Όταν λέμε τη λέξη «σωτηρία», δεν εννοούμε απλώς ότι κάποιος θα μας σώσει από την αμαρτία ή τον θάνατο, αλλά εννοούμε  ότι θα θεραπευτεί η φύση μας, θα γίνουμε σώοι. Δεν είμαστε σώοι. Η φύση μας ασθενεί.  Πρέπει να θεραπευτούμε, να βρούμε την κατά φύση πραγματικότητά μας, να επανέλθουμε στην αφετηρία της δημιουργίας και να πραγματοποιήσουμε εκείνο τον τρόπο υπάρξεως που έχει ως πρότυπο της τη ζωή της Αγίας τριάδας. Να υπάρξουμε δηλαδή ως κοινωνία προσώπων. Αυτό σημαίνει σωτηρία. Αλλά αυτή η σωτηρία δεν μπορεί να επιτευχθεί εάν δεν διαποτιστεί η φύση μας από τις δυνάμεις της θεότητας, εάν  δεν βρεθούμε σε κοινωνία με τη θεότητα. Το πρωτότυπο του σεσωσμένου  ανθρώπου, δηλαδή  που είναι σώος, ακέραιος και υγιής, μας το φανέρωσε ο Υιός με το να γίνει άνθρωπος.  Και μας καλεί να επαναλάβουμε ο καθένας μας την ένωση μαζί του, ώστε να γίνουμε παιδιά του Πατέρα.

Αλλά τι σημαίνει να βρισκόμαστε με τον Πατέρα;

Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να ξαναδούμε πως λειτουργούμε ως άτομα, και κυρίως να ξαναδούμε ότι η αγάπη μας ως ατόμων δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ανιδιοτελής. Εάν δεν λειτουργούμε ως άτομα, τότε η αγάπη μας  μπορεί να αποκτήσει μια νέα διάσταση. Γίνεται ανιδιοτελής, κατά το τριαδικό πρωτότυπό μας.  Ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στην πρώτη επιστολή του (Α’ Ιωάν. 3,14) ότι εμείς ξέρουμε πως περάσαμε από τον θάνατο στη ζωή («ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν»). Κι από πού το ξέρουμε; Επειδή αγαπάμε τους αδελφούς μας(«ότι αγαπώμεν τούς αδελφούς»). Το ότι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση τέτοιας αγάπης, το ότι μπορέσαμε να αγαπάμε τούς αδελφούς, αυτό σημαίνει επιβεβαίωση της μετάβασής μας εκ του θανάτου εις την ζωήν. Διότι αυτός που δεν αγαπά παραμένει στο καθεστώς του θανάτου(«ο μη αγαπών μένει εν τω θανάτω»).

                  Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, εκδόσεις Δόμος