ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

3.

         Αυτή λοιπόν είναι η βασική «αντινομία» της μυστηριακής ζωής.  Θα μπορούσε όμως να γίνει κάποιο σφάλμα αν περιοριστεί μόνο στα Μυστήρια.  Η αμαρτία της βεβήλωσης για την οποία μιλάει ο Απόστολος Παύλος όταν αναφέρει το «εσθίειν και πίνειν αναξίως»  αγκαλιάζει όλη τη ζωή, γιατί ολόκληρη η ζωή, ο όλος ο άνθρωπος, το σώμα και το πνεύμα, αγιάσθηκαν από το Χριστό και έγιναν άγια και σαν άγια «δεν ανήκουν σε μας».  Η μόνη ερώτηση που απευθύνεται στον άνθρωπο είναι κατά πόσο επιθυμεί και είναι έτοιμος να αποδεχτεί με ταπείνωση και υπακοή, αυτή την αγιότητα που τόσο ελεύθερα και με αγάπη του προσφέρεται πρώτα απ’ όλα σαν  σταυρός  πάνω στον οποίο πρέπει να σταυρώσει τον «παλαιόν άνθρωπον  συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» του, σαν κριτής που συνέχεια τον κρίνει και τέλος σαν χάρη και δύναμη να πολεμάει διαρκώς για την αύξηση του νέου ανθρώπου μέσα του, και αυτής της νέας και άγιας ζωής στην οποία συμμετέχει.  Συμμετέχουμε στη Θεία Κοινωνία μόνο γιατί έχουμε αγιαστεί δια του Χριστού και εν τω Χριστώ και συμμετέχουμε για να γίνουμε άγιοι, δηλαδή, να εκπληρώσουμε τη δωρεά της αγιότητας στη ζωή μας. Όταν κανείς δεν αναγνωρίζει  ακριβώς αυτό, τότε «εσθίει και  πίνει αναξίως» χάρη στις δικές του  δυνάμεις και όχι χάρη στην αγιότητα του Χριστού ‘ ή όταν κανείς κοινωνεί χωρίς να συσχετίζει τη θεία Κοινωνία με ολόκληρη τη ζωή του, δηλαδή να την παίρνει σαν κριτήριο της ζωής του, αλλά και σαν δύναμη για την μεταμόρφωσή της, σαν συγχώρεση και ακόμα αναπόφευκτη είσοδο στην «τεθλιμένη οδό» του αγώνα και της προσπάθειας.

Alexander Schmemann, GREAT LENT, Journeny to Pascha, ST. VLADIMIR’S SEMINARY PRESS

Alexander Schmemann, ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας