...ο άγιος , ή αν θέλετε ο άνθρωπος, θέλει και γνωρίζει τον Πατέρα, ή μάλλον θέλει και γνωρίζεται υπό του Πατρός, θέλει και αποδέχεται το άδειασμα του Πατέρα δια του Υιού σε αυτόν και απαντά σε αυτό το "θέλω" του Πατρός ...

Η δωρεά αυτή προσκτάται από τον άνθρωπο μόνο δια της ελευθερίας. Αλλά ο άνθρωπος, στην αδυναμία του να υπάρξει ελεύθερος, αναζητά άλλες λύσεις. Και βρίσκει ως απάντηση αυτής της αδυναμίας του τη δικανική αντιμετώπιση της σωτηρίας. Θέλει μεν να του χαριστεί η σωτηρία του, αλλά κάτι να έχει θυσιάσει κι αυτός. Να έχει θυσιάσει την ελευθερία, τη χαρά, και πολλά άλλα. Κι έτσι η σωτηρία του βασίζεται σ' ένα είδος ανταποδόσεως.

...η παρουσία των Αγίων μέσα στην ιστορία, δεν είναι θέμα απλώς τιμής μερικών προσώπων, μερικών καλών και αγαθών και εναρέτων προσώπων, είναι ζήτημα δικαιώσεως της ανθρώπινης ιστορίας. Η ανθρώπινη ιστορία είναι δικαιωμένη, επειδή υπάρχει το σώμα των Αγίων, ξεκινώντας από την Παναγία και περνώντας στους άλλους Αγίους.

Δημήτρης Μαυρόπουλος

Προσευχή Ισαάκ του Σύρου

        Αξίωσέ με Κύριε να σε γνωρίσω και να σε αγαπήσω, όχι διανοητικά από τη φυσική ή επίκτητη ευφυϊα μου, αλλά αξίωσέ με, εκείνης της γνώσεως που «κλέβει» την όλη μας ύπαρξη από τα αισθητά και την προσηλώνει στην ανέκφραστη θέα του προσώπου Σου.

        Αξίωσέ με να ελευθερωθώ από την αυτοθέαση των επιθυμιών μου και της φαντασίας μου και να θεωρώ Εσένα Κύριε Σταυρωμένο, πράγμα που όντως θα με ελευθερώσει από την υποδούλωση στις κατ’ ενέργειαν  αμαρτίες και σκέψεις.

        Αύξησε μέσα μου την αγάπη για Σένα, ώστε να τρέχω «πίσω από τον έρωτά Σου» ελευθερούμενος από τις εντυπώσεις τούτου του κόσμου.

        Δώσε μου να καταλάβω το μέγεθος της ταπεινώσεώς Σου! Πώς έζησες στον κόσμο, ως άνθρωπος που έγινες εκ των αιμάτων της Παναγίας Παρθένου, ώστε ενθυμούμενος πάντοτε την ταπείνωσή Σου, να δέχομαι ευχαρίστως την ευτέλεια της φύσεώς μου.

       Με δύο τρόπους ανέρχεται κανείς στον Σταυρό. Ο ένας με την Σταύρωση του σώματος, ο δεύτερος με υπερφυσική εμπειρία. Δεν υποτάσσεται ο νους στο Θεό, αν προηγουμένως  δεν υποταγεί σ’ αυτόν το σώμα. Όποιος υποτάσσει τον εαυτόν του στο Θεό, υποτάσσονται σ’ αυτόν σχεδόν τα πάντα.

        Σ’  όποιον όντως γνώρισε τον εαυτό του, σ’  αυτόν δίδεται από τον Θεό η γνώση των πάντων.  Όταν η ταπείνωση βασιλεύει  στην ύπαρξή σου, τότε υποτάσσεται σε σένα η ψυχή σου και μαζί της υποτάσσονται τα πάντα, διότι από την ταπείνωση γεννιέται στην ψυχή του η ειρήνη -δώρο του Θεού.

