Τον εαυτό μας τον γνωρίζουμε πολύ λίγο και δεν θέλουμε πραγματικά να τον γνωρίσουμε περισσότερο, γιατί φοβόμαστε τί θα ανακαλύψουμε ή ίσως φοβόμαστε ότι δεν θα ανακαλύψουμε τίποτε, ή ακόμη περισσότερο από το κενό μπορεί να φοβόμαστε τις δυνατότητες που μπορεί να ανακαλύψουμε.

        Μια ιστορία περιγράφει το τρομακτικό όραμα που είδε κάποιος γεωργός στο αγρόκτημά του. Καθώς μπήκε στο αγρόκτημα, είδε τις αγελάδες να αναμασάνε ήσυχα, τις κότες να κακαρίζουν με τα κλωσσόπουλα τριγύρω τους, μια σαύρα να λιάζεται άφοβα. Ξαφνικά όμως έγινε μια απίστευτη μεταμόρφωση. Οι αγελάδες μεταβλήθηκαν σε δεινόσαυρους, οι κότες σε κοράκια, η σαύρα έγινε ένα τεράστιος πύθωνας και το αγρόκτημα μια άγρια και τρομακτική ζούγκλα. Η τρομακτική σκηνή διατηρήθηκε για λίγο και μετά εξαφανίστηκε. Ο γεωργός μπορούσε και πάλι να δει τις ήσυχες αγελάδες, τις κότες με τα κλωσσόπουλα, τη νωχελική σαύρα. Τελικά ο τρόμος του υπαναχώρησε, αλλά ποτέ πιά δεν μπορούσε να δει το αγρόκτημά του όπως το έβλεπε πριν.  Απορούσε πάντα ποια ήταν η πραγματικότητα’ η οικιακή σκηνή ή η πρωτόγονη αγριότητα.

        Όλοι μας απορούμε συνειδητά  ή ασυνείδητα ποιος είναι ο πραγματικός  εαυτός μας, αυτός που φανταζόμαστε ή αυτός που βρίσκεται κρυμμένος βαθιά  μέσα μας. Αν κοιτάξουμε λίγο μέσα μας, θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε ότι ο πραγματικός εαυτός μας κρύβεται για χρόνια. Συχνά προσπαθούμε να κάνουμε το καλό  και να αποφύγουμε το κακό  και πιστεύουμε ότι συμπεριφερόμαστε «σωστά», αλλά τα κριτήρια του σωστού δεν είναι δικά μας. Αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας καλύτερα, ανακαλύπτουμε ότι έχουμε ιδιότητες που βλέπουμε και αποδοκιμάζουμε στους άλλους. Ανακαλύπτουμε ότι είμαστε φίλαυτοι, εκδικητικοί, σκληροί, λάγνοι, φθονεροί και τυραννικοί αλλά αποφεύγαμε να παρατηρούμε τις ιδιότητές μας αυτές.

        Όταν όμως βρούμε το κουράγιο να δούμε αυτούς τους εσωτερικούς σκελετούς, βλέπουμε επίσης ότι έχουμε δυνατότητες που δεν είχαμε διαπιστώσει ποτέ προηγουμένως. Όλες αυτές οι κοινωνικές και προσωπικές πιέσεις που ενεργούσαν απάνω μας για να μας προστατέψουν από το κακό, δεν μας άφησαν να δούμε τη δυνατότητα που έχουμε να αισθανθούμε συμπάθεια  για τους ανθρώπους. Ο φόβος μήπως γίνουμε έρμαια των αμαρτωλών  μας παθών δεν μα άφησε να αναγνωρίσουμε τη δυνατότητα και τη γνήσια διάθεση που είχαμε να συμμεριστούμε τις ανησυχίες και τις αγωνίες των άλλων. Ο φόβος για το αμαρτωλό πάθος μας έκανε να θάψουμε μέσα μας και το ιερό πάθος. Ο φόβος μήπως νιώσουμε κάποια αμαρτωλή έλξη δια τον συνάνθρωπο μας κάνει να θάβουμε τη δυνατότητα που έχουμε να αισθανθούμε γι’ αυτόν γνήσια αγάπη.

        Όταν κάνουμε αυτές τις ανακαλύψεις, διαπιστώνουμε ότι αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά πρόσωπα και όχι μάσκες θα πρέπει να δούμε και να παραδεχτούμε τόσο το κακό όσο και το καλό που βρίσκονται μέσα μας.

        Η προσπάθεια να γνωρίσουμε τον εαυτό μας γίνεται ασφαλώς θυελλώδης περιπέτεια.

π. Φιλόθεος Φάρος, «ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ» Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ.