.

 . . .  Ο βασικός προσανατολισμός της Ελληνικής συνείδησης, της «νοοτροπίας» (που αφορά το ΝΟΥ), ότι η ζωή της κοινωνίας σαν αυτοτελής σκοπός ολοκληρώνεται στη ζωή των ατόμων σαν αυτοτελούς σκοπού, αυτή η επιφανειακά αντιφατική, στο βάθος όμως σαφώς διαλεκτική αντίληψη, φαίνεται να έχει διατηρηθεί ως εκδήλωση συμπεριφοράς, που ποτέ δεν μπορεί να κατανοηθεί από λαούς οι οποίοι ζούν και πεθαίνουν για τον βασιλέα, για το βασίλειο, για μιά «ιδέα», και ακόμα για την δουλειά, την εργασία’ και έτσι δεν ξέρουν τι σημαίνει ζωή, ελευθερία, ανθρώπινη ύπαρξη . . . ανθρωπιά.

Γι αυτό η αξίωση του ποιητή, ότι αυτός ο μικρός λαός πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φώς και το τραγούδι» δεν είναι αλαζονική αυθάδεια, αλλά η συνειδητή αναφορά στην παράξενη ιδιομορφία των Ελλήνων.

Στίς Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν υπάρχει η λέξη ΑΝΘΡΩΠΙΑ, που στην νεοελληνική γλώσσα διαμορφώνεται κατά το γραμματικό πρότυπο της ομορφιάς, της δροσιάς, της ζεστασιάς. Αρχίζοντας από τα λατινικά, στα γαλλικά και στά αγγλικά, η ανθρωπιά αποδίδεται με την ίδια λέξη που εκφράζει ολόκληρη την ανθρωπότητα : humanitas,humanite,humanity.  Στα γερμανικά το πρόβλημα στην όλη του διάσταση γίνεται σχεδόν γελοίο : menschlich  στην κυριολεξία σημαίνει «ανθρώπινο» «ανθρωποειδές».

ΛΑΟΣ

Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια

Για όλου του κόσμου το ψωμί, το φώς και το τραγούδι.

Κάτω απ΄τη γλώσσα του κρατεί τού βόγγους και τα ζήτω

Κι αν κάνει πως τραγουδεί, ραγίζουν τα λιθάρα.

Γιάννης  Ρίτσος

Lorenz Gyοemoerey

ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ  ΓΚΕΜΕΡΑΫ

«η δύση της δύσης» εκδόσεις παπαζηση