυμαστό σου όργανο’. Όμως τουλάχιστον θα βρεις πίστη στη γη, Κύριε, αν έρθεις και ψάξεις τώρα. Θα βρεις την πίστη παιδιών που ζουν στην άγνοια μα συνάμα με ελπίδα, που έχουν επίγνωση της άγνοιάς τους και πιστεύουν πως εσύ είσαι η μόνη Γνώση.

          Όσο για τα αδέρφια μας, που εμμένουν σε αυτό που ονομάζουν λόγο σου, νομίζοντας πως έτσι σε ευχαριστούν, είναι στα δικά σου άγια και ασφαλή χέρια. Σε Εσένα που μας έμαθες ότι όποιος θα πει λόγο εναντίον του Υιού του ανθρώπου, θα συγχωρηθεί, αλλά εκείνος που θα βλασφημήσει κατά του αγίου πνεύματος, δεν θα συγχωρεθεί.

         

| Category: Κείμενα / George MacDonald. www.enoriako.info

 

George MacDonald

 George MacDonald (10 Δεκεμβρίου 1824 – 18 Σεπτεμβρίου 1905) Συγγραφέας από την Σκωτία, ποιητής. Πρωτοποριακή φυσιογνωμία στο πεδίο της φανταστικής φιλολογίας και μέντορας του φίλου του συγγραφέα, Lewis Carroll. Τα γραπτά του έχουν καταγραφεί ως κύριες επιρροές για πολλούς αξιόλογους συγγραφείς όπως οι W. H. Auden, C. S. Lewis, J. R. R. Tolkien, E. Nesbit και Madeleine L'Engle. Ο C. S. Lewis έγραψε ότι θεωρούσε τον MacDonald ως δάσκαλό του. Ο G. K. Chesterton ανέφερε το The Princess and the Goblin ως ένα βιβλίο που είχε "διαφοροποιήσει όλη μου την ύπαρξη"

Ακόμα και ο Mark Twain, που αρχικά αντιπαθούσε τον MacDonald, έγινε φίλος του και υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Twain έχει επιρεαστεί από τον MacDonald.

 Πηγή: wikipedia

C.S.Lewis

Λόγος περί προσευχής

(Η μόνη διδασκαλία που σώθηκε

από τις τηλεοπτικές του ομιλίες)

Στις ομιλίες μου μέχρι τώρα είπα πολλά για την προσευχή. Και τώρα, πριν συνεχίσω με το κύριο θέμα μου, θα ήθελα να ασχοληθώ με τη δυσκολία που μερικοί άνθρωποι έχουν στο να καταλάβουν την όλη ιδέα της προσευχής.

«Μπορώ να πιστέψω στο Θεό, αλλά αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι η ιδέα, ότι ο Θεός προσέχει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή, απευθύνονται σ᾿ αυτόν». Ανακαλύπτω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν την απορία αυτή! Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι η ουσία, το κεντρικό σημείο της απορίας αυτής, βρίσκεται στις λέξεις «την ίδια στιγμή».

Οι πιο πολλοί από εμάς φανταζόμαστε ένα Θεό που προσέχει τα αιτήματα πολυαρίθμων ανθρώπων, αρκεί τα αιτήματα αυτά να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Επίσης φανταζόμαστε ότι ο Θεός έχει ατελείωτο χρόνο να ακούει τα αιτήματα αυτά. Άρα, στον πυρήνα της απορίας αυτής βρίσκεται η ιδέα ενός Θεού, που πρέπει να χωρέσει τόσα πολλά πράγματα σε μια μόνο στιγμή του χρόνου!

Λοιπόν, αυτό φυσικά συμβαίνει σε εμάς. Η ζωή έρχεται σε εμάς στιγμή προς στιγμή. Μια στιγμή εξαφανίζεται πριν εμφανισθεί η αμέσως επόμενη και λίγα πολύτιμα πράγματα μπορούμε να κάνουμε στην κάθε μια. Έτσι είναι ο χρόνος για μας. Και φυσικά εσείς και εγώ έχουμε την τάση να θεωρούμε δεδομένο ότι αυτή η χρονική ακολουθία, αυτή η σειρά παρελθόν-παρόν-μέλλον δεν εκφράζει απλά το πώς η ζωή παρουσιάζεται σε εμάς αλλά και ότι δηλώνει επίσης και τον τρόπο ύπαρξης όλων των πραγμάτων.

