ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

2.

         Αυτή η τάση έχει το κέντρο της, αλλά ταυτόχρονα και την πηγή της στη μυστηριακή ζωή.  Ακριβώς τη στιγμή που προσεγγίζουμε τα Άγια Δώρα, συνειδητοποιούμε «πάλιν και πολλάκις» ότι υπάρχει ένα θεϊκό «δίχτυ» μέσα στο οποίο πιαστήκαμε και από το οποίο, με την ανθρώπινη σκέψη και λογική, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.  Γιατί αν, εξαιτίας της «αναξιότητάς» μου απέχω από την θεία Κοινωνία, αν απορρίπτω και αρνούμαι το θείο δώρο της αγάπης της, συμφιλίωσης και της ζωής, τότε μόνος μου αφορίζω τον εαυτό μου αφού «εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιω. 6,53).  Αν παρ’ όλα αυτά «εσθίω και πίνω αναξίως», «κρίμα εαυτώ εσθίω και πίνω».  Έτσι είναι καταδικασμένος αν δεν κοινωνήσω, αλλά καταδικασμένος είμαι και αν κοινωνήσω ανάξια, γιατί ποιος ποτέ  υπήρξε  «άξιος», ώστε να τον αγγίξει το θείο πυρ και να μην τον καταφλεχτεί;

        Έτσι λοιπόν  απ΄αυτή τη θεϊκή παγίδα δεν υπάρχει διαφυγή με τα ανθρώπινα μέσα λογικής όταν εφαρμόζουμε στα θεία Μυστήρια τα ανθρώπινα κριτήρια, τα δικά μας μέτρα και τις εκλογικεύσεις μας.  Υπάρχει κάτι το πνευματικά τρομερό για την αναπαυμένη και καλή  συνείδηση το οποίο επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί επίσης, αλλά κυρίως εκείνοι που προσποιούνται τους καλά εξασκημένους στην «πνευματικότητα», το αποδέχονται και το υποστηρίζουν σαν παραδοσιακό και το οποίο φανερώνει τη σύγχρονη κατάσταση στη μυστηριακή ζωή’ είναι δε αυτό η κατάσταση  εκείνη στην οποία ένα μέλος της Εκκλησίας θεωρείται «εντάξει» αν  γα πενήντα μία εβδομάδες (του χρόνου) δεν πλησιάζει το Άγιο Ποτήριο λόγω της «αναξιότητάς» του αλλά ύστερα στη διάρκεια της πεντηκοστής δεύτερης εβδομάδας, αφού εκπλήρωσε μερικές  υποχρεώσεις, πέρασε από μια ολιγόλεπτη εξομολόγηση, έλαβε άφεση αμαρτιών, ξαφνικά έγινε «άξιος», για να γυρίσει , μετά τη θεία Κοινωνία του, στην «αναξιότητά» του και πάλι.  Αυτό είναι το τρομερό γιατί μια τέτοια κατάσταση σίγουρα απορρίπτει αυτό που αποτελεί το πραγματικό νόημα και το σταυρό της χριστιανικής ζωής και αυτό που μας αποκαλύπτεται στο Μυστήριο της θεία Ευχαριστίας : το ότι είναι αδύνατο να προσαρμοστεί ο Χριστιανισμός στα μέτρα μας και στο επίπεδό μας ‘ και ότι είναι αδύνατο να τον αποδεχτούμε παρά μόνο με του Θεού και όχι με τους δικούς μας όρους.

        Ποιοι είναι αυτοί οι όροι ;  Πουθενά αλλού δεν εκφράζονται οι όροι αυτοί καλύτερα παρά στα λόγια που εκφωνεί ο ιερέας όταν ανυψώνει τον Άγιο Άρτο και τα οποία στην πρώτη Εκκλησία ήταν ακριβώς τα λόγια με τα οποία καλούσε τούς χριστιανούς στη θεία Κοινωνία : «Τα άγια τοις Αγίοις» !  Με αυτά τα λόγια και με την απάντηση του λαού «Εις  Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός …», όλα τα ανθρώπινα επιχειρήματα, αληθινά, καταρρίπτονται. Τα «Άγια», το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, είναι μόνο για κείνους που είναι άγιοι. Και όμως , από την άλλη  μεριά κανένας δεν είναι άγιος, εκτός από τον Ένα Άγιο Κύριο Ιησού Χριστό.  Και έτσι, από την άποψη της άθλιας ανθρώπινης «αναξιότητας» η θύρα είναι κλειστή’ δεν υπάρχει τίποτε που να μπορούμε να προσφέρουμε και που να μας κάνει «αξίους» γι αυτό το Άγιο  Δώρο.  Τίποτε απολύτως εκτός από την Αγιότητα του ίδιου του Χριστού ο οποίος με την τέλεια αγάπη Του και το έλεός Του προσφέρθηκε σε μας κάνοντάς μας «γένος εκκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον» (Α’ Πετρ. 2,9).

        Είναι η δική Του αγιότητα όχι η δική μας που μας κάνει αγίους και επομένως «αξίους»  να προσεγγίσουμε και να λάβουμε τα Άγια Δώρα.  Γιατί, όπως λέει ο Νικόλαος Καβάσιλας σχολιάζοντας αυτά τα λόγια : «κανένας δεν έχει την αγιότητα από τον εαυτό του, ούτε έργο ανθρώπινης αρετής είναι η αγιότης, αλλά όλοι από Εκείνον παίρνουν την αγιότητα και για Εκείνον.  Και όπως αν βάλης πολλούς καθρέπτες κάτω από τον ήλιο, θα νομίσης ότι βλέπεις πολλούς ήλιους, ένας δεν είναι πράγματι ο ήλιος που αστράφτει …».

Alexander Schmemann, GREAT LENT, Journey to Pascha, ST. VLADIMIR’S SEMINARY PRESS

Alexander  Schmemann,ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, Πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας