Όμως αγνοείτε όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν ;(Ρωμ.5,3). Το Βάπτισμα – δώρο της καινότητας της ζωής – αναγγέλεται ως ομοίωμα του θανάτου.  Γιατί ; Γιατί η καινούργια ζωή, που ο Χριστός δίνει σε όσους πιστεύουν σε Εκείνον, φεγγοβόλησε από τον τάφο.  Γιατί τούτος ο κόσμος  απόδιωξε το Χριστό, αρνήθηκε να δεί σε Εκείνον την ίδια τη ζωή του και την πλήρωσή του.  Και αφού δεν έχει άλλη ζωή από το Χριστό, ο κόσμος καταδίκασε τον εαυτό του σε θάνατο.  Η μοναδική απώτερη πραγματικότητα του κόσμου είναι ο θάνατος, και καμιά από τις κοσμικές εσχατολογίες, στίς οποίες ακόμα οι άνθρωποι στηρίζουν τις ελπίδες τους, δεν έχει αντιτάξει το παραμικρό στην απλή  διατύπωση του Tolstoy : «και ύστερα από μιά ανόητη ζωή θα ακολουθήσει ένας ανόητος θάνατος» . . . Αλλά ο Χριστιανός είναι ακριβώς εκείνος που ξέρει πώς η αληθινή    παραγματικότητα του κόσμου – αυτού του κόσμου, αυτής της δικιάς μας ζωής, όχι κανενός μυστηριακού «άλλου» κόσμου – βρίσκεται στί Χριστό.  Ο Χριστιανός μάλλον ξέρει πώς αυτή η πραγματικότητα είναι ο Χριστός.  Στην αυτάρκειά του ο κόσμος και όλα όσα υπάρχουν μέσα στον κόσμο δεν έχουν νόημα.  Και όσο ζούμε σύμφωνα με τον τρόπο αυτού του κόσμου, όσο με άλλα λόγια κάνομε τη ζωή μας αυτοσκοπό, κανένα νόημα και κανένα τέρμα δεν μπορούν να ορθοποδήσουν, γιατί αφανίζονται με το θάνατο.  Μονάχα σαν παρατήσομε λεύτερα, ολοκληρωτικά, δίχως όρους, την αυτάρκεια της ζωής μας και αποθέσομε ολόκληρο το νόημά της στο Χριστό, μας παρέχεται η «καινότητα της ζωής» - που σημαίνει καινούργια κατοχή του κόσμου ή απόχτηση του κόσμου από την αρχή.  Ο κόσμος τότε γιίνεται αληθινά το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού, το μεγάλωμα της Βασιλείας  και της αιώνιας ζωής.  Γιατί ο Χριστός εγερθείς  εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος  Αυτού ουκέτι κυριεύει.  Έτσι το Βάφτισμα είναι  ο θάνατος της εγωπάθειας και της αυτάρκειας, και είναι το ομοίωμα του θανάτου του Χριστού, επειδή ο θάνατος του Χριστού είναι τούτη η δίχως όρους παράδοση.  Και καθώς ο θάνατος του Χριστού «πάτησε χάμω το θάνατο», επειδή με αυτόν αποκαλύφτηκε το απώτερο νόημα και η δύναμη της ζωής, έτσι και ο θάνατός μας μαζί με Εκείμον μας ενώνει με την καινούργια «ζωή στο Θεό».        

         Καί το νόημα αυτής της καινότητας της ζωής φανερώνεται όταν ντύνομε αμέσως ύστερα από το Βάφτισμα το νεοφότιστο με ένα άσπρο ρούχο.  Είναι το ρούχο ενός Βασιλιά.  Ο άνθρωπος είναι και πάλι βασιλιάς της δημιουργίας.  Ο κόσμος είναι και πάλι η ζωή του, όχι ο θάνατός του, γιατί ξέρει τι να πράξει με τον κόσμο.  Ο άνθρωπος βρίσκεται και πάλι αποκαταστημένος μέσα στη χαρά και στη δύναμη της αληθινής ανθρώπνης φύσης.

Alexander Schmemann ”For the Life and the World” , National Student Christian Federation, Third printing, June 1964  «ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ» εκδ.  ΔΟΜΟΣ Αθήνα 1998