Μια φορά κι έναν καιρό στο τελευταίο σπίτι ενός όμορφου  χωριού ζούσε ένα μικρό κορίτσι με την οικογένειά του. Όλοι το φώναζαν κοκκινοσκουφίτσα, επειδή φορούσε συνέχεια ένα κόκκινο σκουφάκι. Μια ανοιξιάτικη μέρα η μητέρα έδωσε στην κοκκινοσκουφίτσα ένα γεμάτο καλάθι. ΤΗ συμβούλεψε να προσέχει στο  δρόμο και την έστειλε στη γιαγιά που κατοικούσε στην άλλη άκρη ενός πανέμορφου δάσους. Στο δόμο όμως, πίσω από τους μεγάλους κορμούς των δένδρων, κρυβόταν ένας λύκος που θεωρούσε το παιδί ένα «υπέροχο γεύμα». Έτρεξε, λοιπόν,  πριν  τη μικρή, στο σπίτι της γιαγιάς και αφού την κατάπιε, φόρεσε τα ρούχα της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Όταν η κοκκινοσκουφίτσα μπήκε στο σπίτι κατάλαβε από την εμφάνιση και τη φωνή ότι το μισοσκεπασμένο  με την κουβέρτα πρόσωπο δεν ήταν της γιαγιάς της. Μετά από ένα σύντομο διάλογο το άγριο ζώο αποκάλυψε τις διαθέσεις του. Άρχισε να κυνηγά το παιδί, ζητώντας να το καταβροχθίσει. Η φασαρία και οι φωνές προκάλεσαν ένα κυνηγό, ο οποίος σκότωσε το λύκο κι έβγαλε ζωντανή  από την κοιλιά του τη γιαγιά. Είναι βέβαιο  πως το μικρό κορίτσι είχε ήδη πάρει ένα από τα δυνατότερα και ουσιαστικότερα μαθήματα της ζωής του.

Ένα από τα γνωστά παραμύθια, που αφήνει τον ζεστό ήχο της φωνής της γιαγιάς και του παππού να ξυπνήσει το παιδί μέσα σου, είναι η Κοκκινοσκουφίτσα. Πριν από αρκετούς αιώνες, το μικρό αυτό κορίτσι μπήκε στη ζωή, ταξίδεψε στην φαντασία και έγινε πρωταγωνίστρια στα όνειρα πολλών παιδιών σε όλο τον κόσμο. Γεννήθηκε πριν το 1697, που έγινε και η πρώτη καταγραφή της περιπέτειάς της. Έφτασε μέχρι τις μέρες μας αγέραστη. Δεν τόλμησε να την αγγίξει ο χρόνος. Άλλωστε το παραμύθι διεκδικεί, επιδιώκει ένα παιδί αγέραστο, ακόμη και μέσα στα βαθιά γεράματα. Ένα παιδί αιώνιο. Η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι  Ελληνίδα, Ιταλίδα, Αγγλίδα, αλλά παιδί. Πατρίδα του παιδιού η Βασιλεία του Θεού. Η παιδικότητα είναι απέραντος ουρανός. Αυτό ακριβώς αποτυπώνει και ο στόχος ενός ωραίου τραγουδιού «καμιά πατρίδα  δεν χωρά ολόκληρο ουρανό». Ίσως το κόκκινο σκουφάκι δεν θα το πρόσεχες, εάν δε γινόταν η αιτία της ονομασίας του κοριτσιού. Το κόκκινο χρώμα είναι έντονο. Η όραση το διακρίνει και το στοχεύει όταν βρίσκεται μέσα στο οπτικό της πεδίο. Έντονο, δυναμικό, πολύτιμο, ανεπανάληπτο και το δώρο της ζωής. Άλλωστε «τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά». Εάν δεν στοχεύεις, όπως το βλέμμα στο έντονο χρώμα, στη ζωή που σου δόθηκε, θα αστοχήσεις, δηλαδή πραγματικά θα αμαρτήσεις. Έτσι θα στοχεύουν άλλοι τη δική σου ζωή, με σκοπό να ξεθωριάσουν τα χρώματα και να σβήσουν τη φωτιά της. Η ζωή είναι λάβα που ξεχείλισε μέσα από την καυτή, δημιουργική και εκστατική του Θεού αγάπη. Ο Αδάμ ήταν ένας επίγειος ήλιος. Αυτός διακονούσε, αγκάλιαζε, θέρμαινε, αγαπούσε κάθε δημιούργημα και την κτίση ολόκληρη. Η έκπτωση από την αγάπη στον εγωισμό ήταν συνάμα πτώση από την θερμότητα στην ψυχρότητα, από τη λειτουργία στη δυσλειτουργία. Έτσι, αυτός που ανέπνευσε τη δροσιά της πνοής του δημιουργού του, άρχισε να καίγεται και να καίει, να μαραίνεται και να μαραίνει, να αυτοκαταστρέφεται και να καταστρέφει.  Μαζί με τον Θεό χάθηκε και η διαχείριση της φωτιάς της ζωής που του δόθηκε. Γι’ αυτό ήρθε μια άλλη φωτιά. Πρωτοάναψε πάνω από τα κεφάλια των Αγίων Αποστόλων τη συγκλονιστική της Πεντηκοστής στιγμή. Με αυτήν την φωτιά του Παναγίου Πνεύματος οι μαθητές του Χριστού φωτίστηκαν και φώτισαν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όταν σμίξει η φωτιά της ζωής με αυτή του Παρακλήτου, μπορεί ο άνθρωπος σταθερά, αρμονικά, ειρηνικά να ξεκινήσει την πορεία του.

π. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, «Το παραμύθι σου άνοιξε . . .» Εκδόσεις Αρχονταρίκι