Μέσα στην ψυχή, του Παύλου, όμως ένα τραγούδι ακουγόταν πιο πολύ : Ότι είχε διαποτισθεί  απ’ την ακατάληπτη  α γ ά π η  τ ο υ  Χ ρ ι σ τ ο ύ, που όλα τα συγχωρεί.  Το γεγονός ότι ο Κύριος, μετά την Ανάστασί του, πήγε να βρει τους Μαθητάς του, αυτό μπορούσε  κανείς να το περιμένει.  Αλλά το ότι φανερώθηκε σ’ αυτόν, στο «έκτρωμα», στον πιο άσπονδο εχθρό του (Α’ Κορ. ιε, 7) και, ιδιαιτέρως, το ότι ο Θεός, «εκ κοιλίας μητρός του», όλα τα του χρόνια τον περιέβαλλε  με το στοργικό του βλέμμα (Γαλ. α,15), αυτή η τρυφερή αγάπη του Κυρίου, που πρώτος τον αγάπησε και θυσιάστηκε γι’ αυτόν, ήταν κάτι αληθινά συντριπτικό.  Αυτή η αγάπη αποτελεί από τότε τον πυρήνα και τον πολικό αστέρα του κηρύγματός του.

        Αυτό ήταν το Πάσχα του Παύλου, έτσι ένιωσε την Ανάστασι.  Ήταν μία θαυμαστή πάλη ανάμεσα σε Πλάστη και πλάσμα.  Ο Θεός είναι ένας δεινός κυνηγός, που θέλει να έχει για θήραμα τα δυνατώτερα αγρίμια.  Οι χαρακτήρες που παραδίνονται μόνο στον ισχυρότερο, φαίνεται ότι τον ελκύουν πιο πολύ.  Από δω, δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει.  Εδώ, μόνον ένα τρομερό δίλημμα υπάρχει : ¨Η θα παραδοθείς ή θα πεθάνεις από αιμορραγία.  Τα ίδια γεγονότα και η ίδια ψυχική εξέλιξις μπορούσαν, για τον Παύλο, να είχαν οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα.  Το γεγονός ότι  κατέληξαν στην επιστροφή του δεν είχε την αιτία σε μια ιστορική ή εσωτερική κατάστασι.  Είναι το ανεξιχνίαστο μυστήριο, πώς συνδυάζεται η Χάρις με την ελευθερία.  Σε μιά άλλη περίπτωσι, η ανθρώπινη υπερηφάνεια μετέβαλε αυτόν τον αγώνα σε μια βαθιά τραγωδία :

 

Ακαθόριστε ! Κρυμμένε ! Τρομερέ !

Σύ, κυνηγέ, πίσω από τα σύννεφα, ρίχνεις σαν αστραπή

το βλέμμα, περιπαικτικά, που απ΄τα σκοτάδια με θωρεί.

 Έτσι, πέφτω χάμω, λυγίζω, στριφογυρίζω,

βασανισμένος απ’ όλα τα αιώνια μαρτύρια,

κτυπημένος από Σένα, πετρόκαρδε κυνηγέ,,

Άγνωστε σύ, Θεέ!

.     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .     .

Μακριά !

Τότε, έφυγε αυτός

Ο τελευταίος, ο μοναδικός μου σύντροφος,

Ο μεγάλος μου εχθρός,

ο άγνωστός μου,

ο δήμιός  μου – ο Θεός !

                                                                                           (ΝΙΤΣΕ Ζαρατούστρας)

 

        Ο Αυγουστίνος, που είχε πείρα αυτών των πραγμάτων, λέγει για την πάλη του Παύλου και της θείας Χάριτος : «Τον κτυπούσε και τον εθεράπευε, τον θανάτωνε και τον ζωοποιούσε» (percutiens eum et sanans, occidens et vivificans” Oμιλ. 14), όπως η αγία λόγχη, πού, σύμφωνα με μια  ιστορία γεμάτη νόημα, λέγεται ότι θεραπεύει τις πληγές που άνοιξε η ίδια.

JOSEPH HOLZNER