Υπερβατικότητα

… απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν αρνούνται, αλλά αντικρύζουν με τόλμη το γεγονός ότι φέρουν μια πεπτωκυία φύση και ότι η αμαρτία και η αποτυχία είναι η κοινή μοίρα των ανθρώπων και στους οποίους το ενδεχόμενο αλλαγής δεν προκαλεί τρόμο αλλά ενθουσιασμό.                                 π, Φιλόθεος Φάρος

 

Η λέξη στη συνήθη χρήση της φέρνει στον νου εικόνες απόστασης: το υπερβατικό είναι κάτι ανέφικτα μακρινό, έξω από την εμβέλεια της αντίληψής μας. Ο Λιούις (Clive Staples Lewis), όπως και οι καλύτεροι χριστιανοί θεολόγοι ανά τους αιώνες, μας βοηθάει να δούμε ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι η απόσταση αλλά η διαφορά· όχι μια απροσμέτρητη διάσταση, αλλά μια αστείρευτη καινότητα (strangeness) – και η άρνηση αυτή η καινότητα να αιχμαλωτιστεί. Στην αφήγηση του Λιούις αυτό εκφράζεται με όρους εξέγερσης, η χαρούμενη ανατροπή μιας αυτάρκους τάξης στο όνομα μιας αχώρητης αλήθειας. Υπερβατικότητα είναι η μανικότητα της χαράς. Η αλήθεια του Θεού γίνεται μια επανάσταση ενάντια σ’ αυτό που έχουμε φτιάξει ως εαυτό. Όπως με τους χαρακτήρες του Τσέστερτον, σε όλους μας έχει δοθεί η ευκαιρία μιας γοητευτικής περιπέτειας στην οποία καλούμαστε να γίνουμε επαναστάτες. Το κακό προβάλλει ως η ύστατη δύναμη αντίδρασης. Καλούμαστε να δούμε τους εαυτούς μας σαν να ζούμε «υπό κατοχή» και μας επιστρατεύουν να ενταχθούμε σ’ ένα κίνημα αντίστασης. Η αναγνώριση της υπερβατικότητας γίνεται η γνώση ότι υπάρχει ζωή πέρα από τη μονοτονία του «σοβιετικού» κόσμου των περιορισμένων δυνατοτήτων και των προκαθορισμένων υποχρεώσεων.

Καλά μέχρι εδώ. Άλλωστε, είναι απολαυστικό να θεωρούμε τους εαυτούς μας όχι μόνο θύματα καταπίεσης, αλλά και δραστήριους επαναστάτες εναντίον της. Τα προβλήματα εμφανίζονται…

 Εμείς είμαστε οι δυνάμεις κατοχής. Εμείς έχουμε αιχμαλωτίσει τους εαυτούς μας. Έτσι, προτού συγχαρούμε τους εαυτούς μας που καταταχθήκαμε στα επαναστατικά στρατεύματα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι αυτό ενάντια στο οποίο επαναστατούμε, είναι αυτό που έχουμε επιλέξει – και ακόμη επιλέγουμε. Καλούμαστε σε μια επανάσταση ενάντια σ’ αυτό που επίμονα νομίζαμε ότι θέλαμε και αυτό που επίμονα νομίζαμε ότι ήμασταν. Θα μπορέσουμε να κρατήσουμε όρθια την επανάστασή μας μόνο εάν αποκτήσουμε μια ρωμαλέα, νέα αίσθηση του ποιοι μπορούμε να γίνουμε. Μια τέτοια αίσθηση δεν μπορεί να προέλθει από τη φαντασία μας και την αυτοεξέτασή μας. Βέβαια, είναι καλό να εξετάζουμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό μας ανοίγει νέες πόρτες μόνο εάν ξέρουμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Για να το μάθουμε αυτό, πρέπει να εμπλακούμε σε μια συζήτηση με έναν πολύ επικίνδυνο Ξένο. Το πώς θα τον εμπιστευτούμε, παρόλα αυτά, είναι μια μεγάλη ιστορία, οι λεπτομέρειες της οποίας διαφέρουν πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σίγουρα, πάντως, έχει να κάνει με την πεποίθηση ότι ενώπιόν του μπορούμε «με ασφάλεια» (δεν είναι ακριβώς η κατάλληλη λέξη) να αντιμετωπίσουμε την αναλήθειά μας, γιατί αυτός ο Ξένος δεν θα μας καταδικάσει ούτε θα φύγει. Μόλις καταλάβουμε αυτό, αρχίζουμε να αισθανόμαστε τι σημαίνει ή με τι μοιάζει η απαλλαγή μας από την κατάσταση «κατοχής».

Έτσι περνάμε στο τρίτο σημαντικό θέμα. Όταν τελικά απελευθερωθούμε από την κατοχή, αυτό που απλώνεται μπροστά μας είναι μια ατελείωτη πορεία μέσα στο φως και τη χαρά. Επιτέλους, ανοιγόμαστε δραστικά στην εν πολλοίς χαμένη δυνατότητα της πραγματικά αφίλαυτης απόλαυσης -τόσο ζωντανό και ατόφιο είναι αυτό που μπορούμε να βιώσουμε. Το όραμα ενός καινούργιου κόσμου προϋποθέτει ότι τόσο εγώ όσο και το περιβάλλον μου θα αποκτήσουν ένα βάθος αδιανόητο έως τώρα…

 

ΠΗΓΗ: enoriako.info/Ο Κόσμος του Λιονταριού (Επίλογος)

βιβλιοπαρουσίαση , σχέσεις με τον Θεό , Williams Rowan , Lewis C.S. (περί) , αγάπη Θεϊκή , παιδιά , υπερβατικότητα

 Δημιουργήθηκε : 29 Ιουλίου 2020

Συγγραφέας: Williams Rowan