Τείνουμε να υποθέτουμε ότι το σύμπαν όλο και ο Θεός μαζί-όπως και εμείς- ακολουθούν πάντα μια πορεία κίνησης που ξεκινά από το παρελθόν και κατευθύνεται προς το μέλλον. Ωστόσο, πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι δεν συμφωνούν με αυτή την αντίληψη. Νομίζω ήταν οι θεολόγοι που πρώτοι διατύπωσαν την ιδέα ότι κάποια πράγματα δεν υπάρχουν στο χρόνο. Αργότερα οι φιλόσοφοι ανέπτυξαν περισσότερο την ιδέα αυτή και τώρα μερικοί επιστήμονες ακολουθούν τον ίδιο τρόπο σκέψης.

Σχεδόν σίγουρα, ο Θεός δεν υπάρχει στο χρόνο. Η ζωή του δεν αποτελείται από στιγμές που ακολουθούν η μια την άλλη. Εάν ένα εκατομμύριο άνθρωποι προσεύχονται στο Θεό απόψε στις 10.30, Αυτός δεν έχει ανάγκη να τους ακούσει όλους αυτούς σε αυτή την αμελητέα χρονική στιγμή που εμείς αποκαλούμε 10.30. Η στιγμή 10.30 καθώς και κάθε άλλη στιγμή από την αρχή του κόσμου μέχρι και το τέλος του, αποτελεί πάντα Παρόν, για το Θεό. Εάν θέλετε να το διατυπώσουμε και έτσι, ο Θεός έχει τον Άπειρο χρόνο, για να ακούσει την προσευχή, που κάνει ένας πιλότος σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου καθώς το αεροπλάνο του, έπειτα από σφοδρή σύγκρουση, τυλίγεται στις φλόγες!

Ξέρω πως αυτό είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Υποθέστε πως εγώ γράφω ένα μυθιστόρημα και γράφω: «Η Μαρία άφησε το βιβλίο της πάνω στο τραπέζι. Την επόμενη στιγμή ένας χτύπος ακούστηκε στην πόρτα.» Για τη Μαρία που πρέπει να ζήσει στο φανταστικό χρόνο της ιστορίας, δεν μεσολαβεί κανένα χρονικό διάστημα μεταξύ του γεγονότος τοποθέτησης του βιβλίου πάνω στο τραπέζι και του γεγονότος του χτυπήματος στην πόρτα. Αλλά εγώ, ο δημιουργός της, μεταξύ της συγγραφής της πρώτης πρότασης και της δεύτερης, μπορεί να έχω βγει έξω για μια ώρα για μια βόλτα και όλη αυτή την ώρα να τη ξόδεψα σκεφτόμενος τη Μαρία! Ξέρω πως αυτό δεν είναι και το τέλειο παράδειγμα, αλλά μπορεί να σας δώσει μια αμυδρή ιδέα για το τι εννοώ. Αυτό που θέλω να αποδείξω είναι ότι ο Θεός έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο να σπαταλήσει για τον καθένα από εμάς. Δεν χρειάζεται να ασχοληθεί μαζί μας κατά σειρά προτεραιότητας. Όταν προσεύχεσαι, είστε μόνοι εσύ και Αυτός σαν να ήσουν το μοναδικό πλάσμα που είχε ποτέ δημιουργήσει. Όταν ο Χριστός πέθανε στο Σταυρό, πέθανε για σένα προσωπικά, για το χατίρι σου, σαν να ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη Γη.