        Όσον δεν υπάρχει ταπείνωση βρίσκεται κανείς σε ταραχή από τα πάθη κι από τις συνθήκες του βίου του.  Πράγματι, Θεέ μου, αν δεν ταπεινωθούμε μόνοι μας, δεν παύεις να προσπαθείς, αγαπώντας μας, να μας ταπεινώσεις!  Η πραγματική ταπείνωση είναι γέννημα της σοφίας του Θεού.  Και η σοφία γεννιέται από τους πειρασμούς.

        Συ, Χριστέ μου, με την φλόγα της επιθυμίας του προσώπου Σου, «απόστρεψον»  την προσοχή μας από αυτόν τον κόσμο μέχρις ότου συνειδητοποιήσουμε ακριβώς την αξία του και παύσουμε να δεχόμαστε τις σκιές σαν αλήθεια! Ανακαίνισέ μας και φύτευσε στην διάνοιά μας την μελέτη του θανάτου, ώστε να καταλάβουμε γιατί ήρθαμε στον κόσμο και πώς θα φύγουμε, καθώς και πώς θα ολοκληρώσουμε το έργο του αγιασμού μας, στο οποίο μας κάλεσες σε τούτη τη ζωή.  Και δώσε να ελπίζουμε στα μεγάλα και θαυμαστά που μας επιφυλάσσει η αγάπη Σου, όταν θα είμαστε μαζί Σου στην Δευτέρα  Σου Παρουσία, τα οποία τώρα υπονοιαζόμαστε με την πίστη στα μυστήρια που μας έδωσες.  Αμήν

ΠΗΓΗ: enotiako.info

  Η προσευχή του μήνα

Κύριε

Συγχώρησέ με για την... ανάπηρη προσευχή μου. Είμαι σαν νήπιο που αρχίζει ξαφνικά να συνειδητοποιεί ότι τελικά θέλει περισσότερο μία απάντηση στο αίτημα της προσευχής του, απ’ όσο θέλει Εσένα τον ίδιο!!

Το καταλαβαίνω και συμφωνώ στο να μην απαντάς σε... τηλεγραφήματα! Βοήθησέ με σε παρακαλώ, να μάθω να προσεύχομαι θερμά και να επιμένω. Αντικατάστησε, σε ικετεύω, την δική μου απελπισία με την δική Σου φανερή παρουσία. Μην μ’ αφήνεις να κάνω την προσευχή καταφύγιο μονάχα στις ώρες δυσκολίας, γιατί εύκολα ξεχνώ και εγκαταλείπω την προσευχή, όταν όλα πάνε καλά!

Σε παρακαλώ σύντριψε τον εγωισμό μου (όσο το αντέχω Κύριε...)! Μάθε με να Σ’ εμπιστεύομαι απολύτως και προστάτευσέ  με από κάθε μορφής πειρασμό, γιατί είμαι ένα «φθινοπωρινό φύλλο»!

Όπως είπες στον πατέρα μας τον προφήτη Ιερεμία: «Κάλεσέ με και θα σου απαντήσω, θα σου αναγγείλω μεγάλα πράγματα που δεν τα γνωρίζεις ούτε μπορείς να τα γνωρίσεις». Γι’ αυτό, Κύριε και Θεέ μου, Σε καλώ και Σε παρακαλώ:

Να με μάθεις να προσεύχομαι·

Να με στηρίξεις να αυξάνω στην προσευχή·

Να μου δείξεις το έλεός Σου·

Να μου φανερώσεις «Σεαυτόν γνωστώς»·

Να κατανοήσεις την αναίδειά μου και να μου δώσεις να συνειδητοποιήσω βαθειά, ότι όλα είναι στο "Χέρι" Σου δώρημα ἄνωθεν καταβαίνον.

ΑΜΗΝ

ΠΗΓΗ:enoriako.info

       

Βρισκόμαστε στην αυλή ενός ναού. Θεωρούμε τον ναό, τον βλέπουμε, τον έχουμε απέναντί μας.  Δεν είμαστε μέσα στον ναό. Η αυλή εικονολογεί κάτι, παραπέμπει σε κάτι. Το πρώτο στο οποίο παραπέμπει -αν δεν έχουμε μπει ποτέ μέσα στο ναό- είναι μια θέαση ενυπάρχουσας ελπίδας.  Η στάση μας προς τον ναό υποδηλώνει μια κίνηση προς αυτόν. Επίσης υποδηλώνει μια πρώτη απόφασή μας ότι πάμε προς την ελπίδα της ζωής.  Δηλαδή μια γνώση του ότι εδώ που βρισκόμαστε είμαστε μόνοι μας. Κάτι συμβαίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει.  Θα έλεγα ότι είναι μια κίνηση, περίπου όπως μας την περιγράφουν τα ευαγγέλια, προς το Θαβώρ.  Ανεβαίνοντας οι μαθητές προς το Θαβώρ, δεν ξέρουν τί θα συναντήσουν.  Εμπιστεύονται απλώς τον Διδάσκαλο και τον ακολουθούν.  Και θα συναντήσουν την έκπληξη του Θαβώρ.

        Όμως στην αυλή ενός ναού μπορεί να βρίσκεται και κάποιος που έχει βγει από την εκκλησία.  Επομένως, η αυλή μπορεί επίσης να εικονολογεί την εμφάνεια της ψηλαφήσεως της σωτηρίας.  Την σωτηρία  αυτή την έχουμε ψηλαφήσει εντός του ναού.  Έχουμε ψηλαφήσει αυτό που ονομάζουμε ειρηναία κατάσταση, και υπάρχει μια κίνηση εκ του ναού, όπως ακριβώς μια κίνηση των μαθητών από την κορυφή του Θαβώρ προς την ιστορία, προς τον κόσμο.  Ας τα πάρουμε τώρα ένα ένα αυτά τα δύο.

        Το πρώτο είναι μια θέαση προς το καινούργιο, προς το καινόν. Μια τέτοια θέαση -αν η αυλή εικονολογεί τη θέαση προς το καινούργιο- προϋποθέτει την επίγνωση του μη σώου, του φθαρτού.  Δεν μπορείς  να έχεις ελπίδα σωτηρίας, αν δεν έχεις μια αίσθηση ότι αυτό που είσαι δεν είναι σώο, δεν είναι ακέραιο, δεν είναι υγιές.  Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε  και άλλους όρους: τον όρο «θάνατο».    Έχεις μια επίγνωση θανάτου. Ή τον όρο «μεσότοιχον της έχθρας».  (Σ’ ένα από τα εξαιρετικά θεοτοκία των εσπερινών, τα λεγόμενα δογματικά θεοτοκία, η Παναγία καλείται Δέσποινα η οποία γκρέμισε  το μεσότοιχον της έχθρας, και έβαλε στη θέση του μεσότοιχου την ειρήνη –«αύτη το μεσότοιχον της έχθρας καθελούσα, ειρήνην αντεισήξε και το βασίλειον ηνέωξε».)  Θα μπορούσαμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «αταξία» : έχουμε μια αίσθηση αταξίας και ελπίζουμε σε μία τάξη, μία αρμονία. Όλα αυτά παραπέμπουν σε αυτό που λέμε σωτηρία.

        Και εδώ θα εξηγήσω πώς, η δική μας τουλάχιστον παράδοση, αντελήφθη τον όρο σωτηρία.  Η σωτηρία προέρχεται από το ρήμα  σώζειν, ή καλύτερα από το ουσιαστικό σώος.  Σώος είναι αυτός που είναι ακέραιος.  Δηλαδή σωτηρία είναι να βρούμε την κατά φύσιν πραγματικότητα του όντος, αυτό που πραγματικά είναι το όν. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που εμφανίζεται ως ον είναι όχι σώο, είναι ασθενές και πρέπει να σωθεί, να θεραπευτεί.  Έργο της Εκκλησίας είναι να θεραπεύσει τον άνθρωπο, να τον κάνει σώο, να τον κάνει ακέραιο, να τον κάνει υγιή.  Αυτό, όπως είπαμε, το επιτυγχάνει η Εκκλησία μόνο με αυτό που είναι. Γιατί είναι  Εκκλησία.  Όχι με ότι κάνει, ούτε με ότι λέει.  Μόνο με αυτό που είναι.

Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, Εκδόσεις Δόμος