ΤΟ ΤΕΛΟΣ

       Συχνά η Μεγάλη Εβδομαδα χαρακτηρίζεται  σαν περίοδος με «ωραώτατες παραδόσεις»  και «έθιμα», σαν ξεχωριστό  τμήμα του Εορτολογίου μας.  Τα  ζούμε όλα αυτά από την παιδική  μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο  Πασχαλινό τραπέζι …  Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

       Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε  στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε ;  Δεν είναι πιά δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώ ς  αυτοί που φώναζαν  «Σταύρωσον Αυτόν» !,  αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν … «κανονικοί άνθρωποι».  Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους.  Και  ήταν πραγματικά ένας τέλεια  «κανονικός»  κόσμος  αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φώς και τη ζωή …  Με το θάνατο όμως του Χριστοτού  ο «κανονικός»  κόσμος και η «κανονική» ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα.   Ή μάλλον , θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητά τους να δεχθούν το Φως’ αποαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστίν του κόσμου τούτου΄νυν ο άρχων του κόσμου τούτου  εκβληθήσεται εξω». 9Ιω. 12,31)

      Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου».  Με το θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού συντελέστηκε αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες, χωρίς να αλλοιώνει τη φύση του χρόνου τον οποίο ζούμε σαν «έσχατο καιρό». «Και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι’ παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου.» (Α΄ Κορ. 7,31)

Alexander Schmemann, THE HOLY WEEK, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, εκδ.  Ακρίτας