Μια φορά κι έναν καιρό στο τελευταίο σπίτι ενός όμορφου  χωριού ζούσε ένα μικρό κορίτσι με την οικογένειά του. Όλοι το φώναζαν κοκκινοσκουφίτσα, επειδή φορούσε συνέχεια ένα κόκκινο σκουφάκι. Μια ανοιξιάτικη μέρα η μητέρα έδωσε στην κοκκινοσκουφίτσα ένα γεμάτο καλάθι. ΤΗ συμβούλεψε να προσέχει στο  δρόμο και την έστειλε στη γιαγιά που κατοικούσε στην άλλη άκρη ενός πανέμορφου δάσους. Στο δόμο όμως, πίσω από τους μεγάλους κορμούς των δένδρων, κρυβόταν ένας λύκος που θεωρούσε το παιδί ένα «υπέροχο γεύμα». Έτρεξε, λοιπόν,  πριν  τη μικρή, στο σπίτι της γιαγιάς και αφού την κατάπιε, φόρεσε τα ρούχα της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Όταν η κοκκινοσκουφίτσα μπήκε στο σπίτι κατάλαβε από την εμφάνιση και τη φωνή ότι το μισοσκεπασμένο  με την κουβέρτα πρόσωπο δεν ήταν της γιαγιάς της. Μετά από ένα σύντομο διάλογο το άγριο ζώο αποκάλυψε τις διαθέσεις του. Άρχισε να κυνηγά το παιδί, ζητώντας να το καταβροχθίσει. Η φασαρία και οι φωνές προκάλεσαν ένα κυνηγό, ο οποίος σκότωσε το λύκο κι έβγαλε ζωντανή  από την κοιλιά του τη γιαγιά. Είναι βέβαιο  πως το μικρό κορίτσι είχε ήδη πάρει ένα από τα δυνατότερα και ουσιαστικότερα μαθήματα της ζωής του.

Ένα από τα γνωστά παραμύθια, που αφήνει τον ζεστό ήχο της φωνής της γιαγιάς και του παππού να ξυπνήσει το παιδί μέσα σου, είναι η Κοκκινοσκουφίτσα. Πριν από αρκετούς αιώνες, το μικρό αυτό κορίτσι μπήκε στη ζωή, ταξίδεψε στην φαντασία και έγινε πρωταγωνίστρια στα όνειρα πολλών παιδιών σε όλο τον κόσμο. Γεννήθηκε πριν το 1697, που έγινε και η πρώτη καταγραφή της περιπέτειάς της. Έφτασε μέχρι τις μέρες μας αγέραστη. Δεν τόλμησε να την αγγίξει ο χρόνος. Άλλωστε το παραμύθι διεκδικεί, επιδιώκει ένα παιδί αγέραστο, ακόμη και μέσα στα βαθιά γεράματα. Ένα παιδί αιώνιο. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι  Ελληνίδα, Ιταλίδα, Αγγλίδα, αλλά παιδί. Πατρίδα του παιδιού η Βασιλεία του Θεού. Η παιδικότητα είναι απέραντος ουρανός. Αυτό ακριβώς αποτυπώνει και ο στόχος ενός ωραίου τραγουδιού «καμιά πατρίδα  δεν χωρά ολόκληρο ουρανό». Ίσως το κόκκινο σκουφάκι δεν θα το πρόσεχες, εάν δε γινόταν η αιτία της ονομασίας του κοριτσιού. Το κόκκινο χρώμα είναι έντονο. Η όραση το διακρίνει και το στοχεύει όταν βρίσκεται μέσα στο οπτικό της πεδίο. Έντονο, δυναμικό, πολύτιμο, ανεπανάληπτο και το δώρο της ζωής. Άλλωστε «τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά». Εάν δεν στοχεύεις, όπως το βλέμμα στο έντονο χρώμα, στη ζωή που σου δόθηκε, θα αστοχήσεις, δηλαδή πραγματικά θα αμαρτήσεις. Έτσι θα στοχεύουν άλλοι τη δική σου ζωή, με σκοπό να ξεθωριάσουν τα χρώματα και να σβήσουν τη φωτιά της. Η ζωή είναι λάβα που ξεχείλισε μέσα από την καυτή, δημιουργική και εκστατική του Θεού αγάπη. Ο Αδάμ ήταν ένας επίγειος ήλιος. Αυτός διακονούσε, αγκάλιαζε, θέρμαινε, αγαπούσε κάθε δημιούργημα και την κτίση ολόκληρη. Η έκπτωση από την αγάπη στον εγωισμό ήταν συνάμα πτώση από την θερμότητα στην ψυχρότητα, από τη λειτουργία στη δυσλειτουργία. Έτσι, αυτός που ανέπνευσε τη δροσιά της πνοής του δημιουργού του, άρχισε να καίγεται και να καίει, να μαραίνεται και να μαραίνει, να αυτοκαταστρέφεται και να καταστρέφει.  Μαζί με τον Θεό χάθηκε και η διαχείριση της φωτιάς της ζωής που του δόθηκε. Γι’ αυτό ήρθε μια άλλη φωτιά. Πρωτοάναψε πάνω από τα κεφάλια των Αγίων Αποστόλων τη συγκλονιστική της Πεντηκοστής στιγμή. Με αυτήν την φωτιά του Παναγίου Πνεύματος οι μαθητές του Χριστού φωτίστηκαν και φώτισαν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όταν σμίξει η φωτιά της ζωής με αυτή του Παρακλήτου, μπορεί ο άνθρωπος σταθερά, αρμονικά, ειρηνικά να ξεκινήσει την πορεία του.

