Μόνον αργότερα, ως χριστιανός, κατενόησε ο Παύλος την απατηλή τακτική της «αμαρτίας» στην δαιμονική πανουργία της.  Πολλές λύπες προέρχονται από την λανθασμένη θρησκευτική εκπαίδευσι, από ψεύτικη  εσωτερική ειρήνη, από την έλλειψι εμπιστοσύνης στον Θεό. Ο Παύλος, ύστερα, στην  προς Εφεσίους  Επιστολή, μας δείχνει το δρόμο της θεραπείας.

Μια καινούργια, θετική, βασική σχέσις προς τον Θεό.

Το μούδιασμα της ψυχής λύνεται, ο πόλεμος χαλαρώνεται, δεν επιτυγχάνεται η «υπεραντικατάστασις» με φανταστικές υπεραξίες, με καμιά πίεσι πάνω στην συνείδησι.

Μια καινούργια βασική κατεύθυνσις φανερώνεται, μια σχέσις εμπιστοσύνης, όμοια μ’ εκείνην που έχει το μικρό παιδί, που χαρακτηρίζεται από μια χαρά για την προσευχή, που δεν την ενοχλεί καμιά  ολιγοπιστία, και από μιάν έξερσι, που μέσα της η ψυχή βρίσκοντας την φυσική της φωνή, αλαλάζει : «Αββά, ο πατήρ».

Έτσι κατόρθωσε ο Παύλος, ως χριστιανός, να τακτοποιηθή με το παρελθόν του, να κυβερνήση την ζωήν του.  Δεν   βλέπομε να έχη το άρρωστο αίσθημα του αποστάτου, ούτε κανένα «μίσος για το παρελθόν του, το μίσος της αποτυχημένης αγάπης».  Τις παλιές αξίες δεν τις αρνήθηκε, ούτε τις φόρτωσε με μίσος, αλλ’ ανεγνώρισε την προσωρινή τους σημασία, -«Εβραίος εξ Εβραίων, Ιουδαίος εκ φυλής Βενιαμίν», -ή τους έδωσε τη χριστιανική τους σφραγίδα, - «ο νόμος καλός», «νόμον ιστώμεν».  Με πλήρη αταραξία στέκεται εμπρός στο παρελθόν.  Ολόκληρη η ζωή του θα γίνη αισθητή σαν μια γεμάτη νόημα ενότητα».

JOSEPH HOLZNER