. . . βγαίνοντας από τον ναό μετά την εμπειρία που ζήσαμε, βρισκόμαστε στην παρούσα ιστορία, αλλά συγχρόνως και μέσα στην ιερή ιστορία. Νομίζω πως θα μπορούσαμε σ’ αυτό το σημείο να μιλήσουμε για την έννοια της αποστολής. Αν θέλετε, της ιερής αποστολής, αλλά δεν χρειάζεται  το επίθετο: της αποστολής. Ο ίδιος ο Χριστός αποστέλλει τους μαθητές του προς τον κόσμο –«εγώ πέμπω υμάς» {Ιωαν. 20,21}. Όταν είναι στο όρος Θαβώρ, όπου έχουμε την πρώτη εικονολογική φανέρωση των εσχάτων (δεν είναι ο Χριστός εν τη δόξη του, αλλά είναι η εικόνα του εν δόξη Χριστού στο Θαβώρ), έχουμε μια πρώτη εμπειρία της δόξας του πραγματικού ανθρώπου: ποιος είναι ο όντως άνθρωπος. Αυτό τους φανερώνει ο Χριστός. Δηλαδή το πρότυπον του Ανθρώπου όταν  εδημιουργείτο ο άνθρωπος, το οποίο πρότυπο βρίσκεται στο έσχατο μέλλον. Δεν είναι μόνον ότι βλέπουν το φως στο πρόσωπο του Χριστού ή στα ιμάτιά του. Είναι ότι οι μαθητές του ζουν μια άλλη κατάσταση. Γι’  αυτό και ζητούν  να παραμείνουν εις το διηνεκές σε αυτή την κατάσταση. Ο Πέτρος ζητάει να στήσουν σκηνές. Ο Δάσκαλός τους όμως τους παίρνει και τους κατεβάζει στον κόσμο και τους λέει να μην πουν πουθενά τίποτα. Να μην πουν τίποτα πουθενά, γιατί το Άγιον Πνεύμα δεν έχει έρθει στην ιστορία. Για να μπορέσεις να μιλήσεις γι’ αυτή την εμπειρία δεν αρκούν  οι γνωστικές, ούτε οι νοητικές, ούτε οι λογικές αναφορές. Η περίπτωση του Θαβώρ μας δείχνει ότι μέσα στη φύση του ανθρώπου  υπάρχει αποστολή.  Η αποστολή δεν είναι απόφαση. Δεν αποφασίζω να γίνω απόστολος στον κόσμο. Εάν φτάσω στην κατάσταση της θεραπείας, της ιάσεως, της σωτηρίας, αυτό σημαίνει πως είμαι απόστολος. Η παρουσία μου είναι η αποστολή.

                                                        Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, εκδόσεις Δόμος