π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, «Το παραμύθι σου άνοιξε . . .» Εκδόσεις Αρχονταρίκι

Το κακό θα κάνει πάλι την εμφάνισή του στο χώρο του παραμυθιού με τη μορφή ζώου, ενός λύκου. Είναι γεγονός πως τι κακό χρησιμοποιεί στοιχεία της ταυτότητας του Θεού, για να το θεοποιήσεις. Θυμήσου την πνοή του Θεού στη δημιουργία του ανθρώπου. Δες και την πνοή του κακού στο παραμύθι. Ζωή η πνοή του Θεού. Θάνατος η πνοή του κακού. Ο λύκος του παραμυθιού, το προσωπείο του κακού, με την ισοπεδοτική πνοή του ρίχνει την αχυροκαλύβα και την παράγκα που η προχειρότητα και η ραθυμία των κατασκευαστών είχαν προφητεύσει και προδιαγράψει την καταστροφή τους. Αυτή η βάρβαρη πνοή, σαν το λίβα και στη ζωή, αφού πρώτα ξηράνει μετά  εξανεμίζει τα πάντα. Ο ασκός αυτός του διαβόλου μπορεί να εγκατασταθεί  και να σου επιτεθούν οι βίαιες δυνάμεις του μέσα από τη διαδικασία ενός λογισμού, πίσω από τη λειτουργία ενός πάθους.  Κρυφοσαλεύει η πνοή του κακού πολλές φορές και μέσα στο μηχανισμό μιάς  αίσθησης. Το βέβαιο είναι ότι, όταν δουλεύεις πάνω στο έδαφος των χαρισμάτων, μπορείς να εντοπίζεις και να αντιμετωπίζεις την ύπουλη των επιθέσεων του κακού σφοδρότητα.

Όπου σπέρνει ο διάβολος, θερίζει ο Θεός, υπογραμμίζει η εμπειρία του σοφού λαού που φτάνει στο ύψος της θεολογίας. Ο  Θεός  επιτρέπει τις κινήσεις του κακού, της δοκιμασίας, του πειρασμού γιατί σε βάζουν σε άλλη προοπτική.

Είναι φορές που ο εχθρός έχει τη δύναμη της αλλαγής που εσύ δεν έχεις. Η παρουσία του σε ξυπνά από το λήθαργο της ψευδαίσθησης. Σου δείχνει ότι η δύναμη, που πιστεύεις ότι κατέχεις, είναι αδυναμία. Αυτό που έβλεπες παλάτι, ήταν παράγκα. Η επιτυχία, για την οποία θριαμβολογούσες, ήταν μια παταγώδεις αποτυχία.

Το γκρέμισμα που προξενεί η μανία του πειρασμού δεν είναι όλεθρος. Μη το βλέπεις ως συμφορά αλλά ως ευκαιρία για αναθεώρηση, ανασυγκρότηση, ανασύσταση, ανακαίνιση, αναδημιουργία. Ένα όνειρό σου όταν ισοπεδώνεται, μη σου γίνει εφιάλτης. Όταν γκρεμίζεται ένα όνειρο, δεν καταρρέει ολόκληρη η ζωή. Μη μένεις θρηνώντας στα χαλάσματα ενώ εκείνη θα συνεχίσει τη δυναμική και θαυμαστή πορεία της.

π. Σπυρίδωνα Βασιλάκου, «Το παραμύθι σου άνοιξε…»,Εκδόσεις Αρχονταρίκι

Μια φορά κι έναν καιρό τρία μικρά γουρουνάκια, ζούσαν ξένοιαστα  με τη μαμά τους. Ο καιρός περνούσε και αυτά μεγάλωναν απολαμβάνοντας την ασφάλεια και τη φροντίδα των γονέων τους. Όταν έφτασαν στην κατάλληλη ηλικία η μητέρα τους είπε ότι πλέον μεγάλωσαν. Ότι η ζωή δεν είναι μόνο παιχνίδι. Ότι πρέπει να ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Να φτιάξουν τη ζωή τους. Να οικοδομήσουν το δικό τους σπιτικό. Έτσι τα τρία γουρουνάκια άφησαν πίσω τους την ανεμελιά και ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους.

Το πρώτο γουρουνάκι θέλησε να φτιάξει το σπίτι του γρήγορα κι εύκολα. Έτσι χρησιμοποίησε το άχυρο που είναι ελαφρύ υλικό και εύκολο στην κατασκευή. Δεν απαιτεί χρόνο και κόπο. Το δεύτερο χρησιμοποίησε ως υλικό για την κατασκευή του σπιτιού ξύλο, υλικό συνηθισμένο που υπάρχει παντού. Το τρίτο θέλησε να κάνει σχέδιο αρχιτεκτονικό. Να σκάψει βαθιά θεμέλια και να χτίσει πέτρα.

Όταν οι οικοδομές ολοκληρώθηκαν, εμφανίστηκε ο λύκος. Με ένα μόνο φύσημα σκόρπισε την αχυροκαλύβα του πρώτου και γκρέμισε την παράγκα του δεύτερου. Μόλις πρόλαβαν τα δύο αδέλφια να τρέξουν και να κρυφτούν στο σπίτι του τρίτου αδελφού. Εκεί ο λύκος δυσκολεύτηκε. Η δυνατή πνοή του ήταν ανίκανη να γκρεμίσει τη γερή οικοδομή. Ο λύκος βρήκε άλλο τρόπο εισβολής στο σπίτι που αντιστεκόταν.  Μπήκε από την καμινάδα αλλά στο βάθος τον περίμενε γη δυσάρεστη έκπληξη του βραστού νερού που κόχλαζε σε ένα μεγάλο καζάνι. Για μήνες ο λύκος δεν μπορούσε να ξεχάσει το πάθημά του. Αλλά και τα δύο αδέλφια τα αποτελέσματα της προχειρότητας και της τεμπελιάς τους.

        Το χέρι του Θεού σκόρπισε μέσα στη φύση όλα όσα ο άνθρωπος κάθε εποχής χρειάζεται. Η ποσότητά τους και η ποικιλία τους είναι τόσο μεγάλη, που λίγα από αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί. Παραμένουν   στην διάθεση του ανθρώπου και περιμένουν την αξιοποίησή τους.

        Όπως σκόρπισε τόσα μέσα στη φύση, έτσι έσπειρε και μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Κάθε άνθρωπος έχει χαρίσματα από τον Θεό. Βαπτίζεις θαύμα τη γέννηση ενός παιδιού; Θαύμα δεν είναι μόνο η γέννηση. Είναι και αυτό που μπορεί να γίνει δουλεύοντας με τις προϋποθέσεις  που κληρονόμησε.

        Η αξιοποίηση των χαρισμάτων αναδεικνύει, ωριμάζει, ολοκληρώνει, οικοδομεί  τον άνθρωπο. Η μη αξιοποίηση καταδικάζει, νεκρώνει. Η μη αξιοποίηση είναι ουσιαστικά μια οδυνηρή έκτρωση στις δυνατότητες της εξέλιξης, της ανάπτυξης, της δημιουργίας. Όταν θάβεις ένα τάλαντο, ουσιαστικά απονευρώνεις τις ρίζες της ζωής.

        Όταν  δουλεύεις πάνω στα χαρίσματά σου, αυτά αναπτύσσονται.  Σαν τον μαγνήτη, έλκουν ότι τα τρέφει, τα ενδυναμώνει, τα μορφοποιεί. Η καλλιέργεια των χαρισμάτων ενεργοποιεί της ψυχής τα πνευματικά στοιχεία.

        Η εργασία πάνω στα χαρίσματα δημιουργεί τις προϋποθέσεις της υπέρβασης πολλών εμποδίων και ανοίγει δρόμους στης διάνοιας το θαυμαστό  πεδίο. Θεραπεύει διακριτικά και ανώδυνα ασθένειες του μυαλού και της ψυχής. Έχει το δυναμισμό να διαλύει τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες. Τα χαρίσματα, όσο καλλιεργούνται, ταπεινώνουν και, όσο ταπεινώνουν, ανυψώνουν. Έτσι συναντιέται ο αγώνας της καλλιέργειας των χαρισμάτων με τη χάρη του Θεού.

    Το χάρισμα για να γίνει οικοδομική υλικό της ζωής, θέλει δουλειά. Είναι σαν το ακατέργαστο μάρμαρο που έχει βέβαια την αξία του, θα γίνει όμως ανεκτίμητο, όταν σκύψει πάνω του ο γλύπτης. Όταν μέσα στις πτυχές του τρέξει ο ιδρώτας του προσώπου του. Αυτός ο ιδρώτας του κόπου γίνεται αίμα στις φλέβες του μαρμάρινου όγκου και το ζωογονεί. Του δίνει μορφή. Γίνεται πρόσωπο που αιώνια θα παιδαγωγεί με την έκφρασή του και θα διδάσκει με τη στάση του. Είναι φορές  που η επιλογή σου σε οδηγεί στην εγκατάλειψη του κόπου και την προτίμηση ελαφρών και φθηνών υλικών.

        Το πρώτο γουρουνάκι είναι ο εκφραστής αυτής της τάσης. Είναι ο μπροστάρης αυτού του δρόμου, ο οποίος είναι πολυσύχναστος γιατί τον ακολουθούν πολλοί. Ελαφρύ υλικό το άχυρο. Εύκολη λύση η αχυροκαλύβα. Δεν απαιτεί σχέδιο. Δεν χρειάζεται θεμέλια. Δεν σηκώνεις βάρος.

        Είναι η επιλογή που δεν σου επιτρέπει να σηκώσεις ούτε το βάρος του σταυρού. Είναι η τάση που σε βάζει να επιθυμείς πτυχίο χωρίς μελέτη. Δύναμη χωρίς άσκηση. Χρήματα χωρίς εργασία. Παιδιά χωρίς θυσία. Η ζωή δεν είναι καναπές, για να ξαπλώσεις. Ούτε μπορείς να την αλλάξεις, όπως τα κανάλια με το τηλεχειριστήριο. Σε θέλει εκεί. Δικό της. Εργάτη της. Συνοδοιπόρο της.

        Με τις αχυροκατασκευές  απλά δωροδοκείς τη συνείδησή σου. Προσπαθείς να πείσεις και τους άλλους  ότι έκτισες, δούλεψες, εδημιούργησες.  Ζώντας μέσα στην ατμόσφαιρα της αχυροκαλύβας δέχεσαι την επιρροή της και γίνεσαι αχυράνθρωπος. Είσαι παραγεμισμένος με πολλά και άδειος. Έχεις τη θέση του σκιάχτρου. Σε έχει εγκαταλείψει η ωραιότητα. Η παρουσία σου προκαλεί οίκτο, φόβο, χλευασμό.  

      

        Το πρώτο γουρουνάκι θέλησε να φτιάξει το σπίτι του γρήγορα κι εύκολα. Έτσι χρησιμοποίησε το άχυρο που είναι ελαφρύ υλικό και εύκολο στην κατασκευή. Δεν απαιτεί χρόνο και κόπο. Το δεύτερο χρησιμοποίησε ως υλικό για την κατασκευή του σπιτιού ξύλο, υλικό συνηθισμένο που υπάρχει παντού. Το τρίτο θέλησε να κάνει σχέδιο αρχιτεκτονικό Ο δεύτερος αδελφός επιλέγει ως κατασκευαστικό υλικό το ξύλο. Όχι αχυροκαλύβα με ελαφρύ  υλικό αλλά  παράγκα με όλα τα χαρακτηριστικά της προχειρότητας.

        Η παράγκα γρήγορα στήνεται. Συνοπτικές οι διαδικασίες της κατασκευής. Όλα γρήγορα. Να προλάβεις τί; Αυτό που χάνεις με τη βιασύνη σου; Αυτό που πετάς με την προχειρότητά σου; Αφού ολοκληρώσεις την αχυροκαλύβα και βάλεις το τελευταίο καρφί στην παράγκα, αρχίζουν τα προβλήματα.

        Δε θέλησες να σηκώσεις το βάρος του υλικού της ζωής, θα σηκώσεις την ευθύνη σου; Έτσι, όταν ο άνεμος  πάρει την οροφή σου ή τρίζει η οικοδομή, σου φταίνε όλοι οι άλλοι. Φταίει ο καιρός που είναι κακός. Οι συνθήκες που είναι δύσκολες. Η οικονομική  κρίση που ταλαιπωρεί τη χώρα.

        Η εποχή που είναι σκληρή. Ότι και να επικαλεσθείς, η ευθύνη  βαραίνει πάντα τον κατασκευαστή, αφού επιλέγεις το εύκολο που σου δυσκολεύει τη ζωή.

π. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ, «Το παραμύθι σου άνοιξε. . . « Εκδόσεις Αρχονταρίκι

. . .στη γιορτή των Φώτων, που γίνεται ο αγιασμός των υδάτων, σ’ ένα εξαιρετικό τροπάριο παρουσιάζεται η εικόνα του Ιορδάνη να αντιστρέφει τη ροή του. Ο Ιορδάνης «εστράφη εις τα οπίσω». Που σημαίνει ότι ο Ιορδάνης μέχρι τότε κατευθυνόταν προς τον θάνατο, και η θάλασσα στην οποία έβγαινε λεγόταν Νεκρά Θάλασσα, γιατί δεν είχε ζωή. Με τη βάπτιση του Χριστού ο Ιορδάνης αλλάζει τη ροή του και ξαναπηγαίνει προς την πηγή. Αυτός ο συμβολισμός μας δηλώνει ακριβώς την αλλαγή που γίνεται με το βάπτισμα. Ενώ η προοπτική είναι προς τον θάνατο (γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε), με το βάπτισμα αντιστρέφεται αυτή η προοπτική. Γεννιόμαστε για να ζήσουμε και εντασσόμαστε μέσα στο σώμα του Χριστού.

Τί σημαίνει εντάσσομαι στο σώμα του Χριστού; Και γιατί αυτή η ένταξη στο σώμα του Χριστού να θεωρείται σωτηρία του ανθρώπου; Ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της θεότητας, ο Υιός, ο οποίος ελεύθερα θέλει να πραγματοποιήσει το θέλημα του Πατέρα του. Το θέλημα του Πατέρα είναι να ενωθεί με τον άνθρωπο. Δημιούργησε τον άνθρωπο για να είναι εις το διηνεκές ενωμένος μαζί του. Ο Υιός  θέλει να σαρκωθεί (και βέβαια το θέλημα αυτό είναι θέλημα και του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος). Ο υιός αποφασίζει να πραγματοποιήσει αυτό το θέλημα, να γίνει άνθρωπος, να προσλάβει το κτιστόν. Διά της προσλήψεως το κτιστόν ζωοποιείται, αλλάζει τρόπο υπάρξεως. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν δεν συνεργεί το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή  εάν δεν υπάρξει ένας τρόπος ώστε οι δυνάμεις αυτές -τις ονομάζω δυνάμεις, αλλά οι Πατέρες τις ονομάζουν ενέργειες- να βρίσκονται διηνεκώς εντός του ανθρώπου. Και θα έχετε παρατηρήσει ότι στη θεία Λειτουργία, πάνω από μία φορά, ο ιερέας δηλώνει περί κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος: «η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών». Στη δε ασκητική μας παράδοση, που την ονομάζουμε και νηπτική, ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι το άγιο Πνεύμα ενοικεί εντός του ανθρώπου και δια της ενοικήσεως επιτρέπει στον άνθρωπο να νοεί τον Θεό, να νοεί την παρουσία του Θεου.

Δημήτρης  Μαυρόπουλος «ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ», Εκδ. Δόμος