Το αμάρτημα των αμαρτημάτων – το αληθινά «προπατορικό αμάρτημα» - δεν είναι η παράβαση των κανόνων, αλλά πρώτα από όλα το λοξοδρόμημα της αγάπης του ανθρώπου και το αποξένωμά του από το Θεό.  Το πώς ο άνθρωπος προτίμησε κάτι άλλο – τον κόσμο, τον εαυτό του – από το Θεό , αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό αμάρτημα μέσα στο οποίο όλα τα άλλα αμαρτήματα καταντούν φυσικά και αναπότρεπτα.  Γιατί αυτό καταστρέφει την αληθινή ζωή του ανθρώπου.  Ξεστρατίζει τη ζωή από το μοναδικό νόημα και την κατεύθυνσή της .  Και το αμάρτημα  αυτό – το αληθινά προπατορικό – βρίσκει στο Χρστό συγχώρεση, όχι επειδή ο Θεός το «λησόνησε» πιά τώρα και δεν του δίνει προσοχή, αλλά επειδή στό Χριστό ο άνθρωπος γύρισε πίσω στό Θεό, και γύρισε πίσω στο Θεό επειδή Τον αγάπησε και βρήκε σε Εκείνον το μοναδικό αληθινό αντικείμενο της αγάπης και της ζωής.  Και ο Θεός δέχτηκε τον άνθρωπο και –στο Χριστό – τον συμφιλίωσε με τον εαυτό Του.  Μετάνοια είναι, λοιπόν, τό γύρισμα της αγάπης μας, της ζωής μας στο Θεό, και το γύρισμα αυτό γίνεται δυνατό ή πραγματοποιήσιμο στο Χριστό, επειδή Εκείνος μας αποκαλύπτει την αληθινή Ζωή και μας κάνει να νιώσομε την εξορία και την καταδίκη μας.  Να πιστεύομε στο Χριστό  θα πεί να μετανοούμε – να αλλάζομε ριζικά το «νού», δηλαδή τη νοοτροπία της ζωής μας, να την αντικρίζομε ως αμάρτημα και ως θάνατο.  Και να πιστεύομε σε Εκείνον  θα πεί να δεχόμαστε τη χαρμόσυνη αποκάλυψη πώς σε Εκείνον μας δόθηκε η συγχώρεση και η συμφιλίωση.  Στο Βάφτισμα βρίσκουν την πλήρωσή τους και η μετάνοια και η συγχώρεση.  Στο Βάφτισμα ο άνθρωπος θέλει να πεθάνει ως αμαρτωλός και ο θάνατος αυτός έρχεται.  Και στο Βάφτισμα ο άνθρωπος θέλει την καινότητα της ζωής ως συγχώρεση και η συγχώρεση έρχεται.

        Και όμως το αμάρτημα ολοένα μένει μέσα μας και ολοένα ξεμακρένομε από την καινούργια ζωή πού μας δόθηκε. Ο αγώνας  του νέου Αδάμ  καταπάνω στον παλαιό Αδάμ  είναι αγώνας πολύ μακρύς και πολύμοχθος, και πόση απλοϊκότητα δε δείχνουν μερικοί  με το να νομίζουν αστόχαστα και απλουστευτικα πως η «σωτηρία» που δοκιμάζουν σε αναγεννήσεις και «αποφάσεις για το Χριστό» και που καταλήγει στην ηθική ευθύτητα, στην εγκράτεια και στη θέρμη της φιλανθρωπίας, η σωτηρία αυτή είνα η σωτηρία ολόκληρη, είναι αυτό  που ο Θεός είχε στο νού Του όταν έδωσε τόν Υιό Του για να ζήσει ο κόσμος – υπέρ της του κόσμου ζωής.  Η μόνη αληθινή πίκρα είναι η «πίκρα να μην είσαι άγιος», και πόσες φορές οι «ηθικοί» Χριστιανοί είναι αυτοί που ποτέ δεν αισθάνονται, ποτέ δεν δοκιμάζουν αυτή την πίκρα, επειδή η δικιά τους «εμπειρία  της σωτηρίας», το αίσθημα πως είναι «σωσμένοι»,τούς γεμίζει με αυτοϊκανοποίηση.  Και όποιος «ικανοποιήθηκε» έχει λάβει κιόλας την ανταμοιβή του και δε γίνεται να πεινάει και να διψάει για εκείνη την ολοκληρωτική μεταβολή και τη μεταμόρφωση της ζωής που μονάχη γεννάει τους «Αγίους».  

Alexander Schmemann, For the Life and the World.

"ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ"  εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