ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Λόγος ΙΓ’ (35-55)

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 

Ἀλλὰ γὰρ ἴδωμεν, εἰ δοκεῖ, καὶ καλῶς ἐξετάσωμεν, τὶ τὸ μυστήριον τῆς τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἀναστάσεως, ὅπερ ἀεὶ τοῖς βουλομένοις ἡμῖν μυστικῶς γίνεται, καὶ πῶς ἐν ἡμῖν ὁ Χριστὸς ὡς ἐν μνήματι θάπτεται καὶ πῶς ἑνούμενος ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς ἐξανίσταται, συνανιστῶν καὶ ἡμᾶς ἑαυτῷ.  Ἔστι δὲ ὁ σκοπός τοῦ λόγου τοιοῦτος. Ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν, ἐπὶ σταυροῦ κρεμασθείς καὶ προσηλώσας ἐν αὐτῷ τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, θανάτου γευσάμενος, κατῆλθεν ἐν ταῖς κατωτάταις τοῦ ᾄδου.  Ὥσπερ οὖν ἐξ ᾄδου πάλιν ἀνελθών εἰς τὸ ἄχραντον ἑαυτοῦ σῶμα εἰσῆλθεν, οὗ κατελθών ἐκεῖσε οὐδαμῶς ἐχωρίσθη, καὶ εὐθὺς ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ μετά ταῦτα ἀνῆλθεν εἰς οὐρανούς μετὰ δόξης πολλῆς καὶ δυνάμεως, οὕτω δὴ καὶ νῦν ἐξερχομένων ἡμῶν έκ τοῦ κόσμου καὶ εἰσερχομένων διὰ τῆς τῶν παθημάτων τοῦ Κυρἰου ἐξομοιώσεως ἐν τῷ τῆς μετανοίας μνήματι, αὐτὸς ἐκεῖνος ἐξ οὐρανῶν κατερχόμενος, εἰσέρχεται ὡς έν τάφῳ ἐν τῷ ἡμῶν σώματι, καὶ ἐνούμενος ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς ἑξανιστᾷ νεκράς οὖσας ὁμολογουμένως αὐτάς, καὶ τυνικαῦτα βλέπειν έμπαρέχει τῷ οὕτως ἀναστάντι σὺν τῷ Χριστῷ τἠν δόξαν τῆς μυστικῆς αὐτοῦ άναστάσεως.

 

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχή μας.

Ἀλλ’ἄς δοῦμε λοιπόν.ἄν θέλετε, κι ἄς ἐξετάσουμε προσεκτικά ποιό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ και Θεοῦ μας, τό ὁποῖο πάντοτε συντελεῖται μέσα μας μυστικά, ἐάν θέλουμε, καί πῶς ὁ Χριστός θάπτεται μέσα μας σάν σέ μνῆμα καί πῶς ἑνώνεται μέ τίς ψυχές μας και ἀνίσταται, ἀνασταίνοντας κι ἐμᾶς μαζί μέ τόν ἑαυτό του.  Αὐτός ἀλλωστε εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς παρούσης ὁμιλίας. 

Ὁ Χριστός καί Θεός μας κρεμάστηκε ἐπάνω στόν σταυρό καί κάρφωσε σ’αύτόν τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.  Καί ἀφοῦ γεύθηκε τόν θάνατο, κατῆλθε στά κατώτατα μέρη τοῦ ἅδη.  Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν, ἀφοῦ ἀνῆλθε πάλι ἀπό τόν ἅδη, εἰσῆλθε στό ἄχραντο σῶμα του, ἀπό το ὁποῖο ὡς Θεός καθόλου δέν χωρίστηκε ὅταν κατέβηκε ἐκεῖ, καί ἀμέσως ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν κι ἔπειτα ἀνῆλθε στούς οὐρανούς μέ δόξα πολλή και μέ δύναμη, ἔτσι τώρα συμβαίνει καί μ’ἐμᾶς : Ὅταν δηλαδή ἐμεῖς ἐξερχόμαστε ἀπό τόν κόσμο καί εἰσερχόμαστε στό μνῆμα τῆς μετανοίας καί τῆς ταπεινώσεως διά τῆς μιμήσεως τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κατέρχεται ἀπό τον οὐρανό, είσέρχεται στο σῶμα μας σάν σέ τάφο, ἑνώνεται μέ τίς ψυχές  μας και τίς ἀνασταίνει ἀπό τόν πνευματικό θάνατο, στόν ὁποῖο ὁμολογουμένως μέχρι τότε ἦταν παραδομένες.  Και τότε παρέχει τη δυνατότητα σ’αὐτόν πού ἔτσι ἀναστήθηκε μαζί μέ τόν Χριστό, νά βλέπει τή δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.

 ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Εκδ.ΧΦΔ

 

 

 

 

      

         Τἰ ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν ; Τί θρηνεῖτε τον ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾷ ;

 

        Ὅλος ὁ Χριστιανισμός δεν εἶναι παρά ἡ ἐμπειρία τῆς πίστης πού ἐπαναλαμβἀνεται συνεχῶς σάν νά εἶναι ἡ πρώτη φορά, καί πού έχει σαρκωθεῖ στίς τελετές, στό λόγο, στή μουσική καί στά χρώματα.  Γιά τόν ἄνθρωπο ὅλα αὐτά φαίνονται σάν χίμαιρα’ ἀκούει μόνο λέξεις, βλέπει μόνο ἀκατανόητες τελετές, και τίς ἀντιλαμβάνεται μόνο ἐπιδερμικά.  Για τούς πιστούς ὅμως, ὅλα  αὐτά ἀκτινοβολοῦν ἀπό μέσα, ὄχι ὡς ἀπόδειξη τῆς πίστης τους, ἀλλά ὡς ἀποτέλεσμά της, ὡς ζωή της στόν κόσμο, στήν ψυχή,, στήν ἱστορία…

        Πάσχα δέν εἶναι ἠ ἀνάμνηση ἐνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος. Εἶναι ἡ πραγματική και χαρμόσυνη συνάντηση μ ’Αὐτόν, πού οἱ καρδιές μας Τόν εἶχαν γνωρίσει καί Τόν εἶχαν συναντήσει ἀπό καιρό, ὡς ζωή και φῶς. Ἠ νύχτα τού Πάσχα μαρτυρεῖ πώς ὁ Χριστός εἶναι ζωντανός καί βρίσκεται μαζί μας, πώς κι ἐμεῖς εἴμαστε ζωντανοί μαζί Του…

Ἀναστάσεως ἡμέρα,

Καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει,

Καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.

Εἴπωμεν ἀδελφοί,  καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς’

συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀνατάσει,

καὶ οὕτω βοήσωμεν’ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

θανάτῳ θάνατον πατήσας,

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι

ζωὴν χαρισάμενος.

Χριστὸς Ἀνέστη!

 

Alexander Schmemann

 

 

      

       Ὁ Σταυρός, ἡ ἀναγκαιότητά του καί τό παγκόσμιο νόημά του ἀποκαλύπτονται μέ την πολύ σύντομη φράση τοῦ Ἐυαγγελίου : «και ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς…». Τώρα μποροῦμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : ἀγαποῦσε τό φίλο Του Λάζαρο και γι’αὐτό εἶχε τή δύναμη να τόν φέρει πίσω στή ζωή. Ἠ δύναμη τῆς Ἀνάστασης δεν εἶναι ἁπλά μια θεϊκή «δύναμη αὐτή καθ’ἑαυτή», ἀλλά εἶναι δύναμη ἀγάπης, ἤ μᾶλλον ἡ ἀγάπη εἶναι δύναμη.

        Ὀ Θεός εἶναι Ἀγάπη, και ἠ Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Ἡ  Ἀγάπη δημιουργεῖ Ζωή… Ἡ Ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ἐκείνη που κλαίει μπροστά τον τάφο και ἡ Ἀγάπη εἶναι ἐκείνη πού ἐπαναφέρει τη ζωή.  Αὐτό εἶναι το νόημα τῶν θεϊκῶν δακρύων τοῦ Ἰησοῦ. Μέσα ἀπό αυτά ἡ ἀγάπη ἐνεργοποιεῖται και πάλι –ἀναδημιουργεῖ, ἀπολυτρώνει, ἀποκαθιστᾶ τή σκοτεινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου : « Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!...». Προσταγή ἀπολύτρωσης. Κάλεσμα στο φῶς. Ἀκριβῶς γι’αὐτό το Σάββατο τοῦ Λαζάρου εἶναι τό προοίμιο καί τοῦ Σταυροῦ, σάν τη μέγιστη θυσία τῆς Ἀγάπης,  και τῆς Ἀνάστασης, σάν τον τελικό θρίαμβο τῆς ἀγάπης.                        

THE HOLLY WEEK, Alexander Schmemann

 

Ποίημα  Ἰωσήφ.

Τὸ ὕψος τῶν ἀρετῶν, καταλιποῦσα ψυχή μου,

ἐπὶ τὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας κατελήλυθας,

πονηροῖς ὁδοστάταις  ἐμπεσοῦσα’

τραυμάτων δὲ ὀδωδότων γέμουσα, κεῖσαι ἐῤῥιμμένη  ἄπορος’

Διὸ  βόησον Χριστῷ τῷ Θεῷ τῷ διὰ σὲ σταυρωθέντι,

καὶ μώλωπας ἑκουσίως δεξαμένῳ’

Ἐπιμελήθητί μου Κύριε, καὶ σῶσον με.

ΤΡΙῼΔΙΟΝ, ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ Ε’ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΠΡΩΪ, Ἰδιόμελον, Ἦχος γ᾿

(ὅδωδα – παρακ. του ρήματος ὄζω, ἀποπνέω όσμήν, μυρίζω)

 

Στην πραγματικότητα ο πιο ασφαλής δρόμος προς την Κόλαση

είναι ο σταδιακός δρόμος.

Η ήπια κατηφόρα με το απαλό γρασίδι,

 χωρίς απότομες στροφές,

Χωρίς  εμπόδια, χωρίς πινακίδες.

C.S. LEWIS, The Screwtape Letters