Η τομή μέσα στην ιστορία γίνεται με τη σάρκωση του Λόγου, με την οποία η κίνηση του Θεού παίρνει σάρκα και οστά. Ο Λόγος γίνεται ένας από εμάς, γίνεται άνθρωπος σαν κι εμάς. Αλλά είναι πλέον ο άνθρωπος ο ενωμένος με μία από τις υποστάσεις της θεότητας, με τον Λόγο.  Γι’ αυτό είναι σώος.

       Στο σημείο αυτό θα  ανοίξω μία παρένθεση για να εξηγήσω τί θα πει «σώος» και «μη σώος», κατ’ ουσίαν τί θα πει ζωή και τί θα πει θάνατος΄.  Το κτιστό από μόνο του δεν ζει, δεν μπορεί να ζήσει. Το κτιστό δημιουργείται από το μηδέν και έχει φορά επιστροφής στο μηδέν.  Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το κτιστό έχει  μέσα του ροπή προς την ανυπαρξία.  Για να μπορεί το κτιστό  να  ζήσει πρέπει  να συνδεθεί με μία πηγή, που του επιτρέπει να μην επιστρέψει στην ανυπαρξία.  Την ονομάζουμε πηγή ζωής.  Το κτιστό έχει ανάγκη συνδέσεως με κάτι που δεν έχει σχέση ούτε με την ύπαρξη ούτε με την ανυπαρξία, με κάτι που δεν δημιουργείται εκ του μηδενός, αλλά που υπάρχει εσαεί – με το «υπάρχειν» λοιπόν. Όπως βλέπετε ακόμα δεν χρησιμοποιώ τη λέξη Θεός.  Λέω απλώς πως το κτιστό για να υπάρξει έχει ανάγκη να είναι συνδεδεμένο με το υπάρχειν.  Όμως αυτό  το υπάρχειν δεν είναι μια απρόσωπη και ανυπόστατη κατάσταση των κτιστών όντων.  Το υπάρχειν έχει υπόσταση, έχει ουσία, είναι τί.  Με τη σάρκωση του Λόγου στην πραγματικότητα αποκαλύπτεται το υπάρχειν.  Ο άνθρωπος Ιησούς δεν πεθαίνει, γιατί είναι συνδεδεμένος με την υπόσταση της θεότητας. Συνδέθηκε πώς;  Δεν πήγε ο άνθρωπος Ιησούς να βρει και να συνδεθεί με τη θεότητα, αλλά η θεότητα ήρθε να ενωθεί με την ανθρώπινη φύση.  Έτσι, στο πρόσωπο του Ιησού έχουμε  την  παρουσία του σώου ανθρώπου, του ανθρώπου που βρίσκεται εκτός της δυνατότητος του θανάτου. Σώος λοιπόν είναι ο άνθρωπος  ο οποίος είναι συνδεδεμένος με την πηγή της ζωής, είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνδέεται με τον Θεό.  Μη σώος είναι ο άνθρωπος ο οποίος δεν έχει σχέση με την πηγή της ζωής.  Θάνατος είναι η απουσία της πηγής της ζωής, η απουσία του Θεού. Όταν λοιπόν μιλάμε για αγιασμό των πιστών θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας αυτή τη δεύτερη κίνηση, την κίνηση του Θεού  προς τον άνθρωπο.

. . . Όταν λοιπόν μιλάμε για «αγιασμό» των πιστών, μιλάμε κατ’ ουσίαν για μια σχέση.  Αγιασμός των πιστών είναι η παρουσία μιάς σχέσης.  Τη σχέση αυτή οι νηπτικοί Πατέρες ονομάζουν «ερωτική σχέση». Η σχέση αυτή περιλαμβάνει την κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο και την απάντηση του ανθρώπου προς τον Θεόν.

. . . Δεν είναι δυνατόν να φτάσει ο άνθρωπος να νικήσει την εντός του φθορά, τη φυσική του δηλαδή φθορά, αν δεν απαντήσει ενεργητικά, αν δηλαδή δεν κινητοποιήσει μέσα του όλες τις ενέργειες σε μία φορά προς το θείο.

. . . φθορά σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος στον τρόπο νοήσεως του κτιστού.  Δεν μπορεί να νοήσει το άκτιστο, να έρθει σε σχέση με το άκτιστο.

                          Δημήτρης Μαυρόπουλος, ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ, εκδόσεις.  Δόμος