ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ, ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ, Ιούλιος 2000

          Η γιορτή (feast) αδύνατο να γίνει δίχως τη νηστεία (fast), και η νηστεία είναι ακριβώς η μετάνοια και ο γυρισμός, η σωτήρια εμπειρία της πίκρας και της εξορίας.  Η Εκκλησία είναι το δώρο της Βασιλείας – ωστόσο το ίδιο αυτό δώρο είναι που φανερώνει ταυτόχρονα την απουσία μας από την Βασιλεία, την αποξένωσή μας από τον Θεό.  Η μετάνοια ειναι αυτή που μας οδηγάει πάλι και πάλι στη χαρά του Πασχαλινού συμποσίου, όμως η χαρά αυτή φανερώνει την αμαρτωλότητά μας και μας μπάζει σε κρίση.

        Το μυστήριο της Μετάνοιας δεν είναι λοιπόν, μιά ιερή νομική «εξουσία» παραχωρημένη από το Θεό στούς ανθρώπους.  Αλλά είναι η εξουσία του Βαφτίσματος καθώς αυτό ζεί μέσα στην Εκκλησία.  Το μυστηριακό χαρακτήρα τ ον λαβαίνει από το Βάφτισμα.  Στο Χριστό τα αμαρτήματα όλα συχωρέθηκαν μιά γιά πάντα, γιατί ο Ίδιος Εκείνος είναι η συχώρεση των αμαρτημάτων και καμιά «καινούργια» άφεση δε χρειάζεται.  Όμως αληθινά για μας που αδιάκοπα αφήνομε το Χριστό καί αφορίζομε (excommunicate)  τον εαυτό μας από τη Ζωή Του, χρειάζεται να ξαναγυρνάμε σε Εκείνον και να δεχόμαστε πάλι και πάλι το δώρο πού μέσα σε Εκείνον κάποτε προσφέρθηκε μιά γιά πάντα.  Και η άφεση είναι το σημάδι πώς πραγματοποιήθηκε ο γυρισμός αυτός.  Και όπως η Ευχαριστία δεν είναι μιά «επανάληψη», αλλά είναι το ανέβασμά μας, το δέξιμό μας στο ίδιο αιώνιο συμπόσιο – έτσι και το μυστήριο της μετάνοιας δεν είναι μιά επανάληψη του Βαφτίσματος, αλλά ο γυρισμός μας στην «καινότητα της ζωής» που ο Θεός μας πρόσφερε κάποτε μιά για πάντα.

Alexander Schmemann, “For the Life and the World “- «Γιά να Ζήσει ο Κόσμος» εκδ. Ακρίτας