Τόνιζα την προηγούμενη φορά ότι η χριστιανική ζωή είναι απλά μια διαδικασία αλλαγής/αλλοίωσης του φυσικού σου εαυτού σε εαυτό Χριστού και ότι η διαδικασία αυτή έχει μακρά διάρκεια. Οι πιο προσωπικές, ιδιωτικές σου επιθυμίες, οι απόψεις σου, είναι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν. Για το λόγο αυτό οι άπιστοι παραπονιούνται ότι ο χριστιανισμός είναι μια πολύ εγωιστική θρησκεία. Αναρωτιούνται και λένε: «Δεν είναι εγωιστικό, ακόμη και νοσηρό, να ασχολείσαι συνέχεια με το εσωτερικό της δικής σου ψυχής, αντί να σκέφτεσαι την ανθρωπότητα;»

Τι θα έλεγε ένας αξιωματικός των ενόπλων δυνάμεων σε ένα στρατιώτη που είχε βρώμικο τουφέκι και όταν τον διέταξε να το καθαρίσει αυτός απάντησε «Στρατηγέ μου, δεν είναι πολύ εγωιστικό και νοσηρό θα έλεγα, να νοιάζεστε πάντα για το εσωτερικό του δικού σας όπλου, αντί να σκέφτεστε τα Ηνωμένα Έθνη;» Βλέπετε, που θέλω να καταλήξω: ο στρατιώτης αυτός δεν θα είναι καθόλου χρήσιμος για τα Ηνωμένα Έθνη, εάν το τουφέκι του δεν είναι γρήγορο στη σκοποβολή. Κατά τον ίδιο τρόπο οι άνθρωποι, που ενεργούν με βάση τον παλιό φυσικό τους εαυτό, δεν θα προσφέρουν πραγματικό μόνιμο καλό στους άλλους ανθρώπους.

Επιτρέψτε μου να σας το εξηγήσω αυτό. Η ανθρώπινη ιστορία δεν απαρτίζεται απλά από ιστορίες κακών ανθρώπων που διέπραξαν κακές πράξεις. Είναι μάλλον η ιστορία ανθρώπων που προσπάθησαν να κάνουν καλά πράγματα. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, κάτι πάντα πάει στραβά. Πάρτε για παράδειγμα τη συνηθισμένη για τους Άγγλους φράση «cold as charity» (ψυχρό σαν φιλανθρωπία ). Γιατί καταλήξαμε να το λέμε αυτό; Μα, από την εμπειρία. Έχουμε μάθει πόσο άσπλαχνοι, μη συμπονετικοί, ούτε συγκαταβατικοί, αλλά επηρμένοι, είναι συχνά οι ελεήμονες. Ωστόσο, εκατοντάδες και χιλιάδες από αυτούς τους φιλανθρώπους ξεκίνησαν με πραγματική διάθεση να κάνουν το καλό και, όταν τελικά το έκαναν, κατά κάποιο τρόπο δεν ήταν τόσο καλό, όσο θα έπρεπε να είναι.

Η παλιά ιστορία επαναλαμβάνεται: αυτό που είσαι φανερώνεται σε αυτό που κάνεις. Μια ξινομηλιά δεν μπορεί να καρποφορήσει βρώσιμα μήλα. Όσο ο παλιός εαυτός μας φωλιάζει μέσα μας αναλλοίωτος, τα πάθη του μολύνουν όλες μας τις πράξεις. Προσπαθούμε να είμαστε ευλαβείς και γινόμαστε Φαρισαίοι. Προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί και καλόκαρδοι και καταλήγουμε προστατευτικοί και συγκαταβατικοί. Οι κοινωνικές υπηρεσίες καταντούν σκέτος λαβύρινθος γραφειοκρατίας. Η έλλειψη εγωισμού και η ταπεινότητα γίνονται μέσο επίδειξης. Δεν εννοώ βέβαια ότι πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια να είμαστε καλοί. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Ακόμα και αν η ψυχή μας είναι τόσο χαζή και ανόητη, ώστε να πάει στη μάχη με ένα βρώμικο όπλο, ακόμα και τότε δεν πρέπει να οπισθοχωρήσει και να το βάλει στα πόδια.

Η αλλαγή του εαυτού μας, για τους πιο πολλούς από εμάς, δεν θα συμβεί ξαφνικά. Και πρέπει να παραδεχθώ ότι για τους πιο πολλούς χριστιανούς η αλλαγή αυτή θα αρχίσει στο τέλος αυτής της παρούσας ζωής μας. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι στους οποίους πηγαίνει πιο πέρα, ακόμη και πριν το θάνατο, αρκετά μακριά ώστε να το δεις.

