Η προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας γίνεται ασφαλώς θυελλώδης περιπέτεια. Συχνά μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, τί πρέπει να γίνουμε ή να κάνουμε, ή τί πραγματικά πιστεύουμε και αισθανόμαστε και σαν συνέπεια θε χρειασθεί να πάρουμε ορισμένες αποφάσεις που θα αλλάξουν σημαντικά τη ζωή μας.

        Εκείνοι που φωτίστηκαν αρκετά από το πνεύμα του Θεού, ώστε να μπορούν να δουν πραγματικά τον εαυτό τους, όπως οι νηπτικοί Πατέρες, η ο Ντοστογιέφσκυ, μπορούν να χρησιμεύσουν σαν καθρέφτες για όποιον θέλει να αποδυθεί στην ευλογημένη περιπέτεια της γνήσιας αυτοανακαλύψεως. Όποιος χρησιμοποιήσει αυτούς τους καθρέφτες δεν θα ξαναδεί ποτέ τον εαυτό του όπως πριν, σαν τον γεωργό της ιστορίας, που μετά το όραμα δεν μπορούσε να ξαναδεί μόνο τη μια όψη του αγροκτήματός του.

        Είναι τόσο οδυνηρό να δούμε τις δυνατότητες για το κακό και για το καλό που υπάρχουν μέσα μας, που πολλοί από μας ζούμε όλη τη ζωή μας σε μια φυτική μακαριότητα, χωρίς ποτέ να δούμε ούτε τις μεν ούτε τις δε. Από φόβο για το άγνωστο αρνιόμαστε τη δυνατότητα που έχουμε να κάνουμε κακό και τελικά το κάνουμε ασυνείδητα και ανεύθυνα. Με το αρνούμεθα την ευθύνη και την ανάγκη να πάρουμε κάποια απόφαση, αρνιόμαστε τις εσωτερικές μας πηγές και δυνάμεις, αρνιόμαστε την πρόκληση να γίνουμε αυτό του είμαστε ή που μπορούμε να γίνουμε. Ανεμοδερνόμαστε σαν ένα παροπλισμένο πλοίο. Το παροπλισμένο πλοίο είναι σαν  ένα φυλακισμένος άνθρωπος. Παραβίασε  τους κανόνες  της ναυσιπλοϊας και φυλακίστηκε για την αποτυχία του. Όπως ο φυλακισμένος άνθρωπος, το παροπλισμένο πλοίο έχει χάσει την κατεύθυνση, την κινητικότητα και τον έλεγχο. Μπορεί μόνο να μένει ακίνητο και να παρασύρεται προς τα πίσω.

        Ένας άνθρωπος σε ανάλογη κατάσταση ίσως αντανακλά ένα πολιτισμό που έχει σαν ιδεώδες του την επιτυχία, την προσαρμογή, την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση, την ασφάλεια και ότι άλλο υποτίθεται ότι θα μας κάνει μια προοδευμένη κοινωνία.

        Όλα αυτά, που το καθένα ξεχωριστά μπορεί να είναι χρήσιμο, συγκεντρωμένα μαζί σ’ ένα σύστημα αξιών που κυριαρχεί στον κόσμο μας σήμερα μας αποκόπτουν από τις πραγματικές δυνατότητες της ζωής, γιατί μας αποκλείουν την αναζήτηση των μοναδικών ιδιοτήτων μας που κάνουν τον καθένα από μας να είναι παιδί του Θεού. Από φόβο μήπως δεν συμπεριληφθούμε ανάμεσα στους προοδευτικούς ανθρώπους, που κηρύσσουν έναν προοδευτισμό σύγχρονο της Σάρας Μπερνάρ, πιέζουμε τους εαυτούς μας να αρνηθούν αυτήν την εσωτερική αναζήτηση που είναι η πείνα και η δίψα για το Θεό.

        Γιατί όμως αποκοπτόμαστε από τους ίδιους τους εαυτούς μας; Ένας λόγος είναι γιατί αυτά που μας υπόσχεται η σύγχρονη κοινωνία μας γοητεύουν.  Πολύ λίγοι άνθρωποι θα απέρριπταν μία Mercedes, μία εξοχική βίλλα ή ένα σκάφος. Μας αρέσουν οι εντυπωσιακές εμφανίσεις και το καλό φαγητό. Θέλουμε επίσης να εξασφαλίσουμε το θαυμασμό των ανθρώπων του κύκλου μας, αλλά για να το καταφέρουμε αυτό πρέπει να επιτύχουμε σύμφωνα με τα κριτήρια του κόσμου.

παπα-Φιλόθεου Φάρου, «ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ», εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