Ένας  Ορθόδοξος ιερέας, φίλος μου, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ένας Ρώσσος αξιωματικός είχε πάει σ’ αυτόν να εξομολογηθεί . Ο φίλος μου δεν ήξερε Ρωσσικά. Επειδή ήξερε ότι εγώ μιλούσα, του έδωσε τη διεύθυνσή μου. Την άλλη  μέρα αυτός ο άνθρωπος ήρθε σε μένα. Αγαπούσε το Θεό, λαχταρούσε  να είναι του Θεού, αλλά ποτέ δεν είχε δει μια Αγία Γραφή. Ποτέ του δεν παρεβρέθηκε σε θρησκευτική τελετή (οι εκκλησίες στη Ρωσσία είναι λίγες). Δεν είχε πάρει καθόλου θρησκευτική ανατροφή. Αγαπούσε το Θεό χωρίς να γνωρίζει τίποτε γι’ Αυτόν.

        Άρχισα να του διαβάζω την επί του όρους Ομιλία και τις παραβολές του Χριστού. Αφού τα άκουσε όλα, η χαρά και ο ενθουσιασμός του ήταν τόσο μεγάλος, ώστε άρχισε να αναφωνεί : «Τί εξαίσια πράγματα! Πώς θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή τη γνώση αυτού του Χριστού!». Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον με τέτοιο ασυγκράτητο ενθουσιασμό για τον Χριστό.

       Τότε ήταν που έκανα ένα σφάλμα. Στη συνέχεια του διάβασα για τα πάθη και τη σταύρωση του Χριστού, χωρίς να τον έχω προετοιμάσει γι’ αυτό. Δεν το περίμενε αυτό και όταν άκουσε πώς ο Χριστός χτυπήθηκε, πως ο Χριστός σταυρώθηκ και ότι στο τέλος πέθανε, έπεσε σε μια καρέκλα και άρχισε να καίει πικρά. Είχε πιστέψει σε ένα Σωτήρα ζωντανό και τώρα ο Σωτήρας του ήταν νεκρός.

       Τον κύτταξα και ντράπηκα. Ενώ ήμουνα χριστινός και ποιμένας, δάσκαλος των άλλων, δεν είχα ποτέ συμμεριστεί τα πάθη του Χριστού όπως αυτός ο Ρώσσος αξιωματικός τα συμμεριζόταν.  Βλέποντάς τον, ήταν σα να έβλεπα τη Μαρία Μαγδαληνή να κλαίει κάτω από το σταυρό όπως και στον τάφο του Ιησού.

       Κατόπιν του διάβασα την ιστορία της Αναστάσεως. Δε μπορούσε να φανταστεί ότι ο Σωτήρας του είχε εγερθεί από τον τάφο. Όταν άκουσε τα ευχάριστα αυτά νέα κτύπησε τα γόνατά του και έκανε ένα πολύ  ακάθαρτο όρκο, αλλά νομίζω ένα πολύ «ιερό» όρκο.  Τέτοιος σκληρός ήταν ο τρόπος  της ομιλίας του τότε. Ύστερα γεμάτος από ξέφρενη χαρά άρχισε να φωνάζει : «Ζει Ζει» . Και άρχισε να χορεύει στο δωμάτιο πλημμυρισμένος από ευτυχία.

Του πρότεινα να προσευχηθούμε.  Δεν ήξερε βέβαια από προσευχή, ούτε τις ευλαβικές μας εκφράσεις. ‘Επεσε στα γόνατα μαζί μου και οι λέξεις της προσευχής του ήταν : «Ω! Θεέ, τί σπουδαίος φίλος είσαι! Εάν εγώ ήμουνα Εσύ και Εσύ ήσουνα εγώ, δε θα είχα συγχωρήσει τις αμαρτίες Σου. Αλλά Εσύ είσαι αληθινά ένας πολύ καλός φίλος.  Σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά».

Νομίζω πως όλοι οι άγγελοι του ουρανού σταμάτησαν να κάνουν τις υπηρεσίες τους και άκουγαν  αυτή την τέλεια προσευχή από ένα Ρώσσο αξιωματικό. Ο άνθρωπος αυτός είχε κερδηθεί για το Χριστό.

Richard Wurmbrand

(το γεγονός αναφέρεται στην εποχή, μετά την κατάληψη της Ρουμανίας 1945, από ρωσικά στρατεύματα)