Τα ίδια τους τα πρόσωπα και οι ίδιες τους οι φωνές είναι διαφορετικές. Όταν τους συναντάς, ξέρεις πως έχεις να κάνεις με κάτι το οποίο ξεκινά πέρα από τα συνηθισμένα. Κάτι πιο δυνατό, πιο ήσυχο, πιο ευτυχισμένο, πιο ζωντανό από τη συνηθισμένη ανθρωπότητα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο νομίζω ο χριστιανισμός έχει την πραγματική απάντηση στην ερώτηση που ρωτάνε πολλοί άνθρωποι. Όλοι έχουν ακούσει για την εξέλιξη, για το πώς ο άνθρωπος εξελίχθηκε από κατώτερες μορφές ζωής. Και οι άνθρωποι συχνά ρωτάνε: «Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Πότε θα εμφανιστεί αυτή η νέα μορφή μετά τον άνθρωπο;» Μερικοί ευφάνταστοι συγγράφεις προσπαθούν ακόμη να σκιαγραφήσουν-περιγράψουν το πώς θα είναι το επόμενο βήμα-στάδιο, αλλά συνήθως καταλήγουν σε ανοησίες: περιγράφουν ανθρώπους με έξι χέρια ή φτερά ή κάτι τέτοια.

Οι χριστιανοί νομίζουν ότι οι παραπάνω άνθρωποι είναι σε λανθασμένο δρόμο. Το επόμενο στάδιο έχει ήδη εμφανιστεί. Το επόμενο στάδιο της εξέλιξης είναι να εξελιχθούμε από απλά πλάσματα σε παιδιά του Θεού. Ο νέος τύπος ανθρώπου εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, και άλλοι "καινούργιοι άνθρωποι", μικροί Χριστοί έχουν ήδη ξεχωρίσει σε διάφορα σημεία πάνω στη γη.

Εμείς οι Χριστιανοί αυτό δεν το ονομάζουμε εξέλιξη. Επειδή πιστεύουμε ότι δεν είναι κάτι που προέρχεται έτσι τυφλά από τη Φύση, αλλά από τον κόσμο του Φωτός και της Εξουσίας και της Γνώσης, που ξεπερνά τα όρια της Φύσης. Αλλά, εάν εσύ επιθυμείς αυτό να το ονομάζεις εξέλιξη, τότε πες το όπως θες. Το επόμενο σκαλοπάτι-στάδιο πάντως είναι εδώ: μπορείς, εάν θες, να γίνεις ένας από τους νέους ανθρώπους εν Χριστώ. Εάν πάλι δεν θες, μπορείς να αρνηθείς το σκαλοπάτι αυτό και να βυθιστείς στην παλιά σου κατάσταση.

Τώρα, εάν ανεβείς το σκαλοπάτι αυτό, θα πρέπει να χάσεις αυτό που ονομάζουμε «ο εαυτός μου». Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι που δέχονται το Χριστό πρόκειται να γίνουν πανομοιότυποι, ο ένας αντίγραφο του άλλου. Ξέρω πως είναι δύσκολο να καταλάβουμε αυτές τις έννοιες. Εάν υπάρχει ένας Χριστός και αυτός πρόκειται να μπει μέσα σε όλους μας και να αντικαταστήσει τις προσωπικότητες μας με τη δική του, ποια διαφορά θα υπάρχει μεταξύ μας;

Σε αυτό το σημείο έχω να πω κάτι δύσκολο.

Από τη μια πλευρά, είναι αλήθεια ότι, αν επιτρέψουμε στο Χριστό να κυριαρχήσει ανάμεσα μας, θα απολέσουμε τις προσωπικές μας διαφορές. Από την άλλη πλευρά όμως δεν νομίζω ότι ο Χριστός μπορεί να κυριαρχήσει μέσα μας, όσο εμείς ανησυχούμε για το τι θα συμβεί στην προσωπικότητα μας.

Ας αναλύσουμε την πρώτη σκέψη. Εάν ένας άνθρωπος δεν γνώριζε το αλάτι, δεν θα νόμιζε ότι οποιαδήποτε ουσία, με τόσο έντονη γεύση, θα κατέστρεφε τις γεύσεις όλων των άλλων εδεσμάτων σε όποιο πιάτο κι αν το προσέθετε κανείς; Εμείς όμως ξέρουμε ως πραγματικότητα ότι το αλάτι είναι αυτό που αναδεικνύει τη γεύση.

Λοιπόν, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το Χριστό. Όταν έχεις εντελώς παραδώσει τον εαυτό σου στην προσωπικότητα Του, τότε για πρώτη φορά στη ζωή σου θα αναπτύσσεσαι σιγά-σιγά και θα γίνεσαι ένα πραγματικό πρόσωπο. Αυτός δημιούργησε τον κόσμο ολόκληρο. Τον επινόησε όπως ένας συγγραφέας επινοεί τους ήρωες ενός βιβλίου, δηλαδή όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους, όπως εσύ και εγώ, που ήταν στο σχέδιο Του να γίνουμε.

Με άλλα λόγια, οι πραγματικοί εαυτοί μας καρτερούν τη στιγμή που εμείς θα ζήσουμε εν Χριστώ. Αυτό που τώρα ονομάζω «ο εαυτός μου» με δυσκολία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πρόσωπο. Βασικά ο «εαυτός μου» είναι σημείο συνάντησης ποικίλων φυσικών δυνάμεων, επιθυμιών, φόβων κλπ, κλπ μερικά από τα οποία προέρχονται από τους προγόνους μας και κάποια άλλα από την εκπαίδευση μας κάποια ίσως και από τους δαίμονες. Ο «εαυτός» για τον οποίο πραγματικά είχες σχεδιαστεί είναι κάτι που δεν αντλεί τη ζωτική του δύναμη από τη Φύση, αλλά από το Θεό.

Στην αρχή αυτών των ομιλιών μου τόνισα ότι προσωπικότητες υπάρχουν μόνο κοντά στο Θεό. Τώρα θα προχωρήσω λίγο πιο πέρα. Πραγματικές προσωπικότητες δεν υπάρχουν πουθενά αλλού· εννοώ πλήρεις, ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Μόνο όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να πλησιάσει τη ζωή του Θεού, τότε μόνο μετατρέπεσαι σε αληθινό πρόσωπο.

Αλλά, από τη άλλη, δεν είναι καλό να πηγαίνεις στο Χριστό απλά και μόνο για χάρη της θεότητας ή της προσωπικότητας. Όσο νοιάζεσαι μόνο για αυτά, τότε δεν έχεις ανεβεί το σκαλί της εξέλιξης. Δεν έχεις καν εισέλθει στο στάδιο της εξέλιξης. Και αυτό συμβαίνει γιατί απλά, εάν δεν ξεχάσεις τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να ανέβεις το πρώτο σκαλί που οδηγεί στην εξέλιξη. Μόνο εάν ψάχνεις για κάτι άλλο, τότε μόνο μπορείς να γίνεις πραγματικό πρόσωπο. Ξέρεις αυτό ισχύει και για τα γήινα πράγματα· ακόμη και στη λογοτεχνία ή στην τέχνη κανένας άνθρωπος που αγωνιά για την αυθεντικότητα ή την πρωτοτυπία δεν θα γίνει ποτέ αυθεντικός και πρωτότυπος. Αυθεντικός και πρωτότυπος-και μάλιστα χωρίς να το παρατηρεί- γίνεται αυτός που νοιάζεται να κάνει καλή δουλειά ή να λέει την αλήθεια. Ακόμη και στην κοινωνική ζωή, τότε μόνο θα καταφέρεις να κάνεις καλή εντύπωση στους άλλους ανθρώπους, εάν σταματήσεις να σκέφτεσαι συνεχώς τι είδους εντυπώσεις προκαλείς.

Η αρχή αυτή διέπει όλη μας τη ζωή, από την κορυφή μέχρι την βάση:

Εγκατάλειψε τον εαυτό σου και θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό.

Απώλεσε τον εαυτό σου και θα τον σώσεις.

Παραδόσου στο θάνατο με κάθε ίνα της ύπαρξής σου και θα βρεις την αιώνια ζωή.

Αναζήτησε το Χριστό και θα Τον βρεις και μαζί με Αυτόν και όλα τα υπόλοιπα.

Εγκλωβίσου στον εαυτό σου και το μόνο που θα βρεις είναι μίσος, μοναξιά, απελπισία, καταστροφή, ερείπια και ερημιά.

| Category: Κείμενα / C. S. Lewis

www.enoriako.info

Bottom of Form

Top of Form

Bottom of Form