Γιατί όμως φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε και να δεχθούμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις, τη δυνατότητα που έχουμε να θεωθούμε; Γιατί κρύβουμε αυτές τις δυνάμεις πίσω από ανακριβείς αξιολογήσεις και παράλογους φόβους; Μερικές φορές  ασυνείδητα αποκρούουμε τις κρυφές μας δυνάμεις γιατί συνδέονται με παρορμήσεις που δεν είναι αποδεκτές είτε από μας τους ίδιους είτε από την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε.  Στην πραγματικότητα όμως, οι αμαρτωλές παρορμήσεις είναι εκφάνσεις μιας δημιουργικής εσωτερικής δυνάμεως που παίρνει λανθασμένη κατεύθυνση. Η εσωτερική δύναμη για αγάπη ξεστρατίζει και γίνεται λαγνεία, η  εσωτερική  δύναμη για θέωση, αντί να πραγματώνεται με τη χάρη του Θεού γίνεται χωρίς αυτή ναρκισσισμός, η εσωτερική δύναμη για την επιδίωξη της τελειότητας γίνεται τελειομανία, δηλαδή η τρομερή νεύρωση που κάνει τον άνθρωπο να αυτοβασανίζεται επειδή δεν είναι τέλειος, κ.ο.κ.  Αλλά ο λόγος για τον οποίο αρνιόμαστε αυτές τις δημιουργικές εσωτερικές μας δυνάμεις είναι συνήθως άλλος. Δεν θέλουμε να τις αναγνωρίσουμε και τις παραδεχτούμε γιατί όταν αναγνωριστούν θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν.

      Η δυνατότητα έχει απαιτήσεις’ πρέπει να εκφραστεί. Πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Αλλιώς γίνεται κακό. Το κακό είναι καταδικασμένο καλό, όπως η κόλαση είναι καταδικασμένος παράδεισος. Ο άνθρωπος που ξέρει ότι έχει τη δυνατότητα να βοηθάει άλλους αλλά βοηθάει μόνο τον εαυτό του, τελικά δεν θα μπορεί να ζήσει με τον εαυτό του. Θα γίνει ο χειρότερος βασανιστής του εαυτού του. Εκείνος που ξέρει ότι μπορεί να θεραπεύσει ανθρώπους, αλλά φοβάται να ριψοκινδυνεύσει κάποια θυσία, φοβάται την ευθύνη, την ταλαιπωρία, αλλά και την ταπεινωτική διαπίστωση ότι μερικές φορές δεν μπορεί να θεραπεύσει’ τελικά ο άνθρωπος αυτός αυτοκαταδικάζεται μη πραγματοποιώντας τις δυνατότητές του και μη ικανοποιώντας τις πιο βαθιές ανάγκες του. Ο άνθρωπος που δεν θα ριψοκινδυνεύσει την προσφορά και την αποδοχή της αγάπης, θα ζήσει και θα πεθάνει με ένα απέραντο εσωτερικό κενό.

        Η λογοτεχνία είναι γιομάτη από ιστορίες ανθρώπων που είχαν δυνατότητες και ταλέντα και δεν τα χρησιμοποίησαν., όπως ο δούλος της παραβολής των ταλάντων, που φοβήθηκε να ριψοκινδυνεύσει και καταχώνιασε και αχρήστευσε το τάλαντό του.  Υπάρχουν όμως και οι ανείπωτες ιστορίες εκατομμυρίων ανθρώπων, που ασυνείδητα παράλλαξαν τις δυνατότητές τους για να μην υποχρεωθούν να τις πραγματοποιήσουν και έτσι έχασαν τους θησαυρούς της αληθινής ζωής.  Στο σημείο αυτό εμείς οι άνθρωποι μοιάζουμε με τις μπαταρίες του κλεφτοφάναρου, που όταν   δεν χρησιμοποιούνται καταστρέφονται. Ό,τι δεν χρησιμοποιούμε καταστρέφεται, ότι δεν μοιραζόμαστε με τους άλλους δεν μπορούμε να το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Κάνουμε πραγματικά κτήμα μας εκείνο που μοιραζόμαστε με τους άλλους.

        Τα ταλέντα πρέπει να επενδυθούν. Από την παραβολή των ταλάντων μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι ριψοκίνδυνο να γνωρίσουμε πραγματικά τους εαυτούς μας, όπως είναι ριψοκίνδυνη κάθε επένδυση. Μπορεί να μη σας αρέσουν μερικά από τα πράγματα που θα ανακαλύψουμε ή μπορεί να μην καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε μερικές από τις δυνατότητές μας. Αλλ’ αν αφήσουμε  τους φόβους μας να φτάσουν στην υπερβολή, μπορεί να παραλύσουμε. Αν φοβόμαστε πολύ μην πέσουμε δεν θα περπατήσουμε ποτέ. Αν φοβόμαστε να αγαπήσουμε δεν θα ζήσουμε.

παπα-Φιλόθεου Φάρου, «ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ», Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ.